Η σκηνοθετική ματιά των φαντασιώσεων.

Νομιζω ειναι πολυ προσωπικες. Οποτε οχι. Αλλα θεωρω οτι ειναι ενα ενδιαφερον θεμα των πώς και τι φανταζομαστε. Οπως κ να χει το τι φανταζομαι δεν επηρεαζει τις πραγματικες ερωτικες μου επιλογες. Μπορει να φανταζομαι πραγματα που δεν θελω να κανω πραγματικα. Αυτο ειναι και το ενδιαφερον στο φαντασιακο.

 

Έχω 'φτιάξει' ολόκληρο σπίτι με διάφορους χώρους, πολλά πατώματα.
Και άλλοτε ένα τραπέζι είναι αρκετό.
Πάντα μέσα...σε σπίτι.
Το έτερο πρόσωπο δεν είναι υπαρκτο.Θολό, δεν με ενδιαφέρει. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Λίγο φως.
Πέφτει πότε στον άλλον κ πότε σε εμένα.
Τις περισσότερες φαντασιώσεις μου θέλω να τις αφήσω... φαντασιώσεις. Τις καλύτερες μου δεν τις μοιράζομαι καν, μην τυχόν και μου 'χαλάσουν'....άβυσσος!

 

ανάλογα αν θεωρείς το spaz βρισιά...

 

Εντάξει, σεβαστό δεσποινίδα  

 

Εγω το spaz δεν το θεωρω κατι μια και δεν το γνωριζω. Αλλιως δεν θα ρωτουσα τι ειναι.

Ποσο βαρετη καταντησε ολη η κουβεντα πλεον.

 

Συνήθως στήνω ολόκληρα σκηνικά
Χαρακτήρες , τρόπο επικοινωνίας , συναισθήματα , ατάκες , καταστάσεις ... υπερπαραγωγή δλδ.
Αποφεύγω να φαντασιώνομαι πραγματικά πρόσωπα εκτός και αν είμαι σε σχέση με το πρόσωπο αυτό.
Πάντα κάτι στραβώνει όταν φαντασιώνομαι πραγματικό πρόσωπο με το οποίο δεν έχω ερωτική σχέση αλλά θα θελα.
Οι σκηνές παίζονται σχεδόν πάντα σε ασυνήθιστους χώρους και δίνω μεγάλη προσοχή στο είδος της σχέσης και την επικοινωνία που αναπτύσσεται , είτε σωματική είτε λεκτική. Οι ήχοι και η αφή έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο , ενώ η όσφρηση σχεδόν πάντα αμελητέο.

Πολλές φορές "ξαναπαίζω" την ίδια σκηνή στο μυαλό μου με διαφορετικό τρόπο , λεπτομέρειες ή κατάληξη.
Και δεν είναι λίγες η φορές που μια μαλακισμένη σκέψη πετάγεται και μου γαμάει το σκηνικό.
Κάπου εκεί ξυπνάει και ο σαδισμός μέσα μου  

 

Τι όμορφο τοπικ! Μπράβο! Πολύ ενδιαφέρον μιας κ δεν είχα σκεφτεί ότι ι καθενας μας φαντασιωνεται παντελώς διαφορετικά.  

Προσωπικά βλέπω μεγάλη διαφορά στις φαντασιώσεις μου αναλόγως της ηλικίας. Πιο μικρή επλαθα λεπτομερή σενάρια, τοποθεσίες, concept, διαλόγους, ρούχα, εσώρουχα κλπ. Σχεδόν ποτέ δεν έχω "μουσική υπόκρουση", δεν είναι από αυτά που με ενδιαφέρουν εξάλλου κ μιας κ ανέκαθεν μου άρεσαν οι τυχαίοι κ ψιλοδημοσιοι χώροι η μουσική θα ήταν άτοπη.
Όσο μεγαλώνω οι φαντασιώσεις μου είναι πολύ πιο απλοϊκές, σχεδόν χρηστικές, εκτός κ αν είναι ερωτευμένη. Εκεί γυρνάω στα "παλιά" μου φαντασιωτικα λημέρια.

Σχεδόν πάντα φαντασιωνομαι κ βιώνω το σενάριο σε πρώτο πρόσωπο, εκτός κ αν κάνω pause, για να κάνω διορθώσεις (μέρος, εσώρουχα, στάση σωμάτων κλπ) επειδή κάτι δε μου κολλάει κ μετά πατάω το "replay", πιάνοντας λίγο πριν από το σημείο από οπου σταμάτησα.
Επίσης συχνά πυκνά "ξαναπαίζω" επιτυχημένες φαντασιώσεις ή επιτυχημένες πραγματικές συνευρέσεις του παρελθόντος.

Τέλος η πλειοψηφία των φαντασιώσεων μου είναι με αγνώστους. Όχι διάσημους, ηθοποιούς κλπ αλλά μπορεί να είναι με πρόσωπα που τυχαία συνάντησα κάπου ή παντελώς φαντασιωτικα.

 

Επιλέγω χώρους κατά διαστήματα στους οποίος "κατοικώ" για αρκετό καιρό. Το σπίτι μου, ένα στάβλο, μια πολυκατοικία, ενα δωματιο με πολλους παρατηρητες κτλ.
Δίνω πάντα σημασία στην λεπτομέρεια του χώρου, θέλω να υπάρχει ρεαλισμός, τον φτιάχνω στην αρχή προσεχτικα.

Τα πρόσωπα δεν έχουν πρόσωπα ή δεν είχαν μέχρι να μπω στον χώρο. Στην βανιλα ζωή μου δεν ήθελα να έχουν σχέση με αυτούς που γουσταρα γιατί το συναίσθημα μου αφαιρουσε από την καύλα, τώρα μου την αυξάνει.

Δίνω μεγάλη σημασία στα έπιπλα ή στα "εργαλεία" στα οποία τοποθετούμαι. Θέλω να είναι εφικτο αυτό που φαντασιωνομαι στην πραγματικότητα όσο ακραίο κι αν είναι. Αν δεν γίνεται πρακτικά χαλιεμαι. Σκέφτομαι την βαρύτητα, το σημείο που πρέπει να υπάρχει ακριβώς το κενό ώστε να τοποθετείται σωστά το σώμα μου πάνω σε μια επιφανεια ή πώς μπορεί να κρέμεται και παράλληλα να λειτουργεί όπως το θέλω, πόσο ανοιχτά πρέπει να είναι τα πόδια μου ακριβώς ή πόσο σκυμμένη πρέπει να είμαι για να λειτουργήσει αυτό που έχω στο μυαλό μου.

Η πρωταγωνίστρια είμαι εγώ και πάντα είναι με περιεχόμενο ακραιου εξευτελισμού προς εμένα, σπάνια με πόνο εκτός αν ο πόνος εμπεριέχεται στο κομμάτι του εξευτελισμού.
Είμαι παρατηρητήρια έξω από τον εαυτό μου, με παρακολουθώ.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα η ματιά του νήματος!!

Άλλοτε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος που γίνεται μία πράξη, οποιοσδήποτε φύσεως. Κι άλλοτε σε ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα ακόμα και μία λέξη.

Και στους δύο ή και τρεις ή και τέσσερις και πάει λέγοντας.. Υπάρχουν και φορές που δίνεται περισσότερο βάση σε ένα και μόνο άτομο.

Μπορεί να είναι ένα πλάνο στην οθόνη του μυαλού μου, όπου υπάρχουν μόνο κορμιά ή σημεία αυτών.
Αλλά μπορεί να "χτίσω" ολόκληρο φόντο/σκηνικό, που περιλαμβάνει και κάποια θεατρικότητα κάπου κάπου.

Πάντα.

Πιο βελτιωμένη σε χαρίσματα, ναι.

Μου δίνονται ιδέες τώρα..

Καθόλου ίσα ίσα θα έλεγα.
Το ανάποδο μπορεί κάποιες φορές να τείνει προς τα εκεί.
Ακόμα και να είναι αδύνατον να λάβουν χώρα κάποιες φαντασιώσεις και γι'αυτό τις ανακαλώ πιο αραιά.

Την καλημέρα μου στο χωριό!

 

Αυτά που περιγράφεις έχουν σημείο αναφοράς κι εστίασης σε εσένα ή στο έτερο πρόσωπο;

Αυτό το άτομο είναι της φαντασίας σου ή παρμένο από την καθημερινότητά σου;

Όταν λες χαρίσματα; Θα ήθελες να δώσεις ένα παράδειγμα;

@Just_Me
Ευχαριστώ για τον οβολό σου στο νήμα, δεσποινίδα.
Καλημερίζω...

 

Το φαντασιακό προσδίδει πρωτόλεια ελευθεριότητα,οριοθετεί, ενίοτε για να υπερβαίνεται...
Είναι κάτι στιγμές που οι λέξεις είναι φτωχές και οι πράξεις ωσάν μηχανικού νευρόσπαστου, είναι εκείνες οι αέναες στιγμές που κυριαρχεί η σιγή

 

Όλα εκτός της πράξης έχουν ως σημείο αναφοράς το έτερο πρόσωπο.

Τις περισσότερες φορές είναι κάποιο άτομο που έστω έχω δει μία φορά.

Πιο τολμηρή
Πιο ευλίγιστη
Πιο
Πιο
Πιο
Ίσως και με ικανότητες σούπερ ήρωα κάποιες φορές!

Ω! Παρακαλώ, ευχαρίστησής μου