Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ - Διάλογος πρώτος

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥΣ
​

Ηδονιστές όλων των ηλικιών, όλων των φύλω, σε σας και μόνο προσφέρω αυτό το έργο· τραφείτε με τις αρχές του ευνοούν τα πάθη σας, πάθη για τα οποία σας φοβερίζουν οι πεζοί ηθικολόγοι· πάθη που δεν είναι, ωστόσο, παρά τα μέσα που χρησιμοποιεί η Φύση για να οδηγήσει τον άνθρωπο προς τους σκοπούς που του προδιαγράφει· δώστε αυτί μονάχα σ' αυτές τις γλυκές παρορμήσεις, γιατί μόνο η δική τους φωνή μπορεί να σας οδηγήσει στην ευτυχία.

Γυναίκες λάγνες, κάντε πρότυπό σας την ηδονική Σαιντ-Ανζ· ακολουθώντας το παράδειγμά της, αδιαφορήστε για καθετί που εναντιώνεται στους θείους νόμους της ηδονής με τους οποίους ήταν δεμένη σ' ολόκληρη τη ζωή της.

Εσείς, νεαρές παρθένες, που τόσο καιρό σας χαλιναγωγούσαν τα παράλογα κι επικίνδυνα δεσμά μιας φανταστικής Αρετής και μιας αηδιαστικής θρησκείας, μιμηθείτε τη φλογερή Ευγενία. Βιαστείτε να καταστρέψετε τις γελοίες συνταγές με τις οποίες σας εμπότισαν ηλίθιοι γονείς.

Κι εσείς, αξιαγάπητοι ακόλαστοι, που από τη νεανική σας ηλικία δε γνωρίσατε άλλους περιορισμούς απ' αυτούς που σας έβαζαν οι ίδιες οι επιθυμίες σας, που για μοναδικό κυβερνήτη είχατε μόνο τις ιδιοτροπίες σας, μελετήστε τον κυνικό Μτολμανσέ, πορευτείτε όπως αυτός, αν θέλετε να φτάσετε ώς την άκρη του ανθόσπαρτου δρόμου που σας ανοίγει η φιληδονία σας· διδαχτείτε στην ακαδημία του Ντολμανσέ ότι μονάχα όταν εξερευνά και και διευρύνει τη σφαίρα των κλίσεων και των ιδιοτροπιών του και θυσιάζει τα πάντα στην ηδονή των αισθήσεων, θα μπορέσει το φτωχό αυτό πλάσμα που λέγεται άνθρωπος, το φτωχό αυτό πλάσμα, που δίχως τη θέλησή του πετάχτηκε σ' αυτόν τον κόσμο της οδύνης, να σπείρει με ρόδα το αγκαθερό μονοπάτι της ζωής.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
(Κυρία ντε Σαιντ-Ανζ, Ιππότης ντε Μιρβέλ)​

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Καλημέρα, φίλε μου. Ο κύριος Ντολμανσέ;

ΙΠΠΟΤΗΣ: Θα έρθει στις επτά ακριβώς· δε θα δειπνήσουμε ως τότε· όπως βλέπεις, έχουμε άφθονη ώρα για κουβεντούλα.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Ξέρεις, αγαπητέ μου αδελφέ, ότι άρχισα να μετανιώνω λιγάκι για την περιέργειά μου και το αποψινό μας αισχρό πρόγραμμα; Ιππότη, με κακομαθαίνεις. Όσο πάω να λογικευτώ, τόσο κι ερεθίζεται το καταραμένο μου μυαλό και σκέφτεται την ακολασία· όσο μου προσφέρεις, τόσο με χαλάς... Στα είκοσι έξι μου θα έπρεπε να 'χω σοβαρευτεί, κι όμως, είμαι η πιο αποχαλινωμένη... Δεν μπορείς να φανταστείς τι μου περνά από το μυαλό, φίλε μου, τι θα ΄θελα να κάνω. Έλεγα ότι περιοριζόμενη στις γυναίκες θα σοβάρευα,... ότι, αν συγκέντρωνα τις επιθυμίες μου στο φύλο μου, δε θα λαχταρούσα πια το δικό σας: χίμαιρες, αγαπητέ μου· απλώς οι χαρές που θέλησα να στερηθώ πυρπολούν το μυαλό μου περισσότερο. Βλέπω ότι όταν κάποιος είναι γεννημένος για τις ηδονές, όπως εγώ, είναι άχρηστες οι προσπάθειες να βάλει χαλινάρια - η καταιγίδα των επιθυμιών τα κόβει αμέσως. Με λίγα λόγια, φίλε μου, είμαι πλάσμα αμφίβιο· αγαπώ τα πάντα, διασκεδάζω με τα πάντα, θα ήθελα να συνδυάσω τα πάντα· όμως, όμολόγησε, αδελφέ, δεν έφτασα στην άκρα παραδοξότητα θέλοντας να γνωρίσω αυτό τον παράδοξο Ντολμανσέ που, απ' ό,τι λες, δεν είδε σ' όλη τη ζωή του μια γυναίκα όπως τις βλέπει όλος ο κόσμος, που, σοδομίτης εκ πεποιθήσεως, όχι απλώς λατρεύει το φύλο το δικό του, αλλά και δεν ενδίδει ποτέ στο δικό μου, εκτός αν του παραχωρήσει τους ίδιους θησαυρούς που του προσφέρουν κι οι άλλοι άνδρες; Άκου, Ιππότη, τι κάνω γούστο! Να γίνω ο Γανυμήδης αυτού του νέου Διός, να χαρώ τα γούστα του, τις ηδονές του, να γίνω το θύμα των σφαλμάτων του· ως τώρα, φίλε μου, εσύ το ξέρεις καλά, μόνο σε σένα δόθηκα έτσι, από συμπάθεια, ή σε λίγους υπηρέτες, που υιοθέτησαν αυτό τον τρόπο μόνο επειδήπληρώθηκαν. Σήμερα, όμως, δε με σπρώχνει η διάθεση να εξυπηρετήσω, ούτε το καπρίτσιο, μόνο η επιθυμία η ίδια. Πιστεύω ότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στις παλιές σχετικές μου εμπειρίες και σ'αυτό που θα γίνει απόψε, θέλω να τη γνωρίσω. Ζωγράφισέ μου τον Ντολμανσέ σου, σε παρακαλώ, για να έχω την εικόνα του στο μυαλό μου πριν τον δω να έρχεται· ξέρεις ότι όλη η γνωριμία μου μαζί του είναι μια σχετική λιγόλεπτη συνάντηση.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Ο Νολμανσέ, αδελφούλα μου, μόλις μπήκε στα τριάντα έξι· είναι ψηλός, ωραίος, με μάτια πολύ ζωηρά και πανέξυπνα, διαφαίνεται όμως κάποια σκληρότητα και κάποια κακία στα χαρακτηριστικά του· έχει τα ωραιότερα δόντια του κόσμου, μια δόση απαλότητας στην κορμοστασιά του, δίχως αμφιβολία επειδή τόσο συχνά επιδίδεται σε γυναικεία καμώματα· είναι εξαιρετικά κομψός, έχει νόστιμη ψωνή, και πάνω απ' όλα εξαιρετικά φιλοσοφημένη διάθεση.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Ελπίζω να μην πιστεύει στο Θεό!

ΙΠΠΠΟΤΗΣ: Μα τι λες; Είναι ο πιο διαβόητος άθεος, ο πιο ανήθικος άνθρωπος... κάθε άλλο, είναι η πιο πλήρης διαφθορά, ο πιο κακός, το μέγιστο κάθαρμα του κόσμου.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Αχ, πόσο με ζεσταίνεις! Νομίζω πως θα ξετρελαθώ μαζί του. Και τα γούστα του, αδελφέ μου;

ΙΠΠΟΤΗΣ: Τα ξέρεις. Τις χαρές των Σοδόμων τις λατρεύει, και στην ενεργητική και στην παθητική εκδοχή. Για τις ηδονές του θέλει μόνο άνδρες, κι αν κάπου-κάπου καταδέχεται να χρησιμοποιήσει καμιά γυναίκα, το κάνει με τον όρο ότι θα του κάνει την παραχώρηση ν'ανταλλάξουν τα φύλα τους. Του μίλησα για σένα, τον προειδοποίησα για τις προθέσεις σου· συμφωνεί, αλλά σου υπενθυμίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Σε προειδοποιώ αδελφούλα μου, θα αρνηθεί κατηγορηματικά κάθε προσπάθειά σου να τον εμπλέξεις σε κάτι άλλο: "Αυτό που δέχομαι να πράξω με την αδελφή σας", δηλώνει, "είναι μια παραξενιά, μια αδιακρισία με την οποία μολύνεται κανείς πολύ σπάνια, και μόνο αφού λάβει άπειρες προφυλάξεις".

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Μολύνεται! Προφυλάξεις! Ω! πόσο λατρεύω τη γλώσσα που χρησιμοποιούν αυτοί οι αξιαγάπητοι άνθρωποι! Κι εμείς οι γυναίκες χρησιμοποιούμε αποκλειστικές λέξεις που υποδηλώνουν, όπως κι αυτές που ειπώθηκαν τώρα δα, το βαθύ τρόμο που μας γεμίζουν οι αιρετικές τάσεις... Πες μου, αγαπητέ μου, σ' έχει πάρει; Υποθέτω ότι τα είκοσι χρόνια σου και το θαυμάσιο πρόσωπό σου θα σκλάβωναν έναν τέτοιο άνθρωπο!

ΙΠΠΟΤΗΣ: Δε θα σου κρύψω τις τρέλες μας, έχεις αρκετό πνεύμα και δε θα τις καταδικάσεις. Σην πραγματικότητα εγώ αγαπώ τις γυναίκες και παραδίνομαι σ' αυτά τα παράξενα βίτσια μόνο όταν με εξωθήσουν άνδρες αξιαγάπητοι. Τότε δε με σταματά τίποτα. Μου λείπει εντελώς αυτή η γελοία χοντροκοπιά που οδηγεί τους νεαρούς μας δόκιμους να πιστεύον ότι πρέπει ν' απαντήσεις με το μπαστούνι σου σε παρόμοιες προτάσεις. Μήπως μπορεί κανείς να κυριαρχήσει στα γούστα του; Μπορείς να λυπάσαι τους παράξενους, αλλά μην τους προσβάλλεις ποτέ: το λάθος τους είναι λάθος της Φύσης. Δεν είναι περισσότερο υπεύθυνοι που ήρθαν στον κόσμο με διαφορετικές κλίσεις απ' ό,τι εμείς που γεννιόμαστε με πόδια στραβά ή με σωστές αναλογίες. Μήπως σας προσβάλλει κανείς όταν εκδηλώνει την επιθυμία του να σας απολαύσει; Οπωσδήποτε όχι· σας κάνει μια φιλοφρόνηση γιατί λοιπόν να του απαντήσετε με βρισιές και προσβολές; Μόνο οι ανόητοι σκέφτονται μ' αυτόν τον τρόπο· δεν υπάρχει έξυπνος άνθρωπος που να βλέπει το θέμα διαφορετικά από μένα. Αλλά δυστυχώς ο κόσμος κατοικείται από βλάκες που θεωρούν έλλειψη σεβασμού να τους θεωρήσει κανείς κατάλληλους για τις ηδονές του, από ανθρώπους χαλασμένους από τις γυναίκες - οι οποίες ζηλεύουν οτιδήποτε φαίντεται ν' απειλεί τα δικαιώματά τους-, ανθρώπους που παριστάνουν τους Δον Κιχώτες αυτών των δικαιωμάτων και κακοποιούν όποιον δεν τ' αναγνωρίζει σ' όλη την έκτασή τους.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Φίλησέ μ εαγαπητέ μου! Δε θα ήσουν αδελφός μου αν σκεφτόσουν διαφορετικά! Αλλά, σε ικετεύω, πες μου λεπτομέρειες για την εμφάνισή του και για τις χαρές σας.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Κάποιος φίλος μου πληροφόρησε τον κύριο Ντολμανσέ για το υπέροχο μέλος με το οποίο, καθώς ξέρεις, είμαι εφοδιασμένος. Ο Ντολμανσέ τον έβαλε να καλέσει και τους δυο μας σε γεύμα. Μια και πήγα, ήμουν υποχρεωμένος να επιδείξω την εξάρτυσή μου: στην αρχή μοναδικό μου κίνητρο φάνηκε να είναι η περιέργεια· κι ωστόσο μου έστρεψε έναν υπέροχο πισινό, με παρακάλεσε να τον χαρώ, κι αποδείχτηκε ότι η επιθυμία και μόνο ήταν η αιτία αυτής της εξέτασης. Προειδοποίησα τον Ντολμανσέ για όλες τις δυσκολίες του εγχειρήματος· τίποτα δεν τον απέτρεψε. "Έχω δοκιμάσει τον κριό", είπε, "και δε θα έχετε καν τη δόξα να είστε ο πιο φοβερός από τους άνδρες που διέτρησαν τα οπίσθια που σας προσφέρω!" Ο μαρκήσιος ήταν πρόθυμος βοηθός: χάιδευε, ψαχούλευε, φιλούσε όσα φέρναμε οι δυο μας στο φως. Παίρνω θέση... προτείνω λιπαντικά: "Προσέξτε!" λέει ο μαρκήσιος, "Θα στερήσετε τον Ντολμανσέ τις μισές από τις αισθήσεις που περιμένει από σας· θέλει να τον κόψετε στα δυο... θέλει να τον ξεσκίσετε". "Πολύ καλά", λέω και χώνομαι ακάθεκτος στο λάκκο, "θα ικανοποιηθεί". Ίσως νομίσεις, αγαπητή μου αδελφή, ότι κουράστηκα πολύ... καθόλου. Παρά τις επιφυλάξεις μου, το τεράστιο πουλί μου εξαφανίστηκε, έφτασε στα σωθικά του,, κι ο κολομπαράς δεν έδειξε να νιώθει τίποτα. Τον δούλεψα καλά· η άκρα έκστασή του, τα σφιξίματα και τα τρέμουλα, οι θαυμαστές κραυγές του μ' έκαναν κι εμένα γρήγορα ευτυχισμένο και τον πλημμύρισα. Πριν αποσυρθώ σχεδόν, ο Ντολμανσέ, με ανάστατα μαλλιά και πρόσωπο σαν βάκχης, "Δες σε τι κατάσταση μ' έβαλες, αγαπητέ μου φίλε", λέει και μου παρουσιάζει ένα ρέμπελο ντούρο πουλί, θεόμακρο και τουλάχιστον δεκαπέντε πόντους χοντρό, "δέξου, αγάπη μου, σ' εξορκίζω, από εραστής μου να με υπηρετήσεις τώρα σαν γυναίκα, για να μπορώ να πω ότι στην αγκαλιά σου απόλαυσα όλες τις χαρές του βίτσιου που βάζω πάνω απ' όλα". Δίχως περισσότερη δυσκολία απ' ό,τι πριν, ετοιμάστηκα· ο μαρκήσιος, κατεβάζοντας τα παντελόνια του μπροστά στα μάτια μου, με ικέτεψε να είμαι για λίγο ακόμα άνδρας μαζί του ενώ θα 'μουνα γυναίκα για τον φίλο του· τον δούλεψα όπως και τον Ντολμανσέ, που μου ξεπλήρωνε στο εκατονταπλάσιο όλες τις χωσιές που έκανα στον τρίτο μας· σύντομα ανάδωσε στα βάθη του πισινού μου το θείο αυτό πιοτό με το οποίο, την ίδια σχεδόν στιγμή, ράντισα τα οπίσθια του Β...

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Θα πρέπει να γνώρισες την άκρα ηδονή ανάμεσα στους δύο· λένε πως είναι χάρμα.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Άγγελέ μου, είναι βέβαιο πως είναι το καλύτερο πόστο· ό,τι και να πεις, όμως, όλ' αυτά είναι παραξενιές και δε συγκρίνονται με την απόλαυση της γυναίκας.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Κι εγώ, ακριβή μου αγάπη, για ν' ανταμείψω την ευγενική σου λεπτότητα, θα παραδώσω στην θέρμη σου μια νεαρή παρθένα, ομορφότερη κι από τον ίδιο τον Έρωτα.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Πώς! Κι ο Ντολμανσέ... σκοπεύεις να φέρεις εδώ γυναίκα;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Πρόκειται για μορφωτική δουλειά· είναι μια μικρή που γνώρισα στο μοναστήρι πέρυσι το φθινόπωρο, όπου ο άνδρας μου έκανε ιαματικά λουτρά. Εκεί δεν τολμήσαμε να κάνουμε τίποτα, ήταν πολλά μάτια, υποσχεθήκαμε όμως να ξανασυναντηθούμε το γρηγορότερο δυνατό. Δοσμένη σ' αυτή τη μοναδική επιθυμία, γνωρίστηκα με την οικογένειά της, με σκοπό να την ικανοποιήσω. Ο πατέρας της ελευθεριάζει... και τον κατέκτησα. Τέλος πάντων, η ωραία μας έρχεται, την περιμένω· θα περάσουμε μαζί δυο μέρες... δυο μέρες γλυκύτατες· θα χρησιμοποιήσω το μεγαλύτερο μέρος τους για να μορφώσω αυτή τη νεαρή. Ο Ντολμανσέ κι εγώ θα χώσουμε στο κεφαλάκι της της αρχές της πιο αχαλίνωτης φιληδονίας, θα την τυλίξουμε στη φλόγα μας, θα τη θρέψουμε με τη φιλοσοφία μας, θα της εμπνεύσουμε τις επιθυμίες μας και, καθώς θέλω να ενώσω την πρακτική με τη θεωρία, να συνδυάσω τη διατριβή με την επίδειξη, σε προορίζω, αδελφέ μου, να θερίσεις το μύρτο των Κυθήρων, κι ο Ντολμανσέ θα δρέψει τα ρόδα των Σοδόμων. Θα 'χω διπλή χαρά: θ' απολαύσω την εγκληματική λαγνεία και θα δώσω μαθήματα, θα βάλω ιδέες στην αξιαγάπητη αθώα που έμπλεξε στα δίχτυα μας. Τι λες, Ιππότη, δεν είναι σχέδιο αντάξιο της φαντασίας μου;

ΙΠΠΟΤΗΣ: Ποια άλλη θα μπορούσε να το γεννήσει; είναι θείο, υπόσχομαι να παίξω στην εντέλεια τον θαυμάσιο ρόλο που μου δείνεις. Τέρας, τι ηδονή θα γνωρίσεις μορφώνοντας αυτό το παιδί! Τι χαρά να τη διαφθείρεις! Να πνίξεις μέσα στη νεαρή καρδιά όλους τους σπόρους της αρετής και της θρησκείας που έσπειραν οι δασκάλες της! Τι βίτσιο!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Να 'σαι βέβαιος πως δε θα παραλείψω τίποτα για να τη διαστρέψω, να την ταπεινώσω, να καταστρέψω όλες τις σφαλερές ηθικές αρχές που θα ζάλισαν το κεφαλάκι της· θέλω σε δυο μαθήματα να την κάνω ίδιο κάθαρμα μ' εμένα... το ίδιο άθεη... αποχαλινωμένη. Ειδοποίησε τον Ντολμανσέ, πες του τα όλα μόλις έρθει· έτσι το δηλητήριο της ανηθικότητάς του, κυκλοφορώντας σ' αυτό το νεαρό πνεύμα μαζί μ' εκείνο που θα χύσω εγώ, θα ξεριζώσει το ταχύτερο κάθε σπόρο αρετής που θα μπορούσε να ριζώσει εκεί.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Αδύνατο να βρεθεί καλύτερος: η έλλειψη θρησκείας, η ασέβεια, η απανθρωπιά, η ελευθεριότητα ξεχειλούν από τον Ντολμανσέ, όπως κάποτε η μετάληψη από τα χείλια του διάσημο αρχιεπισκόπου του Καμπραί. Είναι ο πιο βαθύς αποπλανητής, ο πιο διεφθαρμένος άνθρωπος, ο πιο επικίνδυνος... Α! φίλη μου, φτάνει ν' ακούσει η μαθήτρια τις διδαχές του δασκάλου, και σου υπόσχομαι πως θα 'χει χαθεί για πάντα.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Οπωσδήποτε δε θα χρειαστεί πολύς καιρός, αν κρίνω από τις διαθέσεις που ξέρω ότι έχει...

ΙΠΠΟΤΗΣ: Πες μου, αδελφούλα, δεν υπάρχει φόβος από τους γονείς; Αν μιλήσει η μικρή μόλις γυρίσει σπίτι;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Μη φοβάσαι. Αποπλάνησα τον πατέρα... είναι δικός μου... Θα σ' το ομολογήσω: του δόθηκα για να του κλείσω τα μάτια: αγνοεί τα σχέδιά μου... δε θα τολμήσει ποτέ να ξεσκαλίσει. Τον έχω στο χέρι.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Έχεις μεθόδους τρομερές!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Έτσι πρέπει... αλλιώς δεν είναι σίγουρος.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Πες μου, σε παρακαλώ, ποια είναι η νεαρή;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Λέγεται Ευγενία, κόρη κάποιου Μιστιβάλ, από τους πλουσιότερους εμπόρους της πρωτεύουσας, περίπου τριάντα έξι ετών· η μητέρα είναι το πολύ τριάντα δύο και η κόρη δεκαπέντε. Η φιληδονία του Μιστιβάλ είναι ίση με την ευσέβεια της γυναίκας του. Όσο για την Ευγενία, αγαπητέ μου, είναι μάταιο να σου τη ζωγραφίσω· τα πινέλα μου δεν είναι άξια· αρκέσου στη βεβαιότητα ότι ποτέ δεν είδαμε τέτοια ομορφιά στον κόσμο.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Τουλάχιστον σκιτσάρισε αν δεν μπορείς να ζωγραφίσεις. Ξέροντας με ποιαν θα έχω να κάνω, θα μπορέσω να γεμίσω τη φαντασία μου με το είδωλο όπου θα θυσιάσω.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Πολύ καλά, φίλε μου: τα άφθονα καστανά μαλλιά της -ένα χέρι δε φτάνει να τα χουφτώσει- κατεβαίνουν πιο χαμηλά από τα μεριά της· η λευκότητά της αστράφτει, η μύτη της είναι λίγο αετίσια, τα μάτια της κατάμαυρα και με πόση λάβρα! Α! φίλε μου, δεν αντιστέκεσαι σε τέτοια μάτια... δε φαντάζεσαι σε τι ανοησίες με οδήγησαν. Αν έβλεπες τα φρύδια που τα στέφουν! τα ματόκλαδα που τα κυκλώνουν! Στόμα πολύ μικρό, δόντια υπέροχα και πόση δροσιά! Ένα από τα χαρίσματά της είναι κι η κομψότητα με την οποία το ωραίο κεφάλι ακουμπά στους ώμους της, η ευγένεια που έχει όταν το στρέφει... Είναι ψηλή για την ηλικία της: θα τη νόμιζες δεκαεφτά. Η κορμοστασιά της είναι πρότυπο κομψότητας και λεπτότητας, ο λαιμός, το στήθος της, γλυκύτατα... δυο στηθάκια τρισχαριτωμένα! Μόλις γεμίζουν μια παλάμη, όμως, τόσο γλυκά... τόσο δροσερά... τόσο λευκά: είκοσι φορές τρελάθηκα φιλώντας τα· και να 'βλεπες πως ζωντάνευε στα χάδια μου... πώς τα μεγάλα της μάτια πρόδιναν την αναταραχή της... Φίλε μου, δε γνωρίζω τα υπόλοιπα. Αν κρίνω όμως απ' όσα ξέρω, ποτέ ο Όλυμπος δεν αξιώθηκε τέτοια θεότητα... Αλλά την ακούω... άφησέ μας· βγες απ΄οτον κήπο για να μην τη συναντήσεις, και να 'σαι στην ώρα σου στο ραντεβού.

ΙΠΠΟΤΗΣ: Ο πίνακας που μου ζωγράφισες εξασφαλίζει την ακρίβειά μου... Ουρανοί... πώς να βγω... να σ' αφήσω στην κατάσταση που βρίσκομαι... Αντίο... ένα φιλί... ένα μοναδικό φιλί... να με ικανοποιήσει τουλάχιστον ώς τότε.

(Τον φιλά, αγγίζει το τεντωμένο πουλί στο παντελόνι του, ο νεαρός φεύγει βιαστικά.)

---ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ---