Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

«Ουδέποτε υπήρξε φιλόδοξη από ματαιοδοξία. Αυτό που ήθελε, ήταν να ξεφύγει απ’ τον κόσμο της μητέρας της. Ναι, ξαφνικά το ‘βλεπε καθαρά: είχε ασκήσει το επάγγελμά της, του φωτογράφου, με πολλή ζέση, αλλά θα μπορούσε να είχε βάλει την ίδια ζέση σ’ οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, γιατί η φωτογραφία δεν ήταν παρά ένα μέσο για να «εξυψωθεί» και να ζήσει στο πλευρό του Τόμας…

Είπε: «Είναι πολύ ευγενικό από μέρους σας. Αλλά προτιμώ να μείνω στο σπίτι. Δεν έχω ανάγκη να εργασθώ».

Η φωτογράφος είπε: «Και σας ικανοποιεί το να μείνετε στο σπίτι;»

Η Τερέζα είπε: «Προτιμώ αυτό από το να φωτογραφίζω κάκτους».

Η φωτογράφος είπε: «Μα, ακόμα κι αν φωτογραφίζετε κάκτους, είναι η δική σας ζωή. Αν δεν ζείτε παρά μόνον για τον άντρα σας, αυτό δεν είναι η δική σας ζωή».

Ξαφνικά, η Τερέζα αισθάνθηκε ενοχλημένη. «Η ζωή μου, είναι ο άντρας μου, όχι οι κάκτοι».

Η φωτογράφος μιλούσε με κάποια έξαψη: «Θέλετε να πείτε ότι είσαστε ευτυχισμένη;»

Η Τερέζα είπε (πάντοτε ενοχλημένη): «Βεβαίως και είμαι ευτυχισμένη!»

Η φωτογράφος είπε: «Μια γυναίκα που λέει αυτό είναι κατ’ ανάγκη πολύ…» Προτίμησε να μην ολοκληρώσει.

Η Τερέζα συμπλήρωσε: «Θέλετε να πείτε: κατ’ ανάγκη πολύ περιορισμένη».

Η φωτογράφος συγκρατήθηκε και είπε: «Όχι, όχι περιορισμένη. Αναχρονιστική.»

Η Τερέζα είπε με ύφος ονειροπόλο: «Έχετε δίκιο. Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο άντρας μου για μένα».

(Μίλαν Κούντερα, «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»)

Θεωρείτε αναχρονιστικό (ποιος νοιάζεται αλήθεια; ), τέλος πάντων, λανθασμένο για κάποιον να θεωρήσει ότι η ζωή του ολόκληρη είναι ο σύντροφός του; Ή προτιμάτε τους «κάκτους» σας;

Διάβασα κάπου (δεν θυμάμαι που) ότι για τον άνθρωπο μετράνε δύο πράγματα: ο έρωτας και η εργασία του. Όμως εγώ δεν συμφωνώ ως προς το δεύτερο. Θεωρώ ότι η εργασία δεν είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν γεννήθηκα για να παράγω έργο. Γεννήθηκα για να παίζω. Δεν αρνούμαι ότι μου αρέσει επίσης να φροντίζω τους άλλους (παιδιά, σύντροφο, φίλους, κάποιον που βλέπω ότι με έχει ανάγκη). Αλλά αυτό δεν είναι παραγωγή έργου. Είναι σαν να ακούς μία συγκεκριμένη μουσική και να κινείσαι ανάλογα, σύμφωνα με τον ρυθμό. Η δε παραγωγή τέχνης είναι παιχνίδι (αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσα να το κάνω). Επομένως, παίζω και χορεύω. Η εργασία απορρέει μόνο από την ανάγκη και αντιτίθεται στην φύση του ανθρώπου, σε αυτή τη συγκεκριμένη μουσική, που τυχαίνει να την ακούω ολοκάθαρα, λες και παίζει μόνο για μένα. Για όλους παίζει, απλά πολλοί δεν την ακούνε.

Όμως δεν θα μπορούσα ποτέ να πω ότι ζω για την τέχνη ή γι αυτό που «κάνω». Θα μπορούσα άνετα να πω «η ζωή μου είναι ο άντρας μου». Είναι καθαρά θέμα focus.

Ποια η άποψή σας;

 

Αναχρονιστικό λένε τώρα αυτό που παλιά κρατούσε τις οικογένειες δεμένες. Όπως ονομάζουν τον πόλεμο ειρηνευτική επέμβαση και την αντίσταση του πολίτη τρομοκρατία.....
Ναι ζω για τον Αφέντη μου και είμαι περίφανη που με Επέλεξε.

 

Απάντηση: Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

Επειδή είναι αναχρονστικό, αν ενοείς την εφαρμογή του ως κανόνα σε μία κοινωνία. Επίσης, αμφιβάλω κατά πόσο αυτές οι οικογένειες ήταν κατά κύριο λόγο ευτηχισμένες, άσχετα αν τώρα, έχοντας περάσει τόσα και τόσα χρόνια, εμείς θυμόμαστε (και καλά βέβαια) τα πάντα με αστεράκια και καρδούλες, λές και ήταν παραδισένια. Τουλάχιστον εγώ, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.

Τώρα, το αν είναι κατ' επιλογή ενός ατόμου, επειδή έτσι νιώθει ευτιχισμένος/ή, αυτό δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κατακριτέο. Το μόνο που διαφωνώ είναι να ισοδυναμεί το να γεννιέσαι γυναίκα με το να είναι ο άντρας σου η ζωή σου, μόνο επειδή είσαι γυναίκα. Και το αντίτροφο.

 

Συμφωνω πως η ζωη πρεπει να ειναι παιχνιδι και αγαπη. Ως φεμινιστρια, υποστηριζω οποια επιλογη κανει μια γυναικα για το τι την ολοκληρωνει στη ζωη της.

Παντως, ητε προκειται για αντρα η για γυναικα, το να κανουμε ενα αλλο ατομο το επικεντρο της ζωης μας ειναι λαθος.

People come and go, but you never lose yourself.

 

DRD, γεννήθηκα για να είμαι χαρούμενη. Η ζωή μου είναι η αναζήτηση χαράς, όχι το σύνολο αυτών, στα οποία τη βρίσκω. Η χαρά μου δεν οφείλεται σε αυτά από τα οποία την αντλώ, αλλά στη δική μου ικανότητα να την αντλώ από οτιδήποτε. Περί αυτοαναφορικότητας ο λόγος και πάλι λοιπόν.

[Στα Πάθη του Καρτέσιου, ο φιλόσοφος που έκανε τη μετάφραση -αποσπάσματα της οποίας αναρτώ σε παράλληλο νήμα- μου έγραψε την εξής αφιέρωση: "Με βαθιά συγκίνηση για το Πάθος με το οποίο δίνεσαι στη γνώση και τη ζωή". Όταν λίγες ημέρες αργότερα μετά το μάθημα του είπα πως δεν καταλαβαίνω τί μου γράφει, μου απάντησε πως όταν συλλάβω την αυτοαναφορικότητα των Παθών θα καταλάβω και την αφιέρωση. Καταλαβαίνω -νομίζω- τώρα, γιατί δεν τον συγκίνησε η γνώση καθε αυτή αλλά η παραφορά με την οποία κανείς την αναζητά παντού. Δεν είναι ό,τι κερδίζει κανείς στο τέλος, αλλά το πάθος του να (το) κερδίσει, αυτό που τον συνάρπασε.]

Δεν είναι η γνώση αλλά το πάθος για κατανόηση, δεν είναι ο σύντροφός μου αλλά ο έρωτας, δεν είναι ένας προορισμός αλλά η αγάπη μου για τα ταξίδια, η ζωή μου. Και οι άνθρωποι που θεωρώ ενδιαφέροντες δεν είναι εκείνοι που αγαπούν και δίνονται σε ό,τι και εγώ, αλλά εκείνοι που αγαπούν και δίνονται σε πολλά.

Δεν βρίσκω τη στάση ζωής της ηρωίδας αναχρονιστική. Αναχρονιστικό είναι ίσως το περιεχόμενο που δίνει στη ζωη της (νομίζω είναι περισσότερο trendy να δηλώνεις πως η ζωή σου είναι η εργασία σου και όχι ο σύζυγός σου). Τη στάση ζωής της, τη βρίσκω απλώς διαφορετική από τη δική μου.

 

Απάντηση: Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

πιστευω οτι η δωρα άλλο εννοει..και αυτο το ξερει μονο αυτη..

 

Απάντηση: Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

Μονο που το focus σου δεν ειναι πια η ζωη σου.Αλλο να λειτουργεις με συναισθημα κ αλλο
να επενδυεις σε αυτο,φορτιζοντας μια σχεση,υποσκαπτοντας τη κατ'ουσιαν.

 

Χαίρομαι για σένα pleasing. Και για τον Αφέντη σου.

Ίσως να μην ήταν ευτυχισμένες αυτές οι οικογένειες επειδή γινόταν από ανάγκη και όχι από επιλογή. Κι εγώ δεν θα πάρω.

Πράγματι, κι εγώ πιστεύω ότι δεν γεννιόμαστε κάτι, αλλά γινόμαστε κάτι. Το τι θα γίνουμε εξαρτάται από μας και από τις συγκυρίες, σε συνδυασμό.

 

Και εγώ δεν πιστεύω ότι είναι αναχρονιστική. Νομίζω ότι αναχρονιστικό είναι να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει, να το κάνεις σαν να σου αρέσει και να σου προκαλεί ηδονή. Δεν είναι θέμα οικογένειας (παλαιού τύπου), αλλά θέλησης να ζήσεις αυτό που θέλεις και η κοινωνία σου επιτρέπει, με την έννοια της ηθικής (όπως στον Καντ, το Χέγκελ και το Μάρξ), δηλαδή της διαλεκτικής. Αρα είναι σύγχρονο να ζει κάποιος τη ζωή του, έτσι όπως θέλει. Αντίθετα άλογη υποταγή είναι να τη ζει όπως τη θέλει κάποιος άλλος. Τότε θα είναι σκλάβος (όχι με την έννοια που εμείς χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο), θα έχει υποταχθεί άσχημα. Η ηρωίδα καλά έκανε και ακολούθησε την καρδιά της. Η εργασία όντως δεν είναι κάτι το φυσιολογικό όταν γίνεται σαν δουλεία. Είναι φυσιολογικό και ευχάριστο όταν συνδέεται με την αρμονική συμβίωση στην κοινωνία και με την ευχαρίστηση αυτού που την κάνει. Αλλά τότε χάνει την έννοια της εργασίας όπως την εννοούμε σε ένα σύστημα όπου οι ταξικές αντιθέσεις προέχουν.

 

Συμφωνώ ότι το επίκεντρο της ζωής μου είμαι εγώ. Απλά η ζωή μου είναι κάποιος άλλος. Αν δεν ήταν το επίκεντρο της ζωής μου ο εαυτός μου, δεν θα μπορούσα να επιλέξω να επικεντρωθώ σε οτιδήποτε. Ούτε καν στους «κάκτους».

Δεν μίλησα για συναίσθημα μόνο. Δεν λειτουργώ με βάση το συναίσθημα. Αλλά το συμπεριλαμβάνω στις επιλογές μου, με πολλή ψυχραιμία. Το focus είναι θα έλεγα η βασική προτεραιότητα της ζωής μου. Κατ' ουσίαν είναι μία λογική ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Δεν βλέπω πού υποσκάπτω την σχέση.

Είναι μία ωραία και απαραίτητη ικανότητα να αντλείς χαρά από την ζωή. Νομίζω την έχω κι εγώ. Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη ακόμη και σε ένα άδειο δωμάτιο, μόνη, με τον εαυτό μου. Μπορώ και με παρέα. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι άσχετο με το focus το οποίο αναφέρω. Η διάχυτη ευχαρίστηση και η είσπραξή της είναι σαφώς σημαντικό πράγμα. Το να επικεντρώσεις την ζωή σου σε κάτι μοναδικό όμως είναι σίγουρα άλλο πράγμα.

Είσαι ερωτευμένη με τον έρωτα δηλαδή; Πόσο αληθινός είναι ένας αυτοαναφορικός έρωτας;

Προτιμώ τους εστιάζοντες, κατά προτίμηση σε μένα. 

Ίσως στις μέρες μας αυτό να είναι αναχρονιστικό. Οι περισσότεροι γεμίζουν τη ζωή τους με ένα σωρό δραστηριότητες και «πάθη». Κατ΄εμέ, δεν μπορεί παρά να υπάρχει ένα πάθος. Αν όμως το πάθος της ζωής μου ήμουν εγώ, θα έπεφτα μόνη μου στον Καιάδα. 

 

" Γιόρταζαν την καινούρια δουλειά της Τερέζας. Είχε αφήσει το φωτογραφικό ατελιέ κι είχε γίνει φωτογράφος του περιοδικού.
Καθώς εκείνου δεν του άρεσε να χορεύει , ένας από τους νεαρούς συναδέλφους του στο νοσοκομείο ασχολιόταν με την Τερέζα.
Γλιστρούσαν υπέροχα πάνω στην πίστα και η Τερέζα έμοιαζε πιο όμορφη παρά ποτέ. Είχε μείνει κατάπληκτος βλέποντας με τι ακρίβεια και με τι γλυκύτητα προλάβαινε σ΄ ένα κλάσμα δευτερολέπτου τη θέληση του παρτεναίρ της.

Αυτός ο χορός έμοιαζε να δείχνει ότι η αφοσίωση της, τούτη η φλογερή επιθυμία να πραγματοποιεί αυτό που διάβαζε στα μάτια του Τόμας,
δεν ήταν σωνει και καλά συνδεδεμένη με το πρόσωπο το Τόμας, αλλά ότι ήταν έτοιμη ν' ανταποκριθεί στο κάλεσμα οποιουδήποτε άντρα που θα είχε τυχόν συναντήσει στη θέση του. "

Ο κάθε άνθρωπος επιλέγει τη δική του στάση ζωής. Χαρακτηρισμοί όπως αναχρονιστικός, μοδάτος και λοιπά ακατανόητα με αφήνουν παγερά αδιάφορα
Κατά τη γνώμη μου, το θέμα δεν είναι οι οποιες επιλογές μας, αλλα το κατα πόσο μπορούμε να τις δικαιολογήσουμε απένταντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Η ζωή μου είναι ο άντρας μου επειδή αυτός έτυχε να είναι ο άντρας μου, ή η ζωη μου είναι ο αντρας μου επειδή αυτός είναι ο άντρας μου;

 

Συμφωνώ. Έτσι ευχαρίστως να "εργαστώ". Όπως έλεγα παλιά στους εργοδότες μου, "μου αρέσει τόσο πολύ να διδάσκω, που κανονικά θα έπρεπε εγώ να σας πληρώνω." 

Ναι, είναι αυτό που ρώτησα στην Syrah. Είμαστε ερωτευμένοι με τον έρωτα; Ή με τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Εμένα για να πω την αλήθεια δεν με "βολεύει" ο έρωτας. Είμαι ένα ψυχρό και ανάποδο πλάσμα. Δεν είμαι καθόλου ερωτευμένη με τον έρωτα.

Γι αυτό ανέφερα τις συγκυρίες προηγουμένως. Αν θα έπρεπε να τις χαρακτηρίσω κιόλας, στην περίπτωση μου θα έλεγα "ατυχείς".