Η Πείνα

"Η πείνα είναι πολύ καλή στο να διεγείρει την φαντασία. Δεν παράγει σεξουαλική δύναμη και η σεξουαλική δύναμη δεν παράγει ασυνήθιστες περιπέτειες. Όσο μεγαλύτερη η πείνα, τόσο μεγαλύτερες οι επιθυμίες, όπως αυτές των φυλακισμένων, άγριες και βασανιστικές...

Φυσικά αν πεινάς πολύ, και πολύ συχνά, γίνεσαι αλήτης, ένας ζητιάνος. Αυτοί που κοιμούνται στην Ανατολική όχθη, στις πόρτες, στο Bowery, λέγεται ότι δεν έχουν καθόλου σεξουαλική ζωή".

[Αναϊς Νιν, "Μικρά Πουλιά", πρόλογος. Penguin Books, 1979.]

Σε πρόσφατη συζήτηση με κάποιον γνωστό μου Κ, έθεσα το ζήτημα της έλλειψης ως μέσον "καναλαρίσματος" της επιθυμίας. Μόλις είχα διαβάσει το ανωτέρω απόσπασμα, στο οποίο η συγγραφέας εξηγούσε πώς βρέθηκε να είναι η Μαντάμ ενός λογοτεχνικού μπουρδέλου, που απαρτίζονταν από φτωχούς και πεινασμένους συγγραφείς και ποιητές, που έγραφαν μανιωδώς erotica, αντί πινακίου φακής.

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα διαφαίνεται καθαρά η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην έλλειψη, ως μέσον αύξησης και ακονίσματος της επιθυμίας, ίσως και της προσήλωσης, και από την άλλη στην εξαθλίωση, μία κατάσταση που αφαιρεί από τον άνθρωπο την "ανθρωπίλα" του, την αξιοπρέπεια που του επιτρέπει να επιλέγει και να λειτουργεί ως άνθρωπος, που του επιτρέπει να μην γίνεται ένα ομοίωμα ανθρώπου, όπως εκείνος ο εξαιρετικός, παραισθητικός ήρωας του Κνουτ Χάμσουν.

Πρόκειται για μία ισορροπία η οποία μπορεί και να ξεχνιέται, στο όνομα ίσως του σαδισμού ή και λόγω λανθασμένων εκτιμήσεων του Κ. Έχω συζητήσει το θέμα στο παρελθόν, και με τον MasterJp και με τον Ηλία. Και φαίνεται να συμφωνούμε ότι η έλλειψη είναι ένα εργαλείο ακονίσματος μίας επιθυμίας σπασμωδικής, προβληματικής, διάχυτης, νερωμένης. Μέχρι η ικανότητα του επιθυμείν να αποκτήσει την δική της ορμή και δομή, ένα impetus μη καθοριζόμενο έξωθεν πλέον, αλλά έχοντας βρει την πηγή και το κανάλι, μέσα στο ίδιο το άτομο.

Η αντίρρηση του συνομιλητή μου ήταν ουσιώδης και με έβαλε σε σκέψεις, οι οποίες δεν αναιρούν την χρησιμότητα της έλλειψης ως εργαλείου στην προβληματική εκδήλωση και προσήλωση της επιθυμίας. Μου είπε ότι μόνο ο χορτάτος μπορεί πραγματικά να εκτιμήσει το καλό φαγητό. Ο πεινασμένος θα φάει ακόμη και σκουπίδια και θα τα θεωρήσει υπέροχα και απολαυστικά. Ένας κουβάς με άθλια αποφάγια μπορεί να είναι το καλύτερο έδεσμα για κάποιον που έχει παραμείνει νηστικός πέραν των ανθρωπίνων ορίων του.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα άτομο που έχει χορτάσει σχέσεις συμβατικού τύπου, έρωτες, σεξουαλικές συνευρέσεις διαφόρων τύπων. Σε κάποια φάση της ζωής του μπορεί να επέλθει ο κορεσμός. Τότε αυτό το άτομο θα αναζητήσει την "haute cuisine" των σχέσεων, καθώς και της ερωτικής ή / και σεξουαλικής απόλαυσης. Ο πεινασμένος πώς μπορεί να εκτιμήσει το οτιδήποτε τυχαίνει μπροστά του ή του προσφέρεται; Με την ίδια βουλιμία θα καταναλώσει τον κουβά με τα σκουπίδια ή έναν κουβά με σπάνιες τρούφες, αναφωνώντας στην κάθε μπουκιά, "μμμ...έξοχο!"

Ενδεχομένως να ισχύουν ταυτόχρονα και οι δύο απόψεις περί πείνας και κορεσμού, ανάλογα την περίσταση, το σημείο πορείας του καθενός και την κρίση του "οδηγού" στο ταξίδι της επιθυμίας, σύμφωνα με τις ατομικές περιστάσεις του καθενός. Όμως θα ήθελα να επισημάνω κάτι που θεωρώ εξ ίσου σημαντικό, ενθυμούμενη αυτό που είχε πει η tender_lilly σχετικά με την επιβολή της έλλειψης μακρόχρονα, η οποία οδηγεί το άτομο στα όρια της επιβίωσης και καταλήγει να αποτελεί κακοποίηση (από το βιβλίο του Αλεξανδρίδη, αν δεν κάνω λάθος). Αν για παράδειγμα, σε μία σχέση, η έλλειψη της φυσικής παρουσίας του άλλου με οδηγήσει στα όρια της κακοποίησης, στα όρια της ανθρώπινης επιβίωσης (σε συναισθηματικό επίπεδο ασφαλώς), ίσως τότε χάσω εντελώς την δυνατότητά μου για επιθυμία, όπως ακριβώς οι κλοσάρ της Ανατολικής Όχθης, μετατρέποντας την ανθρώπινη (δηλαδή συνειδητή) επιθυμία μου σε ένα ζωώδες ένστικτο επιβίωσης. Τί επέρχεται τότε; Η αντικειμενοποίηση του απιχνασμένου; Αυτό το είδος dehumanization εξυπηρετεί αλήθεια σε κάτι; Είναι καυλωτικό; Είναι ουσιώδης στόχος; Είναι τρόπος να παρακάμψει ο Κ το γεγονός ότι δεν έχει τρούφες να προσφέρει, αλλά μπορεί να προσφέρει την παραίσθηση της τρούφας;

Και κατά πόσο είναι δόκιμο ή απολαυστικό να αποσπούμε την επιθυμία κάποιου, όταν του έχουμε αφαιρέσει την ικανότητα ορθών εκτιμήσεων; Κατά πόσο είναι απολαυστικό να επιζητούμε και να κερδίζουμε την παραίσθηση της απόλαυσης αντί να επιμένουμε στην πραγματική απόλαυση; Μήπως παίζουμε το παιχνίδι της σαγήνης αντί να αξιοποιούμε με μέτρο τα εργαλεία του BDSM;

 

Απάντηση: Η Πείνα

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην πείνα του υποκειμένου, το οποίο γνωρίζει θετικά ότι κάπου παρακάτω θα την ικανοποιήσει και την πείνα του υποκειμένου που δεν γνωρίζει αν και πότε θα την ικανοποιήσει... Είναι δύο ποιοτικά διαφορετικά συναισθήματα...

Όχι. Ένα άτομο που κάνει μόνο σχέσεις συμβατικού τύπου συνεχώς, δε σημαίνει ότι λόγω κορεσμού θα αναζητήσει την haute cuisine των σχέσεων. Δεν μπορεί να την αναγνωρίσει, δεν του είναι οικεία και πιθανότατα, αφού τη δοκιμάσει θα την προσπεράσει. Κάποιος που έ χ ε ι μ α θ ε ι να τρώει μόνο παιδάκια και λίπη, ναι μεν είναι χορτάτος αλλά δεν ξέρει τι του γίνεται από γεύση...

Είναι θέμα νομίζω, να μπορεί κανείς να κάνει συσχετισμό με τον μέσο όρο, όσο και αν ακούγεται παράξενο. Αν η απουσία του Κ είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο, τότε ο/η υ ας το ξανασκεφτεί... Σαφώς κάποια στιγμή θα χάσεις την επιθυμία (γιατί έχεις χάσει την ελπίδα/ψευδαίσθηση) ή μάλλον θα χάσεις την επιθυμία γι αυτόν, όχι γενικότερα την επιθυμία για φαί.


 

 

δεν ξερω αν ειμαι εντος ή εκτος θεματος αλλα σε αυτή την ΄΄πεινα'' θα μπορουσε να συμπεριληφει και η τεχνικη της ζωνης αγνοτητας?

 

Απάντηση: Η Πείνα

Η καταληξη σου,ολα τα λεφτα!

 

Απάντηση: Η Πείνα

Το απόλαυσα όλο το κειμενάκι και το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον
Αυτή η ικανότητα ορθών εκτιμήσεων υποθέτω δεν βρίσκεται αναπτυγμένη σε άτομα που αυτοχαρακτηρίζονται "υ" και είναι ένα από τα ζητούμενα στις d/s σχέσεις που επιζητούν.
Ερχόμαστε στην ευθύνη του Κ να καλλιεργήσει στο u αυτή την ικανότητα αλλά το ζητούμενο εδώ είναι αν είναι σε θέση να το κάνει!
Και φυσικά ο μόνος υπεύθυνος για να διακρίνει αν ο Κ είναι κατάλληλος+ικανός για όλο αυτό είναι ο υ.Ο οποίος υ ωστόσο δεν έχει την ικανότητα ορθών κρίσεων ! 

 

τελικα ο κ ειναι υπηρετης του υ .. καθως ο υ βαζει τα ορια..

 

Re: Απάντηση: Η Πείνα

Ακριβώς. Όπως όμως το βρέφος αναγνωρίζει το βυζί που του δίνει το γάλα, όπως ο διψασμένος για γνώση την ξεκλέβει από όπου του δοθεί (την αναγνωρίζει για κάποιο λόγο), όπως το καινούργιο μέλος σε μία τάξη χορού θα μάθει από τους παλαιότερους, κατά τον ίδιο απόλυτα λογικό και εύλογο τρόπο το Υ θα αναγνωρίσει την πηγή της τροφής, ο αδαής θα ρουφήξει την γνώση, ο αδέξιος θα ξεκλέψει κινήσεις και θα τις κάνει κτήμα του.

Σχεδόν διαισθητικά η ορθή εκτίμηση του Υ στηρίζει την έλειψη ορθής κρίσης. Σχεδόν διαισθητικά το σωστό Κ επιζητά την ορθή κρίση του Υ, λόγω αναζήτησης της δικής του απόλαυσης, ορμώμενης από έναν συνδυασμό ματαιοδοξίας και λογικής.

Για παράδειγμα: διαισθητικά, επιλέγω έναν Κ. Στηρίζω την επιλογή μου με την αφοσίωσή μου, με την δυνατότητά μου να ακολουθώ. Όταν αποκτώ και την δυνατότητα να επιλέγω, μπορώ να φύγω ή να μείνω. Να ακολουθήσω ή όχι.

Ο Κ ξέρει ότι το ζητούμενο είναι αυτή ακριβώς η κρίση του Υ. Την κυνηγάει σαν τρελός. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αλλιώς είναι ανόητος, επαναπαύεται σε τρυκ, παίρνει φτηνοχάντρες αντί για μαργαριτερένια περιδέραια. Αυτό το "σε θέλω" είναι πανάκριβο, πολύτιμο, δεν έχει καλύτερο.

Αν θέλει το "σε θέλω", επομένως, πρέπει αφ' ενός να καλλιεργήσει την επιθυμία και αφ' ετέρου να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ορθή εκτίμηση και κρίση. Και να αποφύγει επομένως την υπέρμετρη στέρηση. Αν το πάω και λίγο παραπέρα, με ένα ιδιαίτερα πεισματάρικο και καυλιάρικο Υ, ίσως και να πρέπει να μπουχτίσει το Υ στην απόλαυση. 

Βρίσκω την λογική σου σκέψη πολύτιμη στο φόρουμ, jimboy. Αναρωτιέμαι γιατί μερικοί αναρωτιούνται για το αν πρέπει να διαβάζουν ή όχι τον "κάθε" jimboy. Με στεναχωρούν οι ρατσιστικές αντιλήψεις, του τύπου ποιος είναι παλαιός, ποιος δημοφιλής, ποιος γνωρίζει. Προσωπικά βρίσκω την σκέψη σου φρέσκια και γεμάτη ιδέες. Και αυτό μου αρέσει. Είτε συμφωνούμε είτε όχι. Είτε γνωρίζουμε την αλήθεια είτε την ψάχνουμε. 

Εξαιρετική η ερώτηση. Θα έλεγα ότι πρόκειται περί διαφοράς ανάμεσα σε μία σκλάβα και μία υποτακτική. 

Και αυτός ο παραλληλισμός εύστοχος. Μου είχε διαφύγει, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Το κάνουμε όλοι μας, συχνά, δυστυχώς. Μόνη λύση στη λούμπα αυτή, αν αλλάζουμε κάποτε διατροφή (ή διατροφολόγο). 

Μου αρέσει ιδιαίτερα η σκέψη σου, αν και με ωθεί σε αταξίες. 

Είχα στο νου μου κάτι πιο ακραίο, όχι μια απλή πείνα. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τί εννοώ, χωρίς να χρειαστεί να το νοιώσεις ποτέ. Δεν είναι κάτι καθημερινό, και δεν είναι ευχάριστο. Γι αυτό μίλησα για την "παραίσθηση της τρούφας". Ακριβολογώ, μάλλον. 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Πείνα

Ένα βρέφος πιθανότατα πιθανότατα έχει αυξημένη διαίσθηση ωστόσο είναι εξίσου εύκολο να εξαπατηθεί με ένα μπιμπερό γεμάτο δηλητήριο. Και όταν μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές τα αποτελέσματα θα μπορούσαν πολύ απλά να είναι καταστροφικά.

Ενα πρόβλημα με την αναζήτηση της τρούφας μπορεί να προκύψει απ την υπέρμετρη λαχτάρα της αναζήτησης της. Αυτή η λαχτάρα(αν αναχθεί σε υπέρτατο στόχο) μπορεί εύκολα να παρασύρει κάποιον να αντιληφθεί τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Τιμή μου - απολαμβάνω την θετική κριτική:lol: αν και για να πω την αλήθεια τα αρνητικά σχόλια με ωφελούν περισσότερο . Ένας βασικός λόγος που έχω εκφραστεί με τον τρόπο που το έχω κάνει μέχρι τώρα είναι ότι περιδιαβαίνοντας μέσα στο φόρουμ αρκετές μέρες πριν ξεκινήσω να γράφω μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι υπάρχει μόνο" η άλλη όψη του νομίσματος". - Εύγε για την προσπάθεια σου!

 

Απάντηση: Η Πείνα

καμια φορα μας προσφερουν φαγητο , δεν μας αρεσει απλα τρωμε λιγο ισα ισα για επιβίωση..

αποτελεσμα ειναι να εχουμε φαει απο πολλα πιατα αλλα παντα να μενουμε με την πεινα .

Τοσα πολλα πιατα και κανενα νοστιμο ..... αν δεν λειτουργει καλα η αισθηση της γευσης τοτε κανενα φαγητο δεν θα χορτασει την πεινα μας

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Πείνα

Είναι χώρος για ενηλίκους. Είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους. Το ότι λαχταράνε πράγματα, είναι στερημένοι κλπ, δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους. Οι παρομοιώσεις και οι μεταφορές δίνουν μία αίσθηση του τί συμβαίνει, δεν πρέπει να λαμβάνονται κυριολεκτικά.

Συμφωνώ. Κι εγώ εντρύφησα στα φύκια για αρκετό καιρό. Κι εγώ λαχταρούσα, κι εγώ ήμουν στερημένη. Παραμένω στερημένη και πλήρης λαχτάρας, αλλά τώρα το αντέχω καλύτερα, χωρίς την ανάγκη για φύκια. Γι αυτό και δεν έχω ενοχές όταν τσιμπολογήσω λίγο, από κάτι που δεν είναι πλήρως του γούστου μου. Το κάνω επειδή θέλω να το κάνω, όχι επειδή δεν αντέχω την στέρηση.

 

Απάντηση: Η Πείνα

Την πείνα θα την χορτάσει, την όρεξη δεν θα μπορέσει να ικανοποιήσει... 

 

Απάντηση: Η Πείνα

Μήπως για την οικονομία του διαλόγου θα έπρεπε να μιλήσουμε για το πως αναπτύσσεται αυτή η αίσθηση?