Η κρυφή συμμετρία

Διαβάζω αυτό τον καιρό ένα βιβλίο για την μεταβίβαση στην ψυχανάλυση ("Kant’s Dove: The history of transference in psychoanalysis" του μεγάλου Ιταλού ψυχαναλυτή Aldo Carotenuto, ο οποίος πέθανε το 2005) και βρήκα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία που θα μπορούσαν να εξηγήσουν μερικά στοιχεία των μπιντιεσεμικών σχέσεων. Τα θέτω λοιπόν προς συζήτηση, με την επίγνωση ότι οι σχέσεις στο BDSM δεν είναι σχέσεις ανάμεσα σε ασθενή και θεραπευτή, αλλά σχέσεις ερωτικές. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω κάποιες αναλογίες με φαινόμενα που αποτελούν αντικείμενο προβληματισμού του χώρου μας.

Στο τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα, ο Γερμανός γιατρός Φρανς Άντον Μέσμερ (Μέσμερος ελληνιστί) ξεκίνησε την θεραπεία νευρολογικών ασθενειών στο Παρίσι. Οι ασθενείς του έπεφταν σε μία κατάσταση ύπνωσης και κατόπιν η υγεία τους βελτιωνόταν, για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο Μέσμερος δεν γνώριζε ακριβώς σε τί οφειλόταν η βελτίωση των ασθενών του. Υπέθεσε, λοιπόν, για να εξηγήσει το φαινόμενο, ότι υπάρχει ένα συμπαντικό υγρό το οποίο συνδέει όλα τα ανθρώπινα όντα και το ίδιο το σύμπαν. Οποιαδήποτε αρρώστια δεν ήταν τίποτε άλλο από την διατάραξη αυτού του υγρού. Ο ρόλος του θεραπευτή ήταν να αποκαταστήσει την ισορροπία των μαγνητικών ρευμάτων αυτού του υγρού. Έτσι έφτιαξε ένα πλαίσιο για να εξηγήσει την δυαδική σχέση ανάμεσα στον θεραπευτή και στον ασθενή. Μία σχέση η οποία ξεκινάει από την ασυμμετρία των δύο μετεχόντων, του ασθενή που ζητά απελπισμένα κάτι που ούτε ο ίδιος δεν γνωρίζει τί είναι, και του θεραπευτή που προσφέρει σχεδόν τα πάντα, σαν να ήταν δικά του για να τα δώσει.

Το μοντέλο αυτής της σχέσης είναι παρόμοιο με την πρωταρχική σχέση (primary relationship) ανάμεσα στο βρέφος και στην μητέρα, μία σχέση ασύμμετρη και δυσανάλογη όσο καμία άλλη. Στην αναλυτική ψυχολογία, ο όρος για την πρωταρχική σχέση είναι uroboros (Neumann, "Storia delle origini della conscienza", 1949). Ο uroboros αντιστοιχεί στην συμβολική εικόνα του φιδιού που καταπίνει την ουρά του. Ο όρος αυτός καθώς και η εικόνα καταδεικνύουν την κυκλικότητα της σχέσης και τον αποκλεισμό οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα άλλου από την Μητέρα. [Τα περί Λακανικού Πατέρα και του Νόμου του σε σχέσεις BDSM εντάσσονται περισσότερο στην προσπάθεια διαχείρισης της σχέσης μέσω της δημιουργίας ενός νέου υπερεγώ, ενός λειτουργικού κέντρου ελέγχου μέσα στο υ, ή την αγωνιώδη αναζήτηση από την ελλιπή προσωπικότητα ενός ατόμου για έναν Πατέρα - προστάτη. Η πρωταρχική σχέση σε συναισθηματικό επίπεδο είναι η σχέση ανάμεσα στο παιδί και στην Μητέρα.]

Η απόλυτη εξάρτηση που βιώνεται στην πρωταρχική σχέση, αναβιώνει στην ψυχανάλυση. Ουσιαστικά στοιχεία της συναισθηματικής μας ζωής είναι η ενδοπροβολή και η προβολή (introjection and projection), τα οποία εμφανίζονται σχεδόν σε όλες τις σχέσεις της ζωής μας. Το άτομο που βρίσκεται απέναντί μας ενδύεται με τις προσδοκίες μας και τις επιθυμίες μας. Αναβιώνουμε δε πρότερες σχέσεις της ζωής μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε, ιδίως όταν είμαστε ερωτευμένοι και το συναισθηματικό ενδιαφέρον είναι πολύ έντονο. Τότε αγνοούμε τα σημάδια που μας στέλνει ο Άλλος και η εσωτερική εικόνα που προβάλλουμε επάνω του σκεπάζει την πραγματική εικόνα των σημείων που εκπέμπει ο ίδιος.

'Ετσι και στην θεραπευτική σχέση, η προσωπικότητα του θεραπευτή φαίνεται στον ασθενή ανώτερη από ότι πραγματικά είναι. Το 1784 οι δύο ερευνητικές επιτροπές που διόρισε ο βασιλιάς Λουδοβίκος XVI να ερευνήσουν τις θεραπευτικές πρακτικές του Μέσμερου, δεν βρήκαν καμία ένδειξη του μαγνητικού υγρού αλλά παρατήρησαν την απόλυτη υποταγή των ασθενών προς τον θεραπευτή. Στην μυστική αναφορά τους προς τον βασιλιά ανέφεραν τους κινδύνους που προκαλεί η ερωτική έλξη των ασθενών προς τον θεραπευτή (De Saussure, "Transference and animal magnetism", 1963). O Ellenberger, στο βιβλίο του "The discovery of the unconscious" (1970), αναφέρει ότι οι πιο σημαντικές περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί αφορούν μία γυναίκα ασθενή και έναν άντρα θεραπευτή.

Οι καλοί αναλυτές γνωρίζουν την δυναμική αυτών των σχέσεων και ξέρουν πως πρέπει να τροποποιήσουν σταδιακά την ψεύτικη εικόνα που έχει χτίσει ο ασθενής πάνω στην πραγματική υπόσταση του θεραπευτή. [Κατ' αναλογία, αν αυτό ισχύει, κατανοώ γιατί κάποιος σε θέση δύναμης σε μία ασύμμετρη ερωτική σχέση ίσως επιλέξει να μην το κάνει αυτό, προς καλύτερη διεκδίκηση των προσωπικών του στόχων. Δεν το συμμερίζομαι όμως. Εκτός αν μιλούμε για ανασφαλείς ανθρώπους ή παιδεραστές, πράγμα που είναι μάλλον το ίδιο.]

Στην αρχική φάση της ανάλυσης η στρέβλωση αυτή είναι ωφέλιμη, καθώς δίνει την ευκαιρία στον ασθενή να αναβιώσει τις πρότερες σχέσεις με μεγαλύτερη επιτυχία από την πρώτη φορά. Αν και η αναβίωση της πρωταρχικής σχέσης με την Μητέρα είναι η βάση όλων των θεραπευτικών διαδικασιών στην ψυχανάλυση, ο πραγματικός στόχος της ανάλυσης είναι η ανεξαρτοποίηση του ασθενή και η δημιουργία της ατομικής του ταυτότητας, μίας ταυτότητας πιο λειτουργικής, χωρίς κολλήματα και αγκυλώσεις, χωρίς νευρώσεις, χωρίς επαναλήψεις του ίδιου λάθους.

Η διάσταση του uroboros είναι η αρχική φάση της απόλυτης ενότητας με το σύμπαν. Το πιο δύσκολο εγχείρημα κάθε ανθρώπου είναι η εγκατάλειψη αυτής της "ενδομήτριας" φάσης και η ενηλικίωση του ατόμου. Ουσιαστικά δηλαδή η συνειδητοποίηση της ετερότητάς του.

Η αναβίωση πρότερων σχέσεων στην ψυχανάλυση προκαλείται από την ασυμμετρία της σχέσης. Η ασυμμετρία της δύναμης σε μία τέτοια σχέση προηγείται και αποτελεί τη βάση, την αιτία, των ερωτικών συναισθημάτων. Από τη στιγμή που κάποιος αφεθεί στα χέρια του "δυνατότερου" άλλου, προκαλείται ο παλιμπαιδισμός / αναδρομή (regression) του ενός [ο οποίος γίνεται κάτι σαν παιδί, ευάλωτος και εξαρτημένος] και την ισχυροποίηση του άλλου [ο οποίος γίνεται κάτι σαν Θεός.] Η ερωτική έλξη, συναισθηματική κατά βάση, δημιουργείται από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της ασύμμετρης σχέσης. Ο Αμερικανός Frank Ochberg ονόμασε αυτό το φαινόμενο Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Σε μία ληστεία στην τράπεζα Swedish Credit Bank, μία γυναίκα που ήταν θύμα απαγωγής του ληστή, είχε ερωτική σχέση μαζί του και συνέχισε να έχει ερωτικά συναισθήματα προς αυτόν μετά το πέρας του περιστατικού. Οι τρυφερές αναμνήσεις παραμένουν ακόμη και δύο χρόνια μετά το περιστατικό (Ochberg, "The victim of terrorism: psychiatric considerations", 1978). Δύο πράγματα ευθύνονται κατά τον Ochberg για τον έρωτα του θύματος προς τον θύτη: η ένταση της εμπειρίας και η σχέση εξάρτησης.

Μία μικρή παρένθεση: Όπως ξέρουμε οι περισσότεροι, αυτή η παράδοξη συμπεριφορά, όπου το θύμα ερωτεύεται τον θύτη, καταγράφηκε για πρώτη φορά από τον Krafft - Ebbing, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο μαζοχισμός το 1869 (από το όνομα του Leopold Von Sacher-Masoch, συγγραφέα του βιβλίου "Η Αφροδίτη με τις Γούνες"). Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης ταιριάζει στην περιγραφή αυτού του παράδοξου φαινομένου, όπου κάποιος αντιδρά στην βία με αγάπη, στην επιθετικότητα - είτε αληθινή είτε επαπειλούμενη - με ερωτικά αισθήματα. Ασυνείδητα, ίσως να επιλέγεται μία συμπεριφορά η οποία φαίνεται να είναι η μόνη σωτηρία του θύματος. Κλείνει η παρένθεση.

Οι οπαδοί του Μέσμερου επικεντρώθηκαν σε κάποια φάση στην "μαγνητική" προσωπικότητα του θεραπευτή και όχι στο τόσο βολικό μαγνητικό υγρό (που καθιστούσε την σχέση ανάμεσα σε θεραπευτή και ασθενή ψυχρή και απόμακρη). Αρχικά επικεντρώθηκαν στον παράγοντα άνθρωπο μέσα από τον ασθενή. Ο Jose Custodio Faria, που αποτέλεσε την έμπνευση για τον Κόμη Μοντεχρίστο του Δουμά, ήταν ο πρώτος που μίλησε για την "θέληση του μαγνητιζόμενου να μαγνητιστεί". Επομένως, η θέληση του ασθενή να θεραπευθεί, η θέληση για υποταγή στον θεραπευτή, θεωρήθηκε ως καίρια στην διαδικασία της θεραπείας. [Θυμίζω αυτό που έχει ειπωθεί στο παρελθόν, νομίζω από τον MasterJp, ότι δεν μπορούμε να υποτάξουμε κάποιον ο οποίος δεν έχει τη προ-διάθεση γι αυτό.]

Η εθελούσια τοποθέτηση του ασθενή σε υποτακτική θέση ως προς τον θεραπευτή, η αναβίωση του ρόλου του ως παιδιού, θεωρείται σήμερα μία θετική κίνηση στην ψυχανάλυση, η οποία θα παρέχει στον ασθενή την ενέργεια και την δύναμη που απαιτούνται για να υλοποιήσει τους δικούς του στόχους. Κάποιος που αντιστέκεται στην διαδικασία και θεωρεί τον αναλυτή εχθρό, ουσιαστικά δεν προστατεύει την αυτονομία του αλλά δρα εναντίον του εαυτού του - ο Φρόυντ παρομοίασε την φάση με μία παρτίδα σκάκι, όπου ο αληθινός αντίπαλος του ασθενή δεν είναι ο θεραπευτής αλλά η νεύρωσή του.

Σε μία προσπάθεια να αμυνθούν ενάντια στον φανταστικό εχθρό, τον θεραπευτή, οι δύσκολοι αυτοί ασθενείς καταφεύγουν στο πιο τέλειο όπλο: την σαγήνη (seduction). Αν ο αδύνατος δεν σαγήνευε τον δυνατό, οι γονείς, σε πολλά θηλαστικά είδη - και περισσότερο ακόμη στα πουλιά - θα έτρωγαν τα παιδιά τους. Ο μηχανισμός που αναστέλλει την επιθετικότητα είναι καταγεγραμμένος στα γονίδια και αντικαθιστά την επιθετικότητα με την τρυφερότητα (Lorenz, "Il cosiddeto male", 1963).

Η σαγήνη αποτελεί έναν κυκλικό μηχανισμό. Δεν ωφελεί να ρωτάμε αν το παιδί είναι προγραμματισμένο να προκαλεί τρυφερότητα ή ο ενήλικας είναι προγραμματισμένος να νιώθει τρυφερότητα λόγω κάποιων χαρακτηριστικών του παιδιού. Μαρτυρίες ασθενών καταδεικνύουν ότι ως παιδιά ήταν υπεύθυνα πράξεων σαγήνης προς τους γονείς, ακόμη και αν αργότερα τις θυμόντουσαν ως πράξεις βίας, για να αποφύγουν τις ενοχές (το θέμα της παιδικής σεξουαλικότητας - infantile sexuality - αποτέλεσε αρχικά αγκάθι για τους ερευνητές αν και τώρα πλέον θεωρείται κάτι κοινά αποδεκτό). Αυτός που σαγηνεύεται συμμετέχει στον κύκλο της σαγήνης εξ ίσου με αυτόν που σαγηνεύει. Το λουλούδι σαγηνεύει την μέλισσα με το άρωμά του και η μέλισσα τρυγεί το νέκταρ του. Η σαγήνη είναι η πιο συχνή μέθοδος συσχέτισης με τους άλλους και ίσως και η πιο υγιής, σε σχέση με την εκμηδένιση ή την άρνηση.

Από την θέληση του ασθενή, οι οπαδοί του Μέσμερου πέρασαν στην θέληση του θεραπευτή να θεραπεύσει, στην μαγνητική του προσωπικότητα. Ο Μαρκήσιος του Puysegur ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε στην πλήρη ευθύνη του θεραπευτή και στην δική του ψυχική επένδυση στη σχέση με τον ασθενή.

Κάπως έτσι άρχισε να φανερώνεται η κυκλικότητα της σχέσης μέσα στην ασυμμετρία της, οδηγώντας τους σημερινούς αναλυτές σε συμπεράσματα που έχουν να κάνουν με μία κρυφή συμμετρία ανάμεσα στους δύο μετέχοντες. Πρόκειται για ένα δυαδικό σύστημα δύναμης, θέλησης και συναισθήματος, μία ανεπαίσθητη αρμονία, όπου ο θεραπευτής, γνωρίζοντας περισσότερα γι αυτό που συντελείται, μπορεί να καθοδηγήσει την σχέση εκεί που πρέπει. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραμένει αντικειμενικά αμέτοχος. Αντίθετα, η μεταβίβαση (τα συναισθήματα του ασθενή προς τον αναλυτή) και η αντι-μεταβίβαση (τα συναισθήματα του αναλυτή προς τον ασθενή) θεωρείται από πολλούς σήμερα ότι αποτελούν την βασική αιτία της θεραπείας. Πέραν τούτου, και ο ίδιος ο αναλυτής τρέφεται από την σχέση αυτή. Στην ουσία, αυτός θεωρείται από πολλούς ο βασικός λόγος που κάποιος αναλυτής επιλέγει αυτό το επάγγελμα.


"The true destiny of children is to become independent" (Το πραγματικό πεπρωμένο των παιδιών είναι να γίνουν ανεξάρτητα)


Η ψυχανάλυση ίσως είναι για πολλούς το μόνο μέσο που έχουμε στα χέρια μας για να φέρουμε τις εσωτερικές μας εικόνες στην επιφάνεια, όπως μία εικόνα που είναι out of focus, θολή. Η σκιώδης φιγούρα που ενυπάρχει στον καθένα από μας και μας είναι άγνωστη, εμφανίζεται συχνά μόνο σε όνειρα, σε φαντασιώσεις, σε νευρωτικά συμπτώματα, σε διαταραχές της σεξουαλικότητας, σε ανικανότητα επιλογής ενός λειτουργικού τρόπου ζωής. Δεν μπορούμε να εκμηδενίσουμε την σκιά μας και ευτυχώς δεν διαθέτουμε τα κατάλληλα όπλα - πέραν της λοβοτομής - για να το κάνουμε αυτό. Ούτε μπορούμε να την καταδικάσουμε σε ισόβια κάθειρξη σε μία φυλακή ύψιστης ασφαλείας - αν και αυτός είναι ο στόχος των προσπαθειών μας όταν αρχίζουμε από πολύ νωρίς στη ζωή μας να κατασκευάζουμε μία περσόνα που να είναι αποδεκτή από μας και από το περιβάλλον.

Η σκιά μας είναι τμήμα του εαυτού μας. Είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούμε την ενέργειά της από το να καταναλώνουμε ενέργεια άσκοπα για να την κάνουμε να σωπάσει. Ο τρόπος για να υπερνικήσουμε το άγχος δεν είναι να αποφύγουμε την κατάσταση που το προκαλεί, αλλά να τη βιώσουμε και να ξεπεράσουμε το άγχος αφού το αντιμετωπίσουμε με επιτυχία. Η γνώση των εμποδίων δεν συνεπάγεται αυτόματα την υπέρβασή τους. Είναι όμως μια καλή αρχή. Η ψυχή μας δεν είναι μια μηχανή της οποίας η δύναμη μπορεί να δοκιμασθεί πειραματικά, σε καταστάσεις προσομοίωσης, όπως δοκιμάζουμε την μηχανή ενός αεροπλάνου. Για το εγώ υπάρχει μόνο μία δυνατή δοκιμασία: η πραγματική πτήση. Δηλαδή το βίωμα.

Οι πρώτες μας εμπειρίες στη ζωή είναι συναισθηματικές. Το παιδί δίνει τα συναισθήματά του απλόχερα, όμως ο ενήλικας δεν ανταποκρίνεται ποτέ με την ίδια θέρμη, διότι έχει μάθει να συγκρατείται. Η ενήλικη απάντηση στη συναισθηματική θύελλα ενός παιδιού είναι συχνά κάτι σαν κρύο ντους, που οδηγεί στην απογοήτευσή του (Ferenczi, "Child analysis in the analysis of adults", 1931). Αυτές οι εμπειρίες μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες μέσα μας. Ο φόβος της συναισθηματικής σχέσης είναι αναπόφευκτος για όποιον βίωσε το συναίσθημα ως πανωλεθρία. Μία μητέρα, για παράδειγμα, που πάσχει από κατάθλιψη, αδυνατεί να κάνει την πρωταρχική σχέση με το παιδί της σε μία υγιή βάση. Όποιες συναισθηματικές συγκρούσεις δεν έχουν επιλυθεί μέσα μας, παραμένουν απωθημένες, μη συνειδητές. Η οποιαδήποτε ψυχολογική εκπαίδευση έχει ως στόχο να απελευθερώσει την ψυχική ενέργεια που κρύβεται μέσα σε ότι έχει απωθηθεί επειδή ήταν πολύ επώδυνο. Ο συνειδητός εαυτός μας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, η ψυχή μας εκτείνεται άπειρα προς τα μέσα.

Συχνά, λοιπόν, κάποιος καταφεύγει στην ψυχανάλυση, καταλαβαίνοντας ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του. Είτε υποφέρει από κάποια σεξουαλική διαταραχή, είτε από κάποια φοβία, είτε έχει κάποια ψυχοσωματικά συμπτώματα, κάτι πάντως βγαίνει στην επιφάνεια. Συχνά αυτά τα άτομα νιώθουν ότι η ζωή απλά τους συμβαίνει, ότι δεν μπορούν να την διαχειριστούν, να της δώσουν την μορφή που θέλουν. Νιώθουν ότι έχουν ηττηθεί και έχουν παραιτηθεί από τις προσπάθειές τους να διεκδικήσουν την πραγματικότητα όπως θα την ήθελαν. Αντί να επωμισθούν την πλήρη ευθύνη γι αυτό όμως, την αποδίδουν στους άλλους, διαστρεβλώνοντας έτσι την αλήθεια και εξαπατώντας τον εαυτό τους. Ο θεραπευτής ιδανικά θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν ότι η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τους ίδιους για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή τους, στο επίπεδο όπου αυτοί οφείλουν να δρουν ως υποκείμενα και όχι ως αντικείμενα. Το υποκείμενο επιλέγει, επιθυμεί, στοχοθετεί, διεκδικεί, κοπιάζει και δρέπει τους καρπούς των κόπων του ή επωμίζεται την ευθύνη των αποτυχιών του. Γίνεται ο συγγραφέας της ζωής του και όχι ένας απλός κομπάρσος σε ένα έργο που το γράφουν οι άλλοι.

Η αναβίωση της πρωταρχικής σχέσης μέσα στην ψυχανάλυση αναγκάζει το άτομο να δημιουργήσει μία αυθεντική σχέση (παρά τον μηχανισμό της προβολής τα συναισθήματα είναι αυθεντικά) όπου καλύπτεται επιτέλους το έλλειμμα της προσωπικότητας που δεν μπόρεσε να ενδοβολήσει την καταθλιπτική ή την κακή μητέρα, έτσι ώστε να αποκτήσει την απαραίτητη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Γι αυτό, στην θεραπεία, παράλληλα με την αυξανόμενη συνειδητότητα, ενισχύεται το εγώ ώστε να μπορεί το άτομο να αντέξει τις φοβίες του και να δει κατάματα αυτά που κρύβει από τον εαυτό του, χωρίς να καταρρεύσει. Μόνο έτσι κάποιος μπορεί να γίνει κάποιος που μπορεί και να τρέφει τους άλλους αντί να ζητά συνεχώς τροφή από τους άλλους. Το παιδί, αν δεν ολοκληρώσει αυτή τη διαδικασία, παραμένει για πάντα ένα παιδί, σε σχέση εξάρτησης με τους γύρω του. [Φαντάζομαι πως οι συνεχείς απαιτήσεις ενός υποτακτικού, για την παροχή συναισθήματος, επιβεβαίωσης, προσοχής κ.ο.κ. πρέπει να είναι ιδιαίτερα κουραστικές για έναν Κ].

Σαφώς είναι φανερό ότι είναι πολύ πιο εύκολο να ελέγχουμε αντικείμενα παρά ανθρώπινα όντα. [Με αυτό το σκεπτικό θα έλεγα πως μόνο ο ανασφαλής Κυρίαρχος επιδιώκει σχέση με άτομο που δεν είναι υποκείμενο της ζωής του, αλλά αντικείμενο. Με άλλα λόγια ένας Κυρίαρχος που είναι σαφώς ο ίδιος υποκείμενο θα προτιμήσει κατά πάσα πιθανότητα να κάνει σχέση με ένα άτομο που είναι σαν κι αυτόν, επίσης υποκείμενο. Ασχέτως ερωτικών και σεξουαλικών προτιμήσεων. Ασχέτως δηλαδή του είδους απόλαυσης που διεκδικεί και παίρνει ο καθένας μέσα στην ερωτική σχέση. Φυσικά σε μία σχέση τέτοιου είδους ο ένας γαμάει και ο άλλος γαμιέται. Αλλά είναι και τα δύο εξ ίσου απολαυστικά.]

Τέλος, ο μόνος τρόπος για τον θεραπευτή να οδηγήσει τον ασθενή στην ενηλικίωση, είναι να μην τον πάρει στην αγκαλιά του. Να μην τον νταντέψει. Δεν γίνεται με τα χάδια. Πρέπει να κάνει τα βήματα μόνος του. Όπως ένας γονιός αφήνει το μικρό παιδί να έρθει προς το μέρος του, βαδίζοντας ο ίδιος συνέχεια προς τα πίσω, έτσι ώστε το παιδί να αναγκαστεί να περπατήσει προς αυτόν, μόνο του, με τις δικές του δυνάμεις, μέχρι να καταλάβει ότι μπορεί.

Τα ανωτέρω αναφέρονται στο σύνολό τους στο βιβλίο που παρέθεσα στην αρχή (πλην των σχολίων μέσα σε αγκύλες που είναι δικές μου σκέψεις).

Θεωρώ την υποτακτικότητα απόρροια αυτών των προβλημάτων με την ενηλικίωση. Είναι κατά βάση ένας τρόπος αποφυγής του άγχους της ζωής ενός υποκειμένου με πλήρη ευθύνη των πράξεών του. Κατ’ αντιστοιχία και ο μαζοχισμός συνήθως είναι ένας τρόπος αποφυγής των ενοχών που προξενεί η σεξουαλικότητα και η μη αποδοχή της σκιάς μέσα μας. Μόνο το άτομο που έχει γίνει υποκείμενο και έχει φέρει ένα μεγάλο τμήμα της σκιάς του στην επιφάνεια και την έχει αποδεχτεί, μπορεί να γαμήσει ή να γαμηθεί ως ενήλικας. Είτε επιθυμεί τον βίαιο ερωτισμό, είτε τον τρυφερό, είτε τον συνδυασμό και των δύο. Είτε επιθυμεί να είναι ο πομπός είτε ο αποδέκτης αυτού του ερωτισμού. Δεν αρνούμαι την γοητεία της βιαιότητας ή την (κάπως πεζή) έκλυση αδρεναλίνης και ενδορφινών ως σημαντικούς παράγοντες στην ερωτική πράξη και στην ερωτική σχέση εν γένει. Επίσης δεν αρνούμαι την Κυριαρχική δράση ως δράση που αναδομεί μία ελλιπή προσωπικότητα, όχι από αλτρουισμό, αλλά ίσως απλά για να μπορεί ο δόλιος ο Κ να έχει δίπλα του έναν ενήλικο σύντροφο. Τέλος, δεν αρνούμαι τα πραγματικά συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα σε μία τέτοια σχέση.

Από την στιγμή που το άτομο γίνει υποκείμενο, είναι ικανό να προχωρήσει συνειδητά στο είδος της ερωτικής σχέσης που θέλει να κάνει. Κατ' εμέ βέβαια, οι μόνες ερωτικές σχέσεις που αξίζουν τον κόπο είναι οι σχέσεις πάθους. Πιστεύω ότι η ενηλικότητα και η αυτάρκεια είναι προϋποθέσεις των σχέσεων πάθους. Αλλά το πάθος έπεται, και ανήκει, όπως έχετε καταλάβει, σε άλλο νήμα.

ΥΓ. Θα μου πείτε πού χωράει η σχέση M/s σε όλα αυτά; Εσύ μιλάς για δύο άτομα που επιλέγουν ελεύθερα το είδος της σχέσης τους. Μόνο η αγάπη κρατάει τη σχέση βιώσιμη; Μα τότε είναι βανίλα. Πού το καθεστώς ιδιοκτησίας του Κ προς το υ;

Η απάντηση είναι ο έλεγχος. Μου ανήκει κάτι, σημαίνει ότι το ελέγχω. Μπορεί κάποιος να ελέγχει εύκολα ένα αντικείμενο που του ανήκει. Μπορεί κάποιος να ελέγχει ένα κατοικίδιο το οποίο εξαρτάται από αυτόν. Μπορεί ακόμη να επιλέγει να του φεύγει ο πάτος με τον τυραννικό έλεγχο εκ του μακρόθεν, όπως οι Ρωμαίοι προσπαθούσαν να διατηρήσουν την κατοχή των απομακρυσμένων επαρχιών (να θυμίσω το μικρό χωριουδάκι των Γαλατών; )

Υπάρχει όμως και ο πιο ξεκούραστος τρόπος ελέγχου, με το σύστημα «τοπικής αυτοδιοίκησης». Και ο νοών νοήτω. 

 

Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

βρε Ντορα μου, βρε Ντορα μου, τι καθεσαι και διαβαζεις? η ψυχαναλυση ειναι για τον πουτσο..ρωτα και τον γεροντα..

 

Re: Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

Πράγματι, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να κάνω γαμίσια με άσχετους. Χωρίς να αναρωτιέμαι για το οτιδήποτε. Θέλεις να βαρέσεις, βάρα. Θέλεις να γαμίσεις, γάμα. Όλα καλά. Θα περάσουμε υπέροχα.

Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα.

Το λένε D.

 

Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

Mesmerizing...

Ως προς την κατακλείδα πάντως, εγώ προσωπικά, δεν "νοήτω".

Εννοείς όντως σύστημα "τοπικής αυτοδιοίκησης", ή, μιά και ανέφερες τους Ρωμαίους, σύστημα διοίκησης των επαρχιών δι' Ανθυπάτων;

 ... D(emonism)?

 

Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

+10000 (μου θύμισε κάποια όνειρα)







(Γιατί δηλαδή δεν μπορώ να ξαναβάλω kudos στη D επειδή λέει πρέπει να βάλω πρώτα σε άλλους. Έβαλα και σε άλλους. Σε ποσους άλλους δηλαδή;   )

 

Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

Το γαμίσι είναι εντελώς περιττό, όταν το σεξ είναι υπέροχο.

 

Re: Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

Εννοώ το σύστημα το οποίο επιτρέπει στην επαρχία (λολ) να ακολουθεί το Νόμο του Αυτοκράτορα κατά γράμμα, χωρίς να είναι απαραίτητη σχεδόν καμία παρέμβαση δική του.

Στην ψυχανάλυση ο όρος είναι "υπερεγώ".

Και το γαμίσι και το σεξ είναι περιττά όταν έχεις στην κατοχή σου το orgasm orb του Γούντυ Άλλεν.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

Τα ψυχαναλυτικά δεν τα κατέχω, θα ζητήσω ίσως τα φώτα της συμπαθούς μου Ανθής.

Ως προς το διοικητικό σύστημα, σωστά λοιπόν υποψιάσθηκα ότι η επιλογή του όρου "τοπική αυτοδιοίκηση" ήταν εσφαλμένη (δεν είναι δουλειά της το να εκτελεί τις εντολές της κεντρικής εξουσίας)...
Γιά την ακρίβεια, αυτό που περιγράφεις είναι διοίκηση των επαρχιών διά Λεγάτων (legati), μιά και μιλάμε πιστεύω γιά Αυτοκρατορική "επαρχία"... Κακώς μίλησα γιά Ανθυπάτους, αλλά με μπέρδεψε η αναφορά στο μικρό Γαλατικό χωριό, που ανήκει σε ιστορική περίοδο που δεν υπήρχαν ακόμη Αυτοκράτορες...
(Τυχαίνει να θεωρώ τη Ρωμαϊκή ιστορία και το αριστούργημα των Goscinny και Uderzo, όχι λιγότερο mesmerizing από τον Μέσμερο...).

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

Όσο ξέρω εγώ από Ιστορία ξέρεις εσύ από M/s. Εγώ όμως έχω καλή δικαιολογία γι αυτό. Όπως νομίζω σου ανέφερα, πέρασα όλα τα χρόνια στις τάξεις της Ιστορίας, με μία πολύ βαρετή καθηγήτρια, και στο μάθημά της αυνανιζόμουν συνεχώς, σφίγγοντας πολύ δυνατά τους μηρούς μου, διότι εμένα μου αρέσει να περνάω καλά και να μη βαριέμαι. Στο τέλος με τσάκωσε, και μου είπε, "τί έχεις παιδί μου, δεν αισθάνεσαι καλά;" Αισθανόμουν τόσο καλά που εκείνη τη στιγμή έχυσα. Ιστορία όμως δεν έμαθα. 

Όσον αφορά την "τοπική αυτοδιοίκηση", φυσικά κάνει ότι γουστάρει για τα δικά της θέματα. Ποτέ όμως δεν μπορεί να πάει ενάντια στους νόμους του Κράτους και της Κεντρικής εξουσίας.

Το ότι λειτουργεί αυτόνομα για τα δικά της θέματα, είναι προϊόν εντολής.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η κρυφή συμμετρία

Ουδέποτε ισχυρίσθηκα ότι κατέχω από M/s.

Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιους φαντάζομαι, ως προϊόν -ομοίως- της μαλακίας...

 

@dora salonica...

αν διάβαζες λιγότερο, ίσως, λέω ίσως, να αφουγκραζόσουν καλύτερα τον εαυτό σου...  

 

Θα μπορούσες να εξηγήσεις τί εννοείς; Θα μπορούσα ενδεχομένως να μην διαβάζω και καθόλου. Ή θα μπορούσα να δηλώσω πλήρη άγνοια και ανευθυνότητα. Θα μπορούσα ακόμη και να μην διαβάζω τίποτα και ταυτόχρονα να μην αφουγκράζομαι τον εαυτό μου.

Σε τί ακριβώς βοηθάει η άγνοια και η έλλειψη ερωτημάτων και ανησυχιών; Σε τί βοηθάει η έλλειψη της τάσης αναζήτησης απαντήσεων, με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας;

Σε ποιο σημείο κρίνεις ότι η προσπάθειά μου να κατανοήσω καταστάσεις αφαιρεί από την ικανότητά μου να αφουγκραστώ τον εαυτό μου;