Η καθηγήτρια των γαλλικών

Ζούσε στο Λουντβιγκσχάφεν, ένα όμορφο προάστιο έξω από το Μανχάιμ, μόνη της και πολύ περιορισμένα. Σαρανταπεντάρα, ήταν φανερό πάνω της ότι είχε υπάρξει πανέμορφη. Θα μπορούσε ακόμα να είναι, αν την ενδιέφερε. Απολύτως κομψή μα σε τίποτα πάνω της δεν διακρινόταν η προσπάθεια να είναι ελκυστική στο αντρικό μάτι, να προσελκύσει.

Ήταν ακριβής στον λόγο και την ώρα της, μετρημένη, ψύχραιμη, κλειστή, πειθαρχημένη, αυστηρή. Κρύο μάτι, φαινομενικά αδιάφορο στα πάντα, δεν του ξέφευγαν πολλά όμως.

Ελληνίδα ήταν, εκπληκτικά έξυπνη, είχε φτάσει κάθε φορά στο παρα μισό για να παίρνει τα πιό στριφνά πτυχία στα πιό δύσκολα πανεπιστήμια στον κόσμο. Ποτέ της δεν πήρε κανένα από αυτά. Σε όσες δουλειές ξεκίνησε, δεν στέριωσε. Όσες σχέσεις της έφτασαν σχεδόν στον γάμο και είχε μερικές τέτοιες, βούλιαξαν μία μέρα νωρίτερα ή περίπου.

Οι γονείς της, μεγάλα ονόματα, που την στήριζαν κριτικά και από απόσταση πάντα αλλά δεδομένα και γεναιόδωρα, κάποια στιγμή έφυγαν. Η ίδια, που δεν την χώραγε ο τόπος, πούλησε την βίλλα στη Βουλιαγμένη και κατέληξε ολομόναχη στο Λουντβιγκσχάφεν από τον φίλο του γνωστού και τον γνωστό του φίλου. Εκεί, βρέθηκε να διδάσκει μία από τις 5 ή 6 ξένες γλώσσες που γνώριζε για να μην ξοδεύει πολλά από τα μετρημένα έτοιμα.

Ένας από τους λιγοστούς μαθητές της και ο σημαντικότερος για την ίδια, ήταν ο Βιμ. Ο Βιμ ήταν ένας από τους πιό γνωστούς ποινικολόγους της χώρας. Με καρριέρα περίλαμπρη, νεώτατος, το "θείο βρέφος" του επαγγελματικού του χώρου. Ο χαιδεμένος των θεών, ο εργένης που έκανε τις καρδιές των μανάδων, αν και για κάποιο λόγο όχι και των θυγατέρων, να βροντοχτυπάνε. Κατάξανθος, γαλανός, λίγο κοντύτερος από την ίδια, robust, κλειστός.

Πολύ γρήγορα βρέθηκε να τον αποκαλεί Meister. Ξεκίνησε πειραχτικά, κάποια στιγμή που τον συνέχαιρε φιλικά για κάποια επιτυχία του, στα πρώτα τους μαθήματα και όταν πήγε ξανά να τον αποκαλέσει Χερρ Τάδε, δεν μπόρεσε. Κάτι στην έκφρασή του την έκανε να κρατήσει το "Meister". Συντομότατα, δεν μπορούσε να του μιλήσει αν δεν τις απεύθυνε τον λόγο. Δεν μπορούσε να του τηλεφωνήσει για να ρυθμίσουν κάποιο ραντεβού για μάθημα, μόνο αυτός είχε την δυνατότητα να τηρεί ή να τις αλλάζει τα ωράρια. Ο πληθυντικός της ευγενείας παρέμεινε από αυτήν προς τον Βιμ, κόπηκε από τον Βιμ προς την ίδια.

Η σχέση τους ήταν απολύτως ρευστή και απροσδιόριστου χαρακτήρα για την ίδια, απολύτως συγκεκριμένη για τον ίδιο. Δεν της είχε πει τίποτα, δεν της είχε ζητήσει τίποτα, δεν είχε δεσμευτεί απέναντί της για τίποτα. Παρόλ αυτά της επέτρεπε να τον νιώθει για σίγουρο στη ζωή της. Της έδινε μία αίσθηση στέρεου, ολοκληρωμένου και αξιόπιστου, που δεν την είχε ξαναβρεί πουθενά στη ζωή της. Το μόνο που της είχε ξεκαθαρίσει ήταν ότι δεν θα έλεγε τίποτα και σε κανέναν για την σχέση τους. Αν συνέβαινε αυτό, την άλλη μέρα θα βρισκόταν επί ξύλου κρεμάμενη.

Όποτε ήθελε περνούσε από το σπίτι της, μπορεί να ήταν για μάθημα, μπορεί να ήταν για ν απαιτήσει ένα deepthroat.
Μπορεί να ήταν για να καθήσει λίγο στην πολυθρόνα της, να δεχτεί το ποτό που του έφτιαχνε και να μιλήσουν για λίγο φιλικά.
Μπορεί να την έβαζε γονατιστή μπροστά του και να την άρχιζε στις ερωτήσεις. Δύσκολες ερωτήσεις. Να την περιγελούσε λίγο, να την ζόριζε, μέχρι που εκείνη έβαζε τα κλάμματα - και δεν ήταν άνθρωπος που έκλαιγε εύκολα. Μετά άρχιζε το παιχνίδι. Του άρεσε να την πονάει, όλο και περισσότερο, όσο γινόταν περισσότερο. Της άρεσε και της ίδιας. Γρήγορα άρχισε ν απολαμβάνει τα σκληρά παιχνίδια τους.
Μπορεί να ήταν για ένα "πάρε θέση" που θ ακολουθούσε ένα καλό μαστίγωμα. Μετά την έπαιρνε αγκαλιά, την χάιδευε, την φρόντιζε. Μιά φορά, τί ευτυχία, είχε κοιμηθεί στο κρεββάτι της μίαν ολόκληρη νύχτα.

Είχαν αρχίσει να της αρέσουν για τα καλά τα παιχνίδια τους. Συνεισέφερε και η ίδια κάποιες φορές με ιδέες, με εργαλεία που ανακάλυπτε, τ απολάμβανε.

Κάποιες φορές, λίγο πριν να φύγει από το σπίτι της για εκείνο το βράδυ, της εξηγούσε με πολύ αναλυτικό τρόπο πώς θα ήταν η επόμενη φορά τους μαζί, τί θα έπρεπε να έχει προετοιμάσει, πώς ήθελε να την βρει, αν θα ήθελε να του έχει μαγειρέψει κάτι συγκεκριμένο και με ποιόν τρόπο. Η προετοιμασία την έκανε να νιώθει ευτυχισμένη. Δικαιωμένη ως ερωμένη. Καθώς πήγαινε από μαγαζί σε μαγαζί για ν αγοράσει το καινούργιο εσώρουχο, τις γόβες, το κρασί για το after ses, τα υλικά για το περιποιημένο δείπνο, ένιωθε ότι εκτελούσε τον προορισμό της ως γυναίκα και ότι η ζωή της ήταν τόσο απλή, τακτοποιημένη και όμορφη. Ήταν οι φορές εκείνες που χαμογελούσε με την ψυχή της στον δρόμο.

Της είχε αφαιρέσει το δικαίωμα να κάθεται σε έπιπλα και αυτή τηρούσε την απαγόρευσή του.

Μιά φορά του παραπονέθηκε ότι είχε μέρες να της τηλεφωνήσει ή να φανεί. Η αλήθεια είναι ότι παρά την ασάφεια που επιδίωκε ως προς την σχέση τους, ήταν μάλλον σταθερή παρουσία στη ζωή της, σπάνια θα περνούσε εβδομάδα που να μην έχουν ειδωθεί και να μην έχουν παίξει. Μπορούσε ακόμα και να βασίζεται πάνω του, ποτέ δεν της είχε αρνηθεί την συμβουλή του, την είχε βοηθήσει να κλείσει διάφορες εκκρεμότητές της, αποτελεσματικά και με λεπτότητα. Τότε που του παραπονέθηκε την είχε αφήσει χωρίς φωνή και χωρίς ακρόαση για ένα δεκαήμερο.

- Ωστε ένιωσες να σου λείπω; την ρώτησε.
- Διαλύθηκα. του είπε.
- Δεν έχεις λόγο να διαλύεσαι καλή μου. Από δω και μπρος, τα απογεύματα που δεν θα έχεις δουλειά θα κάθεσαι γονατιστή ή πλάγια γονατιστή δίπλα στο τηλέφωνο και θα περιμένεις να τηλεφωνήσω. Θα με νιώθεις μέσα σου συνέχεια έτσι, μην το φοβάσαι, θα το μάθεις και θα σου αρέσει πολύ σύντομα.

Μιά άλλη φορά, που πάλι είχε εξαφανιστεί ανεξήγητα για πολλές μέρες, του έβαλε τις φωνές. Ήξερε αυτός ποιά ήταν αυτή που της έκανε τέτοια πράγματα; Σε τίποτα δεν το είχε να σηκωθεί να φύγει από κει και όταν θα περνούσε από το σπίτι της για το κέφι του να μην την έβρισκε πουθενά, ναβλεπε τότε αυτή τί θα έκανε, ο επαρμένος που όλα τα ήθελε όπως τα ήθελε. Φώναξε, φώναξε, την άκουγε σιωπηλός, την περίμενε να συνέλθει. Όταν τελείωσε και ηρέμησε, της είπε ευγενικά και απόμακρα ότι απο δω και μπρος θα σήκωνε το τηλέφωνο, όποιος και αν ήταν, με την φράση "εδώ πουτάνα του κάτω λιμανιού". Κάτι που της ήταν αφόρητο, κράτησε για δύο μήνες και άρθηκε μετά από πολλά κλάματα και παρακάλια. Αναγκάστηκε ν αλλάξει το τηλέφωνό της μετά, γιατί οι μαθητές της θεώρησαν ότι γινόταν κάποιο λάθος και ήθελαν να το καταγγείλουν στην τηλεφωνική υπηρεσία.

Έτσι ήταν η σχέση τους και δεν ήξερε και η ίδια αν το κενό που ένιωσε όταν οι επισκέψεις του άρχισαν σταδιακά ν αραιώνουν, ήταν ανακούφιση ή λύπη τόσο βαθιά που ούτε να τη νιώσει δεν άντεχε. Λίγον καιρό μετά που ένιωσε την ώρα που ήταν γονατιστή δίπλα στο τηλέφωνο να την περιβάλει το κενό και όχι η αγκαλιά του, έφυγε από το Λουντβιγκσχάφεν και πήγε να ζήσει με μία θεία της στην Βιέννη. Εκεί, στα 50 της πιά, παντρεύτηκε έναν μεγαλόβαθμο υπάλληλο της Φιλαρμονικής.

...

Η ιστορία είναι όλως διόλου αυθεντική ως προς την ουσία, γερά παραλλαγμένη. Ζουν ανάμεσά μας, τώρα πιά χώρια...

 

Απάντηση: Η καθηγήτρια των γαλλικών

...Ευχαριστω tender..

 

 
Πολύ όμορφο, ευχαριστούμε tender lilly

 

thumbs up!

 

Πολύ όμορφη ιστορία  

 

@Omikron88

αν με ρωτούσαν πιο από τα ποστ μου στο φόρουμ με γεμίζει περισσότερο απ όλα με αμηχανία θα έλεγα τούτο δω. Πικρή, πολύ πικρή ομορφιά και αν. Θα ήμουν αδιάκριτη αν ρωτούσα εσύ τι του βρήκες;

 

Πολλά του βρήκα.

Η ηλικία της. Βρήκε αυτό που ήθελε έχοντας ωριμότητα να το χαρεί, αλλά δεν τα κατάφερε. Νιώθω πως ήξερε πως δεν θα έχει άλλη ευκαιρία.
Η ρεαλιστικότητα του κειμένου. Ναι δεν έζησαν ευτυχισμένοι όπως γίνεται σε αυτό τον γαμωκόσμο.
Η φυγή του χωρίς εξήγηση.

Ο πειραματισμός του ''σκληρού'' αλλά η κατάληξη στην ασφάλεια του ''μαλακού''.
Το γεγονός πως αυτά τα συναισθήματα, αισθάνθηκα, πως δεν θα τα είχε με άλλον. Μήτε θα ξαναπροσπαθούσε.
Η αβεβαιότητα ενώ αισθάνεσαι.
Μπορώ να βρω πολλά παραπάνω..

Μου φαίνεται τραγική φιγούρα η ηρωίδα σου.. Κάτι σαν την γυναίκα στη Σονάτα.. Παρακαλούσε για κάτι που της άξιζε! Τουλάχιστον μπόρεσε να το κρατήσει για λίγο.. Όσο και αν αυτό το λίγο θα την στοίχειωνε αργότερα στα βράδια με το δεκανίκι της.


Σα να την βλέπω να ξαγρυπνάει ένα πράγμα  

 

Εγώ αφουγκράζομαι "μοναξιά"...ένα ταξίδι που ίσως να έμεινε στα είκοσι της χρόνια...Σαν να έφυγε το κορμί της για "αλλού" και να άφησε την ψυχή της πίσω...Σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου...σε κάποια σάλα αναμονής σταθμού τρένου...Και την "βλέπω" κοκκινομάλλα...Με τα μάτια να πετάνε σπίθες και δίψα για καινούριους "εφιάλτες"....Και μυρίζω τσιμέντο και μέταλλο....Γυαλί και απούσες καλημέρες...

Και ξέρω καλά ότι σου έγραψα πράγματα εντελώς άσχετα με την ιστορία σου...Αλλά μου άρεσε αληθινά...Και όταν διαβάζω κάτι που ακουμπάει χορδές...χωρίς πένα...με τα "νύχια"...αρπίζοντας βουβές αναμνήσεις...Αρχίζω να "παραμιλώ"....Να πω μπράβο? Στο είπανε ήδη άλλοι χρήστες...Εγώ σου λέω μονάχα ότι βρέθηκα στις ίριδες της μέσα ενώ περίμενε το τηλεφώνημα...Και ίσως να μην σκεπτόταν εκείνον...Και το βλέμμα της κάποιο γκρίζο περιστέρι να κοιτούσε, που χτύπαγε με μανία το ράμφος του σ'ένα περβάζι...

 

''Aujourd'hui est un beau jour pour vivre mes cauchemars''

 

Κάθε μέρα είναι όμορφη για να ζούμε τους εφιάλτες μας...Και κάθε βράδυ ομορφότερο για να τους κάνουμε έκτρωση...Αναμένοντας την επόμενη μέρα... 

 

@gaby από τα πιο ομορφα κειμενα σου. Οσο μου την "σπαει" ο τροπος που εκφραζεις την αποψη σου τοσο με μαγευει ο τροπος που γραφεις ιστοριες. Αν μπορουσα να μαθω περισσοτερα για την σχεση αυτη θα προτιμουσα από τν δικη σου πενα.

Μελαγχολια? Καθολου! Μπορεσε να ζησει τις στιγμες ευτυχιας της, αλλοι δεν το καταφερνουν ποτε..

 

Κάποια στιγμή η ζωή μας ανοίγει ένα παράθυρο. Μας επιτρέπει να αντικρύσουμε τον κόσμο των επιθυμιών μας, των δυνατοτήτων μας. Μας αφήνει να γευτούμε το όνειρο. Μα αυτό το παράθυρο δε μένει για πολύ ανοιχτό. Η ζωή δε μας χαρίζεται. Πρέπει να την κατακτήσουμε. Πρέπει αυτό το παράθυρο να το ανοίξουμε οι ίδιοι. Κι αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί δεν εκτιμάμε ότι μας χαρίζεται, παρά μόνο ότι κατακτάμε.

Η αξία αυτού που κατακτάμε μετριέται με την αξία αυτών που θυσιάζουμε για να το κατακτήσουμε. Στην περίπτωση της γυναίκας της ιστορίας, η ζωή της έδωσε μιά γεύση αυτού που μπορούσε να είναι. Στη συνέχεια όμως η ίδια δεν είχε τη δύναμη να θυσιάσει την ασφάλειά της. Προτίμησε τη νηνεμία της σιγουριάς από την καταιγίδα του πάθους. Η γυναίκα αυτή είναι μια τραγική φιγούρα, γιατί γνώρισε το απόλυτο και επέλεξε το σχετικό. Εζησε τα χρώματα και επέλεξε μιά άχρωμη ζωή. Κι αυτό, όπως αναφέρει η omikron88, θα τη στοιχειώνει για πάντα...