Καρουσέλ

Καρουσέλ
Αν το κατάλαβες, θέλω να γίνω μια πετρούλα, που την κλωτσάει κανείς στο δρόμο αφηρημένα, σα να φταίει

Παιχνιδάκι,
παιχνιδάκι στα χέρια Σου
ζεμένο αλογάκι, ξύλινο
στο καρουσέλ του θαυμαστού Σου κόσμου
Να στροβιλίζομαι αδιάκοπα
ικετεύοντάς Σε να χαϊδέψεις με το τακούνι Σου
εκείνη τη ρωγμή μου
ανάμεσα στα φρύδια της κατήφειας
που διαρκώς βαθαίνει
Βαθαίνει
και θα με κόψει στα δυό
μια μέρα
Να το ξέρεις
Θα αφήσω το μισό μου εκεί, νεκρό
και με το άλλο μου μισό
θα βάψω με μανία
όλα μου τα χρόνια τα αιχμάλωτα
σε σκούρο πορφυρό αίματος νωπού
σκούρο πορφυρό μέθης ύπτιας
σε σκουριά
και πορφύρα
ισορροπώντας

 

Αγαπητέ goodboy η Ροζίτα Σώκου θα σας μαλώσει. Αφού το έχετε εν σπέρματι, γιατί δεν το παλεύετε και δεν το βασανίζετε λίγο περισσότερο ώσπου ν' αποδώσει καρπούς; Εξηγούμαι:

1."εκείνη τη ρωγμή μου / ανάμεσα στα φρύδια της κατήφειας / που διαρκώς βαθαίνει / Βαθαίνει / και θα με κόψει στα δυό / μια μέρα". Εδώ είναι προφανές ότι είστε σε μεγάλη φόρμα. Ο ποιητής μεταμορφώνει και ερμηνεύει τον κόσμο, κι εσείς διαθέτετε το μάτι του γερακιού που βλέπει εκείνη την κάθετη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σαν την αρχή μιας ραγισματιάς που θα ανοίξει και θα σας διαμελίσει. Υποκλίνομαι.
2. "θα βάψω με μανία / όλα μου τα χρόνια τα αιχμάλωτα / σε σκούρο πορφυρό αίματος νωπού / σκούρο πορφυρό μέθης ύπτιας / σε σκουριά / και πορφύρα / ισορροπώντας". Εδώ χαλαρώνετε κι αφήνετε τη λεξιλαγνεία σας ν' αναβλύσει. Η ύποπτη επανάληψη του σκούρου πορφυρού οδηγεί στη σκουριά και την πορφύρα. Κατά κάποιον τρόπο οι λέξεις σας είναι ένα μάντρα, η επανάληψη του οποίου σας οδηγεί σε μια μικρή φώτιση (οξύμωρα, κατά το μικρός θάνατος εδώ).
3. Δεν έχω την ίδια γνώμη για το άλλο ποίημά σας με τίτλο "Ζω", το οποίο παραθέσατε σε άλλο νήμα, και το οποίο αντιγράφω για συγκριτική ανάγνωση. Στο ποίημα αυτό στέκεστε στον αφρό των εντυπώσεων, με αποτέλεσμα να κάνετε ρεπορτάζ των αισθημάτων σας, δίχως όμως να αίρεστε πουθενά.
Τέλος, αναφορικά με τα ορθογραφικά λάθη, αν δε δηλώνατε slave θα σας τραβούσα το αυτί. Πες τε με βιτσιόζα, πες τε με ξινή, πλην όμως στραβώνω όταν συναντώ υπερήφανα φάλτσους μουσικούς, δαλτονικούς ζωγράφους και ανορθόγραφους ποιητές. Φυσικά δεν ενίσταμαι για το γεγονός ότι είστε ανορθόγραφος, αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει μομφή. Σας προτρέπω όμως να βελτιώσετε την επιμέλεια των όσων παρουσιάζετε. Ξέρετε, εδώ και πολλά χρόνια, υπάρχει στενός συσχετισμός μορφής και περιεχομένου και καλό είναι να μετέχουμε σ' αυτόν τον προβληματισμό στο μέτρο των δυνάμεών μας.



Ζω

Ανασένω βαθιά μέσα από τις γόβες Σου
και νοιώθω να με γεμίζει η ζωή
ανασένω μ' ορμή από τα πόδια Σου,
και νοιώθω ότι αξίζει να υπάρχω
αποφάσισες πως είμαι του κόσμου Σου μια μικρή πνοή
αποφάσισες να είσαι το κέντρο του κόσμου μου
και ξαφνικά υπάρχω

Σ’ αφήνω όπως είμαι να μ’ αγαπήσεις
Σ’ αφήνω όπως κι εσύ μ’ αφήνεις να δω στην ψυχή Σου
ζεστένω γλυκά χαμόγελα, και τα’ αφήνω στα χείλη μου να ζήσουν
ζεστένω, το αίμα που ψυχρό κυλά, στις προσταγές του μαστιγίου Σου
και σε λατρεύω με ορμή

Αγαπώ τους εφιάλτες μου κι αυτοί θα χάνονται
Αγαπώ τις αμαρτίες μου κι αυτές στοιχιώνουν
κρατώ τις επιθυμίες μου φλογερές όσο θα ζουν
κρατώ τις φαντασιώσεις μου και αυτές με οργώνουν

έφτασα να πλάθω όνειρα με μάτια ανοιχτά
στοχάζομαι
έφτασα να κάνω τα ίδια λάθη όλων των κακών στιγμών
μένω μακριά από σκοτάδια των καιρών και χάνομαι
μένω μακριά από ρημάδια κάποιων άλλων στεναγμών
και ζω

 

δεσποινίς camera obscura
μιλάτε μέσα από την καρδιά μου....νιώθω σαν να σας γνωρίζω....θέλετε να σας συνοδεύσω εις το ζαχαροπλαστείον για σοκολατίνα;

 

goodboy, μπορώ να πω μόνο ένα πράγμα:

Good boy...

 

"Θα αφήσω το μισό μου εκεί, νεκρό
και με το άλλο μου μισό
θα βάψω με μανία
όλα μου τα χρόνια τα αιχμάλωτα
σε σκούρο πορφυρό αίματος νωπού
σκούρο πορφυρό μέθης ύπτιας"


Όπως και στο Ζω έτσι και εδώ εντόπισα «αίμα»