Η πιο τραυματικη εμπειρια.

Αλλαξα το κειμενο του νηματος γιατι καποιοι ενοχληθηκαν.
Θα ηθελα λοιπον να ρωτησω: Υπηρξαν στην ζωη σας εμπειριες τραυματικες, κατι που το κουβαλατε μεσα σας ακομη και σημερα????

 

Απάντηση: Η πιο τραυματικη εμπειρια.

Δες και την καλη πλευρα...

 

Απάντηση: Η πιο τραυματικη εμπειρια.

εσυ νασαι καλα..

 

Βρε παιδια το νημα το ανοιξα για να καταθεσετε τυχον εμπειριες που σας "τραυματισαν" επισης.
Μαλιστα προχωρησα σε διορθωση στο τελος του κειμενου.

 

Ρε συ, Μιρέλα, (σόρυ για το "ρε") τι να σου πω μετά από αυτό;

Α, για τότε που μου χάλασε ο υπολογιστής... ή, στάσου, τότε που έμεινα από λάστιχο στην εθνική..., ή μήπως για τότε στο στρατό που μου κόψανε την άδεια και με στείλαν στο φυλάκιο... (πώ, ρε, κάτι τραυματικές εμπειρίες).

 

Μιρέλλα μας αγαπημένη, όπως όλοι, είχα πολλές ζόρικες, τραυματικές, οδυνηρές, εμπειρίες. Αφού τις αναλύσω, τις σκεφτώ, τις επεξεργαστώ, τις αφήνω πίσω. Τι νόημα έχει να τις ξαναθυμάμαι ;

Ζήτω το παρόν και μέλλον!  




​

 

Δεν καταλαβαινω πως μπορεί κάποιος να διαγράψει εντελώς από τη μνήμη του κάτι τραυματικό, εκτός κι αν απλά επιλέξει την απώθηση. Αλλά η απώθηση δεν είναι λύση, γιατί με τον ένα ή άλλο τρόπο θα επιστρέφει να σε στοιχειώνει. Μπορεί να αναλύσει, επεξεργαστεί και να τη αφήσει πίσω του αλλά να ξεχάσει?

Τραυματικές εμπειρίες είχα πολλές. Από την εγκατάλειψη της μάνας σαν βρέφος, την κακοποίηση στην παιδική μου ηλικία, τον θάνατο του πρώτου μου έρωτα και αρκετά άλλα.

Κάποιες τις ξεπέρασα, κάποιες νόμιζα πως ξεπέρασα αλλά για να είμαι ειλικρινής όλες τις θυμάμαι. Αν μη τι άλλο γιατι ήταν σταθμοί στη ζωή μου, γιατί μετά από μια τραυματική εμπειρία δεν ήμουν ποτέ αυτή που ήμουν πριν.
Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα τα οποία συγχωρώ. Συγχωρώ αλλά ποτέ δεν ξεχνάω. Συγχωρώ σημαίνει δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να παραμένει στο ρόλο του θύματος και μ αυτό τον τρόπο μπορώ να ξεπεράσω τα αρνητικά αντίκτυπα που θα μπορούσα να συνεχίσω να επιτρέπω να επηρεάζουν την ζωή μου αρνητικά και να με πονάνε.
Ακόμη δεν κατόρθωσα να ξεπεράσω τα παντα. Δεν ξέρω αν ποτέ το κατορθώσω μια και αρκετές τραυματικές εμπειρίες άφησαν τρύπες στη ψυχή μου που δεν είμαι σε θέση να διακρίνω πάντα με γυμνό μάτι. Αλλά αρνιέμαι να τα παρατήσω κι η ελπίδα πως κάποια στιγμή θα είμαι ελεύθερη δεν με εγκαταλείπει.  

Ειναι ένα παλιο τραγούδι του Πάριου που δεν βρήκα στο youtube αλλά το τραγουδαω συχνά.

Κι ας πονάει η καρδιά μου κι ας κλαίω
δεν παραδίνομαι δεν παραδίνομαι σου λέω
υποτάσσομαι στο άλλο το μισό μου
και πετάω με το ένα το φτερό μου

Δεν παραδίνομαι σου λέω
την λέξη αυτή δεν βάζω εγώ στο στόμα
δεν παραδίνομαι σου λέω
η μάχη δεν τελείωσε ακόμα

Είμαι φλόγα που όλα γύρω μου τα καίω
δεν παραδίνομαι δεν παραδίνομαι σου λέω
και στρατό να έχω αντίπαλο μπροστά μου
δεν την φτάνουν οι σφαίρες την καρδιά μου

Δεν παραδίνομαι σου λέω
την λέξη αυτή δεν βάζω εγώ στο στόμα
δεν παραδίνομαι σου λέω
η μάχη δεν τελείωσε ακόμα

 

Ασχημες τραυματικες εμπειριες....Οταν εμεινα παραπληγικος στο στρατο..Ξαφνικα δεν ενοιθα τα ποδια μου κ απ οτι μου ειχαν επει προηλθε απο παιδικο χτυπημα.Δεν ενοιωθα τπτ.Εμεινα για αρκετο καιρο στο 401 με αμφιβολιες για το αν σηκωθω ξανα στα ποδια μου αν ξανακανω σχεση αν,αν,αν,αν.Αυτη η εγχειρηση ειχε ως αποτελεσμα ν κανω αλλες 2 εγχειρησης για διαφορετικου λογους απο την πρωτη μου αλλα που προηλθαν τα προβληματα απο αυτην.Τελικα ηταν αιματωμα στο νοτιεο μυελο.Δοξα το θεω αυτη τη στιγμη ειμαι ορθιος....κ ειμαι 28 ετων.Ειμουνα 20 οταν το επαθα..Ευχομαι να σται ολοι καλα κ να χερεσται την ζωη σας..

 

οταν επερνα το αδεια του πιλοτου στο Τεξας ....
ειχαμε ξεκινησει 3 αεροπλανα , εγω , ενας Ιταλος και μια Γαλλιδα , πολυ καλοι μου φιλοι ..
πηραμε προγνωση καιρου για πτηση απο το Fort Worth (βαση μας ,πλησιον του Dallas) μεχρι το Austin (πρωτευουσα του Τεξας) .... και ηταν παραπανω απο ικανοποιητικη για πτηση VFR (Visual Flight Rules το αντιθετο του IFR=Instrument F.R. οπου η πτηση βασιζεται στα οργανα και οχι στην παρατηρηση του εδαφους ..)
Ολα ωραια και ολα καλα .. παιχνιδια στον αερα με εθνικα κολητιλικια στην Ανιτα (η Γαλιδουλα) ... σε ΕλληνοΙταλικο πολεμο για την καρδια της Γαλιδας ....
ολα ηταν μια χαρα και οι Αμερικανοι ειχαν φρυξει με τις φλερτοατακες που ακουγαν στον ασυρματο .. ποτε ποτε ξεχνουσαν την καταπινωμπαστουνια τους και "συμετειχαν" στην παρεα ...
Μεχρι που το Austin μας κανει την πρωτη πλακα ....
"Σας συμβουλευουμε να σκεφτητε το εναλακτικο σας αεροδρομιο λογο ταχειας επιδεινωσεις του καιρου με αναμενομενο κλεισιμο του τοπικου διεθνους αεροδρομιου "
... αυτο ηταν το πρωτο μυνημα για οτι επροκειτο να επακολουθισει ......
σε ενα γρηγορα "συμβουλιο" αποφασισαμε και οι 3 να πεταξουμε προς τα 2 εναλακτικα αεροδρομια και ζητησαμε τις εκει επικρατουσες καιρικες συνθηκες .... για να παρουμε την ιδια τρομακτικη απαντηση :
"αεροδρομιο κλειστο λογω ισχυροτατης καταιγιδας με ισχυρες αναταραξεις και ισχυρη χαλαζοπτωση "
.... ηδη απο μακρια στο οριζοντα η φωτεινη μερα ειχε χαθει και τα 3 μικρα διθεσια αεροπλανακια πετουσαν προς τα καταμαυρα συνεφα με τις συνεχομενες ηλεκτρικες εκενωσεις ....
η δευτερη "συσκεψη" εγινε με σαφως περισσοτερο προβληματισμο και αγχος .... ομοφωνα σκεφτηκαμε να διακοψουμε το ταξιδι και να γυρισουμε πισω . Ενημερωσαμε τα αεροδρομια προορισμου και εναλακτικα για την ματαιωση και αλαξαμε συχνοτητες ασυρματου πισω στο Fort Worth ....
Καθως ολοκληρωναμε μια στροφη 180 μοιρων .. ενας ακομη μεγαλυτερος εφιαλτης μας περιμενε .... αντικρυσαμε ενα ασπρο σεντονι να εχει καλυψει ολο το εδαφος .. εμεις στα 5.500 ποδια και τα συνεφα να βρισκονται στα 4500 εχοντας καλυψει ΟΛΟ τον οριζοντα ....... ο ηλιοφωτεινος ουρανος που ειμασταν ειχε γινει μια ζεστη αγκαλια που μας κρατουσε .. μα το εδαφος κατω απο τα συννεφα εμοιαζε σαν αγνωστο και ανεξερευνητο μυθο .. δεν το βλεπαμε , δεν ειχαμε εκαπιδευτει για πτηση βασιζομενη σε οργανα και τα αεροπλανα μας δεν διεθεταν εξαλου τετοια ...
Γρηγορα και οι 3 καταλαβαμε την κρισιμοτητα της καταστασης και αρπαξαμε τα manuals των αεροσκαφων μας για να προετοιμαστουμε για το χειροτερο ....
στο επομενο "συμβουλιο" υπηρξαν διαφωνιες ...
ο Ιταλος επεμενε να κανουμε τυφλη βουτια κατω απο τα συνεφα και να παμε στο πλησιεστερο αεροδρομιο που βρισκοτανε μολις λιγα λεπτα απο την θεση μας ...
εγω επεμενα πως δεν ειχαμε αρκετη εμπειρια για κατι τετοιο και να μεινουμε αυστηρα στους κανονες της αεροποριας .. εξαλου θα μπορουσαμε να τρακαρουμε με αλλα αεροσκαφη που θα κινουντο IFR ή ακομα και με το εδαφος εφοσον δεν γνωριζαμε την βαση που ειχαν τα συνεφα παρα μονο την οροφη και φυσικα κατι τετοιο απαγορευοτανε δια ροπαλου ... (τυφλη βουτια) ....
Ο ιταλος επεισε την Ανιτα ... κυριως με το επιχειρημα πως κανενας νομος δεν ειναι πανω απο αυτο που ο καθενας κρινει πως θα σωσει την ζωη του και οτι ηταν η τελευταια τους ευκαιρια για να πεταξουν και να προσγειωθουν σε ανεκτες καιρικες συνθηκες .....
Δεν ηταν οτι δεν μου ειχα εμπιστοσυνη ... ηξερα ομως οτι οι κανονες στην αεροπορια εχουν δοκιμαστει στην πραξη και δεν ηταν τυχαιοι ... ετσι η παρεα χωριστηκε ...
εβλεπα τους φιλους μου να κατεβαινουν σιγα σιγα μεσα στο πουθενα και εγω να σφιγγω τα χερια στο τιμονι με θεα εναν αγνωστο οριζοντα ...... μιλουσαμε για αρκετη ωρη στον ασυρματο .. μου ειπαν οτι η βαση των συνεφων ηταν μολις 800 ποδια πανω απο το εδαφος και εψαχναν απο χαμηλο υψος για το αεροδρομιο ... ηταν απιστευτα ριψοκινδυνο αυτο που εκαναν ... καμια ικανοτητα και καμια γνωση δεν τους βοηθουσε παρα μοναχα η τυχη .... χασαμε την επαφη περιπου 18 λεπτα αργοτερα .. φυσικα δεν ενημερωσαν κανενα για αυτο που θα εκαναν μιας και ηταν πρωτα απο ολα παρανομο .... ετσι δεν ηξερα ουτε εγω τι γινοτανε ... συντομα ομως επροκειτο να αντιμετωπισω τα δικα μου βασανα ...
..... επρεπε να θεσω τον εγωισμο μου σε δευτερη μοιρα και να παραδεχτω την κρισιμοτητα της καταστασης ... επισημα ...
... ετσι μιλησα με τα επιγεια ρανταρ των ΗΠΑ στην Οκλαχομα και τους ανεφερα την κατασταση μου ... πρεπει να ηταν παρα παρα πολυ δυσκολη διοτι μου εδωσαν εναν αποκλειστικα δικο μου ελεγκτη ο οποιος πρωτα μου ειπε να θεσω το πομπο του αεροσκαφος να εκπεμπει σημα κινδυνου με αριθμο συχνοτητας 7700 .. εναν αριθμο που ειναι ο εφιαλτης καθε πιλοτου να τον θεσει στον πομπο του εφοσον αυτο σημανει May Day ....
ο Αντριου (ελεγκτης) μου ειπε οτι θα με κατευθυνει στον διαδρομο 17C τον μεγαλυτερο το διεθνους αεροδρομιου του Dallas .... στο μεταξυ στο ασυρματο ακουγα αεροπλανα των 200 και 300 θεσεων να κανουν κυκλους πανω απο το αεροδρομιο λογο ισχυρων καταιγιδων στο αεροδρομιο .... ενας αριθμος που ολοενα αυξανε καθως πλησιαζα το αεροδρομιο ...
... η ωρα περνουσε γρηγορα ... συντομα βρεθηκα 15 μιλια μακρια απο το κατωφλι του 17C ... και επρεπε να αφησω το φιλικο υψος των 5000 ποδων ... εκεινη την στιγμη ειχα μετρησει 36 πτησεις να κανουν κυκλους απο πανω !!!!!!!! .....
σκεφτητε την εικονα .... 36 μεγαθηρια τζετ να μην μπορουν να προσγειωθουν λογο εξαιρετικα δυσκολων καιρικων συνθηκων , κανοντας κυκλους περιμενοντας μια βελτιωση στον καιρο ... και ταυτοχρονα ενα babyplane με σχεδον αδεια ντεποζιτα να μπαινει σιγα σιγα στο κατασκοτεινο συννεφο που βρυχοτανε και αστραφτε απο ακρη σε ακρη ...
ο Αντριου αποδειχθηκε οχι μονο αριστος ελεγκτης αλλα και πιλοτος ο ιδιος , μα και εξαιρετος ψυχολογος αφου επρεπε να δει με τα δικα μου ματια , χιλιαδες χιλομετρα μακρια μεσα σε ενα κτιριο πισω απο μια οθονη ρανταρ .... εγω επρεπε να εκτελεσω κατα γραμμα της εντολες του και εκεινος να φερει την κουκιδα που αναβοσβηνε στην οθονη του πανω στον διαδρομο .....
... φανταστητε να σας κλεισουν μεσα σε ενα βαρελι και να αρχισουν να πετανε με δυναμη πετρες πανω του .... αυτο ηταν το πρωτο καλωςορισμα του καιρου στον μικρο που τολμησε να τον αψηφησει .... ο θορυβος του χαλαζιου πανω στην λαμαρινα ηταν ισχυροτερος απο τον θορυβο του κινητρα .... οι αλλοι πιλοτοι που πετουσαν πανω απο μενα σταματησαν να συνομιλουν και με ακουγαν να φωναζω δυνατα στον ασυρματο επαναλαβανοντας τις εντολες που επερνα ....
"Turn right , heading 160 , you are below glide slode , clib immediate at 2000 "
μετα μου επιτεθηκε η βροχη ... κανοντας με να νιωθω σαν ενα κοματι πλαστικο μεσα σε ενα τεραστιο ενυδριο .....
και μετα ηρθαν οι αναταραξεις .... η βελονα στο vertical speed indicator εκτοξευοτανε μια πανω μια κατω και ο Αντριου φανερα αγχωμενος προσπαθουσε να κρατησει χαμηλα τον τονο της φωνης του και να επιστρεψω στην σωστη μου πορεια ...
ακομα ενιωθα οτι ειχα τον ελεγχο και αντιμετοπιζα με θαρρος την κατασταση ...
βρισκομουν (υποτιθεται) 150 μετρα πανω απο τον διαδρομο , φυσικα δεν εβλεπα απολυτως τιποτα , μοναχα παλευα να κρατησω την πυξιδα στις 170 μοιρες και τα φτερα μου οριζοντια .... και τα χερια μου ειχαν αρχισει να κουραζονται ...
Ο Αντριου αρχισε και αυτος να δειχνει την αγωνια του :
"Εχεις τον διαδρομο εν οψη ;;; ....... εχεις τον διαδρομο εν οψη ;;....."
πασχιζα να δω πισω απο την μαυριλα .... μα τιποτα ... τοσο κοντα μα τιποτα ....
"οκ ... abort abort .... climb climb .... NOW ..."
ενα σοκ ξαφνικα με διαπερασε καθως φουλαριζα και παλι την μηχανη τραβωντας πισω τα χειριστηρια ... ημουν τοσο κοντα στην λυτρωση και ομως τα αφηνα πισω .... αρχισα να φοβαμαι .... και το ενα λαθος διαδεχονταν το αλλο ... ο κυκλος που υποτιθεται πως επρεπε να κανω για να ξαναβρεθω στην αρχη του διαδρομου εγινε ενα τεθλασμενο τριγωνο ... οι εντολες του Αντριου γαι κατευθυνση ειχαν περιοριστει στις πολυ βασικες , περισσοτερο προσπαθουσε να μου δωσει κουραγιο , ενιωθα τον θορυβο της λαμαρινας που την χτυπυσε το χαλαζι να με τρελαινει..... οι αλλοι πιλοτοι μοναχα ακουγαν μα ενιωθα οτι συμμεριζοντουσαν την αγωνια μου ......
ερχομουν για την δευτερη προσπαθεια ... σχεδον η πορεια μου ηταν ανεξελεγκτη , απλα προσπαθουσα σε ενα ασφαλη ρυθμο καθοδου για να συνατησω το εδαφος , οτι και αν ηταν αυτο .. διαδρομος ή χωραφι ... Αλωστε αυτο εδειχνε να απασχολει και τον Αντριου .... η εφιαλτικη αντιστροφη μετρηση αρχισε ξανα ......
μολις λιγα μετρα πανω απο το εδαφος που πουθενα δεν υπηρχε ο Αντριου με ρωτουσε :
"Βλεπεις διαδρομο ;;; .... απαντησε μου ... εχεις τον διαδρομο εν οψη ;;;...."
"- να συνεχισω καθοδο ; ... θα τον δω αργα η γρηγορα "
"ΠΟΤΕ μην το κανεις αυτο .... ματαιωσε .... ματαιωσε τωρα αμεσως και παρε υψος ..."
...... και παλι η μανετα μπηκε φουλ και για δευτερη φορα τραβουσα τα χειριστηρια για να παρω υψος .... ομως τωρα πλεον αρχιζα να χανω και τον δικο μου ελεγχο ... φοβομουν τοσο μα τοσο πολυ ... τα ποδια μου τρεμανε τοσο που πατουσα τα ποδοστηρια και τα αεροσκαφος εστριβε δεξια και αριστερα .... για μια στιγμη ομολογω πως δεν αντεχα αλλο ... πως απλα δεν μπορουσα αλλο λεπτο μεσα εκει ... σκεφτομουν ακομη και να πηδηξω απο εξω .... ισως ηταν αυτη η τοσο ακραια σκεψη που με ταρακουνησε και αρχισα παλι να εχω επαφη με την πραγματικοτητα και τους τρομακτικους της θορυβους ... ο Αντριου μου ειπε οτι επι 3 λεπτα μου φωναζε και εγω μοναχα πετουσα ευθεια .. του ειπα οτι αισθανομαι αρκετα ηρεμος και να θεωρησει ως αρχη του διαδρομου ενα τεταρτο του μιλιου ποιο μεσα απο το κανονικο .... ... παρα την καλυτερη μου κατασταση ενοωθα οτι δεν ελεχω σωστα το αεροπλανο ... σαν να ειχε γινει παρα πολυ βαρυ ....
η προσπαθεια αυτη ηταν η δυσκολτερη απο ολες ... ενιωθα οτι οδηγουσα με πετρα με φτερα που μονο κατω πηγαινε ..... ομως μεσα μου ακουγα εναν περιεργο βρυχηθμο ... φυσικα και παλι τα γνωστα .... ο διαδρομος πουθενα και ο Αντριου να με ρωταει αν τον εβλεπα .....
"I saw the runway !!!!! .... runway insight !!! " ... φυσικα την τυφλα μου ειχα δει ...
αρπαξα το χρονομετρο και αρχισα να μετρα αντιστροφα κρατωντας 400 ποδια το λεπτο καθοδο .. στα 10 δευτερολεπτα μειωσα σε 250 ποδια καθοδο και ΟΥΑΑΑΑΑΟΥ !!!!!! .......
οι τεραστιες ασπρες λωριδες περνουσαν γρηγορα λιγα μετρα κατω μου ... απαλα αφησα τους τροχους να ακουμπησουν και αρχισα να φρεναρω ..........
Με την αναφορα μου οτι ελευθερωσα τον διαδρομο ο ασυρματος γεμισε χειροκροτηματα και φωνες .....
10 λεπτα μετα η καταιγιδα σταματησε και τα αεροσκαφοι αρχισαν ενα ενα να προσγειωνονται ... πριν κλεισω τον ασυρματο μου ζητησαν απο τον πυργο ελεγχου να τους επισκεφτω ... ... ηταν πολυ μεγαλη η συγκινηση οταν διαπιστωσα οτι ειχαν ετοιμασει ενα μικρο παρτυ μεσα σε λιγα λεπτα ενω οι πιλοτοι που ειχαν ηδη προσγειωθει , επικοινωνουσαν τηλεφωνικα με τον πυργο απο τα γκισε των εταιρειων τους για να μου συστηθουν ..... ηταν απιστευτες στιγμες ......
ομως απο ολα με απασχολουσε εκεινη η αλαγη συμπεριφορας του αεροπλανου ..... γιατι το αισθανομουν τοσο "βαρυ" ....
4 μερες μετα το εμαθα οταν με πηραν τηλεφωνα απο τα συνεργεια .... μου ειπαν οτι το 45% της αντωσης που εδιναν τα φτερα .. ειχε καταστρεφει απο τα χτυπηματα και τα βουλιαγματα στην επιφανεια του φτερου που δημιουργησε το χαλαζι .... μου ειπαν ακομη οτι και να ηθελα να σηκωθω και 3η φορα .. δεν υπηρχε περιπτωση .... μαλιστα θεωρουασν οτι υπηρχε τοση ζημεια που δεν μπορουσε ουτε καλα καλα να πεταξει ευθεια .....
Αυτη ειναι μια ιστορια που ποτε δεν θα ξεχασω .... υπαρχει μεσα στο μυαλο μου σαν βιντεοταινια με καθε λεπτομερια ολοζωντανη....
αν και ολοι μου ειπαν οτι ενηργησα πολυ ποιο σωστα , ωριμα και εξυπνα απο τους φιλους μου ... εγω παντα θα εχω την περιεργεια για το τι θα εκανα αν συνατουσα ξανα την ιδια κατασταση .... ειναι ισως απο τα μεγαλυτερα μου ερωτηματα ... ποιος εκανε τοτε την ασφαλεστερη επιλογη ;;;;; ..........

 

Κινηματογραφική εμπειρία  

Αν είχες λάβει ο ίδιος I.F.R. rating θα ήταν ευκολότερα τα πράγματα ή το διθέσιο σκάφος (Cessna υποθέτω) δεν είχε εξοπλισμό για I.F.R. ;