Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Η Φυλακή .

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Ηλίας, στις 27 Σεπτεμβρίου 2006.

  1. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Μαζί με τον john_slave96 ξεκινούμε ένα νέο λογοτεχνικό πόνημα χρωματισμένο από τις γεύσεις μας . Ελπίζω να το απολαύσουμε . Καλό μας ταξίδι …
     
  2. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Το αυτοκίνητο κύλησε λίγα μέτρα ακόμα στην υγρή άσφαλτο και σταμάτησε απαλά . Ο Πέτρος έσβησε την μηχανή και γύρισε προς την Άννα .
    «Μην ανησυχείς καρδούλα μου , ένα κρασί δεν φαίνεται και δεν τρέχαμε και καθόλου .» , η φωνή του σταθερή , το χαμόγελο του καθησυχαστικό .
    «Όχι βρε Πέτρο δεν ανησυχώ , είμαι λίγο κουρασμένη .» , μοιάζει κάτι να θέλει να πει ακόμα , μα στο τέλος αλλάζει γνώμη . Μια σκιά πέφτει στο πρόσωπο της και ο Πέτρος ξαφνιάζεται για μία στιγμή . Μετά όμως φοράει το χαμόγελο που ο κόσμος το έχει χαρακτηρίσει ως γοητευτικά φιλικό και γυρνάει προς το παράθυρο του . Ταυτόχρονα με το δεξί του χέρι κατεβάζει το τζάμι .
    «Καλησπέρα σας , τι θα θέλατε ;» , το χαμόγελο του χάνει κάτι από την σιγουριά του και μια σταγόνα βροχής την θαλπωρή της καθώς παρασέρνεται στο κατέβασμα .
    «Καλημέρα σας . Θα ήθελα να κατεβείτε λίγο από το αυτοκίνητο , ένας μικρός έλεγχος τίποτα το σοβαρό .» , τα μαλλιά της κοντοκουρεμένα , την έχει δει πεζοναύτης , το πρόσωπο της παγωμένο , πρέπει να έχει κρύο έξω θα πω στην Άννα να βάλει την ζακέτα της , τα μάτια της στο χρώμα του φρεσκοκομμένου γρασιδιού , όμορφα είναι , από που άραγε να πηγάζουν ;
    «Παραβιάσαμε τίποτα ;» , λες να ενοχληθεί που την κοιτάω τόσο έντονα ;
    «Τρέχατε λίγο παραπάνω από το όριο , μπορείτε σας παρακαλώ να βγείτε έξω ;» , η έκφραση του προσώπου της αναλλοίωτη και το χρώμα της φωνής αδιόρατα βαθύ .
    Ο Πέτρος την κοιτάει κάνα δυο δευτερόλεπτα απορροφημένος και μετά γυρνάει στην Αννούλα του .
    «Αγάπη μου δεν θα πάρει πολύ , κάτσε μέσα να μην κρυώσεις .» , άσε με λίγο με αυτήν την κουκλάρα . Θα την τακτοποιήσω στα γρήγορα και ξανάρχομαι .
    «Πειράζει να έρθω και εγώ ;» , η ερώτηση της δεν απευθύνεται μόνο στον Πέτρο . Κίνηση υποσυνείδητα θηλυκή .
    «Όχι , δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα , μπορείτε να βγείτε κι εσείς .» , ο Πέτρος μουγκρίζει άηχα , γυναίκες …
    Ένα λεπτό αργότερα η πόρτα του αυτοκίνητου κλείνει απαλά με ένα χαρακτηριστικό ήχο πίσω του . Κάτι δυσοίωνο φαντάζει σε αυτόν τον ήχο στον Πέτρο . Σαν λουκέτο που κλείνει . Ανατριχιάζει . Έχει ψύχρα , καλά και αυτοί στις δύο το πρωί έχουν όρεξη για καθήκον , τι μπουλντόγκ είναι αυτό;
    «Από εδώ , ακολουθήστε με .» , το μπουλντόγκ δείχνει το δρόμο προς την Άννα . Ο Πέτρος βιάζει το βήμα του , δεν θέλει να την αφήσει μόνη της μαζί του . Η γυναίκα που τους σταμάτησε ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας .
    Λίγα λεπτά αργότερα ο Πέτρος φυσάει δυνατά . Παράξενη γεύση έχει αυτό το πλαστικό . Βρωμάει . Κάτι δεν του κολλάει , κάνει προς τα πίσω ένα βήμα και τα πόδια του λυγίζουν . Όπα , πολύ δυνατά φύσηξες παλικάρι. Το χαμόγελο που γεννιέται , την ίδια στιγμή παγώνει . Το βλέμμα της Άννας γουρλώνει . Τι συμβαίνει ; Πέφτω…
    Ώρες και μνήμες αργότερα , σε ένα άλλο μέρος η ύλη αλλάζει . Η σκληροί δεσμοί των υλικών χαλαρώνουν και απομακρύνονται . Το στερεό ρευστοποιείται και τα χοντρά τείχη ξεχειλώνουν . Ένα δωμάτιο ακόμα προστίθεται . Δώμα διπλό και με γυάλινο τοίχο χωρισμένο . Η Φυλακή θωπεύει την ομίχλη που την κρύβει και αυτή χαμογελά σαν σαρκοβόρο . Έχουμε επισκέψεις απόψε …
    Ο Πέτρος βγαίνει από τα όνειρα , που πριν προλάβει να τα συγκρατήσει φεύγουν τρομαγμένα . Ανοίγει μία φορά τα μάτια του , φως εκτυφλωτικό και τα ξανακλείνει . Το κεφάλι του είναι βαρύ και δεν θυμάται το γιατί . Τα σώμα είναι πιασμένο και προσπαθεί να το μετακινήσει , αδύνατο . Μουδιασμένος , λες και είμαι δεμένος. Δεμένος ; Το αίμα επιστρέφει απότομα στην καρδιά του και μετά με φούρια πίσω στα άκρα του . Ανοίγει τα μάτια του . Δάκρυα , αλλά μέσα από την παραμόρφωση προλαβαίνει να δει . Δεμένος σε μία καρέκλα . Τινάζει το κεφάλι του λες και έτσι τα δάκρυα θα φύγουν μακριά . Καθαρίζει το βλέμμα του και βλέπει . Δεν κοιτά τα πόδια του . Δεν κοιτά τα χέρια του και ούτε το δωμάτιο που τον κρατούν ακινητοποιημένο . Το πρόσωπο του ευθεία καρφωμένο , σε αυτό που πίσω από το γυαλί σαν πίνακας ζωντανός υπάρχει . Η Άννα γυμνή , με τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά , σε ένα κρεβάτι . Μα γιατί στέκεται σε αυτή τη θέση και γιατί είναι γυμνή ; Τότε βλέπει τις χειροπέδες που την κρατούν . Και τότε θυμάται . Και τότε η πόρτα του δωματίου της Άννας ανοίγει…
     
  3. Roadrunner

    Roadrunner New Member

    Poly wraio!

    Please more.... 
     
  4. Roadrunner

    Roadrunner New Member

    Hlia,
    Exw mia idea an fysika symfwneis esy kai o john_slave96. Skeftomoun mhpws tha borousa kathws kyla h istoria apla egw na kanw attach images (comic-related kai kata protimhsh apo art tou gary roberts, my all time favorite!) pou na apikonizoun auta pou grafete. Tha prospathisw pragmatika ta illustration mou na einai oso to dynaton pista me tis afygiseis sas.

    Kanw attach ena paradigma...(an kai sthn sygekrimenh periptwsh pareklinei ligo apo to story alla etsi gia na sou dwdw mia idea..)

    Elpizw na symfwnisete.
     
  5. john_slave96

    john_slave96 Contributor

    καλή ιδέα μου φαίνεται. Λόγω ενός σεμιναρίου εγώθα το βάλω σήμερα το βράδυ.
     
  6. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Αν καταφέρνεις να βρίσκεις σκίτσα που είναι προσαρμοσμένα στο κείμενο , δεν το βρίσκω κακή ιδέα .
     
  7. john_slave96

    john_slave96 Contributor

    Η πόρτα του δωματίου που ήταν η Άννα ανοίγει. Ο Πέτρος δεν μπορεί ακόμα να δει ποιος είναι. Ο χώρος τώρα αρχίζει να ξεδιαλύνεται μέσα του. Βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά. Ο χρόνος κάνει τη δική του διαδρομή, μπρος και πίσω. Και οι ερωτήσεις άρχισαν να πέφτουν. Που είναι; Πως έφτασαν εδώ; Τι πρόκειται να γίνει; Τι, πως, που, γιατί; Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Το αλκοτέστ, αυτό που βρωμούσε και μετά τίποτε. Αλλά από αυτό το "τίποτε" ξεκίνησαν όλα. Μήπως η ζωή μας δεν είναι γεμάτη από πολλά "τίποτε"; Αυτό το "τίποτε" θα καθόριζε τη ζωή τους από εδώ και πέρα ή, μήπως, όχι;
    Έπρεπε να αντιδράσει. Ήταν ο άντρας, ο κυρίαρχος στη σχέση του με την Άννα. Έπρεπε να δικαιολογήσει αυτή του τη θέση. Έπρεπε... Προς το παρόν έβλεπε την Άννα να έχει θορυβηθεί, να προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά να μην μπορεί να ξεφύγει από δέσιμο στο κρεβάτι. Γύρισε και κοίταξε προς το μέρος του. Απελπισμένα έστρεψε αλλού το βλέμμα όπως ένας άνθρωπος που δε βλέπει κανένα που θα μπορούσε να το βοηθήσει. Τότε κατάλαβε ότι δεν τον βλέπει. Η τζαμαρία που τους χώριζε πρέπει να ήταν χοντρή και επενδυμένη με μια σκούρα ζελατίνα από τη μεριά της Άννας, το δωμάτιό του πάντως ήταν πολύ πιο σκοτεινό από ότι το δικό της. Ένα κερί φώτιζε σε μια άκρη.
    Ένα "ωραία" του ξέφυγε και διαλύθηκε σχεδόν αμέσως. Κατάλαβε πόσο μόνη της θα ήταν η Άννα και πόσο ανήσυχη για αυτόν. Έπρεπε να αντιδράσει! Ένας άντρας και δύο γυναίκες μπήκαν στο δωμάτιο. Ο άντρας και η μια γυναίκα φόραγαν δερμάτινα ρούχα, Η άλλη γυναίκα ήταν γυμνή, είχε ένα περιλαίμιο και δεν τολμούσε να τους κοιτάξει, το κεφάλι της ήταν συμμένο μόνιμα. Ο άντρας ψηλάφισε το σώμα της Άννας, αυτή αντέδρασε στο άγγιγμα, αλλά ματαίως. Πήγε στη γυναίκα και της είπε κάτι και μετά έδωσε κάποιες οδηγίες στη γυμνή γυναίκα, ο Πέτρος δεν μπορούσε να ακούσει τίποτε.
    Θα έφτανε και η ώρα του να μάθει, σκέφτηκε. Ο άντρας και η γυναίκα βγήκαν, αυτή τον κοίταξε και έστρεψε το κεφάλι της προς τα δεξιά. Τότε ο Πέτρος αναγνώρισε αυτή τη γυναίκα που τους έκανε έλεγχο. Ψυχρή και αγέρωχη. Θα μάθαινε γρήγορα. Μάλλον... Αυτή η αναμονή τον σκότωνε. Έκανε ακόμα μια προσπάθεια να λυθεί, αλλά κόντεψε να πέσει στο πάτωμα, όχι όμως να χαλαρώσει λίγο τα σκοινιά. Τσατίστηκε. Με τον εαυτό του περισσότερο, αυτός έφταιγε...
     
  8. john_slave96

    john_slave96 Contributor

    Roadrunner, νομίζω ότι μπορείς να κάνεις μια δοκιμή. Βρες σχετικές εικόνες, κάνε το παιχνίδι σου και βλέπουμε. Δεν είμαστε δύστροποι άνθρωποι!..
     
  9. zoyzoy_

    zoyzoy_ Contributor

    Ηλια και john slave69 πολυ καλη προσπαθεια....
    Ανυπομονω να μαθω τη συνεχεια! 
     
  10. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Λίγη ώρα πριν … Η Άννα ανοίγει τα μάτια της . Το φως πέφτει κατευθείαν πάνω τους και την τυφλώνει προσωρινά . Το στόμα της έχει μία άσχημη γεύση και κρυώνει . Αφήσαμε το φως ανοιχτό ; Σηκώθηκε ο Πέτρος ; Κάνει να σηκωθεί και οι καρποί της την κρατούν στην θέση που βρίσκεται . Ανοίγει τα μάτια της με απορία και κοιτά προς τον δεξιό καρπό της . Κάτι στρογγυλό και μεταλλικό , χειροπέδες , τον έχουν παγιδεύσει , σ’ ένα σωλήνα που διατρέχει το μήκος του πάγκου που ξαπλώνει . Που βρίσκομαι ; Όχι στην κρεβατοκάμαρα , σε ποιο δωμάτιο είμαι ; Χαμογελάει με την ομίχλη που την αποπροσανατολίζει . Κλείνει τα μάτια για να κάνει το παιχνίδι πιο δύσκολο . Θα το θυμηθεί … Κουζίνα , σαλόνι , υπόγειο , αυτοκίνητο … Το αυτοκίνητο γεφυρώνει τους συνειρμούς της και η ανησυχία την αγγίζει με την αύρα της . Μας σταμάτησαν για έλεγχο . Και μετά ; Βγήκαμε έξω από το αυτοκίνητο , ήταν μία γυναίκα που την αγρίευε , μέχρι που είδε το κτήνος που άρχισε να την κάνει να φοβάται . Πήγαμε προς το περιπολικό και μετά… Ο Πέτρος έπεσε και μετά … Θυμήθηκε !
    Ανοίγει τα μάτια και σηκώνει το κεφάλι . Δεν ήμαστε στο σπίτι , δεν μ’ αρέσει εδώ . Κοιτάει δεξιά και αριστερά και τον ψάχνει . Σε νοσοκομείο ; Και με έχουν δέσει ;;;
    «Πέτρο ;;;», η φωνή της πληγωμένη και ο λαιμός της πονάει . Γιατί είμαι γυμνή ; Κάνει μια κίνηση να προστατέψει την εικόνα της . Τα πόδια της και αυτά δεμένα .
    «Πέτρο που είσαι ; Φοβάμαι ! Σταμάτα !» , που είναι τα σκεπάσματα ; Μήπως έπεσαν στο πάτωμα ; Ήχοι ακούγονται από τα δεξιά της . Γυρνάει το κεφάλι και βλέπει την πόρτα που δεν είχε προσέξει μέχρι τώρα . Τρελάδικο ; Βήματα ακούγονται από έξω και κλειδί που ξεκλειδώνει . Τεντώνει το σώμα της ασυνείδητα προσπαθώντας να το κρύψει . Το μέταλλο χώνεται στο δέρμα της και η πόρτα ανοίγει .
    Ένας άντρας , η αστυνομικίνα και μία γυναίκα νεαρή που είναι γυμνή . Δεν είναι νοσοκομείο εδώ ! Την πλησιάζουν , οι δύο είναι ντυμένοι με ρούχα μαύρα που κάνουν θόρυβο , δερμάτινα . Η νεαρή φοράει περιλαίμιο και κοιτάει στο πάτωμα , κάτω από το πάγκο . Τι είναι από κάτω ; Τι κοιτάει ; Τι του έχουν κάνει του κοριτσιού και κοιτάει έτσι ; Μία ενστικτώδης σκέψη που εμφανίζεται στο μυαλό της Άννας , δίχως τις ενδιάμεση λογιστική που συνηθίζεται , έτσι θα γίνω και εγώ ;;;
    «Σας παρακαλώ…» σκέφτεται τι να ζητήσει , αλλά δε θέλει να αποκαλύψει τους φόβους της , δεν θέλει να τους δώσει ιδέες …
    «…λύστε με . Κρυώνω …» , εντάξει αυτό δεν είναι τρομερό . Δε θα θυμώσουν έτσι δεν είναι ;
    Ο άντρας την πλησιάζει και απλώνει το χέρι του . Την αγγίζει και την ψηλαφίζει . Είναι κρύο ! Μα αφού του είπα ότι κρυώνω …Τι κάθομαι και σκέφτομαι θεέ μου .
    «Τι κάνετε ; Δεν μπορείτε , λύστε με , γιατί με έχετε σε αυτήν την θέση ;» , η φωνή της με ένα σπάσιμο που τονίζει το ευάλωτο της θέσης . Ο άντρας απομακρύνει το χέρι του , λες να φοβήθηκε ; Υπάρχει τρόπος ; Γυρνάει προς την αστυνομικίνα …
    «Δεν είναι ακόμα έτοιμη . Θα ξανάρθουμε αργότερα .» , η γυναίκα που την γνώρισαν ως όργανο , κουνάει το κεφάλι συγκαταβατικά και κοιτάει προς την διεύθυνση των ποδιών της . Κοιτάει και η Άννα και βλέπει τον καθρέπτη . Γουρλώνει τα μάτια της , το είδωλο της αποκαλύπτει την αδυναμία της σε όλο του το μεγαλείο . Ετοιμάζεται να βάλει τις φωνές , αλλά την διακόπτει η φωνή του άντρα…
    «Εσύ 17 θα μείνεις εδώ . Φρόντισε να την ζεστάνεις , ξέρεις το πώς .» , περιμένει την απόκριση .
    «Μάλιστα Κύριε .» , τίποτε άλλο , δύο λέξεις , μία φωνή ουδέτερη , αλλά μία εξέλιξη που αναπτερώνει το κουράγιο της Άννας . Καλύτερα να μην φωνάξει , να περιμένω να φύγουν .
    Η πόρτα κλείνει πίσω τους , η γυναίκα που φεύγει ρίχνει μια ματιά ακόμη προς τον καθρέπτη , είναι κανείς από πίσω ;
    «Συγνώμη, είναι κανείς πίσω από τον καθρέπτη ;» , το κορίτσι με το όνομα 17 σηκώνει το βλέμμα του και την κοιτάει . Μάτια μπλε , παγωμένα , κινείται προς τον καθρέπτη . Σταματάει και γυρνάει προς το μέρος της Άννας . Τι θέλει να κάνει ; Την φτύνει ανάμεσα στα πόδια , γιατί ; Τι είπα ; Γονατίζει , ανοίγει το στόμα της , τι θα κάνει ; Πλησιάζει το στόμα της και αρχίζει να την δαγκώνει . Είναι τρελή ;;; Aaaa
    «ααααααααχχχ» , πόνος δυνατός και δεν μπορεί να ξεφύγει…
     
  11. john_slave96

    john_slave96 Contributor

    Η κοπέλα είχε δαγκώσει τα χείλη της Άννας. Αίμα άρχισε να κυλά. Η Άννα το ένιωσε τη γνωστή γλυφή γεύση του. Πάγωσε. Ούτε τα βογκητά της ούτε τα παρακάλια της έκαναν τίποτα. Η κοπέλα, η οποία άκουγε στο όνομα "17", είχε μια παγερή, απρόσωπη όψη, τα μπλε μάτια της δυνάμωναν αυτά τα συναισθήματα. Αυτό που εισέπραττε ή Άννα ήταν η αντανάκλαση των συναισθημάτων της και όχι αυτά της κοπέλας. Αργότερα θα μάθαινε ότι κοπέλες σαν αυτή δεν είχανε πλέον παρά άκρως ελεγχόμενα αισθήματα.
    Ξαφνικά, η κοπέλα έσκυψε προς στο στόμα της Άννας. Αυτή τράβηξε με βία το κεφάλι της, αλλά ματαίως. Με τη γλώσσα της έγλειψε το αίμα της Άννας και κατευθύνθηκε προς το στόμα της, η γλώσσα της βρήκε τη γλώσσα της Άννας και της επέστρεψε το αίμα της. Πήρε λίγο από το αίμα που δεν μπόρεσε να πάρει με την πρώτη και έκανε το ίδιο πράγμα. Η γλώσσα της βρήκε αυτή της Άννας και άρχισε να παίζει μαζί της. Πότε την έχανε πότε την έβρισκε. Ένα κύμα ηδονής κυρίευσε την Άννα, αλλά αυτό πολύ γρήγορα έγινε φόβος. Τι θα ακολουθούσε; Δεν είχε πέσει πολύ έξω η Άννα, αφού με τα χέρια της τσίμπησε πολύ δυνατά την δεξιά ρόγα της Άννας, τόσο που αυτή πετάχτηκε πάνω, τόσο όσο να μπουν οι χειροπέδες βαθιά μέσα στη σάρκα της και να την πονέσουν. "Ήρεμα γλυκειά μου", της είπε. Την ξανατσίμπησε στο ίδιο σημείο. Μετά από λίγο βρέθηκε εκεί η γλώσσα της για να παίζει με τη ρόγα της. Ενώ το χέρι της τσίμπαγε τώρα την αριστερή ρόγα της. Αφού έπαιξε λίγο με τις ρόγες της Άννας, άρχισε να εξερευνά με τα χείλη και τη γλώσσα της το σώμα της Άννας μέχρι να φτάσει στο αιδοίο. Ο πόνος και η ηδονή είχαν γίνει ένα κράμα. Δεν μπορούσε ούτε η ίδια να τα ξεδιαλύνει. Ποιο ήταν αυτό που κυριαρχούσε;
    Ο Πέτρος έβλεπε από την άλλη μεριά της τζαμαρίας και ενσικτωδώς προσπαθούσε να λυθεί. Το μόνο που κατάφερε ήταν να πέσει κάτω, στο πλάι και να χτυπήσει το μπράτσο και το πόδι του. Ένα βογγητό που βγήκε άπό το στόμα του, ήταν σύγχρονο με το κλειδί που γύρναγε στην πόρτα. "Διάβολε, ήρθαν", σκέφτηκε. Ο άντρας και η γυναίκα μπήκαν μέσα. Με ένα νεύμα του άντρα η γυναίκα σήκωσε την καρέκλα και την έστρεψε έτσι ώστε ο Πέτρος να βλέπει πεντακάθαρα το τι γίνεται. Του έδωσε λίγο νερό. "Εσύ δε θα πάθεις τίποτε, ακόμα", τόνισε. "Αλλά αν ξαναπέσεις κανείς δε θα βρεθεί να σε βοηθήσει, γι'αυτό κανόνισε", του είπε. Με ένα άλλο νεύμα του άντρα βγήκε από το κελί του Πέτρου και κλείδωσε την πόρτα.
    Η 17 είχε φτάσει σχεδόν στο αιδοίο της Άννας. Αλλά μέχρι εκεί. Πλησίασε ξανά με φόρα προς το κεφάλι της, αυτή τρομοκρατήθηκε τόσο που προσπάθησε να κάνει στο πλάι. Όμως η κοπέλα της μίλησε σιγά-σιγά, με χαμηλή φωνή. Της εξήγησε τους κανόνες. Δεν πρέπει να μιλά σε κανένα, παρά μόνο αν της απευθύνουν το λόγο. Ούτε και σε αυτή. Δεν πρέπει να βλέπει κανένα κατάματα, τα μάτια της θα πρέπει να βλέπουν προς το πάτωμα, μόνιμα, μόνο αν της πουν να τους βλέπει, τότε θα το κάνει. "Όλες και όλοι εδώ ανήκουμε σε αυτούς. Είμαστε κομμάτι τους. Πρέπει να τους δίνουμε ευχαρίστηση και ηδονή, όταν το έχουν ανάγκη. Δεν είναι κακοί άνθρωποι. Ότι κάνουν, το κάνουν από αγάπη για εμάς", της είπε.
    Η Άννα θυμήθηκε το όνομα της κοπέλας. "17", έτσι την άποκάλεσαν. Τη ρώτησε αν θα έχει και αυτή όνομα ή μόνο έναν αριθμό. Που είναι; Είναι σε φυλακή; Η κοπέλα της είπε ότι κάποια στιγμή θα της δώσουν και αυτής έναν αριθμό. Μια λέξη της προσγείωσε απότομα την Άννα. Της είπε ότι "οι σκλάβοι και οι σκλάβες" δεν είναι παρά μονάδες εδώ. Η λέξη "σκλάβα" ήχησε περίεργα. Ήθελε να τη διώξει και έστρεψε το κεφάλι της προς τα δεξιά. Τότε είδε ένα τραπέζι στον τοίχο. Ένα ξύλινο τραπέζι που είχε πάνω κάποια μαστίγια και κάτι περίεργα όργανα. Η Άννα δεν τα είχε ξαναδεί. Μόνο τα μαστίγια και αυτά σε ταινίες, η θέα τους μόνο της προξενούσε φρίκη. Τι θα της έκαναν; Αυτή τη σκέψη τη σταμάτησε η γλώσσα της κοπέλας που είχε μπει στο αιδοίο της. Ένα δεύτερο κύμα ηδονής την πλυμήρισε. Ο ξαφνικός όμως πόνος από το δάγκωμα στην κλειτορίδα της έσμιξε πάλι με την ηδονή. Τινάχτηκε προς τα πάνω και έκανε όλο το κρεβάτι να τρανταχτεί. "Ηρέμησε γλυκειά μου", της είπε η κοπέλα. "Αυτό δεν ήταν τίποτε, όλοι και όλες τα έχουμε περάσει αυτά", συμπλήρωσε. Η Άννα αναστέναξε και για μια στιγμή πέρασε μπροστά από τα μάτια της που ήταν και που είναι τώρα. Αβοήθητη με αυτή την όμορφη κοπέλα που έπρεπε να τη "ζεστάνει". Πόσο όμως και πως θα τη "ζέσταινε" ακόμα;
     
    Last edited: 29 Σεπτεμβρίου 2006
  12. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Όχι Fanshaw , φωτογραφίες σου δεν περιγράφουν αυτή την ιστορία. Ίσως μια άλλη