Η σκύλα Του

[Διευκρινίζω ότι το παρακάτω κείμενο είναι μία φαντασίωση, γι αυτό και βρίσκεται στον χώρο του Literature.]

Πρόσφατα ήρθε ο Κύριός μου και με επισκέφθηκε στη Θεσσαλονίκη. Πήγα και τον πήρα από το αεροδρόμιο και ήμουν τόσο χαρούμενη, χοροπηδούσα γύρω του και τιτίτιβιζα. Προσπαθούσα να τον αγγίξω τάχα τυχαία στο μπράτσο γιατί τον είχα επιθυμήσει πολύ αλλά συνήθως δεν μου επιτρέπει οικειότητες και αδικαιολόγητες τρυφερότητες. Δεν ξέρω γιατί.

«Το βράδυ θα πάμε σε ένα πριβέ πάρτι στο σπίτι ενός φίλου μου στη Χαλκιδική,» μου είπε.

Τσίριξα από την χαρά μου. Σπάνια έχω την ευκαιρία να πηγαίνω σε πάρτι μαζί με τον Κύριό μου και αποφεύγω να πηγαίνω μόνη μου πια γιατί φοβάμαι μην με δαγκώσει κανένας. Ο Κύριος σχεδόν ποτέ δεν πηγαίνει σε συναντήσεις και πάρτι, αν και είναι πολύ καλά δικτυωμένος, γιατί τα βαριέται. Προτιμά να είμαστε μόνοι μας. Λέει ότι τον χαλαρώνω όπως η παρουσία ενός αγαπημένου σκυλιού.

Στο σπίτι μου του ετοίμασα ένα ζεστό μπάνιο και τον άφησα να χαλαρώσει στο υδρομασσάζ, με λίγη παλιά καλή ροκ να παίζει στο ραδιόφωνο. Σε λίγο μου ζήτησε να τον τρίψω παντού με το σφουγγάρι και το έκανα. Τον έλουσα κιόλας. Μου αρέσει πολύ να τον περιποιούμαι. Δεν ξέρω ποιος περνάει καλύτερα, αυτός ή εγώ. Με κοροϊδεύει όταν το λέω αυτό. «Δεν παίρνεις κανένα μέτρο καλύτερα να μετρήσεις και την απόλαυση; Μέτρησες όλα τα άλλα.» Ο Κύριός μου έχει φοβερή αίσθηση του χιούμορ. Αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα είναι ότι με δέχεται και με γουστάρει ακριβώς έτσι όπως είμαι. Ακόμη και όταν είμαι ελαφρώς ανυπάκουη, το βλέπω στα μάτια του ότι περισσότερο διασκεδάζει παρά θυμώνει, όπως διασκεδάζουμε με τα παιχνίδια ενός κουταβιού.

Μετά το μπάνιο του Κυρίου του ζέστανα το φαί που είχα ετοιμάσει, χοιρινό με πατατούλες στο φούρνο, είναι κάτι σαν δικό μας αστείο αυτό, μεταξύ μας, γιατί στην αρχή της γνωριμίας μας του είχα πει ότι η μόνη σχέση που έχω με τα γουρούνια είναι ότι τα βρίσκω πολύ νόστιμα, αλλά μετά επειδή δεν πτοήθηκε καθόλου από τη μαλακία που με δέρνει, μου έδειξε επακριβώς πώς μπαίνουν τα δύο κομψά μου ποδαράκια σε ένα παπούτσι. Κάπως έτσι προχωρούν αυτού του είδους οι σχέσεις.

Εγώ έφαγα στο μπωλάκι μου στο πάτωμα, δίπλα στα πόδια του Κυρίου. Δεν χρησιμοποιώ καθόλου τα χέρια μου όταν το κάνω αυτό, αν και μου επιτρέπει να τα χρησιμοποιήσω μία φορά, αλλά όχι παραπάνω, «αλλιώς να μείνεις νηστική,» λέει. Μου αρέσει που είναι σταθερός σαν βράχος. Επάνω του ακουμπώ την αβάσταχτη ελαφρότητά μου. Αυτό βοηθά εμένα να μην με παρασύρει ο άνεμος και χαθώ στον τεράστιο και χαώδη κόσμο των αόριστων επιθυμιών. Και αυτόν τον ξαλαφρώνει λίγο και τον κάνει πιο ανθρώπινο.

Όταν τελειώσαμε το φαγητό ο Κύριος με έστειλε μέσα να πλυθώ και να ετοιμαστώ. Μετά το ντους στέγνωσα τα μαλλιά μου και τα σήκωσα ψηλά, με λίγες αφέλειες να πέφτουν γύρω στο πρόσωπο. Φόρεσα ένα χρυσαφί φόρεμα, με πιέτες και με πολύ εντυπωσιακό μπούστο γιατί πήρα το φόρεμα ένα νούμερο μικρότερο από ότι έπρεπε και κάνει το στήθος μου να φουσκώνει υπερβολικά εκεί. Φόρεσα χρυσά πέδιλα και το γράμμα D στο λαιμό με χρυσή αλυσίδα.

Ο Κύριος έμεινε ικανοποιημένος και είπε ότι ήμουν πολύ όμορφη και σικάτη. «Είσαι η Golden D,» μου είπε, «και είσαι δικιά μου.» Μετά με έβαλε να σκύψω ελαφρά ακουμπώντας τα χέρια μου στο πιάνο και με γάμησε από πίσω. Το έκανε πολύ σκληρά και χωρίς προκαταρκτικά και δεν το απόλαυσα καθόλου, μόνο πόνεσα. Δεν είπα τίποτα όμως. Όταν έχυσε μέσα στον κώλο μου, πήρε την μεγάλη τάπα, την μαύρη, και μου την έχωσε πίσω. Στερέωσε την τάπα στη θέση της, για να μην την πετάξω, με μία λεπτή δερμάτινη ζώνη που περνάει από κάτω μου και μετά δένει στη μέση μου. Δεν φαινόταν καθόλου κάτω από το χρυσό φουστανάκι.

«Έτσι δεν θα βγουν τα χύσια, θέλω να είμαι συνέχεια μέσα σου» είπε.

Ξεκινήσαμε για το πάρτι και αν και αισθανόμουν λίγο άβολα ταπωμένη έτσι, γρήγορα συνήθισα. Οδήγησε ο Κύριος ως το σπίτι όπου θα γινόταν το πάρτι γιατί δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου στην οδήγηση, ήμουν σε κατάσταση μεγάλης διέγερσης. Επειδή δεν ξέρει καλά τους δρόμους της Χαλκιδικής του έδινα εγώ οδηγίες. Μου άρεσε αυτό αλλά ο Κύριος δεν μυγιάζεται ποτέ. Κάνει αυτό που είναι απαραίτητο και τελειώνει η ιστορία. Αδιαφορεί πλήρως για τις δικές μου μικρές επαναστάσεις και τις συναισθηματικές μου αστάθειες.

Φτάσαμε σε ένα τριώροφο σπίτι σε μία απομονωμένη τοποθεσία στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Ανοίξαμε την τεράστια καγκελόπορτα και μπήκαμε στην αυλή. Ήταν πολύ περιποιημένη, με δέντρα, παρτέρια με λουλούδια, φοίνικες θεόρατους. Πολύ όμορφα και ρομαντικά. Τα μανιτάρια της αυλής ήταν αναμμένα και έριχναν το λιγοστό τους φως γύρω. Μία ψηλή πέτρινη περίφραξη εμπόδιζε τα αδιάκριτα μάτια να δουν το εσωτερικό της αυλής.

Μέσα είχε πολλά φώτα και από τα παράθυρα διακρίνονταν σιλουέτες πίσω από τις κουρτίνες. Δυνατή μουσική ακουγόταν από μέσα, heavy metal, που δεν μου αρέσει καθόλου, και γι αυτό ο Κύριος την χρησιμοποιεί, αλλά μόνο σε πολύ σκληρά sessions. Και ο Κύριος προτιμά Ελληνική μουσική όπως εγώ, αλλά θεωρεί ότι μου κάνει καλό να μου προκαλεί κάποια επιπλέον σύγχυση κατά την διάρκεια του session, γιατί τώρα τελευταία χάνω όλο και πιο δύσκολα τον εαυτό μου, έχω αποκτήσει μέσα από την εκπαίδευση αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία και ψυχραιμία. Αυτό είναι καλό από μια μεριά αλλά από την άλλη δυσκολεύει λίγο τον Κύριο να με αποδιοργανώσει όταν θέλει να αφεθώ περισσότερο στα χέρια του. Θέλει να με βλέπει να σωριάζομαι, λέει, γιατί του αρέσει ο τρόπος με τον οποίο ξανασηκώνομαι μετά, σαν κομματάκια γυναίκας, έτσι το έθεσε.

Αν κρίνω από την έως τώρα σχέση μας, ο Κύριος αντί να δυσκολεύεται, διασκεδάζει μαζί μου όλο και περισσότερο. Και χαίρομαι που συνεχίζει να γκαυλώνει μαζί μου, και να αποζητά την συντροφιά μου και την παρουσία μου, έστω το μοίρασμα της ψυχής μου μαζί του, γιατί υπάρχει και η απόσταση Αθήνας – Θεσσαλονίκης ανάμεσά μας, χώρια την άλλη απόσταση, του Αφέντη από την σκύλα, μία απόσταση που την καλλιεργούμε, με μεράκι αυτός και με δύναμη και υπομονή εγώ. Δεν θέλω να πω αυτοθυσία γιατί δεν θυσιάζω τίποτα, χτίζουμε και οι δυο μας μια έντονη και ακραία σχέση βασισμένη στις ιδιαιτερότητές μας, με οδηγό την γκαύλα μας.

Ο Κύριος χτύπησε την τεράστια ξύλινη πόρτα με το μεταλλικό ρόπτρο και μας άνοιξε ένας άντρας γύρω στα 35. Ήταν όμορφος, αν και λίγο ευτραφής, με μακριά μαλλιά ως τους ώμους, που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν.

«Καλώς τους,» είπε ο άντρας. «Σας περιμέναμε πώς και πώς.»

Είδα μέσα ένα σωρό κόσμο, άντρες και γυναίκες, όμορφα ντυμένους, έπιναν, συζητούσαν, γελούσαν. Σε μια γωνιά δύο άντρες είχαν δέσει μία λεπτή μελαχρινή κοπέλα με μακρύ πρόσωπο, μου φάνηκε γνωστή, και της στερέωναν εκείνη τη στιγμή κλιπς στις ρώγες. Πιο πέρα, μπροστά στο τζάκι, μία όμορφη ξανθιά, σχετικά ώριμης ηλικίας, είχε καβαλικέψει έναν λεπτό άντρα και πήγαινε βόλτα σαν να ήταν το αλογάκι της. Δεν πρόλαβα να δω τίποτε άλλο. Ο οικοδεσπότης, αν ήταν αυτός που μας άνοιξε, μισοέκλεισε την πόρτα πίσω του και έδειξε με το χέρι του προς τον κήπο.

«Ετοίμασα τον πάσαλο για την D κάτω από την λεμονιά. Εκεί στην άκρη του κήπου,» είπε.

Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει. Μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά άρχισε πάλι να χτυπάει, αλλά πολύ πολύ αργά.

Εκεί που έδειχνε ο άντρας ήταν μία ανθισμένη λεμονιά, κοντά στον πέτρινο τοίχο. Ένα ξύλινο παλούκι ήταν μπηγμένο στο χώμα.

Ο Κύριός μου με κράτησε πολύ απαλά από το σβέρκο, τα ξανθά μου μαλλιά ήταν ακόμη πιασμένα σε ένα κομψό σινιόν, αποκαλύπτοντας το τατουάζ μου. Ταλαντεύτηκα λίγο πάνω στα ψιλοτάκουνα χρυσά μου πέδιλα, καθώς βάδιζα προς τη λεμονιά. Με κράτησε ο άντρας από το μπράτσο για να μην πέσω. Ο Κύριος με έβαλε να γονατίσω δίπλα στον πάσαλο, μου πέρασε ένα κολάρο σκύλου στο λαιμό και με έδεσε με μία χοντρή αλυσίδα στον πάσαλο.

«Να είσαι φρόνιμη σκυλίτσα» μου είπε και με χάιδεψε τρυφερά στα μαλλιά.

Απομακρύνθηκε μαζί με τον άντρα χωρίς να κοιτάξει στιγμή πίσω. Ευτυχώς που δεν κοίταξε. Είμαι πολύ περήφανη και δεν μου αρέσει να με βλέπει να κλαίω.

Ήταν σκοτεινά στον κήπο αλλά κοντά μου είχε ένα μανιτάρι που φώτιζε λίγο. Φοβάμαι πολύ τα έντομα και ανησυχούσα μη βγει τίποτε και με περπατήσει. Κοιτούσα συνέχεια γύρω μου και σκεφτόμουν πόσο δύσκολα θα περνούσε αυτή η νύχτα. Δεν είχα άλλη επιλογή όμως.

Όπως κάνω συχνά σε δύσκολες καταστάσεις, που απαιτούν αναμονή και υπομονή, ξέθαψα από το μυαλό μου όλες τις ιστορίες και όλα τα ποιήματα που έχω διαβάσει και όλα αυτά που έχω γράψει και όλα τα έργα που έχω δει και όλους τους άντρες τους οποίους αγάπησα και που με αγάπησαν και όλες τις παραλίες όπου έχω κολυμπήσει και άρχισα να τα σκαλίζω με προσοχή. Αφού ο Κύριος ήθελε να διασκεδάσει κρατώντας το σκυλάκι του δεμένο στην αυλή, δεν μου έμενε παρά να συμμορφωθώ. Ανακάλυψα ότι όσο περισσότερο αντιδρώ μέσα μου, τόσο περισσότερο πονάω. Έκανα λοιπόν την ψυχή μου πολύ μαλακιά, σαν ένα ταξιδιάρικο συννεφάκι, και κάθισα εκεί κάτω από τη λεμονιά, ταξιδεύοντας εσωτερικά όπου ήθελα.

Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Ένας άντρας και μία γυναίκα βγήκαν από τη βίλα. Αυτός ήταν γύρω στα 45, με γκρίζα μαλλιά και ένα μικρό λευκό γενάκι, ντυμένος πολύ όμορφα, με σκούρο κοστούμι. Η γυναίκα ήταν πολύ μικροκαμωμένη, λεπτή και ντελικάτη.

«Πού είναι; Δεν αντέχω άλλο» είπε η γυναίκα. «Α, να, εκεί» και με έδειξε.

Με πλησίασαν και στάθηκαν μπροστά μου. Δεν μου είπαν ούτε λέξη. Ο άντρας άνοιξε το φερμουάρ του, έβγαλε έξω τον πούτσο του, και άρχισε να κατουράει επάνω μου. Κατουρούσε πάνω στα μαλλιά μου, στο χρυσό μου φουστάνι, στο μπούστο μου, στο πρόσωπό μου. Όταν τελείωσε και κουμπώθηκε, ήταν η σειρά της γυναίκας. Ανασήκωσε το φουστάνι της και κατέβασε το εσώρουχό της. Μου πάτησε ελαφρά το κεφάλι κάτω με το πόδι της μέχρι που έσκυψα καλά στο χώμα. Κάθισε από πάνω μου, έτσι μισοσηκωμένη, όπως κάνουμε εμείς οι γυναίκες στις δημόσιες τουαλέτες, και με κατούρησε κι αυτή.

Μετά έφυγαν γελώντας και επέστρεψαν στο πάρτι. Έμεινα εκεί, μέσα στις λάσπες, να κοιτάζω σαν χαμένη. Τώρα κρύωνα κιόλας, κρύωνα πολύ. Σε λίγο ήρθαν δύο άντρες και λίγο αργότερα ένα άλλο ζευγάρι και μετά μία πολύ ψηλή ξανθιά και μετά ένας σωματώδης νεαρός με γένια και μετά, και μετά, και μετά…

Δεν έκλαιγα, ούτε σκεφτόμουν τίποτα πια. Δεν μπορούσα να ταξιδέψω εσωτερικά. Ήμουν εκεί. Ήμουν αυτή που την έδεσε ο Κύριός της σ’ έναν πάσαλο και την έκανε την τουαλέτα του πάρτι. Ήμουν η Golden D.

Κάποτε, παλιά, είχα πει στον Κύριο: «Πόσο ανόητοι όλοι αυτοί οι άντρες που γνώρισα στην ζωή μου! Κυνηγούν πεταλούδες με καραμπίνες. Δεν γνωρίζουν ότι μία πεταλούδα πιάνεται μόνο με απαλή απόχη. Μετά την καρφιτσώνεις με μία κίνηση πάνω σε μαύρο βελούδο. Και είναι δικιά σου για πάντα.»

Ο Κύριος μου είπε τότε ότι με θεωρεί πολύτιμο απόκτημα. Κι εγώ; Εγώ τι πιστεύω;

Εγώ είμαι αυτή που είμαι. Καμιά φορά ταξιδεύω, καμιά φορά απελπίζομαι, κάποιες άλλες φορές αισθάνομαι ότι γίνομαι κομμάτια γυναίκας. Πάντα όμως σηκώνομαι. Πάντα, αγαπημένε μου. Και δεν θα μπορούσα παρά να είμαι μόνο δικιά Σου.

 

Τώρα που το ξαναδιαβάζω, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο μου είναι να μην αγγίζω τους ανθρώπους που δεν είναι ρηχοί. Και το αντίθετο.

 

πέρα από τρελές φαντασιώσεις

έχεις και καλό χέρι....ακόμα και για τους ρηχούς...

καλησπέρα

 

Απάντηση: Re: Η σκύλα Του

"She does nothing, but there is nothing she does not do."
ταο τε κινκυ

 

Απάντηση: Η σκύλα Του

κακο δεν ειναι να ταξιδευεις, κακο ειναι να ξεχνας να γυρισεις.....
μα ακομα και αν ξεχασεις να γυρισεις να εχεις καλη παρεα στο ταξιδι...

 

Απάντηση: Η σκύλα Του

πως με φτιαχνεις ρε Ντορι...

 

Να είστε καλά. Ευχαριστώ όλους σας για τα ευγενικά σχόλια.

 

Πολύ ωραία γραφή.