Κατά παραγγελία …Ό,τι θέλετε ; (3) (Τέλος)

Re: Απάντηση: Κατά παραγγελία …Ό,τι θέλετε ; (3) (Τέλος)

αρα ολοι οι παντρεμενοι ειναι slave .. αντε και με μια δοση kinky παραπανω ...
νομιζω οτι δεν ειναι τοσο απλο , ουτε τοσο ελαφρυ ... ουτε δεχομαι πως ολη η διαφορα ειναι αυτο που ειπε καποτε ειπε η τεντερ ..:.οτι στο χαστουκι θα πει : "ευχαριστω πολυ Κυριε" ...
ετσι καταληγουμε στο ποσα θα "πληρωσει" καποιος για να "αγορασει" αυτα που του λοιπουν και πανω στην αγοροπωλησια αυτη ερχεται και το αλλο νημα περι παραπλανησης ....

 

Re: Απάντηση: Κατά παραγγελία …Ό,τι θέλετε ; (3) (Τέλος)

Ο γάμος δεν προϋποθέτει παράδοση ενός για χάρη του Άλλου. Αν αναλογισθεί κανείς τις πάμπολλες περιπτώσεις γάμων από συμφέρον (οιασδήποτε μορφής) ή την ξαφνική μεταστροφή μόλις "μπεί η κουλούρα", εύκολα καταρρίπτεται αυτός ο συλλογισμός.

Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν που να είναι εκ γενετής "πλήρης". Θεωρώ άστοχο να γίνεται συσχετισμός αγοροπωλησίας με μια D/s σχέση. Τέλος, για να νοείται μια τέτοια σχέση, έκαστος (θα πρέπει τουλάχιστον να) γνωρίζει σε τι συναινεί, πριν κάνει το όποιο ανάλογο εγχείρημα, αναγνωρίζοντας τις ευθύνες που αναλογούν στην θέση του. Προς τι, λοιπόν, η κινδυνολογία περί παραπλάνησης, από την στιγμή που οι μετέχοντες είναι συνειδητοποιημένοι και όχι "τυχοδιώκτες της αρπαχτής";

 

Ερώτηση 1:
Θα μπορούσες να αποκαλέσεις "σκλάβα σου" κάποια που, με όση ευκολία παραδόθηκε σε σένα, θα παρέδιδε τον εαυτό της και σε Άλλον;
Ερώτηση 2:
Σε μια τέτοια περίπτωση μιλάμε για υποταγή ή για κάλυψη του κενού της υποτακτικότητας: Η διαφορά των 2 καταστάσεων έγκειται στο που πέφτει το κέντρο βάρους.

 

ο γαμος προυποθετει παραδοση και απο τους δυο για ενα κοινο σκοπο .. ομως αυτο δεν τους κανει σκλαβους συμφωνα με το ορισμο που σχολιασα ...
Η παραπαλανηση ειναι .... (δεν ηθελα να το συζητησω και δεν θα το αναπτυξω περισσοτερο) ... οταν αφηνεις τον αλλον να θεωρει οτι εισαι η λυση του ....

 

Re: Απάντηση: Κατά παραγγελία …Ό,τι θέλετε ; (3) (Τέλος)

τελείωσες απότομα την συζήτηση ...

 

Όμορφε Κρητικέ , η απάντηση μου στην πρώτη σου ερώτηση είναι : Θα την αποκαλούσα σκλάβα.
Στην δεύτερη σου ερώτηση : Το δεύτερο .

 

Η αποψη μου περι της Κυριαρχιας οσο και της υποταγής και των ακροτατων μορφών αυτων που βρίσκονται στις εννοιες Μαστερ και σκλάβα αντίστοιχα εκφράζεται απο τα λογια ενος γνωστού Ελληνα ψυχολογου που αναφερει σε ενα βιβλίο του οτι "Κανεις δεν ελεγχει κανεναν. Καλα θα κανουμε να το βαλουμε βαθια μεσα στο νου μας. Οσο αδύναμος και εξαρτημένος να φαίνεται ο άλλος στην πραγματικότητα δεν εχουμε καμμία δύναμη πανω του. Αλιμονο σου αν τη δύναμη σου σε μια σχέση την αντλέια απο την αδυναμία του άλλου.Οι αναγκες των ανθρώπων αλλάζουν. Ετσι οταν φτάσει η στιγμή και δεν θα σε έχει αναγκη πια , θα βρεθείς απο τη μια στιγμή στην άλλη απο την ψευδαίσθηση της "παντοδυναμίας" στην ψευδαίσθηση της "ανημπορίας". απο εκει και περα αρχίζει η πανικόβλητη συμπεριφορά."
Θεωρω πως η απολυτα υποταγμένη και αφοσιωμένη συμπεριφορα ειναι ενα ουτοπικό πρότυπο που κανεις δεν μπορει να φτάσει. Σε μια εποχή που ο εγωισμός οι επιθυμίες του καθενος εχουν την πρώτη προτεραιότητα, ειναι εξαιρετικά δύσκολο για μια υποτακτικη η σκλαβα να παραιτηθει απο τα πανίσχυρα θελω , παραμορφωτικα μεγενθυμενα
απο μια κοινωνία που δημιουργεί μεσα απο την δυτικη κουλτουρα και τη διαφημιση τεχνητες αλλα ισχυρες και ανικανοποίητες αναγκες.
"Τα θελω ολα και τα θελω τωρα" ειναι το συνθημα που κυριαρχεί γύρω μας και μας μεταδίδει ενας ισχυρός μηχανισμος που ακουει στο ονομα μεσα μαζικής ενημερωσης (εξημερωσης).
Σε μια εποχή που ο ατομικισμος ειναι η υπερτατη αξία και το εγω φαντάζει πιο ισχυρό απο ποτε , μια ομάδα ανθρώπων επιζητα και συζητά την αξία της υποταγής, εμεις οι ανθρωποι του Σαδομαζοχισμου.
Ομως η υποταγή προυποθέτει παραίτηση απο τα θέλω και υιοθέτηση ενος και μονο θέλω, αυτο του Κυριαρχου.
Και αυτο στις μερες μας ειναι εξαιρετικά δύσκολο.
Στις μερες μας η Κυριαρχία ειναι συνήθως η διαχείριση της υποταγής που με καποιο μέτρο μας δίνει η υποτακτική . Τα ορια της υποταγής της ειναι εκεινα στα οποία νοιώθει ευχαριστα, ανετα η ηδονικά. Δηλαδη τα ορια της ειναι αυτα που καθορίζει ο εγωισμος και η επιθυμία της για "διαφορετική" ευχαρίστηση. Αυτο ομως δεν περιέχει καμμία υπερβαση του εγωισμου της και των θέλω της. Εκει η Κυρίαρχια φαντάζει διαχέιριση προκαθορισμένων οριων "διαφορετικης" ευχαρίστησης.
Δεν με ενοχλει υπερβολικά προσωπικά παρολο που θα προτιμούσα να μην ειναι ετσι, ομως στα πλαισια του ρεαλισμου που με διακρίνει οφέιλα να επισημάνω τα παραπάνω.

 

Θλίβομαι να βλέπω την έννοια του Κυριάρχου να ταλαιπωρείται.