Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω
και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω
έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani
και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι

Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella
και το δέρμα που χρειάστηκε στις μπάλας μου την γκέλα
έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου
και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφάλι μου

Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα
μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα
τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι
μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι
Τυνησία και Σουδάν Μαλαισία Πακιστάν
και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν
για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike
μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα "Like"

Όταν έβγαινα να παίξω στην αλάνα με την μπάλα
κάποιες οικογένειες δεν είχαν να πάρουν γάλα
Όταν άφηνα χαρταετό στον ουρανό να ανέβει
κάποιοι άφηναν το παιδί τους μοναχό να ζητιανεύει
Όταν μου έλεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ παραμύθια
σκότωναν αθώες ψυχές άλλωστε έτσι από συνήθεια
όταν μου έφερνε η νονά μου την λαμπάδα και παιχνίδια
συνομήλικοι μου ψαχναν την τροφή τους στα σκουπίδια

Όταν έβλεπα μικρός το "Xοντρό και τον λίχνο"
βάζουν σκλάβους να δουλεύουν στα ορυχεία του Κονγκό
όταν οι γονείς μου με είχαν, αγκαλιές και χάδια
χαρτομάντηλα πουλούσα και λουλούδια στα φανάρια
Ότι φόρεσα ως τώρα Nike, Puma και Sportex
τα έχουν φτιάξει δια της βίας στην Ασία στο Μπαγκλαντές
όσα λόγια και να πω, όσους στίχους και να γράψω,
στράφι θα πάνε αν τον κόσμο δεν αλλάξω

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί
αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα
μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή
και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα

Όταν έπαιζα μικρός με το πρώτο το Nintendo
στην Ινδία οι ανήλικοι κουβάλαγαν τσιμέντο
όταν έφτιαχνα το δέντρο με φωτάκια και στολίδια
τα παιδιά στην Βραζιλία ψάχναν μέσα στα σκουπίδια

Όταν έκανα ποδήλατο στο δρόμο τα απογεύματα
συνομήλικους στην Κίνα τους σκότωναν για μοσχεύματα
κοκκίνιζα σαν κοίταζα της τάξης τα κορίτσια
ενώ στην Ινδονησία τα πουλούσανε για βίτσια
Όταν έβλεπα τον Αλαντίν στην Disney με το τζίνι
τα αδέλφια μου γαζώνανε κάτω στην Παλαιστίνη
μα σε ευχαριστώ Θεέ, που έχω και έναν ΟΗΕ
και να ενδιαφερθώ για αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ

Να είναι καλά και το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες
της θρησκείας το αδελφάτο, όλες τις παιδεραστίες
μα όμως πάνω από όλα τα άλλα, στου μεγάλου μας τη σάλα
δεν θα είχες την κουτάλα, αν δεν ήσουν καπιτάλα

Και το σύστημα ρολόι που ρυθμίστηκε να τρώει
την εργατική την τάξη που όλα αυτή τα έχει παράξει
μα άντε να το καταλάβει και μετά ποιος θα προλάβει
από το κύμα να γλυτώσει και πανί να ανασηκώσει

Στο σχολείο ως αριστούχος να κρατάω την σημαία
ήμουν από άλλη χώρα και δεν με έκανες παρέα
με έχεις σκοτώσει στο Ιράκ, στο Βιετνάμ, στην Παλαιστίνη
εγώ αγέννητο μωρό και δεν είχα καν ευθύνη

Μου είχες βγάλει τα όργανα μου,
μπας και πάρεις τα λεφτά σου
για να ζήσουν παραπάνω λίγο τα αφεντικά σου
με είχες σκλάβο στο παζάρι και με πούλαγες φαντάσου
θα γυρίσει ο τροχός και θα 'ρθει και η σειρά σου
μέσα σ 'αυτήν την μηχανή αν ενωθούμε όλοι μαζί
και χαράξουμε αντίθετη πορεία στο γρανάζι
ένα θα γίνω εγώ και εσύ και θα έρθει εκείνη η στιγμή
όπου αλλάζουν οι καιροί και σίγουρα θα τους πειράζει

Αρκεί σε αυτή την μηχανή, όλου του κόσμου οι λαοί
αν σταματήσουμε για πάρτι τους άλλο να χύνουμε αίμα
και θα έρθει εκείνη η στιγμή που η φωνή μας θα ακουστεί
και ο δούλος μόνος νικητής στην κεφαλή θα βάζει στέμμα

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί
αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα
μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή
και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα.

 

«Γνώρισα πολλούς μοναχικούς ανθρώπους στη ζωή μου και ήσαν όλοι τους σημαδεμένοι.
Άλλοι από υπερβολική ομορφιά, άλλοι από μεγάλη ασχήμια, άλλοι από αστραφτερή εξυπνάδα, άλλοι από βαθιά σοφία, άλλοι από θεία τρέλα..
Οι υπόλοιποι άνθρωποι, αυτοί που πάντα βάζουνε νερό στο κρασί τους, κουσούρια στην ομορφιά τους, κομμάτια ομορφιάς στην ασχήμια τους, βλακεία στην εξυπνάδα τους, μωρία στη σοφία τους, λογική στην τρέλα τους, αδύνατον να πλησιάσουν τους μοναχικούς ανθρώπους ή, ακόμη κι αν τους πλησιάσουν, αδύνατον να μείνουν για πολύ κοντά τους.
Η τελειότητα, σε οποιαδήποτε μορφή της, τούς συνθλίβει και βιάζονται να επιστρέψουν στον ήρεμο κόσμο της ατέλειας, που δεν τους συναρπάζει, αλλ' ούτε τους τρομάζει..»

Αργύρης Χιόνης

BRITTANY MARKERT_n by Iagos posted 8 November 2023 at 21:38

 

Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Θόδωρος Τερζόπουλος "Ορέστεια"

Θεατές και ηθοποιοί μια γροθιά...

Μόνο συν-κίνηση

https://youtube.com/shorts/6qbzFzDAqQs?si=V1c01yOefLuXRuVe

 

Επιστροφή των εξορίστων του κολαστηρίου της Γυάρου, μετά την πτώση της χούντας τον Ιούλιο του 1974

Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ Μαρτυρίες, του Νίκου Καβουκίδη.

 

Η ταινία μικρού μήκους Liwan: A Story of Cultural Resistance της Doris Hakim συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα στην ενότητα Ντοκιμαντέρ.

Το "Liwan" αφορά ένα "πολιτιστικό καφέ" στη Ναζαρέτ, το οποίο άνοιξε το 2016, όταν η παλιά αγορά της Ναζαρέτ ήταν μια απαγορευμένη περιοχή, κατεστραμμένη μετά από ένα ισραηλινό σχέδιο "ανάπλασης". Παρά τις πολλές δυσκολίες, άνοιξαν και ακολούθησαν πολλοί νέοι πολιτιστικοί χώροι, οδηγώντας στην αναβίωση του “σουκ”. Ασκούν "πολιτιστική αντίσταση", οργανώνοντας δραστηριότητες που επικεντρώνονται στην παλαιστινιακή ταυτότητα.

Διάρκεια 29'.

Kymata Film Festival από Κυριακή 25 Αυγούστου έως 1 Σεπτεμβρίου
Τοποθεσία: Αργοστόλι στο Θαλασσόμυλο

 

Luisa Leers (aka Martha Luise Krökel 1909-1997) Aerealist, Acrobat poses for a photo in 1925. by Iagos posted 23 August 2024 at 11:26

 

... by Iagos posted 27 August 2024 at 15:05

 

Δεν είναι ότι τελικά δεν ήρθαν οι βάρβαροι, είναι ότι τώρα στασίασαν και οι φιλήσυχοι, κόντρα στη σιωπηλή ανησυχία τους.

Επιστράτευσαν ψιθύρους και ρητορίες μισαλλόδοξες, στρατολογόντας (π)ορδές από "καθαρές" προθέσεις.

Επίταξαν τις λέξεις "πατρίδα" "θρησκεία" "οικογένεια" και εγκατέστησαν τη δικτατορία της σιωπής τους μέσα στις ανήσυχες νύχτες μου.

Και τώρα;

Πώς να γλυτώσεις από τις ανήσυχες (π)ορδές της Κυριαρχίας των φιλήσυχων;

Iagos

Photo Daniel Anhut by Iagos posted 15 April 2024 at 10:44

 

Προσευχή
Αναρωτιέμαι αν το νόημα της προσευχής,
δεν βρίσκεται στο κεφάλι που γέρνει,
ούτε στο χέρι που σταυρώνει τον αέρα.
Ίσως είναι η σιωπή που απλώνεται,
όταν ο άνθρωπος μένει μόνος με την ψυχή του.
Δεν υπάρχουν πια θεοί, μόνο άνθρωποι.
Και η προσευχή, μια σιωπηλή συνομιλία,
με το κομμάτι μας που πονάει,
με τον φόβο που μας σφίγγει το λαιμό.
https://youtube.com/shorts/HsFcZRZDd6M?si=69iBJ6R4TV9LGjn-

Iagos

Omar Esstar by Iagos posted 7 May 2024 at 12:28

 

Για τη Γάζα που πια μόνη της παλεύει τα χειρότερα τέρατα που γέννησε η Ανθρωπότητα ....
(...) Τώρα που τα πράγματα είναι τα κυρίαρχα
Και η σιωπή υψώθηκε σαν μίγα
Άραγε θα κατανοηήσουμε το άγνωστο μέσα μας
Θα τραγουδήσουμε μια μέρα όπως τραγουδούσαμε κάποτε
Και πριν το σήμερα έπεσαν μάσκες
Ο αέρας όμως σήμερα είναι ξινός
Μόνος υπερασπίζομαι Τείχος που δεν μου ανήκει
Μόνος ....Μόνος υπερασπίζομαι αέρα που δεν μου ανήκει
Μόνος στέκομαι πάνω στη οροφή της πόλης
Μόνος παρακαλώ ορφανή μου ψυχή να με βοηθήσει
και δεν μπορεί ...
Μόνος μου ήμουν όταν αντιστάθηκα
πριν φύγει από μένα η τελευταία μου ανάσα
Να μην θυμάσαι τους νεκρούς
μπορεί να πέθαναν ο καθένας μόνος του
ή κατά ομάδες
Αύριο θα σε δω μέσα στη καρδιά μου
και πίστεψε με θα κλάψω
γιε της ίδιας μάνας
θα κλάψω για την γλώσσα
που αναζητά τα παιδιά της
τη πατρίδα της, τα χωράφια της, τον αφηγητή της
Και αυτή θα πεθάνει όπως πέθαναν όλοι που μέσα της ζούσαν
Και θα πεταχτεί ..στα λεξικά
Αυτή η γλώσσα είναι οι τελευταίοι μαραμένοι φοίνικες
Και ο χρόνος της Ερήμου
είναι το τελευταίο σημάδι για ό,τι απέμεινε
Ήταν μια φορά και έναν καιρό
Και ήσουν ολομόναχος
Και ως ολομόναχος ζούσες στο δικό μου ποίημα
γιε της ίδιας μάνας και πολλών πατεράδων
Ήσουν εκείνος που άπλωνε τα χέρια του
για να τα κάνει σκαλοπάτια
για να ανέβουμε στη πατρίδα
Αυτή η Έρημος γύρω μας μεγαλώνει ....
Έρημος παντού .. Έρημος προς κάθε κατεύθυνση
Έρημος έρχεται .. έρχεται κατά πάνω μας
και μας τρώει όλα μας τα τραγούδια
και όλη μας τη αξιοπρέπεια
Θα γιορτάζουμε μια ζωή με όσους
θέλουν να μας ερμηνεύουν
και θέλουν να μας μοιάζουν
ή θα πεθάνουμε στο γκρίζο χρόνο της γέννησης μας

Ποίημα του Μαχμούντ Νταρουίς "Μόνος μου"
Μετάφραση Νασίμ Αλάτρας

 

Οι Μικρό-αστείοι.

Κεφάλαιο πρώτο

Το βράδυ στη μεζονέτα του κυρίου Θανάση κάπου στο Καματερό δεν ήταν απλά μια ώρα για ξεκούραση. Ήταν η ιερή στιγμή που η ύπαρξη τους μεταμορφωνόταν σε μια μεταφυσική τελετή, μια λατρευτική πράξη προς τον άγνωστο και απροσπέλαστο θεό. Το Κεφάλαιο.

Ο Θανάσης, λογιστής στο επάγγελμα με όραμα εφοπλιστή στο φαντασιακό, είχε μετατρέψει το σαλόνι του σε έναν ναό, όχι από μάρμαρο και χρυσό, αλλά από το αψεγάδιαστο γυαλιστερό έβενο του τραπεζιού του.

Η σκηνή ήταν πάντα η ίδια. Ο Θανάσης, με την ατσαλάκωτη πιτζάμα του, πλησίαζε το τραπέζι με βήμα αργό, αυστηρό και σταθερό. Στο κέντρο, δύο ιερά αντικείμενα περίμεναν υπομονετικά. Το περιοδικό «Εφοπλιστικό Βήμα» και ένα ολόχρυσο, σφυρηλατημένο σφυρί.

Η γυναίκα του, η Σούλα, μια πρώην δασκάλα που είχε ενστερνιστεί αυτή τη λαγνεία του με τη θέρμη μιας νέας πιστής, φορούσε το βραδινό της φόρεμα, φτιαγμένο από φλοκάτη. Ο γιος τους, ο Μάκης, άνεργος και εθισμένος στην προσμονή του κέρδους, έπαιζε με το iPad του, ενώ το μάτι του ήταν κολλημένο στις τιμές των μετοχών της ναυτιλίας, ένας χάρτης του άγνωστου μέλλοντος.

Η τελετή ξεκινούσε με μια σιωπηλή συμφωνία. Ο Θανάσης έπαιρνε το «Εφοπλιστικό Βήμα» και, με μια κίνηση γεμάτη ευλάβεια, άρχιζε να το τρίβει πάνω στο στήθος του. «Το κεφάλαιο», ψιθύριζε, με το βλέμμα του καρφωμένο στη φωτογραφία του πλουσιότερου Έλληνα εφοπλιστή, «έχει τη μυρωδιά του γιασεμιού». Η Σούλα, με τα χέρια σταυρωμένα, έκλεινε τα μάτια της, ενώ από τα χείλη της έβγαιναν ήχοι που μιμούνταν το χτύπημα των μετοχών στον πίνακα του Χρηματιστηρίου… ένας ήχος που για αυτούς ήταν πιο μουσικός από κάθε συμφωνία του Μπετόβεν.

Ο Μάκης, ως διάδοχος της ιεροτελεστίας, είχε τη δική του συμβολική πράξη. Έπαιρνε ένα αόρατο πούρο και το κάπνιζε, φανταζόμενος τον εαυτό του σε μια συμφωνία εκατομμυρίων.

«Πώς μιλούν οι σωστοί εφοπλιστές, Μάκη;» ρωτούσε ο Θανάσης, με τη φωνή του να τρέμει από τη συγκίνηση. Ο Μάκης, με το βλέμμα του να λάμπει, απαντούσε: «Μόνο με το χρήμα, πατέρα, μόνο με το χρήμα».

Η κορύφωση της τελετής ερχόταν όταν ο Θανάσης έπαιρνε το ολόχρυσο σφυρί. Με ένα βλέμμα γεμάτο δέος και φόβο, το σήκωνε ψηλά, σαν να επρόκειτο να σφυρηλατήσει το μέλλον τους. Αυτό το σφυρί, του είχε πει ο πατέρας του, «είναι το σύμβολο του σκληρού κεφαλαίου. Αυτό που χτυπάει τις μετοχές, αυτό που χτίζει τις περιουσίες».

Και τότε, με ένα βροντερό χτύπημα, ο Θανάσης έσπαγε ένα μικρό, κεραμικό γουρουνάκι, που το είχε φτιάξει η Σούλα με τα ίδια της τα χέρια. Μέσα, αντί για χρήματα, υπήρχαν μικρές, πλαστικές κατσαρίδες. Ο Θανάσης, με δάκρυα στα μάτια, έριχνε τις κατσαρίδες πάνω στο περιοδικό. «Κάθε κατσαρίδα», είπε στη Σούλα, με τη φωνή του να σπάει, «είναι ένας δρόμος για το πλοίο μας».

Η Σούλα, με το φόρεμα από φλοκάτη, άρχισε να κλαίει από συγκίνηση, και τότε, η τελετουργία παίρνει μια πιο σκοτεινή, τροπή. Ο Θανάσης, αφήνοντας το σφυρί, έριξε το περιοδικό στο πάτωμα και άρχισε να κινείται με ρυθμικές, σχεδόν σπασμωδικές κινήσεις. Η Σούλα, παρακολουθώντας τον, άρχισε να τρίζει τα δόντια της, ενώ ο Μάκης, με το iPad στο χέρι, αναστέναζε. Η ένταση ανέβαινε, οι ήχοι των μετοχών γίνονταν πιο δυνατοί, και η ατμόσφαιρα του σαλονιού άρχισε να μυρίζει κλασμένη μέντα και λεμόνι.

Και τότε, η κορύφωση.

Ο Θανάσης, φωνάζοντας μια λέξη, «dollars!», έφτασε στην απόλυτη ευφορία. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και η μορφή του έλαμψε με ένα παράξενο φως. Η Σούλα, με τη σειρά της, λύγισε από την «πνευματική» ένταση, ενώ ο Μάκης, με ένα «millions!» εκπνεόταν. Ήταν η στιγμή του οργασμού, η στιγμή που ο μικροαστικός τους κόσμος συναντούσε την απέραντη απεραντοσύνη του κεφαλαίου.

Την επόμενη μέρα, ο Θανάσης πήγαινε στη δουλειά του, φορώντας το ίδιο κοστούμι, έτοιμος να υπολογίσει το ΦΠΑ για την ταβέρνα της γειτονιάς. Ο Μάκης πήγαινε βόλτα με τους φίλους του, έτοιμος να τους μιλήσει για τις «επιχειρηματικές» του ιδέες. Η Σούλα έμενε στο σπίτι, φορώντας την ίδια ρόμπα, έτοιμη να σιδερώσει τα ρούχα τους.

Το βράδυ, όμως, στο σπίτι τους, η λατρεία για το κεφάλαιο θα συνέχιζε να λάμπει, φωτίζοντας τις μικρές, σκοτεινές ζωές τους...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ιagos

Micalef by Iagos posted 16 July 2025 at 10:01

 

Οι Μικρό-αστείοι.

Κεφάλαιο δεύτερο.

Το πρωινό, η μεζονέτα του Θανάση μύριζε κλανιές από καμένο τοστ και ανεκπλήρωτα όνειρα.

Ο Θανάσης, ντυμένος με το ίδιο κοστούμι, ετοίμαζε το χαρτοφύλακά του, όπου, κάτω από τις φορολογικές δηλώσεις, έκρυβε το «Εφοπλιστικό Βήμα». Ο Μάκης, με το βλέμμα του ακόμα θολό από τις νυχτερινές μετοχές, έτρωγε το πρωινό του, ενώ η Σούλα, σαν φύλακας του ναού, μάζευε τα πλαστικές κατσαρίδες από το πάτωμα.
Κάθε κατσαρίδα ήταν ένας δρόμος. Και ο Θανάσης, κάθε πρωί, πριν φύγει για τη δουλειά, διάλεγε μία. Σήμερα, η επιλογή του έπεσε σε μία κατσαρίδα με μια μικρή γρατζουνιά, σαν ουλή από κάποια μάχη. Αυτό ήταν το σημάδι της ημέρας.

Το μεσημέρι, το τηλέφωνο στο γραφείο του Θανάση χτύπησε. Ήταν ο Μπάμπης, συμφοιτητής του και λογιστής και αυτός στο διπλανό κτήριο, ο οποίος, όπως και ο Θανάσης, είχε τη δική του λατρεία για το κεφάλαιο. Ο Μπάμπης, όμως, είχε μια πιο φιλοσοφική προσέγγιση. Δεν ήθελε να γίνει εφοπλιστής. Ήθελε απλά να το ζήσει.
«Το κεφάλαιο γαμεί, Θανάση», ψιθύρισε ο Μπάμπης.

Ο Θανάσης, με το βλέμμα του καρφωμένο στην πλαστική κατσαρίδα, ένιωσε μια μικρή αναστάτωση. Ο Μπάμπης ήταν ένας αγνός πιστός, ένας πνευματικός αδελφός που δεν είχε ακόμα μολυνθεί από την πραγματικότητα.

«Το ξέρω, Μπάμπη», απάντησε ο Θανάσης. «Αλλά το κεφάλαιο είναι ένα θηρίο που χρειάζεται να το δαμάσεις. Εγώ έχω το σχέδιο. Εγώ έχω τον χάρτη».

Ο Μπάμπης, από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής, αναστέναξε. «Εγώ απλά θέλω να το νιώσω. Να το ζήσω. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο».

Ο Θανάσης, με την ψυχραιμία ενός στρατηγού, τον συμβούλεψε να κάνει υπομονή. «Οι μεγάλες νίκες έρχονται μεθοδικά, Μπάμπη. Όχι με παρορμητικές πράξεις. Κάθε κατσαρίδα , ένας δρόμος. Είμαι σίγουρος ότι η δική σου κατσαρίδα θα εμφανιστεί σύντομα».

Ο Μπάμπης, όμως, δεν μπορούσε να περιμένει. Ένιωθε μια αφόρητη λαχτάρα, μια σεξουαλική ανάγκη για το κεφάλαιο. Έβαλε το κοστούμι του, πήρε ένα μεγάλο χαρτοφύλακα, και βγήκε έξω.

Ο προορισμός του ήταν το Χρηματιστήριο. Όχι το κτίριο, αλλά η πλατεία που βρισκόταν απέναντί του. Εκεί, ο Μπάμπης στεκόταν, με το βλέμμα του καρφωμένο στο κτίριο, περιμένοντας τη δύναμη να τον διαπεράσει.

Και τότε, η ονειροπόληση του άρχισε ξανά. Ο Μπάμπης, μέσα στην τρανς κατάστασή του, άρχισε να κινείται με ρυθμικές, σχεδόν σπασμωδικές κινήσεις. Η φράση «το κεφάλαιο γαμεί» έβγαινε από τα χείλη του, ξανά και ξανά, σαν ένα μάντρα.
«το κεφάλαιο γαμεί, το κεφάλαιο γαμεί, το κεφάλαιο γαμεί, το κεφάλαιο γαμεί…»

Η Σούλα, η γυναίκα του Θανάση, με ένα παράξενο προαίσθημα, είχε πείσει τον Θανάση να πάνε μια βόλτα. «Θανάση, θέλω να δω πώς φαίνεται το Χρηματιστήριο το βράδυ», του είπε. Ο Θανάσης δέχτηκε με μια μικρή δυσφορία, καθώς η τελετή της λατρείας είχε ήδη αναβληθεί για το επόμενο βράδυ.

Και τότε, τον είδαν. Τον Μπάμπη. Ντυμένο με το κοστούμι του, να κάνει περίεργες κινήσεις, ενώ ψιθύριζε τη φράση του. Ο Θανάσης, με μια έκφραση φόβου και δέους, τον κοίταξε. Ο Μπάμπης, ο αγνός πιστός, είχε χάσει τον έλεγχο.

Ο Θανάσης ήξερε ότι αυτός ο οργασμός ήταν επικίνδυνος. Ήταν μια πράξη που δεν οδηγούσε σε τίποτα. Ήταν μια πράξη χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχο.

«Θανάση», ψιθύρισε η Σούλα. «Τι είναι αυτός;»

Ο Θανάσης, με το βλέμμα του καρφωμένο στον Μπάμπη, δεν απάντησε. Ήξερε ότι η ερώτηση της Σούλας ήταν άστοχη. Ο Μπάμπης δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος. Ήταν ο ίδιος ο κίνδυνος του πνευματικού οργασμού. Ήταν η απόδειξη ότι η λατρεία για το κεφάλαιο χωρίς κανόνες οδηγούσε στην τρέλα.
«Επιστρέφουμε στο σπίτι», είπε ο Θανάσης. Η Σούλα, χωρίς να ρωτήσει τίποτα, ακολούθησε.

Η νύχτα στη μεζονέτα του Θανάση είχε τώρα ένα νέο νόημα. Το κεφάλαιο ήταν πλέον ένας κίνδυνος. Ήταν μια δύναμη που, αν δεν ελέγχονταν, μπορούσε να οδηγήσει στην τρέλα. Η τελετή της πλαστικής κατσαρίδας ήταν η μόνη τους σωτηρία. Ήταν ο μόνος τρόπος να αγγίξουν το κεφάλαιο, χωρίς να τους καταπιεί.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Iagos

Micalef... by Iagos posted 24 August 2025 at 09:38