Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Οι Μικρό-αστείοι.

Κεφάλαιο τρίτο.

Η βόλτα του Θανάση και της Σούλας είχε τελειώσει άδοξα. Επιστρέφοντας στη μεζονέτα τους, το κλίμα ήταν βαρύ. Ο Μπάμπης, με τις ακραίες του εκδηλώσεις, είχε αφήσει το στίγμα του. Για τον Θανάση, ο Μπάμπης ήταν η ζωντανή απόδειξη του κινδύνου. Ήταν ο μικροαστός που είχε χάσει τον έλεγχο, που είχε αφήσει το κεφάλαιο να τον καταπιεί.

Το βράδυ, η τελετή του Θανάση δεν είχε την ίδια λάμψη. Οι πλαστικές κατσαρίδες δεν είχαν την ίδια δυναμική. Ο Θανάσης, κοιτώντας τη Σούλα, αναρωτήθηκε: «Σούλα, τι είναι αυτό που κάνει τον Μπάμπη να είναι τόσο... απελευθερωμένος;» Η Σούλα, με μια πικρή γεύση στο στόμα της, απάντησε: «Δεν είναι απελευθερωμένος, Θανάση. Είναι παγιδευμένος. Όπως και εμείς».

Ο Μάκης, ο οποίος δεν είχε καταλάβει τίποτα από τη σκηνή με τον Μπάμπη, έβγαλε το iPad του. Η οθόνη του έδειχνε τις μετοχές της ναυτιλίας, αλλά και κάτι άλλο.
Βίντεο με στρατιώτες να βασανίζουν και να σκοτώνουν αμάχους. «Κοιτάξτε, πατέρα, κοιτάξτε», ψιθύρισε ο Μάκης.

Αυτό είναι δύναμη.

Ο Θανάσης και η Σούλα, με το βλέμμα τους καρφωμένο στο iPad, ένιωσαν μια παράξενη αίσθηση. Δεν ήταν φόβος. Δεν ήταν τρόμος. Ήταν μια αίσθηση που δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

Την επόμενη μέρα, στο γραφείο του Θανάση, το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν ο Μήτσος, ένας λογιστής και αυτός που είχε πρόσφατα προσληφθεί στο διπλανό γραφείο. Ο Μήτσος, ένας μελαγχολικός άνθρωπος, με το βλέμμα του καρφωμένο στο πάτωμα, μιλούσε με μια φωνή που ήταν γεμάτη από μια παράξενη ευφορία.
«Θανάση, έλα εδώ. Θέλω να σου δείξω κάτι», είπε ο Μήτσος, και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Θανάσης, με μια μικρή δυσφορία, πήγε στο γραφείο του Μήτσου. Ο Μήτσος, με το βλέμμα του καρφωμένο στον υπολογιστή του, του έδειξε ένα βίντεο. Ένα βίντεο με στρατιώτες. Στην αρχή, όλα ήταν θολά, σαν μια κακή ανάμνηση. Μετά, η εικόνα έγινε καθαρή. Ο Θανάσης είδε τους στρατιώτες να προχωρούν, με τα όπλα τους σηκωμένα. Άκουσε τους ήχους, τους σφυριχτούς ήχους των σφαίρων, τις εκρήξεις. Όμως, δεν ήταν ο ήχος που τον συγκλόνισε. Ήταν το βλέμμα των στρατιωτών.

Τα μάτια τους δεν είχαν φόβο. Δεν είχαν μίσος. Είχαν μια παράξενη, εκστατική λάμψη.
«Το κεφάλαιο γαμεί, Θανάση», ψιθύρισε ο Μήτσος. «Αλλά η δύναμη... η δύναμη γαμάει περισσότερο. Νιώθω… νιώθω σαν να είμαι εκεί. Σαν να είμαι ένας από αυτούς».

Ο Θανάσης, κοιτώντας το βίντεο, ένιωσε μια παράξενη αίσθηση. Μια αίσθηση που ήταν πιο έντονη από τον οργασμό του κεφαλαίου. Ήταν η αίσθηση της απόλυτης εξουσίας, της απόλυτης δύναμης. Ήταν η αίσθηση του να είσαι ένας από αυτούς.

Η εικόνα στην οθόνη άλλαξε. Οι στρατιώτες έφτασαν σε ένα χωριό. Οι άμαχοι, γυναίκες, άντρες και τα παιδιά, έτρεχαν με πανικό. Και τότε, ο Θανάσης είδε κάτι που τον έκανε να παγώσει. Οι στρατιώτες, με μια παράξενη ευφορία, άρχισαν να πυροβολούν. Τα σώματα των αμάχων έπεφταν στο έδαφος, σαν σακιά από πατάτες.

Και τότε, η εικόνα έγινε ακόμα πιο σκληρή. Ένας στρατιώτης, με ένα χαμόγελο στα χείλη, πυροβόλησε ένα μωρό. Το μωρό έπεσε στο έδαφος, και ο στρατιώτης, με το βλέμμα του καρφωμένο στο νεκρό σώμα, άρχισε να κινείται με ρυθμικές, σχεδόν σπασμωδικές κινήσεις. Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο από τη βίαιη χαρά. Οι ήχοι που έβγαζε δεν ήταν ανθρώπινοι. Ήταν ένα μίγμα από αναστεναγμούς και βίαιες κραυγές, σαν μια μουσική της απόλυτης τρέλας. Τα μάτια του έκλεισαν και άνοιξαν με μια έκφραση που ήταν γεμάτη από μια παράξενη ευφορία. Ήταν η στιγμή του οργασμού, η στιγμή που ο μικροαστικός του κόσμος συναντούσε την απέραντη απεραντοσύνη της βίας.

Ο Μήτσος, κοιτώντας την οθόνη, αναστέναξε. «Αυτό είναι. Αυτό είναι η απόλυτη δύναμη. Το να έχεις τη ζωή και τον θάνατο στα χέρια σου».

Ο Θανάσης, με το βλέμμα του καρφωμένο στην οθόνη, δεν ένιωσε φρίκη. Ένιωσε ένα είδος ευφορίας. Ένιωσε ότι ήταν μέρος αυτής της δύναμης. Ότι κι αυτός, κατά κάποιο τρόπο, ήταν ένας από αυτούς. Ήταν η στιγμή του οργασμού, η στιγμή που ο μικροαστικός του κόσμος συναντούσε την απέραντη απεραντοσύνη της βίας. Ήταν η στιγμή που ο μικροαστός ένιωσε ότι ήταν ένας από αυτούς.

Το βράδυ, ο Θανάσης επέστρεψε στη μεζονέτα του. Η Σούλα και ο Μάκης τον περίμεναν με την ίδια ανυπομονησία. Η τελετή της λατρείας θα ξεκινούσε σύντομα.

«Θανάση», ψιθύρισε η Σούλα. «Ο Μάκης μου έδειξε κάτι... παράξενο. Βίντεο με στρατιώτες να σκοτώνουν ανθρώπους».

Ο Θανάσης, με το βλέμμα του καρφωμένο στο ολόχρυσο σφυρί, απάντησε: «Δεν είναι παράξενο, Σούλα. Είναι δύναμη. Είναι ο απόλυτος έλεγχος. Είναι η απόλυτη εξουσία».

Η Σούλα, με δάκρυα στα μάτια, τον κοίταξε. «Θανάση, φοβάμαι. Φοβάμαι για εμάς».

Ο Θανάσης, με μια έκφραση που ήταν γεμάτη από μια παράξενη ευφορία, την αγκάλιασε. «Μην φοβάσαι, Σούλα. Εμείς έχουμε το σχέδιο. Εμείς έχουμε τον χάρτη. Εμείς θα φτάσουμε στην απόλυτη δύναμη, χωρίς να χαθούμε».

Και τότε, ο Θανάσης πήρε το «Εφοπλιστικό Βήμα» και, με μια κίνηση γεμάτη ευλάβεια, το έτριψε πάνω στο στήθος του. «Το κεφάλαιο», ψιθύρισε, με το βλέμμα του καρφωμένο στη φωτογραφία του πλουσιότερου Έλληνα εφοπλιστή, «έχει τη μυρωδιά του γιασεμιού». Η Σούλα, με τα χέρια σταυρωμένα, έκλεισε τα μάτια της, ενώ από τα χείλη της έβγαιναν ήχοι που μιμούνταν το χτύπημα των μετοχών στον πίνακα του Χρηματιστηρίου.

Ο Μάκης, με μια τελετουργική κίνηση, έπαιρνε ένα αόρατο πούρο και το κάπνιζε. «Πώς μιλούν οι σωστοί εφοπλιστές, Μάκη;» ρώτησε ο Θανάσης. «Μόνο με το χρήμα, πατέρα, μόνο με το χρήμα».

Ο Θανάσης, με το βλέμμα του καρφωμένο στο χρυσό σφυρί, ήξερε ότι ήταν έτοιμος να μπει στον κόσμο του απόλυτου ελέγχου.

Ήταν έτοιμος να γίνει ένας από αυτούς.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Iagos

... by Iagos posted 5 September 2025 at 00:26