Η απατηλή γοητεία του ελέγχου

Ηταν παιδί όταν διαπίστωσε πως διαθέτει ένα σπάνιο χάρισμα: την ικανότητα να βγαίνει από το σώμα του όποτε το επιθυμούσε, να ίπταται στο χώρο ώστε να έχει μια πλήρη εποπτεία του και να επανέρχεται σε αυτό.

Συνέβη για πρώτη φορά όταν ήταν πέντε ετών. Ο πατέρας του τον επέπληξε για ασήμαντη αφορμή, πράγμα που θα επαναλαμβανόταν συχνά στα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Θυμάται πως το μόνο που ήθελε τότε, ήταν να φύγει τρέχοντας από το δωμάτιο. Ηξερε όμως ότι αυτό θα εξόργιζε τον πατέρα περισσότερο, μεγαλώνοντας έτσι την επερχόμενη τιμωρία. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφάσισε να εγκαταλείψει το σώμα του. Καθ όλη τη διάρκεια του αποχωρισμού είχε πλήρη αντίληψη των όσων διαδραματίζονταν, διαπίστωσε όμως πως δεν ασκούσαν καμία επίδραση επάνω του. Ηταν σαν όλα τούτα να συνέβαιναν σε κάποιον άλλο. Η διαπίστωση αυτή ουδόλως τον τρόμαξε. Τουναντίον, του προκάλεσε ανακούφιση και θυμηδία. Θυμάται μάλιστα την αμηχανία του πατέρα του όταν τον είδε να χαμογελά ατάραχος…

Από τότε επαναλάμβανε συχνά τη διαδικασία της αποδέσμευσης. Κάθε φορά που βρισκόταν σε δύσκολη θέση για οποιονδήποτε λόγο, απλώς εγκατέλειπε το σώμα του παίρνοντας έτσι απόσταση από το συμβάν. Μπορούσε τότε να εξετάσει όλους τους εναλλακτικούς τρόπους αντίδρασης, ψύχραιμα και με πλήρη αντίληψη της κατάστασης και να επιλέξει τον πλέον ενδεδειγμένο.

Η ικανότητά του αυτή με τα χρόνια έπαιξε ένα ρόλο καθοριστικό, τόσο στην εργασία του, όσο και στις σχέσεις του με τους άλλους. Του έδινε μια αίσθηση ελέγχου, αυτοκυριαρχίας, σιγουριάς, αλλά και την έπαρση του ανθρώπου που διαθέτει το πλεονέκτημα χειρισμού των άλλων. Συχνά παρομοίαζε τον εαυτό του με κάποιον που κατά τη διάρκεια μιάς μάχης μπορούσε να είναι στρατιώτης και στρατηγός ταυτόχρονα, να σχεδιάζει και να εκτελεί με απόλυτο συντονισμό, καταφέρνοντας έτσι να κατακτά ακόμα και τα πιο απόρθητα κάστρα.

Το ίδιο συνέβη και όταν τη γνώρισε. Δε δυσκολεύτηκε να την κατακτήσει. Δε δυσκολεύτηκε να την ερωτευτεί. Ρουφούσε την κάθε στιγμή μαζί της, δοσμένος σε αυτή με όλες του τις αισθήσεις. Ηταν η πρώτη φορά που απολάμβανε την πλήρη απώλεια ελέγχου επάνω στα συναισθήματά του, χωρίς να νιώθει πως απειλείται. Δεν ήθελε να ξεφύγει από κάτι, δεν είχε την ανάγκη να δει τα πράγματα από απόσταση. Το κλειδί γι αυτό το θαυμαστό καινούργιο κόσμο ήταν η εγγύτητα, η αμεσότητα, η απόλυτη ταύτιση με το αναπάντεχο. Επιτέλους δεν αντιδρούσε, ζούσε…

Ηταν τόσο ερωτευμένος, που έβγαινε από το σώμα του παρακινούμενος πλέον αποκλειστικά από την επιθυμία του να την παρατηρεί, με τον τρόπο που ο φιλότεχνος μετακινείται στο χώρο, ώστε να αντιλαμβάνεται έναν πίνακα ζωγραφικής από πολλές οπτικές γωνίες. Αυτό δεν απέκλειε βέβαια μία ηδονοβλεπτική διάθεση, που με τον καιρό έγινε κάτι σαν παιχνίδι. Φανταζόταν μάλιστα πως δεν ήταν αυτός που στην αγκαλιά του εκείνη αναπαυόταν, αλλά κάποιος άλλος. Ενιωθε το τσίμπημα της ζήλειας σαν καυτερό καρύκευμα σε ένα δροσερό και γλυκό έδεσμα. Σταδιακά αφηνόταν στα τσιμπήματα αυτά ολοένα και περισσότερο, ώσπου ζήλεψε τον ίδιο του τον εαυτό…

Αρχικά δεν έδωσε σημασία. Η ζήλεια όμως είχε ήδη στάξει το γλυκό φαρμάκι της μέσα του. Εβγαινε όλο και συχνότερα από το σώμα του. Αυτό που ξεκίνησε ως παιχνίδι, εξελίχτηκε σε εμμονή. Αρχισε σιγά σιγά να αναπτύσσεται μια εχθρότητα ανάμεσα σε αυτόν και στον άνδρα που αγκάλιαζε το αντικείμενο του έρωτά του. Το συναίσθημα αυτό γρήγορα μεταδόθηκε σαν αρρώστια και σε εκείνη και τροφοδοτούμενο από τη ζήλεια εξελίχθηκε με τον καιρό σε μίσος. Δεν ήταν σίγουρος αν μισούσε τη γυναίκα που τον πρόδωσε για ένα άδειο κέλυφος –έστω και εν αγνοία της- ή τον εαυτό του που αφέθηκε τόσο απόλυτα, τόσο ολοκληρωτικά σε αυτή τη σχέση. Η διαδικασία της αποδέσμευσης γινόταν πλέον αυτόματα και πέρα από τον έλεγχό του…

Εκείνη τη νύχτα έκανε έρωτα μαζί της σα να ήθελε να την τιμωρήσει. Στην παρατήρησή της ότι το τελευταίο διάστημα το σμίξιμό τους ήταν όλο και πιο βίαιο, χαμογέλασε και τη φίλησε καθησυχαστικά στο μέτωπο. Αργότερα, όταν εκείνη αποκοιμήθηκε, υψώθηκε πάλι επάνω από το κρεβάτι όπου κείτουνταν σφιχταγκαλιασμένοι οι δυό τους, ωραίοι σαν θεοί. Ο αέρας που πέρασε σφυρίζοντας από το κουφωτό παράθυρο έφερε μαζί του τα αρχέγονα πάθη. Το μίσος τον τύλιξε σαν πέπλο θανάτου. Η ζήλεια του διέλυε τα σωθικά. Εβλεπε από ψηλά το κορμί του να τυλίγεται γύρω από το δικό της σαν πύθωνας, στραγγίζοντας τις ανάσες της μία προς μία. Παρατηρούσε με φρίκη την αποτρόπαια σκηνή να εκτυλίσσεται στο μισοσκότεινο δωμάτιο, ανήμπορος για την παραμικρή αντίδραση, μέχρι που εκείνη απόμεινε άψυχο σώμα στα χέρια του…

Δεν επέστρεψε ποτέ στο σώμα του. Εμεινε μετέωρος στο άχρονο κενό, μέχρι που χάθηκε μαζί με την τελευταία της ανάσα, αυτοεξόριστος ψυχοπομπός στην αιώνια λήθη...

 

Υπεροχο..... Το απολαυσα.

 

...απλα φοβερό

 

Ευχαριστώ.
Αφιερώνεται σε όλους εμάς που έχουμε την ψευδαίσθηση οτι μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα στη ζωή μας...

 

Αγαπητέ @peleas ( και για αυτή τη φορά συγχώρα με για το αγαπητέ )...σου λέω μονάχα ότι κατάφερες να με "βάλεις" μέσα στον ήρωα σου...Να κοιτάξω με τα μάτια του και να αισθανθώ με το δέρμα του...Δεν θα ήθελα να λερώσω αυτό το μικρό σου αριστούργημα με πολλά λόγια...Μόνο άλλο ένα θα σου πω...Κάπου σε κάποιο δωμάτιο...χρόνια πίσω έχουν μείνει δυο νέοι να κάνουν έρωτα...ο ένας ίσως και να μου έμοιαζε σε κάτι...που και που τυχαίνει να επιστρέφει στο μυαλό μου...με τα μάτια του να λάμπουν...τις φλέβες να τεντώνονται...με κάποια που ίσως και να είχε αγαπήσει πολύ...που ίσως να τον είχε αγαπήσει πολύ...Πλέον ηχώ σχεδόν ξεθωριασμένη στο φαράγγι του χρόνου...Εκείνος πλέον "γέρασε"...εκείνη "έφυγε" για αλλού...εκεί που για να πετάξεις δεν χρειάζονται φτερά...Η καρδιά του ξεχασμένου νέου είναι πλέον αλλού...αλλά εκείνοι οι δύο...όπως ήταν τότε...ακόμα σε εκείνο το δωμάτιο βρίσκονται...να μοιράζονται ανάσα και γεράνια...Κλείνω την πόρτα τους...ευτυχώς δεν με πήραν είδηση...Τους αφήνω στην ησυχία τους...στο κάτω κάτω της γραφής...δικές τους εκείνες οι στιγμές και τα φαντάσματα πλέον ούτε καν δικά μου...

Υ.Γ. Ευχαριστώ...στ' αλήθεια η πένα σου γράφει με "μελάνι"...και συγνώμη για το άσχετο μήνυμα...Αλλά βλέπεις...μου "ξύπνησες" αναμνήσεις θαμμένες προ πολλού...και που σε λίγο στο "μνήμα" του μυαλού μου θα γυρίσουν...Αλλά γλυκιά η μελαγχολία που ένιωσα διαβάζοντας το κείμενο σου...

 

Ευχαριστώ..