Η κάλτσα...

Μα αν συμφωνήσουμε ότι φταίει το πλυντήριο αποποιούμαστε των ευθυνών, που αν αναλάβουμε θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Η αποδοχή, παραδοχή του δικού μας μεριδίου περί της καλτσούλας θα μας βοηθήσει στην καλύτερη τύχη της κάθε επόμενης  

 

Εγώ κάποτε έγραφα γιατί ξεχείλιζε η ψυχή μου από άσπρα, μαύρα, κόκκινα μπλε κι επειδή συνωμοτούσε συχνά πυκνά με την φαντασία μου επικρατούσε μια πανδαισία χρωμάτων χαρά Θεού.
Τα μαύρα μου τα έγραφα σπάνια και μονορούφι και τα έκλεινα και δεν τους έκανα καν δεύτερη ανάγνωση γιατί απλά είχα ξαλαφρώσει το παράπονο μου, τη θλίψη μου, την απόγνωση μου, την απογοήτευση μου. Ήταν φορές που δεν καταλάβαινα ότι κάτι μέσα μου είχε χάσει τις ισορροπίες του η ανάγκη μου για γραφή ήταν αυτό που με έκανε να το συνειδητοποιώ.
Τώρα δεν γράφω σχεδόν ποτέ πια ούτε ασπρόμαυρα, ούτε έγχρωμα απλά βιώνω.
Με παρασύρατε  

 

Παλιότερα ήμουν σίφουνας, όταν ήμουν μικρή και με δυναμική μη ελεγχόμενη, και τις πέταγα τις μονές τις κάλτσες χωρίς ίχνος ελέους.
Δεν της άφηνα καν να δικαιολογηθούν, να πουν το μονόλογο τους, την δικαιολογία ή την αιτιολογία τους.
Είσαι άχρηστη πια (σκληρότητα που είχε τους λόγους της) σκουπίδια κι εσύ με όλα τα αχρείαστα, σπασμένα, φθαρμένα.
Με τον καιρό οι εμπειρίες της ζωής (ευτυχώς) έκαναν την δυναμική μου πιο ήρεμη, με ομορφότερη ροή.
Έτσι κάπως μπόρεσα να δω, μαζί με άλλα, και την κάθε μονή κάλτσα με άλλο μάτι, συμπάθεια, και υπομονή να ακούσω την ιστορία της, την απολογία της. Να αγαπήσω τη διαφορετικότητα της.
Δεν είναι θλιβερό να απολογείται η έρμη η κάλτσα, στην προσπάθεια της να μην περάσει στην αχρηστία, ενώ συνήθως δεν είναι δική της ευθύνη που βρέθηκε κάπου σε μια γωνιά μόνη, ξεχασμένη, πεταμένη, σκισμένη, σκονισμένη και μακρυά από το "άλλο της μισό'?
Και κάπως έτσι λοιπόν δίνω μια δεύτερη ευκαιρία και σε αυτή και σε εμένα να διευρύνουμε μαζί τους ορίζοντες μας.
Την σηκώνω με ευλάβεια, της χαμογελώ, την πλένω, την μπαλώνω και με μια δική μου οπτική μπορεί να την ταιριάξω με μια άλλη.
Μπορεί να μην έχει το ίδιο χρώμα, το ίδιο σχέδιο, το ίδιο λάστιχο αλλά κάτι θα βρω που να μου κάνει ωραία την παρέα τους.
Και να με κάνει να χαμογελώ. Μερικές φορές νομίζω ότι μπορεί να είναι καλά μαζί και να προτιμούν αυτό το μαζί από τα σκουπίδια.
Και αν κάποιος δει αυτές τις παράταιρες κάλτσες κι απορήσει μπορώ να πω με παιχνιδιάρικο και πειραχτικό στόμφο δεν είναι ωραίες μαζί? και να νιώσω στον άλλον ένα καλούπι να σπάει για τα συνηθισμένα, τα καθημερινά, τα δεδομένα.
Άλλωστε όλα δεν είναι θέμα οπτικής?
Μ' αρέσει να υποστηρίζω τη δική μου ακόμη κι αν αποδειχτεί λάθος μερικές φορές.
Είναι η εμπειρία που με το δύσκολο τρόπο σου δίνει το διαμάντι της.

Αφιερωμένο στην κάλτσα:

 

Η αποδοχή οτι φταίει το πλυντήριο είναι η παραδοχή της ήττας μας. Το δικαίωμα μας να εθελοτυφλούμε. Η δικαιολογία μας.
Στην πορεία για βελτίωση, δεν επιτρέπονται λιποταξίες;

Η προσμονή της επόμενης (πετυχημένης) φοράς είναι κουραστική. Έχουμε απομακρυνθεί τόσο που κοιτώντας πίσω δεν αναγνωρίζουμε τον παιδικό μας εαυτό. Κι αυτό που μένει είναι ένα κρύο απόγευμα.

Θα έρθει η Άνοιξη.
Θα έρθει η Άνοιξη;

 

Τα πάντα επιτρέπονται είναι όλα θέμα της στιγμής.
Αρκεί να γυρνάμε πίσω και να κάνουμε παραδοχές στον εαυτό μας.
Έτσι ανοίγουμε και δρόμο προς την επικοινωνία με αυτό το παιδί που το έχουμε παρατημένο σε κάποιο δωμάτιο σκοτεινό να περιμένει φοβισμένο να το βγάλουμε από κει.
Θα έρθει η Άνοιξη.
Ψάχνεις να δεις σε ποιο δωμάτιο έχεις παρατήσει αυτό το παιδί ανοίγεις το φως του απλώνεις το χέρι και το παίρνεις μια τρυφερή αγκαλιά και του λες μη φοβάσαι, ίσως κι ένα συγνώμη γι αυτά που πέρασε ενώ δεν έφταιγε. Το κάνεις να νιώθει ασφάλεια και του λες από δω και πέρα μαζί θα πορευτούμε. Όταν αυτό σου χαρίσει το πιο λαμπερό του χαμόγελο φωτίζει ο κόσμος όλος.
Και που ξέρεις σκύβοντας ντροπαλά κοιτώντας το πάτωμα ευτυχισμένο που βγήκε στο φως, για δώρο μπορεί να σου δώσει και μια κάλτσα με ουράνιο τόξο να πάρει χρώμα η ζωή σου  

 

Με κίνδυνο να φανώ πλεονέκτης, να ζητήσω την κάλτσα με το ουράνιο τόξο να την συνοδεύει μουσική. Γίνεται;

 

Άμα θέλεις ουράνια τόξα πρέπει κι εσύ κάτι να κάνεις. Άμα θέλεις μουσικές, πρέπει να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Έτσι δεν είναι; 

 

Μα τι άλλο να κάνω;