Και πάλι περιορισμός...

Μια ακόμα σχέση που ξεκίνησε υποσχόμενη, αλλά στην πορεία χτύπησε σε ένα ντουβάρι σωματικών ορίων και πνευματικής ανικανότητας υπέρβασής των!

Ξεκινώντας το παιχνίδι του μυαλού πήγαινε άριστα, ιδανικά ακόμα!!
Τα στάδια παραχώρησης και αποφάσεων καταλαμβανόταν το ένα μετά το άλλο και μετά δημιουργήθηκε εξάρτηση.

Αλλά στον τομέα της σεξουαλικής συμπεριφοράς δεν υπήρξε παραλληλία.
'Ορια αντοχής πόνου μηδενικά.

Περιορισμός.
Υπομονή.

 

Υπομονή..γιατί;; Θα πάψουν δηλαδή κάποια στιγμή,τα όρια του πόνου να είναι μηδενικά; Υπάρχει κάποια τεχνική ή κάποια ειδική εκπαίδευση,ώστε το άτομο να μπορεί να υποφέρει λίγο (ή πολύ) περισσότερο σωματικό πόνο;
​

 

θα συμφωνήσω με τον MasterJp , τα πάντα πάνω στα όρια του ανθρώπινου κορμίου μας ξεκινάνε και αρχίζουν από τον εγκέφαλο

εφόσον η θέληση υπάρχει ,τότε τα όρια μπορούν να επεκταθούν αλλά με υπομονή και απίστευτα μικρά βήματα κάθε φορά ...
ειδικά αν το εγκεφαλικό παιχνίδι είναι αυτό της εξουσίας/υποταγής ,τα μόνα εμπόδια στο να ξεπερασθούν τα σωματικά όρια είναι τα πνευματικά κόμπλεξ που σηκώνει ο κάθε υπό/Κυρίαρχος ...

κλασσικό παράδειγμα "α εγώ δεν γουστάρω να γαμιέμαι από κόλο ,αλλά δηλώνω σκλάβα του Μάκη ,άσε που πονάει αφόρητα..." φαντάζομαι το να είσαι υποταγμένος στη θέληση κάποιου μπορείς να το μεταφράσεις και σε ένα Μπαμπινιώτη ... το κυριότερο πρόβλημα είναι τα ταμπού της άγνοιας είτε από το υπό (που φοβάτε τη τύχη του μήπως και θέλει ράμματα μετά στη σουφρίτσα του... ) είτε από το Κυρίαρχο (που δεν ξέρει ότι όπως βγαίνει το σκάτο δεν μπαίνει και η ψωλή ... )

βέβαια όλα αυτά πάνε περίπατο αν το εγκεφαλικό παιχνίδι περιορίζεται στις ώρες κρεβατιού ,οπότε ξέχνα την υπομονή εκτός και αν θες να αγιάσεις ...




anyway όπως είπε ένα φίλος "με το χρόνο και το σάλιο όλα γίνοντε "