Η αγορά

Βαρέθηκα να περιμένω τον Αφέντη που θα απαντήσει (μάλλον βασίζονται στη φιλοτιμία μου και στο ότι ξέρω την απάντηση, λολ).

Θεωρώ ότι το ερώτημα είναι σημαντικό (για όσες νοιώθουν πως το καταλληλότερο είδος σχετίζεσθαι γι αυτές είναι το σκλαβιλίκι) και η απάντηση πολύ σημαντική για όσους πιστεύουν ότι αυτό που επιθυμούν είναι μία σκλάβα. Και είναι σημαντική η απάντηση γιατί αυτό που βλέπω να συμβαίνει είναι δυστυχείς που το βάζουν στα πόδια μόλις καταλάβουν πόσο δύσκολη και full-time job είναι η κατοχή μιας σκλάβας. Ακόμη πιο δυστυχής η κακομοίρα που πίστεψε ότι την ανέλαβε Αφέντης, και βρέθηκε με μια ωραιότατη καταθλιψάρα στα χέρια της, λόγω μη επαρκούς κάλυψης των αναγκών της.

Δεν μπορεί να γίνει Αφέντης κάποιος που δεν γνωρίζει τις σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες μιας γυναίκας. Θα επιμείνω ότι μία γυναίκα χρειάζεται το άγγιγμα, την επαφή, το σεξ, τη συντροφικότητα, την στήριξη (το εκ του μακρόθεν "αυνανίσου σκύλα" επί ένα χρόνο είναι από φαιδρό έως εγκληματικό, σας ικετεύω κορίτσια να φτύνετε στα μούτρα του άχρηστου και να αποχωρείτε). Επιπρόσθετα, μία σκλάβα χρειάζεται την έξωθεν δοσολόγηση της απόλαυσης και του πόνου (θεωρώ ότι είναι μαζοχίστρια μία σκλάβα, δεν μου έτυχε ποτέ μη-μαζοχίστρια σκλάβα, ή μάλλον, δεν μου έτυχε ποτέ μη-σαδιστής Αφέντης, πράγμα που έχει ως συνέπεια το πρώτο, στην τελική). By the way, αυτός είναι ο λόγος που η απόλαυση του Υ είναι σημαντικότατη. Όχι επειδή ο Αφέντης χρειάζεται να νιώσει γαμιάς, ή επειδή είναι καλόψυχος, αλλά επειδή για να λειτουργήσει η σχέση slavery, απαιτείται πολύ καλή διαχείριση. Είναι θέμα management, πρωτίστως.

Ακούω συχνά - και στην προσωπική μου ζωή συχνότερα, όντας ένα καθίκι και μισό - ότι η σκλάβα πρέπει να το βουλώνει και να νιώθει ευγνωμοσύνη που έχει την δυνατότητα να προσφέρει. Δεν αντιλέγω ότι είμαι ευγνώμων όταν μου ζητούνται πράγματα από μη ανόητους που δεν μου ζητάνε να ανοίξω κάμερα και να δείξω τα βυζιά μου. Πράγματι, έχω ανακαλύψει ότι μου αρέσει πολύ να κάνω πράγματα για τους άλλους, αυτούς που εκτιμώ και με τους οποίους πάω να χτίσω μια σχέση. Αλλά και γενικότερα με ευχαριστεί να κάνω πράγματα για τους άλλους, αν και προσπαθώ να το περιορίσω γιατί καμιά φορά οι άλλοι το εκμεταλλεύονται αυτό...

Όμως: αν με τρελάνουνε στη μούγκα, αυτό δεν με βοηθάει να εκφράσω αυτή τη δοτικότητα (που είναι μία πιεστικότατη ανάγκη). Αν δεν με ελέγχουν αλλά με αφήνουν έρμαιο των πολύ μπερδεμένων και αντιφατικών επιθυμιών μου, θα κάνω τη ζωή μου μπάχαλο και τη σχέση θρύψαλα. Αν ο άλλος πιστεύει ότι ένα sms πότε πότε θα με βοηθήσει να αποφύγω την κατάθλιψη ή την αίσθηση (και την αλήθεια) ότι πετάω τη ζωή μου, θα βρεθεί με ένα άρρωστο Υ ή - καλύτερα - χωρίς Υ.

Ποιες είναι λοιπόν οι "σπονδές" (compliments to Syrah για τον όρο) τις οποίες πρέπει να κάνει ένας επίδοξος Αφέντης; Το τίμημα για την απόκτηση μίας σκλάβας είναι ο ιδρώτας του Αφέντη. Nota bene: δεν είμαι εγωίστρια ή εγωπαθής, δεν νοιάζομαι μόνο για το τομάρι μου και για την δική μου απόλαυση. Διατείνομαι όμως ότι το πλαίσιο ελέγχου είναι απαραίτητο και ότι πρέπει να έχει κάποιες βασικές προδιαγραφές. Εάν το πλαίσιο δεν υφίσταται καν, εάν το πλαίσιο είναι παράλογο, εάν δεν λαμβάνει υπόψη του τις ανθρώπινες ανάγκες του Υ, η σχέση θα βουλιάξει στην ανοησία του "εγώ ορίζω κι εσύ υπακούς". Και πώς να ορίσει κάποιος αυτό που δεν γνωρίζει, αυτό που δεν ασχολήθηκε αρκετά για να το μάθει;

Θα μου πείτε, μα καλά, εμείς νομίζαμε ότι η σκλάβα είναι αυτή που προσφέρει υπηρεσίες. Εδώ μας λες ότι ο Αφέντης πρέπει να δουλέψει σκληρά. Να μάθει το Υ, να καταλάβει τις ανάγκες του και να τις καλύψει.

Αυτό ακριβώς λέω. Οι υπηρεσίες της σκλάβας ανήκουν στο δεύτερο κεφάλαιο. Όχι στο πρώτο...Όποιος πάει κατευθείαν στο δεύτερο, χωρίς να εμπεδώσει το πρώτο, δεν θα μάθει ποτέ πόσο μεγάλο είναι το κεφάλαιο των υπηρεσιών, σε σχέση με το πρώτο...