Η θεωρία του συναισθήματος

Θα μπορούσε το συναίσθημα να είναι τροχοπέδη σε μία bdsm σχέση;

Είναι ένα από τα ερωτήματα που με απασχολούσαν εδώ και χρόνια. Την απάντηση την είχα βρει αλλά υπήρχε κάτι πολύ έντονο που με απασχολούσε.

Έχω παρατηρήσει πολλές φορές σχέσεις, που όντως η σαδιστική έκφραση μπορεί να χτυπήσει το συναίσθημα. Όπως και θεωρίες, ότι για την εκπαίδευση ή για την υποταγή ή και για την κυριαρχία πρέπει το συναίσθημα να παραμεριστεί.

Δεν ήταν απαιτούμενο από εμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Ένιωθα το ίδιο όταν αυτόν που αγαπούσα τον έκανα να κλαίει ή να γελάει. Η καρδιά μου γέμιζε ζεστασιά όταν τον αγκάλιαζα ή τον πονούσα. Οι συμβίες μου δεν είχαν την ίδια με εμένα άποψη. Μπορούσα να καταλάβω το γιατί, αλλά δε μπορούσα να νιώσω την απέχθεια που μπορεί να τους προκαλούσα. Έκανα το χατίρι τους αλλά σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, έσβηνε κάθε τι που ένιωθα για αυτές. Δεν ένιωσα ποτέ αλλόκοτος ή άρρωστος. Ήξερα ότι ήμουν διαφορετικός. Μόνος ένιωθα αλλά δεν είχε νόημα να υποκριθώ ότι μπορούσα να δεχθώ ξένα για εμένα δεδομένα. Έπλαθα ηρωίδες με τα δεδομένα που ήθελα. Στις συμβίες μου αυτό προκαλούσε ζήλια. Ζήλευαν τις ηρωίδες για αυτά που ένιωθα για αυτές…

Για χρόνια πίστευα ότι το λάθος το είχε κάνει η κοινωνία και η ηθική που είχε διαμορφώσει στους ανθρώπους γύρω μου. Όταν μπήκα λοιπόν στο χώρο αυτό και συνάντησα τις θεωρίες αυτές για το συναίσθημα, σκέφθηκα ότι ήταν απλώς ενοχές συνειδητές ή μη, ατόμων όπως εγώ. Ενοχές που τους οδηγούσαν σε μία εκδοχή που μπορούσε να τους βοηθήσει να προχωρήσουν σε μία bdsm σχέση. Περίμενα. Να δω την εικόνα τέτοιων σχέσεων στην διάρκεια του χρόνου. Δίχως συναίσθημα. Για να αντέξουν.

Κάποιες τα κατάφεραν. Μεταλλάσσοντας τον χρωματισμό του «οικείου» στην κοινωνία συναισθήματος σε κάτι άλλο. Σε κάτι που μπορούσαν να το ορίσουν κάπως αλλιώς. Όχι ως αγάπη ή έρωτα. Αλλά ως σεβασμό, δέος, λατρεία…
Αν κοιτούσε όμως κάποιος προσεκτικά θα το έβλεπε. Ήταν συναίσθημα.

Κάποιες άλλες όχι. Στεγνές και βιασμένες, από την απώλεια του νιώθω, μόλις έχαναν την γοητεία του νέου, πέθαιναν.

Τώρα πια γνωρίζω το πρόβλημα. Ή τουλάχιστον εικάζω ότι το γνωρίζω. Το πρόβλημα δεν είναι στο συναίσθημα. Είναι στο μυαλό αυτού που το νιώθει. Ένας σαδιστής δεν μπορεί να νιώσει το λάθος. Μπορεί να υπακούσει στις επιταγές του «σωστού», αλλά δεν ανήκει στο δικό του σύστημα το λάθος. Για αυτόν το να κάνει τον άλλον να υποφέρει είναι η έκφραση της δικής του αγάπης. Αν βρει τον ανάλογο δέκτη, αυτόν που έτσι θα αντιλαμβάνεται την αγάπη, θα είναι ευτυχισμένος. Δεν μιλώ για δέκτη που θέλει να τιμωρείται για να εξιλεώνεται. Μιλώ για αυτόν που δίχως τις ανάγκες που γεννιούνται από ελλείμματα, έτσι πραγματικά την βρίσκει.

Και το συναίσθημα είναι απαραίτητο σε αυτήν την σχέση. Όπως και σε κάθε σχέση. Το συναίσθημα είναι τροχοπέδη, όταν κάτι δεν πάει καλά. Η άρνηση του συναισθήματος θυμίζει την αποστείρωση που είναι απαραίτητη σε μία εγχείρηση αλλαγής εγκεφάλου, ώστε να εμφυτευτεί εκεί το υλικό που χρειάζεται. Αλλά δίχως συναίσθημα, ούτε ο νέος εγκέφαλος θα είχε καμία τύχη… Γιατί το πρόβλημα πηγάζει και από τον πομπό. Που δεν είναι σαδιστής και άρα δεν αντέχει να εξουσιάζει και να νιώθει συναίσθημα…

Ποια είναι η δική σας άποψη;

 

Όταν βγεις από το τετριμμένο, αυτό που έχει μάθει να αντιλαμβάνεται και να περιγράφει το μυαλό μας και η γλώσσα μας, και προχωρήσεις παραπέρα, τότε πια ούτε οι λέξεις αρκούν ούτε οι έννοιες..

Μήπως το μυαλό έχει προχωρήσει πέρα από το συναίσθημα και δεν έχει κάποια έννοια για να αντιληφθεί ότι είναι αυτό που νιώθει;

 

Απάντηση: Η θεωρία του συναισθήματος

Το νήμα φαινομενικά μοιάζει να διαπραγματεύεται το συναίσθημα ως γεγονός, ενώ ουσιαστικά πιστεύω ότι διαπραγματεύεται την μορφή του. Ίσως εγώ να το βλέπω έτσι, αλλά με τα δικά μου δεδομένα, έλλειψη συναισθήματος δεν μπορώ να εντοπίσω. Στη βάση «υπάρχει ή δεν υπάρχει συναίσθημα» οποιαδήποτε σχέση, και μία BDSM κατ΄ επέκταση, ή με καλύπτει ή δεν με καλύπτει.
Στη βάση «πρότυπα» και «ιδιόμορφα» συναισθήματα, θεωρώ ότι όπως και σε κάθε σχέση, έτσι και σε μια BDSM, θέλει περισσότερη δουλειά το «ιδιόμορφο». Και ακριβώς επειδή είναι «δουλεμένο» και όχι «τυποποιημένο», εικάζω (και ελπίζω) ότι πρέπει να αντέχει και περισσότερο στο χρόνο.

Εγώ για παράδειγμα δεν θα μπορούσα να δοθώ σε Κάποιον Κυρίαρχο χωρίς να Τον αγαπάω, μόνο και μόνο για να με εκπαιδεύσει για σκλάβα. Από την αγάπη περνάω στον σεβασμό, στην εμπιστοσύνη, στο αίσθημα ασφάλειας, στο δέος, στην λατρεία... Μία τέτοια σχέση θεμελιωμένη «Εκπαιδευτής – εκπαιδευόμενη», δεν με καλύπτει γιατί για μένα δεν υπάρχει συναίσθημα, και δεν μπαίνω στη διαδικασία να εξετάσω το αν και πως Εκείνος θα νιώθει μ΄ αυτό. Για μένα BDSM σχέση είναι ένας τρόπος ζωής, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής έκφρασης στη σχέση. Η σεξουαλική ιδιαιτερότητα και κλίση από μόνη της δεν μου λέει κάτι. Μπορώ να περάσω το ίδιο καλά ή και καλύτερα, με το να πηδηχτώ μ΄ έναν άπειρο 18άρη (σιγά μην υπάρχουν, αλλά λέμε τώρα μην μας κόψει και η λογοκρισία), από το να πηδηχτώ μ΄ έναν Κυρίαρχο.

Σύμφωνα με το post του Ηλία, προσφέρει πόνο και νιώθει μέσα απ΄ αυτό. Το να γεμίζει η ψυχή Του με κάτι, είτε καλό και επιθυμητό είτε κακό και απεχθές από την σύντροφο Του, είναι συναίσθημα. Αν η ψυχή Του δεν αντιλαμβάνεται, δεν αφυπνίζεται, δεν διεγείρεται, δεν αντιδρά, τότε ναι, είναι συναισθηματικά ανάπηρος. Η συναισθηματική αναπηρία, δεν έχει να κάνει μόνο με τα κατακριτέα συναισθήματα, αλλά και με τα ευπρόσδεκτα από τον άλλον. Για εμένα συναισθηματικά ανάπηρος είναι κάποιος που μου προσφέρει αυτά που θέλω να εισπράττω για να μου δείξει και να με κάνει να νιώσω τη σιγουριά ότι μ΄ αγαπάει παράδειγμα, και η ψυχή του είναι αδιάφορη, κενή. Όχι εκείνος που μπορεί να μου προσφέρει κάποια αντίθετα με την δική μου αντίληψη περί αγάπης αλλά μ΄ αγαπάει με τον δικό του τρόπο. Αν μπορώ να δω πίσω από τις πράξεις και να διακρίνω την ψυχή του απενοχοποιημένη από τα πρότυπα των πολλών, θα έχω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου πια, κατά πόσο εμένα κατ΄ αρχάς δεν μου προκαλεί απέχθεια ο τρόπος που νιώθει, κατά πόσο είμαι ικανή κατά δεύτερον να εισπράξω αυτή την αγάπη ανεπηρέαστη από τα πρότυπα των πολλών. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορέσω να τον κατηγορήσω ότι δεν νιώθει, σε καμία περίπτωση δεν έχω το δικαίωμα να κλαφτώ ότι δεν υπάρχει συναίσθημα. Αν εγώ επενδύσω σ΄ αυτό, θα είναι γιατί εγώ νιώθω και περιμένω να πάρω. Δεν θα καθορίσω όμως και τον τρόπο, αλλά οφείλω στον εαυτό μου πάνω απ΄ όλα να τον εξετάσω.

 

Σε μια οποιαδήποτε σχέση πρέπει να υπάρχει συναίσθημα... χωρίς συναίσθημα υπάρχει το απόλυτο τίποτα, είναι κάτι το στείρο, το άψυχο....
Πόσο μάλλον λοιπόν σε μία βδσμ σχέση... Μου είναι αδιανόητο να δοθώ ψυχή κ σώμα σε Κάποιον που δεν με κάνει να νιώθω καλά, ασφάλεια κ κυρίως αγάπη!... (κ όλα αυτά φυσικά είναι αμοιβαία...)

Η σαδιστική έκφραση μπορεί να υπάρχει ακόμα κ όταν ένας Κυρίαρχος είναι ερωτευμένος ή αγαπά την υποτακτική Του... απλά η κοινωνία μας, μας έχει περάσει τον σαδισμό ως κάτι που δεν ταιριάζει στα παραπάνω συναισθήματα γιατί σε πρώτο βαθμό ο πόνος είναι κάτι το δυσάρεστο... (κ εμείς για να ήμαστε εδώ το έχουμε ξεπεράσει αυτό κ το βλέπουμε ως κάτι που στην ουσία θα μας διεγείρει κ θα μας δέσει Τον Κυρίαρχο με την υποτακτική Του) απλά όταν κάποιος σε κάνει να πονάς βάση όσον μας έχουν περαστεί το μεταφράζουμε πως ο άλλος δεν νιώθει τίποτα το «όμορφο» για μας... κ για να λες πως είσαι σε μία βδσμ σχέση σημαίνει πως αυτό δεν ισχύει.

 

Εξαιρετικο νήμα που θίγει ενα πολυ ευαισθητο θεμα Ηλία.
Ισως το πιο ουσιαστικο νήμα των τελευταίων μηνών.

Η φράση του πόστ που μου αρεσε ιδιαιτερα και ειναι η φραση κλειδι "Για αυτόν το να κάνει τον άλλον να υποφέρει είναι η έκφραση της δικής του αγάπης. "

Θεωρω και εγώ οτι ο σαδιστής δεν στερείται συναισθηματος υπο την εννοια οτι ειναι περα ως περα ικανος να το νοιώσει . Η εκφραση ειναι αυτη που διαφοροποιέιται σε σχέση με τους μη σαδιστες.

Το χαδι που απανταται στις βανιλλια σχέσεις μεταμορφώνεται σε μια πιο ισχυρή αισθηση οπως αυτη του καψίματος και του πόνου μιας βουρδουλιάς στον χώρο μας. Ο πόνος ειναι ισχυρη αισθηση πολυ πιο δυνατη σε ενταση απο το χαδι. Μπορει να ειναι μια δοκιμασια , μπορει να ειναι ηδονή , μπορέι να ειναι ενα βιαιο ερωτικο παιχνιδι ομως ο χώρος μας ειναι αυτος του βίαιου ερωτισμου. Αυτο που αλλους τους φοβίζει , στο χώρο μας ειναι παθος, ζωή.
Γι αλλους η κραυγη του πονου ειναι αποκρουστική και φοβίζει , για εμας ειναι μελωδία ερωτική , γιατι δεν βρισκουμε διαφορα αναμεσα σε αυτη και μια κραυγη ηδονης.
Για εμας η ερωτικη κτηνωδία τους σαδισμου ειναι εκλεπτυσμενη ηδονη.

Οχι πως δεν μπρουμε να ειμαστε τρυφεροι η συναισθηματικοι. Το να σκουπισεις το δακρυ της μετα το μαστίγωμα δεν ειναι ένδειξη μιας ιδιαιτερης τρυφεροτητας;

 

Όπως και να το πιεις...
Υπάρχουν στιγμές που αυτό το forum είναι τόσο γεμάτο...

 

συμφωνω κ επαυξανω! 

 

συμφώνω με όσα λές ,αλλά τόνισα τις απορίες/αντιθέσεις μου

-γιατί μου φαίνετε πως παρομοίασες τον σαδιστή με μονόπλευρο άτομο που λειτουργεί μηχανικά ;
-και ο δέκτης(όχι ο μαζοχίστης που αναζητά μόνο εξιλέωση..) πως βρέθηκε με τον πομπό/σαδιστή κάτι δε θέλει και αυτός ; γιατί να τον ικανοποιεί τον πομπό ;
το συναίσθημα θεωρώ πως είναι αμφίδρομη διαδικασία ... αφορά και τα 2 μέλη ...

 

Καποτε ερωτευτηκα εναν σκλαβο μου.
Και τον ερωτευτηκα παραφορα.
ΔΕΝ αποτελεσε τροχοπεδη το συναισθημα μου προς αυτον οσον αφορα το bdsm μερος της σχεσης μας.
Ηξερα και ξερω να ξεχωριζω πως αλλο το τι νοιωθω και αλλο η session.
Ειμασταν και ειμαστε ακομη φιλοι, μιλουσαμε με τις ωρες, εκει ημουν απλα η Μιρελλα.
Στην session ομως ημουν η Αφεντρα, δεσποτικη και αμειλικτη και ηξερε πως εκεινη την ωρα απεβαλα καθε συναισθημα!
Και αυτο το θαυμαζε!

 

Απάντηση: Η θεωρία του συναισθήματος

ανήκω σε κείνη την κατηγορία υποτακτικών, που αν δε γοητευτούν/ερωτευτούν/αγαπήσουν δεν μπορούν να υποταχτούν... ως εκ τούτου θα συμφωνήσω με τη wanderer και ειδικότερα με τη δεύτερη παράγραφο:

υποψιάζομαι πως αρκετοί θα βιαστούν να αμφισβητήσουν μια τέτοια υποτακτικότητα, μια που υπάρχει η τάση να διαχωρίζεται η ανάγκη για υποταγή από το όποιο συναίσθημα... δε θα σχολιάσω μια τέτοια τάση, γιατί είναι τελείως έξω από μένα και δεν την κατανοώ

 

Σαν εγκεφαλικο ατομο καθαρα κι εγω λοιπον δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισοτερο με την sapfw

 

Προφανώς έχουμε μία αμφίδρομη διαδικασία. Έριξα το βάρος στο σαδιστή και σαν λογική συνέχεια στον κυρίαρχο, καθώς μιλούσα με βάση πως προσωπικά αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.