Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Η αποπλάνηση των αγγέλων

Ν’ αποπλανάς αγγέλους μόνο στο άψε-σβήσε:
Στρίμωξ’ τον νέτα-σκέτα στου σπιτιού την μπάση
τη γλώσσα χώσ’ στο στόμα του, το χέρι ας φτάσει
κάτω απ’ τη φούστα, ώσπου να χύσει, στήσε
την όψη του στον τοίχο, σήκωσ’ το φουστάνι
και γάμησέ τον. Κι’ αν βογγάει απ’ το γαμήσι
σφίξ’ τον γερά και κάνε τον διπλά να χύσει
αλλιώς στα χέρια σου ένα σοκ θα σ’ τον ξεκάνει.

Πες του όλο χάρη με τον πισινό να σειέται
πες του τα’ αρχίδια σου απαλά να σου τα πιάσει
πες του άφοβα να πέσει κάτω, να ησυχάσει
στη γλύκα, όσο ακόμα ανάμεσα ουρανού και γης κρεμιέται.

Αλλά στα μάτια, όσο γαμάς, μην τον κοιτάζεις
και τις φτερούγες του, άνθρωπέ μου, μην του σπάζεις.
Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

 

Στὸν ἀναγνώστη
Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη
κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας,
κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας,
καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.

Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια,
ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας
καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας,
θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.

Πάνω ἀπ᾿ τὸ προσκεφάλι μας ὁ Σατανᾶς γερμένος
πάντα στὰ μάγια τοῦ κακοῦ τὸ νοῦ μας νανουρίζει,
τὴ πιὸ ἀτσαλένια θέληση μεμιᾶς τὴν ἐξατμίζει,
αὐτὸς ὁ Μέγας χημικός, ὁ Τετραπερασμένος.

Ὁ Διάολος, τὸ νῆμα αὐτὸς κρατᾶ ποὺ μᾶς κουνᾶ!
Τὰ πράματα τὰ βρωμερὰ πιότερο τ᾿ ἀγαπᾶμε,
κι ὅλο καὶ πρὸς τὴ Κόλαση κάθε στιγμὴ τραβᾶμε,
μὲ δίχως φρίκη, ἀνάμεσα στὸ σκότος ποὺ βρωμᾶ.

Σὰν τὸ φτωχὸ ξεφαντωτὴ ποὺ πιπιλᾶ μὲ ζάλη
μιᾶς παλιᾶς πόρνης ἀγκαλιὰ πολιομαρτυρισμένη,
κλεφτάτα ἁρπάζουμε κι ἐμεῖς καμιὰ ἡδονὴ θλιμμένη,
ποὺ τήνε ξεζουμίζουμε σὰ σάπιο πορτοκάλι.

Σὰν ἕνα ἑκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,
μὲς στὸ μυαλό μας κραιπαλοῦν τοῦ Δαίμονα τὰ πλήθη,
κι ὅταν ἀνάσα παίρνουμε, ὁ Θάνατος στὰ στήθη
σὰν ἄϋλος ποταμὸς κυλᾶ, σιωπηλὰ θρηνώντας.

Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι
δὲν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια ἀκόμα κάνει
στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας ἄθλιο καραβοπάνι,
εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι.

Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια,
τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, τοὺς γύπες, τὰ θηρία
ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία
μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια,
θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει!

Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του,
ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του
θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο -αὐτὸ ῾ναι ἡ πλήξη!-
πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις,
καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει.

Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει!

Σὰρλ Μπωντλαίρ

 

 

Ημέρες Αποκάλυψης όντως...  

 

Κάποια νυχτιά πώς θα ‘θελα να έρθω,
Οταν της ηδονής ηχήσει η ώρα,
Στ’ ασύγκριτα του σώματός σου δώρα
Αθόρυβα, σαν το δειλό, ν’ ανέβω,

Το χαρωπό κορμί να τιμωρήσω,
Το στήθος σου να κάνω να πονέσει,
Και ξάφνου, στην ανύποπτή σου μέση,
Βαθιά λαβωματιά να σου ανοίξω,

Τι ζάλη ηδονική, μέθη δική μου!
Και μες σε τούτο το καινούριο στόμα,
Το πιο όμορφο και δροσερό απ’ όλα,
Θα χύσω το φαρμάκι μου, αδερφή μου!

Μπωντλαίρ, Τα άνθη του κακού, μτφρ. Γιώργης Σημηριώτης, εκδ. γράμματα

 

 

Από την Υψικάμινο

ΚΛΩΣΤΗΡΙΟΝ ΝΥΚΤΕΡΙΝΗΣ ΑΝΑΠΑΥΛΑΣ

Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν
τραγουδάμε τραγουδάμε εμπρός στους
εκφραστικούς
πίνακες των ζωγράφων όταν σκύβουμε
εμπρός
στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως όταν
προσεταιριζόμεθα
την ψιχάλα του ρίγους είμεθα όλοι εντός
του
μέλλοντός μας γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε
δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι να πούμε
ναι
χωρίς το μέλλον του προορισμού μας
όπως μια
γυναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε χωρίς
την
πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη
των
ποδιών της.

Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν
ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια ούτε την
ευωχία
των μαλλιών που λατρεύτηκαν ούτε τα
σουραύλια
των εργαστηριακών μεταγγίσεων από μια
χώρα
σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου
από
τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής
ανταύγειας
λιγυρών παρθένων.Είμεθα όλοι εντός
του μέλλοντος
μιας πολυσύνθετης σημαίας που κρατεί
τους
εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη
της καρδιάς
μου κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες
ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις
χωρίς
να νοηθή το αντικείμενον της πάλης.
Στιγμιότυπα
μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας
μας
προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος
της προελεύσεως των ονείρων και του
καθενός
κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας
πόλης.
Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα
φανούμε
γυμνότεροι και από την άφιξι της καταδίκης
παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων
γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής
του
κρημνιζομένου πόνου στα γάργαρα τεχνάσματα
του μέλλοντός μας.

 

το 'φτιαξα

 

FB_IMG_1602525453789 by Iagos posted 12 October 2020 at 20:59

 

Ευτυχία να ζεις μια φάρσα και να ξεγελάς τους άλλους με τον ρόλο σου!

Ευτυχία να ζεις παραφράζοντας την δυστυχία!

Πόσο θά θελα να είχα ζήσει σε μια άλλη εποχή
πολύ πιο ουσιαστική να τρίβω της καρδιάς μου
τις ανοικτές πληγές με νέφτι και με οινόπνευμα
να γιατρέψω τις τύψεις που γέννησαν απώλειες
να μη χρειάζεται να θαυμάζω τους πεθαμένους

Ίσως σ αυτή τη ζωή γεννηθήκαμε αθώοι αλλά
καταδικασμένοι να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα

Εξοικειώνομαι με αυτό που είμαι στις ανηφόρες
της φαντασίας με την μοναξιά των ονείρων μου

Αν μπορούσα θα έσβηνα το άσπρο στα σύννεφα
στο επέκεινα του ουρανού που κάνει ό,τι μπορεί
να τρεμοφέγγουν τα άστρα νυχθημερόν να χάσει
την τροχιά της η γη και να χαθεί σε άλλο σύμπαν
αρκεί να ταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου.

Iagos

 

 

V
Είν’ ο κορμός σου ένα λαμπρό, Μαλβίνα, περιβόλι
όπου οι καρποί του οι ζουμεροί στον ήλιο είν’ βαφτισμένοι,
καρποί για δάγκωμα, που λες κι απ’ τη Φλωρίδα είν’ όλοι
κι απ’ τους χυμούς του εδάφους της ροδοκοκκινισμένοι.

Μεσ’ απ’ το διάφανο ύφασμα που κυματίζουν πλαδαρά
τα δυο βυζιά σου, φέρνουνε σαν άνοστη μια σκέψη,
μα λίγο η βέργα του Ηρακλή να γγίζει τα καμιά φορά
ευτύς πετρώνουν κι απορείς ποιος τάχει έτσι θεριέψει.

Τα παχουλά σου θέλγητρα μπροστά και πίσω έτσι βαριά
τόνα με τ’ άλλο σμίγουνε σ’ ένα φριχτό ζευγάρι!
Μ’ αρέσει εκεί ν’ αποζητώ, χαϊδεύοντάς σου τα μεριά
Ένα γαμήσι επίμονο, μια ηδονή νεχτάρι.

Στο πορνικό κρεβάτι σου βράδι ως ξαπλώνεις το κορμί
της γύμνιας σου την ομορφιά συχνά θαυμάζω ακόμα
σιμά σου τα κορμιά των δυο ξέρω με ποια περίσσεια ορμή
σμίγουν και ποια γλυψίματα κάνει το κάθε στόμα!



 

VΙ.
Έχουνε τ’ άρωμα νησιών, Μαλβίνα τα μαλλιά σου
και μια ευωδιά σα θάλασσας αρμύρα έχουν ακόμα,
Ω, θύμηση, που εδώ η πνοή των πόλεων – στοχάσου –
Σμίγει με των απόκρυφων ερώτων μας τη βρώμα!

Ω, της Μαλβίνας τα μαλλιά λιμάνι είναι για μένα,
νεροσπηλιά που πάω να βρω νερό να με δροσίσει,
του κάκου όπου κι αν γύρεψα νερά ποτάμια, ουτ’ ένα
δεν μπόρεσε την πυρκαγιά της δίψας μου να σβήσει.

 

VΙΙ.
Κάποιο ένα μάτι ολάγρυπνο, σκέψου συχνά, πως σε θωρεί!..
Μπορεί και νάναι φταίξιμο μια πόρνη ν’ αγαπήσεις
Κ’ ίσως εσύ, για με κριτής, ποτέ δε συγχωρήσεις
Το κάθε μας αμάρτημα π’ απ’ την καρδιά μας αναβρεί.

 

Ι.
Ανάσκελα στις κνήμες σου, Μαλβίνα, όπως υψώνεις,
-κνήμες, στις φλέβες που ήρεμα το αίμ’ αργοκυλά-
του λάγνου νέγρου την ορμή, στο πλάι σου πυρώνεις,
του νέγρου πουν σοφός γαμιάς και τούμαθες πολλά.

Ένας τσοπάνος κάποτε γυρεύοντας να δρέψει
το ρόδο π αναπάντεχα μπροστά του είχε φανεί,
ολημερίς στα σκέλη σου βοσκόντας δίχως σκέψη
βρήμησε την αγνότη του σαν τόσους…

Ω, μουνί!…

π’ ο νέγρος κι αν σε χόρτασε δεν παύει ακόμα να θωρεί
τη σκοτεινή τούτη σπηλιά που μέσα έχει δακρύσει
τόσες φορές ο πούτσος του και πώχεις βάλσαμο χαρεί
παπάδων ψυλοχύματα κι άλλων πολλών γαμήσιων


 

ΙV.
Εσέ Μαλβίνα, ο αφαλός σου μοιάζει τριαντάφυλλο ανθηρό
όπου η Κασσάνδρα η όμορφη αυγούλα εγλυκοθώρει
του γεροπόρνου αργοξυπνά τούτο το σύμβολο τ’ αβρό
πόθους νεκρούς που ξαναζούν θαρρώντας ναν’ αγόρι.

Μάρτυρας στα γαμήσια σου, πούσαι τρανή κι όσο καμιά,
ο αφαλός σου, δες, κρατεί την αθωότη ακόμα
θυμίζοντας των Βρυξελλών τις πόρνες όπου κάθε μια
φέρνει σ’ εμέ της παρθενιάς και της ντροπής το χρώμα!

 

ΙΙ.
Οι χαρές σου σκλαβώνουνε κάθε θνητό Μαλβίνα
κι ας τόνε λένε Μονσελέ, Σεϋμουρ ή Μαλασί
φταίχτες φτωχοί! Το χέρι σου πλέκει στεφάνι κρινά
να στέψει γαμησιού σκηνές πώχες σκαρώσει εσύ.

Το χέρι σου ψωλές πολλές ως τώρα έχει σηκώσει
και πτώμα πια οι γαμιάδες σου από την ηδονή,
πόσες φορές ποτίσανε το πούδωσες μουνί
είτε και κώλο που συχνά τον λαχταρούσαν τόσοι.

Τρελούς, εμπόρους, πρίγκηπες ως τώρα έχεις γαμήσει,
στους Καρμονάρους έφτασεν η φήμη, τ’ όνομά σου
κ’ ένα παιδί παθιάρικο, μακρυά ‘πο το Παρίσι
την αδερφή του τρίβοντας θυμάτ’ εσέ – στοχάσου!

Κάτω απ’ την κάπα τη φαρδιά καμαρωτά που τη φορεί,
του Φλωρεντίνου τ’ άρχοντα, για σε, η ψωλή του υψωθή
πιο πέρα ενός μεθύστακα στον τοίχο εκεί που κατουρεί
τις γλύκες του μουνιού σου ο νους κι ο λογισμός του κλωθεί.

 

ΙΙΙ.
Μαλβίνα, το καλόδετο πάντα κορμί σου κ’ οι γλουτοί
μοιάζουνε λύρα που λεπτό την έφτιαξε ένα χέρι
και κάποτε σα να θωρώ μεσ’ ένα βαλς αργό, στητοί
πούτσοι να στροβιλίζωνται μαζί με σένα ταίρι.

Κ’ εσύ στη σάλα του χορού έτσι ως φορείς καμαρωτά
κάποιο φουστάνι πρόστυχο για μοναχό στολίδι
σιχαμερή έχεις όρεξη την ώρα κείνη και μετά
να μου δαγκώνεις την ψωλή, να μου τσιμπάς τ’ αρχίδι!

Παίρνεις μια πόζα κάποτε π’ όποιος σε δει σε λέει παιδί,
αθώα σε λέει κι ανήξερη πως είσαι από γαμήσι,
μα σα χωθεί το χέρι μου μέσα στο σπήλαιο το φαρδύ
σε χάχανα τρελά ξεσπάς, η καύλα σου ως να σβήσει.

Το μαύρο σου φαρδύ μουνί το στόμα μου που πάει να βρεί
λουλούδι ‘νε π’ αχόρταγα ρουφάω την ευωδιά του,
σάλπιγγα που κάθε βραδιά την κάνει πιότερη ηχερή
ο πούτσος μ’ ο λαμψακινός στα σκέλια σου από κάτου.





[Μέσα από το βιβλίο,
Charles Baudelaire / Σε μια Πόρνη,
Μετάφραση Χ, εκδόσεις Δίδυμοι]

 

Βγαίνει η μπαλαρίνα τσάρκα στην Αθήνα

Βάθη, Μακρυγιάννη, Κολωνό

μάτια μου μεγάλα, μέλι με το γάλα

γέμισαν οι δρόμοι ουρανό


Πού να ‘ ξερε η δόλια πως θα γίνει μπόλια

γυμνή και θα της Πάρουν τις πουέντ

τη φούστα της θα Αφήσουν και θα την Αμολήσουν

σαν το μπαλάκι τένις στο τερέν


Το χέρι της σηκώνει και τα μαλλιά ισιώνει

οι τρίχες της κολλάνε στο κραγιόν

γελάει, βλαστημάει, στα πόδια της πατάει

μουτζώνει παρόν, μέλλον, παρελθόν


ευθύς μια πόρτα ανοίγει και έξω θε να φύγει

μα μια αλυσίδα πίσω την τραβά

δεμένη, κουμπωμένη, ποτέ ξανά χαμένη

του πόνου της θα κάνει τον χαβά


Βγαίνει η μπαλαρίνα τσάρκα στην Αθήνα

Βάθη, Μακρυγιάννη, Κολωνό

μάτια μου μεγάλα, μέλι με το γάλα

γέμισαν οι δρόμοι ουρανό


μπαίνει σ ’ ενα αμάξι, μη βρέξει και μη στάξει

στη θεά θάλασσα πηγαίνει ολοταχώς

τα πόδια της στην άμμο, βουτάει κοιτώντας χάμω

τα μέσα της ξεσκίζει ο αχός


Δυο χέρια τη Σηκώνουν, Λυγίζουν και Τεντώνουν

και λάστιχο την Κάνουν μαλακό

δυνατά τη Χαστουκίζουν, τη Φτύνουν και τη Βρίζουν

σκλαβάκι είναι τέρμα δυνατό


Δυο χέρια την Τραβάνε, στα ύψη την Πετάνε

τα δάχτυλα πιέζουν το λαιμό

τα πόδια της Ανοίγουν, Καμώνουν πως την Πνίγουν

και τη Βουτάνε κάτω απ’ το νερό


Στην άμμο τη βυθίζουν, τη γλείφουν, τη μυρίζουν

κι αυτή με γλώσσα έξω αγκομαχά

πολύ θέλει να χύσει αλλά δε θα τολμήσει

υπομονή θα κάνει γι’ ακόμα μια φορά


Βγαίνει η μπαλαρίνα τσάρκα στην Αθήνα

Γλυφάδα, Αγιά Μαρίνα, Λεγρενά

μάτια μου μεγάλα, μέλι με το γάλα

γέμισαν οι θάλασσες υγρά


Πάνω σε μια καρέκλα, την Παίρνουν Κύριοι δέκα

καθένας με έναν τρόπο μαγικό

αυτή δεν Τους κοιτάει, ιδρώνει και πονάει

τον πόνο όμως βιώνει ηδονικό


Γυμνή τη Βασανίζουν, δική Τους τη Βαφτίζουν

Καθένας κι ένα μέλος Κατακτά

συμβούλια όλο Κάνουν, τη μοίρα της να Υφάνουν

κουβέντα κι όλο γέλια τρανταχτά


Ένας το χέρι Παίρνει, απ’ τον καρπό το Δένει

που για τόσα τάχθηκε πολλά

τα δάχτυλα Λυγίζει, στο πέος του τα Σφίγγει

πίσω και μπρος Κουνιέται ρυθμικά


Άλλος το πόδι αρπάζει, με λύσσα την Προστάζει

στα γόνατα να πέσει ταπεινά

και τον αστράγαλό της, δένει με τον καρπό της

Πατώντας και Γελώντας δυνατά


Ο Τρίτος μένει πίσω, με τον κορμό της ίσιο

μέσα της μπαίνει όλος με ορμή

βιάζεται και θέλει, να φάει όλο το μέλι

μα πίσω τον τραβάνε στη στιγμή


Από το άλλο χέρι, Περνούν ένα μαχαίρι

η μπαλαρίνα νιώθει απειλή

κι εκεί που πάει να σβήσει και λίγο πριν να χύσει

ο τέταρτος της στρίβει τη θηλή


Μια κραυγή πηγάζει, το στόμα της τη βγάζει

πριν της το βουλώσουν με πανί

στα μάτια ένα μαντήλι, δένουν οι δέκα φίλοι

πριν ορμήξουν πάνω στο μουνί


Βγαίνει η μπαλαρίνα τσάρκα στην Αθήνα

Γλυφάδα, Αγιά Μαρίνα, Λεγρενά

μάτια μου μεγάλα, μέλι με το γάλα

δάκρυα αναβλύζουν και ζουμιά


Ο πέμπτος Κύριός της, αυστηρός και τιμωρός της

τα πόδια της Ανοίγει μαλακά

τα χείλη της Χαϊδεύει, τα μπούτια της Θωπεύει

πού και πού της Ρίχνει μια τσιμπιά


Παίζει με το μυαλό της και με τη λίμπιντό της

τη δοκιμάζει με την αντοχή

και μόλις του λυγίζει, ευθύς τη συνετίζει

και τα χαστούκια πέφτουνε βροχή


Αυτή έχει μπλαβίσει, σαν μελάνι να έχουν χύσει

σημάδια από τσιγάρα και κεριά

και τον λαιμό της μόνη, μια ευθεία στεφανώνει

κόκκινη, μεγάλη και παχιά


Ο Έκτος τη Χαζεύει, Μαλακίζεται και Μένει

να την Κοιτά που όλο και πονά

σε κάθε ουρλιαχτό της, σε κάθε βασανό της

Χύνει όλο και πιο δυνατά


Ο Έβδομος ωραίος, ψηλός και ρωμαλέος

τα μαλλιά της Πλέκει με σκοινιά

πατούσες, δαχτυλάκια, στις ρώγες μανταλάκια

δεν Αφήνει δέρμα πουθενά


Εκείνη όλο γνέφει, και Τους βαρά το ντέφι

στον ρυθμό που Φτιάξανε γι ’ αυτή

τις καύλες Τους τις κάνει, ποτέ δε λέει «φτάνει»

στα χέρια της κρατάει τη γιορτή


Βγαίνει η μπαλαρίνα τσάρκα στην Αθήνα

η παραλία γέμισε καπνούς

από την έκστασή της, από τη ποίησή της

από την ηδονή σε τόπους μαγικούς


Ο Όγδοος αρχίζει, το πήδημα να Ορίζει

και των Κυρίων βγάζει τη σειρά

να μπαίνει Ένας Ένας, παράπονο μη βρει κανένας

η καύλα Τους να στέκεται ψηλά

Ο Ένατος με ζώνη και πάθος μαστιγώνει

πλάτη, μπούτια, χέρια και βυζιά

και όσο τη Ματώνει, όλο και Καυλώνει

και θέ να τους Χαλάσει τη σειρά


Ο Δέκατος κεφάτος, καυλωμένος μα φευγάτος

τα μάτια της της Λύνει ξαφνικά

της Λύνει και το στόμα, της Βγάζει και το πώμα

στο πρόσωπο τη Χύνει δυνατά


Θέλει να Τον κοιτάει, όσο θα την Πηδάει

καθένας απ ’ τους άλλους στη σειρά

Θέλει να την Κρατάει, ελεύθερα να βογκάει

στα χέρια του να χύσει τελικά


Βγαίνει η μπαλαρίνα τσάρκα στην Αθήνα

ήρθε η γλυκιά στιγμή της ευτυχώς

τη Λύνουν, την Αφήνουν, αργά την Απαλύνουν

και η ηδονή της φαίνεται σαν φως


Μέσα στο κύμα τρέχει, στην πλάτη πλέον έχει

δυο κατακόκκινα φτερά

ουρλιάζει και τελειώνει, ελεύθερη και μόνη

πάλι και πάλι και ξανά.

Iagos

FB_IMG_1616534465629 by Iagos posted 24 March 2021 at 21:59

 

Κυριακάτικο μενού
Θα Χρειαστείτε :
• Μία μεγάλη, λεία επιφάνεια, κατά προτίμηση παγωμένη. Αποφύγετε το τεφλόν, προτιμήστε τεχνητό μάρμαρο ή μαρμάρινο πλακάκι.
• Δύο κομμάτια σχοινί, τεσσάρων μέτρων το καθένα, διαμέτρου ενός εκατοστού, κερωμένο και απολυμασμένο.
• Δύο αρωματικά κεριά πολύ καλής ποιότητας, διαμέτρου τριών εκατοστών, κατά προτίμηση χωρίς πρόσθετες χρωστικές ουσίες.
• Ένα κουτί σπίρτα.
• Δύο μαντήλια από μαύρη δαντέλα ή οργάντζα ή άλλο διαπερατό ύφασμα και άλλα δύο της προτίμησής Σας.
• Δύο σφήνες έμφραξης κοιλοτήτων.
• Τέσσερα μεταλλικά κωνικά ελατήρια διαμέτρου από μισό ως δύο εκατοστά.
• Ένα ψαλίδι κηπουρικής.
• Ένα δοχείο λοσιόν, αραιής πυκνότητας, με άρωμα της αρεσκείας Σας.
• Δύο σκλαβίσια κορμιά ανώτερης ποιότητας. Αποφύγετε προϊόντα προσφοράς.
• Μουσική της προτίμησής Σας.

Εκτέλεση:
Ανάβετε με τα σπίρτα τα δύο κεριά και τα Αφήνετε στην άκρη.
Παίρνετε τα δύο κορμιά και Εφαρμόζετε τα διαπερατά μαντήλια γύρω από τα μάτια τους. Αν Σας ενοχλούν οι ήχοι που μπορεί να εξέρχονται από τα στόματά τους κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, Μπορείτε να Χρησιμοποιήσετε τώρα τα άλλα δύο μαντήλια για να Καλύψετε και αυτές τις εσοχές ή να το Κάνετε όταν και αν το παραπάνω συμβεί.
Τοποθετείτε τα δύο κορμιά στην παγωμένη επιφάνεια με τα στήθη προς τα κάτω. Απλώνετε τη λοσιόν σε όλα τα μέλη και Ξεκινάτε μαλάξεις Φροντίζοντας να μην απορροφηθεί εντελώς από το δέρμα. Έχετε στον νου Σας ότι η παγωμένη επιφάνεια θα έχει διαστείλει τους πόρους με αποτέλεσμα η λοσιόν να απορροφάται γρηγορότερα. Το πέρασμα από τις πατούσες με τα ακροδάχτυλά Σας, θα ερεθίσει πολύ τα κορμιά δημιουργώντας τους ταραχή και ενδεχομένως δυνατούς ήχους εξερχόμενους από τις στοματικές κοιλότητες. Αυτό Προσέξτε ότι μπορεί να σκληρύνει το κρέας τους από νωρίς. Θα Καταλάβετε την ποιότητα του σκλαβίσιου κορμιού από την ένταση και τη συχνότητα των ήχων που παράγει.
Ακόμα προσοχή: κατά τη διάρκεια της επάλειψης είναι πολύ πιθανόν τα κορμιά να αρχίσουν να εκκρίνουν υγρά από την περιοχή της γεννητικής κοιλότητας. Αυτό δείχνει ότι μέχρι στιγμής η συνταγή είναι επιτυχής, αλλά, αν δεν Επιθυμείτε υγρά σε αυτή τη φάση, Μπορείτε να Χρησιμοποιήσετε τις ειδικές σφήνες που αναφέρονται στη λίστα των υλικών.
Αφού Έχετε καλύψει όλη την πίσω πλευρά τους με τη λοσιόν, Χρησιμοποιήστε τα σχοινιά για να Δέσετε μεταξύ τους τα πόδια και τα χέρια καθενός από τα κορμιά. Μπορείτε σε αυτό το σημείο να Αφήσετε τη δημιουργικότητά Σας ελεύθερη και να Δοκιμάσετε να Δέσετε τα κορμιά σε συνδυασμό με διάφορους τρόπους.
Μαλακώνετε το κρέας τους Χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι από το σχοινί και Χτυπώντας με ελεγχόμενη δύναμη κάθε ένα από τα εκτεθειμένα μέλη. Με τη διαδικασία αυτή θα Επιτύχετε: α) το κοκκίνισμα του δέρματος, β) το μαλάκωμα του κρέατος, γ) το ζέσταμα του κορμιού. Με το σχοινί και την κατάλληλη χρήση του Μπορείτε να Δημιουργήσετε πάνω στο δέρμα των κορμιών τις γοητευτικές ερυθρές γραμμές του ψημένου κρέατος στο γκριλ ή να «Δώσετε ρέστα», Αναπαράγοντας κάποιον πίνακα του Καντινσκι ή του Μιρό.
Στο σημείο αυτό τα κορμιά έχουν κατά πάσα πιθανότητα συγχυστεί από την απότομη εναλλαγή του ζεστού και του κρύου, της μάλαξης και του χτυπήματος. Με απότομες, κοφτές κινήσεις Παίρνετε τα δύο κεριά και Στάζετε αργά αργά τη λιωμένη παραφίνη στα μέλη. Ανάλογα με τη διάθεσή Σας, Επιλέγετε τα πιο ανθεκτικά σημεία (ώμοι, αγκώνες, βάση σπονδυλικής στήλης) ή τα πιο ευαίσθητα (εσωτερικό μπράτσων και μπουτιών, πίσω μέρος γονάτου, πατούσες). Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας είναι πιθανόν να υπάρξει έκκριση υγρού και από τις οφθαλμικές κοιλότητες των σωμάτων. Ελέγχετε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και Συνεχίζετε κατά βούληση.
Κρατάτε τα κεριά αναμμένα σε κάθε περίπτωση και Φροντίζετε να Χρησιμοποιείτε το λιωμένο κερί για να ανανεώνεται διαρκώς.
Γυρνάτε τα κορμιά στην εμπρόσθια όψη, Δένοντάς τα διαφορετικά, αν Επιθυμείτε.
Τοποθετείτε τα ελατήρια Στρίβοντάς τα με δύναμη στις ορθωμένες ρώγες, Καλύπτοντάς όλη τη θηλή.
Κόβετε ένα κομμάτι σχοινί για κάθε σώμα, Δημιουργείτε μια θηλιά που Τοποθετείτε στον λαιμό και Δένετε τις άκρες του σχοινιού στα ελατήρια που Τοποθετήσατε στις ρώγες. Μπορείτε να Ρυθμίσετε κατά βούληση το μέγεθος του σχοινιού και την πίεση του τραβήγματος, ανάλογα με το επιθυμητό προκαλούμενο άλγος στα κορμιά.
Χρησιμοποιήστε τα ελατήρια ως εκμαγεία Στάζοντας μέσα τους λιωμένο κερί και Δημιουργώντας έτσι κέρινα ομοιώματα θηλών. Έχετε υπόψη Σας ότι η διαδικασία αυτή θα προκαλέσει ταυτόχρονη έκκριση υγρών από όλες τις κοιλότητες των σωμάτων.
Στο σημείο αυτό Μπορείτε:
α) Να Αφαιρέσετε τα εμφραγκτικά βοηθήματα και να Αφήσετε τα κορμιά να εκτονωθούν φυσιολογικά
β) Να Επαναλάβετε όλη τη διαδικασία της οπίσθιας όψης, Δημιουργώντας σχέδια με τα χτυπήματα και Στάζοντας λιωμένο κερί στα επιθυμητά σημεία
γ) Να Λύσετε τα πόδια των κορμιών, να τα Υψώσετε μπροστά Σας και να τα δοκιμάσετε στην υφή Πηδώντας τα εναλλάξ, για να Διαπιστώσετε τυχόν αστοχίες
δ) Να τα Αφήσετε επάνω στην επιφάνεια, ώστε να ξαναπαγώσουν για να Έχετε τη δυνατότητα να Επαναλάβετε τη διαδικασία εκ νέου αργότερα.

Καλή απόλαυση!


Tip: Μπορείτε να Παγώσετε στα γρήγορα μια επιφάνεια αν Αδειάσετε πάνω της παγάκια και στη συνέχεια τη Στεγνώσετε με ένα πιστολάκι στον κρύο αέρα.

Iagos

Tumblr_nu84tswnSP1uqguczo1_500 by Iagos posted 10 December 2015 at 13:29