Κριτήρια κανονικότητας

Συζητιέται συχνά τί είναι ορθό, σύννομο, φυσιολογικό, υγιές, κανονικό, ηθικό, στο BDSM. Συνήθως αυτό, αξιολογείται – από όσα παρατήρησα ως τώρα – βάσει τεσσάρων κριτηρίων.

Η νομοθεσία

Το κριτήριο που αφορά στη συνάφεια μιας πρακτικής με το νόμο, πιστεύω πως δεν στέκει να ληφθεί υπόψη σε μία καθολική θεώρηση του θέματος, εξ αιτίας των διαφοροποιήσεων των νομικών πλαισίων κάθε χώρας ακόμη και σε θεμελιώδη ζητήματα. Για παράδειγμα σε νήμα της Mirella_trans_Domme κάποιοι συνομιλητές επικαλέστηκαν τον ελληνικό νόμο ως αντεπιχείρημα στη θέση μου πως ο ώριμος κύριος της ιστορίας που περιγράφει ο οποίος ήρθε σε ερωτική επαφή με μία δεκατετράχρονη δεν είναι παιδεραστής. Επιχείρημα που θεωρώ ισχύον μόνο τοπικά καθώς σε κάποιες ανατολικές χώρες η συνουσία με άτομα στην εφηβική αλλά και προεφηβική ηλικία όχι απλώς δεν απαγορεύεται αλλά επικυρώνεται από συγκεκριμένα θεσμικά πλαίσια. (Παρεμπιπτόντως διάβασα προ ημερών το εξής σχετικό:
http://www.paratiritis-news.gr/article_1st_page.php?id=37:5857).

Πέρα από αυτό, φαίνεται γενικά πως ο νομοθέτης προσπαθεί να λαμβάνει υπόψη κοινωνικά κριτήρια και να μη στέκεται μόνο στην αξιολόγηση του τελικού αποτελέσματος μίας παράνομης πράξης. Λόγου χάρη μία ανθρωποκτονία με κίνητρα οικονομικής φύσεως τιμωρείται με μεγαλύτερη ποινή από μία ανθρωποκτονία από παραδρομή σε ένα τροχαίο δυστύχημα. Μοιάζει δικαιότερο ενίοτε, ηθικότερο. Μα και οι συγγενείς του δεύτερου θύματος θα ζητήσουν αποζημίωση για ηθική βλάβη, συνεπώς γι αυτούς δεν μοιάζει ορθότερο. Αν ο πρώτος θύτης μπορέσει να πληρώσει την αποζημίωση, θα αποφύγει μία φυλάκιση, αν ο δεύτερος δεν μπορέσει να την πληρώσει θα φυλακιστεί. Αυτό δεν είναι δικαιότερο. Ειδικά αν ο εν λόγω οδηγός, οδηγούσε πανικόβλητος προς ιατρική βάση, ενώ η κόρη του στο διπλανό κάθισμα κείτονταν αναίσθητη. Αν όμως οδηγούσε μεθυσμένος; Θα εξακολουθούσα να πιστεύω ότι ο νομοθέτης τον αδίκησε; Και ο ίδιος οδηγός στο παρελθόν είχε καταδικαστεί (και εκτίσει την ποινή του) για εμπόριο κοκαΐνης;

Σε μία περίπτωση καννιβαλισμού (αν και καλό είναι να διαχωριστούν οι ανθρωποκτονίας από σαδισμό, από τις πράξεις καννιβαλισμού που περιλαμβάνουν και βρώση ατόμου όμοιου είδους), μπορεί ο νομοθέτης να ορίσει αν ο θύτης είναι εξίσου ένοχος με εκείνον που σκοτώνει ένα συγγενή του για λόγους που αφορούν σε κληρονομικά ζητήματα; Μήπως εν προκειμένω υγιέστερη συμπεριφορά εκ των δύο είναι και η συχνότερη;

Και εκείνος που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και δεν τα κατάφερε, θα τιμωρηθεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας, ή ως κύριος του εαυτού του θα επικαλεστεί πως ο φόνος έγινε κατόπιν συναίνεσης;

Πιστεύω ότι ο νομοθέτης προσπαθεί να είναι και συναισθηματικά δίκαιος μα δεν τα καταφέρνει πάντα στο ακέραιο, γιατί ο νομοθέτης προσπαθεί να πιάσει το σφυγμό της πλειοψηφίας και να θεσπίσει τη δική της ερμηνεία του δικαίου, εκφράζοντάς την με Νόμους. Και καθένας κατά περίπτωση μπορεί να βρεθεί στη θέση εκείνου που βρίσκεται στη μειοψηφία.

Αν λοιπόν οι νόμοι δεν επιβάλλονται έξωθεν αλλά φτιάχνονται για εμάς, από εμάς, από τη δική μας πλειοψηφική αντίληψη αναφορικά με το τί είναι ορθο, δέχεστε πως αν η πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν κτηνοβάτες τα σκυλάκια θα πωλούνταν στα sex shops και όχι στα pet shops (αυτή τη σκέψη την κάνω συχνά); Και η χρήση τους θα ήταν εξίσου νόμιμη (και απενοχοποιημένη αν κριτήριο είναι μόνο ο νόμος) με την άνευ φειδούς κατανάλωση κρέατος;

 

Η συναίνεση

Αν δεν έχω τη συναίνεσή σας για να εκτονώσω το σαδισμό μου επάνω σας, είμαι ηθικά απαράδεκτη, σε κάθε περίπτωση. Αν έχω τη συναίνεσή σας, είμαι ηθικά ορθή, σε κάθε περίπτωση;

Ο αποπειραθής να αυτοκτονήσει είναι ηθικός; Αν βρώ έναν άνθρωπο που συναινεί να τον βασανίσω και να τον σκοτώσω είμαι ηθική; Στο νήμα Slaughtering Fetish επίσης ακούστηκαν απόψεις και μάλιστα με αιχμηρό ύφος αναφορικά με το ανήθικο της σαδιστικής συμπεριφοράς έναντι ενός ζώου, με το επιχείρημα πως το ζώο δεν συναινεί. Δεν ακούστηκαν όμως απαντήσεις αναφορικά με το αν είναι προτιμότερο ο θύτης να σκοτώσει ένα ζώο που δεν συναινεί, από το να σκοτώσει έναν άνθρωπο που συναινεί. Δύσκολες σαφώς αυτές οι απαντήσεις καθώς ο παρατηρητής ταλαντεύεται συνυπολογίζοντας άλλοτε την ανισότητα κοινωνικής αξίας ανθρώπων και ζώων και άλλοτε τη διαφοροποίηση μεταξύ συναίνεσης και μη συναίνεσης. Διότι ο παρατηρητής που περιγράφω εδώ έχει ως βασικό κριτήριο τη συναίνεση, μα γνωρίζει βαθιά εντός του πως αν οδηγώντας για το σπίτι πατήσει ένα σκύλο, θα στεναχωρηθεί, μα δεν θα χάσει και τον ύπνο του, σαν να είχε πατήσει μία 30χρονη έγκυο.

Ας πούμε όμως πως υπάρχει συναίνεση. Είναι η συναίνεση καθεαυτή που έχει αξία ή ο εκφέρων τη συναίνεση; Διότι αν ο συναινών (το θύμα του καννίβαλου) είχε περάσει από ψυχιατρικούς ελέγχους ενδεχομένως να είχε χαρακτηριστεί ως έχων το ακαταλόγιστο (συνεπώς και το απυρόβλητο του νόμου για τη συμμετοχή του σε μία πράξη θανάτωσης, έστω από τη θέση του θύματος) και θα είχε ενταχθεί στις ομάδες με «ασυλία» (παιδιά, άτομα με διανοητικές αναπηριες κ.α.). Και αν ο συναινών είναι νοήμων και νηφάλιος; «Αποκλείεται να συγκαταθέσει στη θανάτωσή του». Και αν το θύμα αυτοκτονεί, δεν ήταν νοήμων άνθρωπος; Μήπως είναι λιγότερο «άρρωστος» αν αυτοκτονεί επειδή η αγαπημένη του τον απατά, ή αν έχασε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό στον ιππόδρομο, από όσο είναι αν αυτοκτονεί γιατί του αρέσει να βλέπει το αίμα του να σχηματίζει λιμνούλες στο πάτωμα; Μήπως είναι λιγότερο «άρρωστος» αυτός που αυτοκτονεί με συνήθεις τρόπους και για συνήθεις λόγους;

 

Αισθητική

Η σκηνή με δύο καλλίγραμους εραστές που αγκαλιάζονται και φιλιούνται είναι φυσιολογική. Αν η σκηνή παραβιάζει την αισθητική μου είναι φυσιολογική; Η κατάποση κοπράνων δεν είναι αξιόποινη πράξη, και αν υποθέσουμε ότι ο καταναλωτής προχωράσει σε αυτή την πράξη αυτοβούλως, και αν υποθέσουμε ότι ιατρικά δεν διατρέχει σοβαρότερο κινδυνο από το να φάει μία τυρόπιτα από μία τυχαία διανυκτερεύουσα καντίνα, η σκηνή της κατάποσης είναι φυσιολογική;

Αν δεν εφαρμόζω εγώ διείσδυση στον πρωκτό του σκύλου μου με τη βία, αλλά αφήνομαι στη διάθεση του υγιούς εμβολιασμένου σκύλου μου, και εκείνος εφαρμόζει μία διείσδυση σε εμένα, οι ζωόφιλοι θα έχουν λόγο να εξανίστανται επικαλούμενοι απουσία συναίνεσης; Πιθανότατα δεν είμαι ούτε ανήθικη, ούτε παράνομη. Προσβάλλω την αισθητική τους όμως, συνεπώς μάλλον δεν θα με κρίνουν ως «φυσιολογική».

Αν προχωρώ σε σεξουαλική δραστηριότητα με συγγενείς μου, είναι η ανηθικότητα αυτή που ενοχλεί τον παρατηρητή ή το αισθητικό του κριτήριο (όπως αυτό σχηματίζεται από την παράδοση) που επιμένει να αντιστοιχίζει συγκεκριμένες γενετικές συσχετίσεις σε συγκεκριμένες διαπροσωπικές σχέσεις και κοινωνικές συμπεριφορές; Αν η πλειοψηφία των ανθρώπων συνήθιζαν να κάνουν σεξ με τα παιδιά τους, η αιμομειξία, πέρα από πρόσκομμα στην ασφαλή αναπαραγωγική διαδικασία θα ήταν επιλήψιμη και ηθικά;

Η προσωπική μου άποψη είναι πως η αισθητική μου είναι η αφετηρία της ηθικής μου. Αναρωτιέμαι αν αυτό συμβαίνει εν γένει, αν δηλαδή η αισθητική της πλειοψηφίας είναι αυτή που θέτει τις κατευθυντήριες γραμμές για το φυσιολογικό, που προεκτείνεται έπειτα σε ηθικό, και έπειτα ο νομοθέτης για να το εξασφαλίζει το βαπτίζει σύννομο.

 

Αναγκαιότητα

Η αναγκαιότητα μίας μη Vanilla τακτικής αποτελεί μηχανισμό σήμανσης της δραστηριότητας αυτής ως υγιούς (ως επικουρική) ή ως παθολογικής (ως απαγορευτικής για μία άνευ δεκανίκιων ερωτική συνεύρεση); Είμαι λιγότερο φυσιολογική αν δεν μπορώ να κάνω σεξ αν δεν φορέσω πρώτα τα εσώρουχα της αρεσκείας μου, από όσο θα ήμουν αν τα εσώρουχα είχαν ρόλο επικουρικό σε μία ερωτική σκηνή; Αν ναι, τότε ομοίως αν η κατάποση κοπράνων γίνεται για λόγους ευχαρίστησης και όχι ως αναγκαία για σεξουαλική διέγερση, είναι φυσιολογική;

Αν δεν προκαλώ πόνο γιατί η επιθυμία μου είναι τόσο μεγάλη ώστε να γίνεται επιτακτική ανάγκη, αλλά τον προκαλώ όταν μου δίνεται η ευκαιρία χωρίς να αποτελεί απαραίτητο στοιχείο της ερωτικής μου ζωής είμαι φυσιολογική; Είναι πιο φυσιολογική μία γυναίκα που δεν είναι σαδίστρια και για οποιοδήποτε άλλο λόγο (για να αναχαιτίσει τη μοναξιά της, για να προσδώσει ενδιαφέρον στη σεξουαλικής της ζωή, για να εκπληρώσει τα απωθημένα βίας της προς τους άνδρες, για να κερδίσει χρήματα ή γιατί γοητεύεται από την «αρρώστια») καταλήγει εδώ, να εφαρμόζει διεισδύσεις με strap on και να επιδίδεται σε fisting, cutting, stapling, burning κ.α. από εκείνη που βρίσκεται εδώ επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς; Η λίμνη με τα κόπρανα είναι ίδια, μα το κίνητρο για να κολυμπήσουν είναι διαφορετικό. Είναι πιο άρρωστος εκείνος που καταπιάνεται με το BDSM γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, ή αυτός είναι το ψάρι που δεν μπορεί παρά να κολυμπήσει στη λίμνη με τα κόπρανα και οι υπόλοιποι είναι οι πραγματικά άρρωστοι κοπρολάγνοι;

 

Πραγματεύτηκα αυτά τα τέσσερα θέματα επειδή αυτά έχω δει να προβάλλονται συνήθως ως βασικά κριτήρια για τη σήμανση μίας τακτικής ως ορθής/φυσιολογικής/ηθικής, και πιστεύω ότι κανένα από αυτά δεν αρκεί από μόνο του. Πιστεύω ότι καθένας εξ ημών συνυπολογίζει και τα τέσσερα με διαφορετικούς ίσως συντελεστές. Πιθανώς να συνυπολογίζει και άλλες παραμέτρους που δεν αναφέρω εδώ.

Η προσωπική μου άποψη είναι πως αντικειμενικά ορθό είναι το ορθό της πλειοψηφίας, όπως αυτή το αντιλαμβάνεται με τα υποκειμενικά κριτήρια των ανθρώπων που την απαρτίζουν. (Γενικά έχω την πεποίθηση πως αντικειμενικό είναι το υποκειμενικό της πλειοψηφίας.) Πιστεύω στη σχετικότητα των εννοιών, και καθότι ο θεός δεν κατέβηκε εξ ουρανών για να διδάξει το απόλυτο ορθό, ορθό/ηθικό/υγιές είναι ό,τι η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ως ορθό/ηθικό/υγιές, και παθογενές ό,τι αποκλίνει από το μέσο όρο, με τιμή απόκλισης που δεν συνάδει με το επιτρεπτό (από την πλειοψηφία) εύρος μεταβολής. Μιλώ εν γένει για εύρος μεταβολής, διότι αν είχα τρία πόδια, μπορεί λειτουργικά να υπερτερούσα έναντι του μέσου όρου, αλλά θα εξακολουθούσα να είμαι μία δυστυχισμένη μειονότητα εφόσον η αισθητική της πλειοψηφίας, μη συνηθισμένη σε παρόμοια θεάματα, θα με χαρακτήριζε ως τέρας.

Κάθε σχόλιο δεκτό.

 

αυτό είναι το θέμα που με απασχολεί απο την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα το bdsm.
μέσα απο συζητήσεις με άλλα μέλη αλλά και "εκτός" άτομα,κατέληξα σε αυτό ακριβώς που περιγράφει το κείμενο...απόλυτη διατύπωση του συμπεράσματός μου.αν και δεν είχα ορίσει την αισθητική ως ενα από τα κριτήρια.
χμμ...μου έδωσε το έναυσμα για περαιτέρω σκέψεις 

 

Πολύ καλή ανάλυση. Θα έδειχνα ένα πρόσωπο πρόχειρου αναλυτή αν έγραφα τώρα κάτι. Αν δεν έγραφα, τότε θα έδειχνα ότι το αγνοώ. Δε θέλω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για αυτό αφήνω αυτή τη μικρή σημείωση εδώ με την υπόσχεση να επανέλθω σύντομα αφού μελετήσω το θέμα (του οποίου οι παραμέτροι είναι πολλές και δυσδιάκριτες).

 

Η προσβολής της αισθητικής μας αντίληψης συχνά είναι αρκετή ώστε να χαρακτηρίσει το ερέθισμα ως παθογενές. Σε παλαιότερα νήματα μπορείς να παρατηρήσεις αποδοκιμαστικές αντιδράσεις έναντι ανθρώπων που δηλώνουν ότι αρέσκονται να καταπίνουν κόπρανα ή εμέσματα και να μυρίζουν τα αέρια του παχέος εντέρου του συντρόφου τους. Θέματα αμιγώς αισθητικής φύσης που τίθενται υπό πραγμάτευση όχι με τη φιλοσοφία του "Δεν μου αρέσει, δεν μπορώ να μεταφράσω την οσμή των κοπράνων σε ερωτική πληροφορία." αλλά του "Κακώς σου αρέσει, χρήζεις ψυχιατρικής υποστήριξης." Γιατί η αισθητική της πλειοψηφίας δίνει το στίγμα του αντικειμενικά όμορφου, όπως και του αντικειμενικά αισθησιακού, και ό,τι ενώ αποκλίνει από αυτό, εγκρίνεται από τη μειοψηφία ως ερωτικό, κάνει την πλειοψηφία να αμφιβάλλει αναφορικά με την πνευματική νηφαλιότητα υπό το καθεστώς της οποίας η μειοψηφία αυτή δόμησε τα κριτήριά της για να αξιολογήσει κάθε πληροφορία ως φέρουσα ερωτικό φορτίο ή μη.

Και πέρα από το σεξ όμως, η πλειοψηφία έχει ένα κοινό μηχανισμό αξιολόγησης και αμφισβητεί την ορθότητα του μηχανισμού αξιολόγησης της μειοψηφίας. Αν βλέπεις τις παπαρούνες πράσινες, τότε θα χρειαστεί να σε χειρουργήσουμε για να τις βλέπεις κόκκινες, όπως εμείς. Δεν ξέρουμε τι χρώμα είναι στην πραγματικότητα (μπορεί οι δέκα τετράκις εκατομμύρια εξωγήινοι να τις βλέπουν επίσης πράσινες και κάποτε να αποδειχτεί πως είχες δίκιο - και κάποιος άλλος ορθά είπε κάποτε e pur si muove και επειδή δεν μπορούσαν να διορθώσουν τη λογική μονάδα του εγκεφάλου του τον σκότωσαν) μα λαμβάνουμε υπόψη ως υγιή το δικό μας μηχανισμό αντίληψης των χρωμάτων, δηλαδή τη δική μας όραση. Και εφόσον η δική σου αποκλίνει τόσο πολύ από τη δική μας, θεωρούμε την περίπτωσή σου κλινικά λανθάνουσα.

Η αισθητική είναι η αφετηρία της νόησης, είναι το πρώτο στάδιο (ασυναίσθητης) αξιολόγησης των πληροφοριών που λαμβάνει ο άνθρωπος μέσω των αισθήσεών του. Θα μπορούσα να την είχα κατατάξει πρώτη στα κριτήρια που ανέλυσα, αν ήθελα να τα ταξινομήσω με σειρά σημαντικότητας. Κατά την άποψή μου βέβαια όλα αυτά.

 

κατάλαβα τι εννοούσατε και συμφωνώ,απλά εγω δεν το είχα αποδώσει στην αισθητική του ατόμου.
δλδ, έβλεπα οτι η κοπρολαγνία πχ ήταν κάτι το οποίο δεν δέχονταν , αλλά δεν το έψαξα βαθειά για να βρω που ακριβώς "χτυπούσε".
οπότε ένας κύριος παράγοντας για να δεχτεί κάτι η πλειοψηφία,είναι το αν η εικόνα που δημιουργείται την προσβάλλει αισθητικά ή οχι.

 

Απάντηση: Κριτήρια κανονικότητας

Θα ξεκινησω τον σχολιασμο αυτου του πολυ ενδιαφεροντος ,αλλα και πολυπλευρου νηματος απο την γενικη παραδοχη της Syrah:
αντικειμενικα ορθο ειναι το ορθο της πλειοψηφιας,οπως αυτο διαμορφωνεται απο τα υποκειμενικα κριτηρια των μελων της.
Αναμφισβητητα σωστη αποψη,αν την θεωρησουμε στα πλαισια μιας συγκεκριμενης κοινωνιας,μιας συγκεκριμενης ιστορικης στιγμης.Υπο αιρεση,αν το πλαισιο των παρατηρησεων μας διευρυνθει σε μεγαλες ιστορικες περιοδους και διαφορετικα δομημενες και οργανωμενες κοινωνιες.
Ειναι ορθη π.χ η θανατικη ποινη ως μεσο κολασμου ;Και ποιων συγκεκριμενων παραβατικων συμπεεριφορων; Καποιες συγκεκριμενες κοινωνικες πλειοψηφιες την αποδεχονται,καποιες θετουν περιορισμους,αλλοτε αλλους,καποιες την απορριπτουν.Οπως εξ αλλου συμβαινει και με το θεμα της
ερωτικης συνευρεσης ενος ανηλικου με εναν ενηλικα.

Ποιοι ειναι οι παραγοντες που διαμορφωνουν τις συγκεκριμενες αποψεις σε περι ορθου αντιληψη μιας συγκεκριμενης πλειοψηφιας;
Καποιοι "χαρισματικοι' ηγετες της; Κοινωνικοι φορεις; Ισχυρες δομες οικονομικων συμφεροντων;Η κρατουσα ηθικη;Η θρησκεια και οι κανονες της;Η προσβασιμοτητα στις διαφορες πηγες πληροφορησης και γνωσης; Ολα μαζι;
Οποια κι'αν ειναι η απαντηση,τα υποκειμενικα κριτηρια που διαμορφωνουν τελικα την πλειοψηφουσα αποψη,ειναι ρευστα και ευμεταβλητα.Η ορθοτητα ,το φυσιολογικο,το ηθικο μιας πραξης,μιας αντιληψης,σχετικο.Οι πολλοι εχουν δικιο στον συγκεκριμενο τοπο,στον συγκεκριμενο χρονο,στις συγκεκριμενες συνθηκες.
Ο γαμος των ομοφυλοφιλων επετραπη ,νομιμοποιηθηκε σε καποιες Δυτικες χωρες.Ποια τυχη θα ειχε αραγε μια παρομοια προταση 50 χρονια πριν;Στο Ιραν, αν ενα ζευγαρι παραδεχθει απλα την ιδιαιτεροτητα του θα το παρουν με τις πετρες...

Η νομοθετικη καλυψη ερχεται συνηθως εκ των υστερων να νομιμοποιησει την ορθοτητα της αποψης της συγκεκριμενης πλειοψηφιας,λειτουργει ομως και ως αναχωμα,ως αντισταση, οταν οι συνθηκες μεταβληθουν και μια αλλη περι ορθου πλειοψηφικη αντιληψη αρχισει να διαμορφωνεται.
Η νομοθετικη απαγορευση της ευθανασιας ακομα και για ασθενεις καταδικασμενους και υποφεροντες ,ειναι ενα τετοιο παραδειγμα.Ισως γιατι η κοινωνικη και πολιτικη ισχυς της μειοψηφουσας ,πλεον,αποψης ειναι μεγαλυτερη.

Η σχεση της BDSM κοινοτητας μ'ολ'αυτα ποια ειναι;
Ειμαστε αναμφιβολα μειοψηφια στην συγκεριμενη κοινωνια, την συγκεκριμενη χρονικη στιγμη.Συμφωνα με τα υποκειμενικα κριτηρια της πλειοψηφιας ειμαστε διεστραμμενοι,ανηθικοι,φαυλοι,κινουμενοι στα ορια της νομιμοτητας,για να μην πω περαν αυτης.Το καθεστως δουλειας απαγορευεται,ετσι δεν ειναι;
Οπως και η προκληση σωματικων βλαβων ασχετως συναινεσης του υποσταντος την κακομεταχειριση.
Αν ομως κανουμε ενα ταξιδακι στην Τσεχια,στο ΟWΚ, αυτοματως οι συμπεριφορες μας ,οι πρακτικες μας ,θα θεωρηθουν φυσιολογικες,αυτονοητες,ορθες.(αναφερομαι σε γυναικες Κυριαρχες και αντρες σκλαβους ,ο αναποδος συνδυασμος δεν παιζει εκει ).
Το κριτηριο της νομιμοτητας,υπαρκτο μεν, σχετικο δε. Ας μην μας πονοκεφαλιαζει.

Η συναινεση ομως; ο συναινων;
Ο προβληματισμος προφανως θα πρεπει να επικεντρωθει,αν εχω καταλαβει καλα ,στις ακραιες καταστασεις. Εκει που μπορει να προκυψει ανεπανορθωτη σωματικη βλαβη η και θανατος.
Δεν θα αναφερθω σε αυτοκτονικες συμπεριφορες,δεν βλεπω πως αυτες σχετιζονται με το bdsm.
Πιστευω πως το βασικο,το θεμελιωδες κριτηριο για μια ορθη/ηθικη/φυσιολογικη βδσμ σχεση,πρακτικη,ειναι ο σεβασμος της ζωης,της υγειας και της αρτιμελειας των συμμετεχοντων.Οσο "αρρωστος" και να ειναι ο μαζοχιστης,οσο και αν επιθυμει η επιδιωκει τον θανατο η ακρωτηριασμο η εστω σοβαρο και αιματηρο τραυματισμο του, δεν ειναι ορθο,δεν ειναι ηθικο ,δεν ειναι λογικο να συμπραξει ο σαδιστης.Ποσο μαλλον οταν δεν υπαρχει συναινεση.
Το διλημμα που θετει η Syrah αν ειναι προτιμοτερη η θανατωση ενος μη συναινουντος ζωου απο ενα συναινουντα ανθρωπο δεν θεωρω οτι αποτελει πεδιο προβληματισμου.Ειναι ψευτοδιλημμα οπως θα λεγαμε στη συνδικαλιστικη διαλεκτο.Απαραδεκτα και καταδικαστεα και τα δυο,εφ'οσον υπαρχει βουληση,επιθυμια για την πραξη.Ουτε μπορει να συσχετισθει με μια εξ αμελειας θανατωση ζωου η ανθρωπου.Σαφως και εχει μεγαλυτερη αξια η ζωη του ανθρωπου.Αν ημουν βεβαια σκυλος,θα ισχυριζομουν το αντιθετο.

Θα σταματησω εδω προς το παρον.Ειναι και πολλα τα ζητηματα που μπηκαν,εν ευθετω χρονω τα υπολοιπα.(Αρχιζει και ο Λακης...)

 

Re: Απάντηση: Κριτήρια κανονικότητας

Θεωρώ ότι οι τυποποιημένοι κώδικες (Ευαγγέλιο, Σύνταγμα κλπ) είναι απόρροια της κοινής γνώμης. Ακριβώς όπως ο νομοθέτης αφουγκράζεται τις ανάγκες/προτιμήσεις/αποστροφές της πλειοψηφίας και τις εκφράζει με νόμους, έτσι η και η θρησκεία έχει δείξει ότι μπορεί να είναι εξίσου εύκαμπτη, ερμηνεύοντας κατά τρόπο ευέλικτο την αγία γραφή, έτσι ώστε να πιάνει πάντα τον παλμό της εποχής. Αν λόγου χάρη κάποτε η Παλαιά Διαθήκη προβάλλονταν ως ιστορική καταγραφή του κόσμου, σήμερα έχει παραδεκτά από τον κλήρο, περιεχόμενο αμιγώς συμβολικό, σήμερα οι χριστιανικοί ηγέτες "μας πάνε". Θέλω να πιστεύω πως ούτε αόρατες δυνάμεις υπάρχουν που κινούν τα νήματα της πλειοψηφίας. Και οι χαρισματικοί ηγέτες από την πλειοψηφία εγκρίθηκαν, δεν επιβλήθηκαν έξωθεν. Από την άλλη πλευρά όλα τα παραπάνω που εγώ διατείνομαι πως απορρέουν από την ιδιοσυγκρασία της πλειοψηφίας, ασφαλώς είναι και παράγοντες που την επαναπροσδιορίζουν τελικά. Προτιμώ να μην το βλέπω σαν φαύλο κύκλο αλλά σαν αποτέλεσμα διαρκούς ζύμωσης.

Βέβαια το πώς αξιολογεί καθένας την όσμωση διαφέρει, Για τούτο και οι μειονότητες άλλοτε λιθοβολούνται, και άλλοτε αποτελούν ελίτ (Το τελευταίο σαφώς σπανιότερο, γιατί άραγε 

Το δίλημμα χρησιμοποιήθηκε ως επιχειρήμα για να καταδείξει ότι η συναίνεση δεν στέκει να αποτελεί το κριτήριο-κλειδί, όσο το μέγεθος της προκαλούμενης βλάβης τείνει προς τά άκρα, συνεπώς ισχύει κατά την άποψή μου ότι υπογράμμισα στην πρώτη σου πρόταση.
Και όταν μιλώ για άκρα κάνω λόγο και για το άνω και για το κάτω. Γιατί όπως η συναίνεση του συντρόφου μου για να τον τεμαχίσω δεν είναι αρκετή (για να με καλύψει ηθικά και νομικά αν με κατηγορήσει), ομοίως η συναίνεσή του για να τον τσιμπήσω στο μπούτι δεν είναι απαραίτητη (συνεπώς η έλλειψή της δεν είναι αρκετή για να με κατηγορήσει ηθικά ή νομικά). Ουσιαστικά και πάλι ο μέσος όρος δίνει το στίγμα του φυσιολογικού, όπως αυτό υποτίθεται ότι περιχαρακώνεται από την αναγκαιότητα συναίνεσης.

Δες ένα άλλο παράδειγμα που αφορά στην ηθική της έλλειψης συναίνεσης, όπως αυτή νομιμοποιείται από την αισθητική της πλειοψηφίας: Ο Πατέρας, μού τρύπησε τα αυτιά στην ηλικία των 2,5 ετών για λόγους αισθητικής, ασφαλώς δεν ρωτήθηκα αν θέλω να τρυπηθώ (αν και ομολογώ πως ρωτήθηκα αν θέλω να φορέσω σκουλαρίκια, αγνοώντας όμως πως ακριβώς θα στερεωθούν στα αυτιά μου). Αν για λόγους αισθητικής με τρυπούσε στο χέρι (επειδή του αρέσει να βλέπει το αίμα να κυλάει ή επειδή του αρέσει να βλέπει την πληγή να κλείνει σιγά σιγά) με επίσης αποστυρωμένα εργαλεία, προκαλώντας μία πληγή που μάλιστα θα έκλεινε και γρηγορότερα, θα ήταν παιδεραστής, σαδιστής, ανώμαλος, αφορισμένος. Γιατί; Όχι βέβαια γιατί η αισθητική του δεν συνάδει με της μάζας - η μάζα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της πως δεν πρόκειται για θέμα αισθητικής (λες και η αισθητική είναι κακό να δημιουργεί ηθική, πρέπει η ηθική να είναι αυθύπαρκτη) και έτσι επικαλείται τη συναίνεση. "Δεν συμφώνησες, ή και να συμφώνησες είσαι πολύ μικρή για να εκτιμήσεις την περίσταση. Και εκείνος σε εκμεταλλεύτηκε για να κάνει την "κ**λα" του". "Μα, ούτε για τις τρύπες στα αυτιά συναίνεσα". "Άλλο οι τρύπες στα αυτιά, μην παριστάνεις την ανόητη". "Γιατί, τι (μη αισθητικής φύσης) διαφορά υπάρχει;" Σιωπή. Αν επιμείνω περισσότερο η πλαιοψηφία θα επικαλεστεί ως επιχείρημα την ίδια την πλειοψηφία "Έχεις δει πολλούς λογικούς ανθρώπους να το κάνουν αυτό στα παιδιά τους; Όσοι το κάνουν, είναι έγκλειστοι σε ψυχιατρεία."

Τη συναίνεση τη χρησιμοποιεί η μάζα ως κριτήριο κανονικότητας, όταν αυτή θα εκφράσει αποδοχή για θέματα που ανήκουν ούτως ή αλλιώς στο επιτρεπτό πεδίο (Δεν έχει σημασία αν συναινεί ο σύντροφός μου να τον ακρωτηριάσω - απαγορεύεται να το κάνω.), όπως αυτό ορίζεται από την αίσθηση του ορθού της μάζας. Ενώ τη θεωρεί περιττή για θέματα που η ίδια η μάζα σχεδόν επιβάλλει (Δεν έχει σημασία αν δεν συναινεί το παιδί μου να το βαπτίσω ή να του τρυπήσω τα αυτιά - επιτρέπεται να το κάνω).

Ήταν λάθος το γεγονός ότι δεν το ανέλυσα ξεχωριστά, επιφυλάσσομαι συνεπώς. Αν και εκ πρώτης θεώρησης νομίζω ότι θα πέσω πάλι στον τοίχο "συναίνεση". Είδωμεν.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Κριτήρια κανονικότητας

Εγω παλι,δεν ειμαι τοσο "αγνος".Αμφισβητω την αγαθη προαιρεση του νομοθετη.Ξυνω το λουστρο της συγχρονης φρασεολογιας του μακαριστου και κυτταζω αν αλλαξε τιποτε απο κατω.Πιστευω πως οι πλειοψηφιες κατευθυνονται .Οι τροποι και οι μεθοδοι,πολλοι.Συντεινουν ολοι στο φιλτραρισμα της πληροφοριας και της παιδειας ωστε να διαμορφωνεται 'ελευθερα" και "δημοκρατικα" η επιθυμητη πλειοψηφουσα αποψη.Αυτη ομως ειναι μια ιστορια που σηκωνει πολλη κουβεντα και μαλλον οχι στα πλαισια αυτου του νηματος.

Εδω προκειται για την συναινεση ενος παιδιου,ενος ανηλικου και η πλειοψηφια θεωρει οτι αυτη δεν απαιτειται,δεν θεωρειται βαρυνουσα η γνωμη του,αρα δεν αποδεχεται την συναινεση σαν κριτηριο κανονικοτητας στην συγκεκριμενη περιπτωση,(καλως η κακως,δεν το κρινω, εδω,και επ'αυτου σηκωνει πολυ κουβεντα),αλλα την ηθικη/αισθητικη της αποψη.Συμφωνουμε.


Θα συμφωνησω επισης στην αποψη περι αισθητικης. και στην σημασια που εχει στη διαμορφωση της ατομικης,αλλα και της συλλογικης,της κοινωνικης ηθικης.
Εχω διαβασει καπου ,δεν θυμαμαι που ,οτι σε καποιες φυλες ,ειναι θεμιτο ο συζυγος να προσφερει την γυναικα του στον φιλοξενουμενο του για την σεξουαλικη του ικανοποιηση.Ειναι αποδειξη φιλοξενιας,καλων τροπων.Ειναι φυσιολογικο ,αρα ηθικο.Για μενα παλι, που με θεωρω ανοιχτομυαλο ατομο,(τρομαρα μου), ειναι μη φυσιολογικο.Η συγκεκριμενη αισθητικη προσεγγιση της φιλοξενιας δεν με ελκυει.Εχω επηρεαστει και αποδεχτει εν τελει την κρατουσα ηθικη,της κοινωνιας που ζω ,στο συγκεκριμενο θεμα.Δεχομαι ομως την σχετικοτητα της,καθ'οσον το αισθητικο κριτηριο,σαν αφετηριακο σημειο,δεν μπορει παρα να ειναι υποκειμενικο.