Ιστορίες του Zen premier-Porn/4

Νιώθω να περιφέρομαι σαν κάποιο απόκοσμο, διαστημικό έκκριμα στο κεντρικό αποχετευτικό δίκτυο όλων των μεγαλουπόλεων του κόσμου μαζί.

Τι είναι το underground στις μέρες μας αν όχι κάτι σαν σβησμένο από τον αστικό χάρτη πάρκινγκ, στο τρίτο υπόγειο εγκαταλειμμένου σουπερμάρκετ.

Κι αυτή η τρομερή φήμη που σαν ενδοφλέβια διαδόθηκε μέσω της ρετρό επαναφοράς εκείνης της επίκλησης στη μάταιη καύλα από τον εξώστη του πορνοσινεμά: «Πλατεία τα σωσίβια… χύνω!», στριφογυρίζει μέρες στο μυαλό μου. Είναι το συνθηματικό κάλεσμα προς όλους τους μύστες του Zen premier-Porn, για αυτό που όλοι μιλάνε ότι θα είναι η διδαχή του τελευταίου Κοάν, πριν ο ίδιος χαθεί στις οθόνες μας.

«Κάθε φορά πρέπει ν’ αναγεννιέμαι, να γίνομαι νέος και καρπερός, ένας νεανίας στο σώμα Σίσυφος στη ρίζα του βουνού, και κουρασμένος πνευματικά πλέον στο ύψος της κορυφής ν’ αφήνω την πέτρα να κατρακυλά. Και πάλι να σκορπώ πορνική ζεστασιά σε κόμπους κορμιών. Και λες ο θάνατος είναι σκοτεινός.»

Ο Zen premier-Porn είπε στους μαθητές του:

Ο πλάστης, ο μεγαλύτερος ερωτικός μύστης της Χαναάν, έφτιαξε την γυναίκα-κιθάρα, ένα συνολικό σώμα απαράμιλλης τέχνης. Ωραία, σας καλώ να κάνετε την υπόθεση ότι σπάτε τις χορδές από την κιθάρα-γυναίκα, τι θα γινόταν η γυναίκα-κιθάρα; Θα γινόταν εκ νέου γυναίκα ή μία σπασμένη γυναίκα-κιθάρα;

Κι αν ο πλάστης έσπαγε την κιθάρα, θα εξακολουθούσε να ήταν ο μεγάλος ερωτικός;

Σχόλιο:

Η σπασμένη κιθάρα φωτίζεται απ’ το ηχείο της που αναθυμάται-ακόμα αντηχεί ήχους. Η δαρμένη Βασίλισσα εκπίπτει του θρόνου της και έκπληκτη ανακαλύπτει την λεηλατημένη γυναίκα στον φευγαλέο κόσμο – χρόνο που της μένει.

Αν κανείς βάλει δίπλα δίπλα τη λεηλατημένη γυναίκα και τη σπασμένη κιθάρα, τότε ούτε το άθροισμα ούτε το υπόλοιπο θα βγάλει τη γυναίκα-κιθάρα ξανά. Έχει ανάγκη τη μεταβλητή του πλάστη της.

Αλλά εξακολουθεί ο πλάστης να’ ναι ο μεγάλος ερωτικός;

(Όποιος μπορεί στη στιγμή ν’ απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση, τα μάτια του θα είναι σαν κομήτης και το πνεύμα του σαν αστραπή.)

Ένιωσα ένα δυνατό πόνο στο πρόσωπο και τραντάχτηκα από τη θέση μου. Διέκρινα ένα παχύ και κουρασμένο πρόσωπο να με ρωτάει αν είμαι καλά.

Τότε όλοι πήγαμε λίγο πιο πίσω, εκεί που είμασταν πριν λίγο, και μου ξέφυγε το Κοάν: Η επανάληψη της ερώτησης κάθε φορά δίνει διαφορετικές απαντήσεις!