Θα έχουμε πάντα το Παρίσι...

Εννοώ αφού είναι του @conner και του αρέσουν αυτά.. Κι αν ήμουν σπίτι θα πλειοδοτούσα ακόμα πιο πολύ με ανέκδοτες ιστορίες!

 

Like!
Like!
Like!

 

Λοιπόν αυτά τα σαρμαδάκια πρώτη φορά τα βλέπω!
@sokolata τα ξέρεις;

 

Βλέπω και τον επίτιμο! Τον έβαλες για να τους γρουσουζέψει σε ο,τι πάνε να περάσουν μάλλον και για αντίσταση!

 

Και εγώ πρώτη φορά τα βλέπω και είμαι και του επαγγέλματος!

 

Τα φλερτ ειναι περισσοτερα απο τους ερωτες.

Δυσκολα ξεχνας εναν ανθρωπο που ερωτευτηκες ή αγαπησες και φυσικα το πως σε εκανε να νιωσεις.

Οι παλιοί έρωτες είναι σαν τα παλιά αλμπουμ φωτογραφιων που βρισκονται στο ψηλοτερο ραφι της βιβλιοθηκης.
Που και που τα κατεβαζεις , φυσας την σκονη , γελας η κλαις με τις φωτοφραφιες που εχουν μεσα.

Αλλα θα παραμεινουν εκει στο ψηλοτερο ραφι , να μας θυμίζουν τα ομορφα η ασχημα περασμενα χρονια.

 

Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά!!!!

Με όλα αυτά τα απαγορευτικά μέτρα, πόσοι σκεφτήκατε να καλέσετε κάποια ή κάποιον από το παρελθόν να τα ξαναπείτε????

 

Απαντώντας την αρχική ερώτηση του νήματος: έχω τύχει να συναντηθώ με πρώην αλλά όχι να αναπολήσω τις εποχές μαζί τους, after all υπάρχει λόγος που έγιναν πρώην.

Χωρίς να το θεωρώ κατηγορηματικά αδύνατο δεν πιστεύω στα second chances, πιστεύω ότι το πιθανότερο είναι η ιστορία να επαναληφθεί ως φάρσα.

Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι δεν σκέφτομαι το παρελθόν μου, μου αρέσει να το επισκέπτομαι και να το κοιτάζω από νέα οπτική και να το αποτυπώνω γράφοντας ιστορίες όχι απαραίτητα ιστορικά ακριβείς προς τα γεγονότα, καθώς η ιστορική αποτύπωση δεν είναι το ζητούμενο.

 

Συμπτωματικά, απ' το βιβλίο που διαβάζω:
<< Ήταν μια από αυτές τις μάταιες συναντήσεις που τυχαίνουν μόνο σε περιφρονημένους εραστές, οι οποίοι έχουν δείξει αξιοθαύμαστη στωικότητα μέσα στην απογοήτευση τους, λες και γίνονται επίτηδες για να τους ξανανοίξουν και να τους επιδεινώσουν τις πληγές >>, Τ. Χάρντυ, Λαοδικείς

Έχω βρεθεί κι απ' τις δυο πλευρές της εξίσωσης, να χωρίσω και να με χωρίσουν. Προφανώς και ευτυχώς.

Ωστόσο, όταν τελικά εγώ από πλευράς μου λέω τέρμα, αποδεχόμενος την απόφαση μου, ή την απόφαση της, δεν επιστρέφω. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η επούλωση - εφ' όσον πρόκειται για σχέση και όχι για ό,τι να 'ναι - καθώς και η αυτοκριτική και απομυθοποίηση δεν ακολουθούν το δικό τους χώρο και χρόνο.

Έχω συναντήσει πρώην αμέσως μετά το χωρισμό και δεν προσπάθησα να είμαι cool. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τη μνήμη αυτού που έζησα είναι να είμαι ο εαυτός μου μέχρι το τέρμα.

Έχω συναντήσει πρώην καιρό μετά και ο μόνος τρόπος που την κοίταζα ήταν σαν κλινικό αντικείμενο.

Έχω ''συναντήσει'' πρώην μέσα και ύστερα από ιστορία μέσα στην οποία έκρυψα θραύσματα μας.

Σε κάθεμιά απ' αυτές τις περιπτώσεις το ταξίδι είναι δικό μου, προσωπικό μου και δε μοιράζεται εκτός κι αν το επιλέξω εγώ. Κι ο τρόπος για να το κάνω είναι να τη διηγούμαι, ως μια μορφή γενικής θεραπείας - εξαέρωσης, το τελικό χαιρέτισμα που με βοηθάει να αφήνω το σάκο μου έξω απ' την πόρτα της επόμενης, να αφήνω, αλλά όχι να ξεχνάω, ή να αγνοώ. Να αποστρογγυλεύω μόλις πια έχουν ησυχάσει τα πουλιά και δεν γουργουλιάζουν τα φτερά τους προτού βολευτούν καλά.

Ό,τι τελειώνει, πεθαίνει.

 

... μπορεί όμως κάποια στιγμή να αναστηθεί.... ή να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του

 

Μπορεί.

Το πιο πιθανό είναι ωστόσο να επαναληφθεί ως φάρσα και αυτό στην καλύτερη.

 

Αν συμβεί κάτι τέτοιο σημαίνει πως δε δόθηκε ποτέ τέλος κι αυτή είναι μια άλλη περίπτωση. Σε κάθε άλλη, ό,τι τελειώνει, πεθαίνει, για να μη γίνει ιμιτασιόν του εαυτού του κι απ' τις κακές και στραβοχυμένες.