Ιστορίες του Zen premier-Porn /3

Τελευταία στιγμή, πριν την καταπιεί η μουχλιασμένη γη, το δουλικό κατάφερε να πεταχτεί έξω σαν μισοφαγωμένη σαρδέλα από ψαροκασέλα.

Πατούσε πάνω σε κρουστό και φρεσκοκουρεμένο, πλην σταχτί, γρασίδι. Ασύλληπτα όμορφη γιατί ήταν ζωντανή. Ξεκίνησε να δρασκελίζει τα υψώματα απαλών λοφίσκων, κατηφορίζοντας προς έναν απαστράπτοντα ορίζοντα.

Ένιωθε τη σάρκα της να φλογίζεται και τη ματιά της να ηλεκτρίζει. Έβλεπε γύρω της άπειρες αντανακλάσεις και σπαθισμούς του φωτός να σχηματίζουν ή να σχηματίζονται μέσα σε κρυσταλλώδη ρυάκια και ρεματιές.

Κάπως να συνήθισαν τα μάτια της στη λάμψη κι άρχισε να ξεδιαλύνει ποικίλες περιτρέχουσες μορφές, ανθρωπόμορφες σιλουέτες να ελίσσονται πέρα-δώθε, να σπαθίζουν σχεδόν σαν χελιδόνια τον αέρα. Ένα την πλησίασε – σχεδόν τη διαπέρασε. Γυμνή και ξυπόλητη συνέχισε να εισχωρεί μέσα σε πύρινους στεφάνους φωτός, διαφανείς οικισμούς και εκχυλίσεις κεντρομόλων ποταμών, με το κορμί της να σπινθηρίζει σαν ηλεκτρισμένο δίχτυ όποτε μια μορφή θα το χάιδευε.

Όσο ξεμάκραινε ένιωθε μία υπερφυσική συσσώρευση δυνάμεων μέσα της, η απόκοσμη μαγεία ξετυλιγόταν σαν αποκάλυψη και όχι σαν βεγγαλικά στον αέρα.

Άνοιξε την αγκαλιά της σ’ αυτόν το χλιαρό αέρα. Μία στιλπνή μορφή, βγαλμένη από καθρέφτη, την πλησίασε και σαν ονειρική ροή λικνίστηκε μπροστά της.

Η μικρή δούλα, ακτινοβολώντας, την παρακάλεσε να την πάρει μαζί της για σκλάβα, να μπει στη δούλεψή της.

«Ξελυθήκαμε απ’ τον κόμπο των ενστίκτων, ξεβράστηκε ο χείμαρρος των ορμών», αντιλάλησε μια φωνή στο κεφάλι της ή ακούστηκε γάργαρο νερό;

«Κάθε πέντε η ώρα που βραδιάζει ένα πυρηνικό μανιτάρι εξαϋλώνει πόλεις χαμένες σε φυλλωσιές, κατακαίει χρώματα και απομαγνητίζει το φως. Η πυρηνική νύχτα ‘κοιμίζει’ τις πνοές, που εκ νέου ξεπροβάλλουν ίδιες ξεπουπουλιασμένες πεταλούδες στο ολοένα θαμπότερο επόμενο πρωινό.»

Αισθάνθηκε ένα μικρό κάψιμο στο μάγουλο και στράφηκε ενστικτωδώς πίσω προς τους λόφους. Εκεί είδε καθαρογραμμένο το Κοάν: «Οι ραβδισμοί φωτίζουν το κορμί, ο ραβδισμός στοιχειώνει το πνεύμα».