Κυριαρχούμενοι Κεφάλαιο 3

Δεν ηταν γιατρος, ηταν απο αλλον κλαδο, τα μαθηματικα. Την λατρευω αυτη την επιστημη, τα παιχνιδια με τους αριθμους και τους κωδικες με συναρπαζαν απο παντα. Αλλωστε και η γενετικη στηριζεται σε αυτα, εμεις οι γιατροι ψαχνουμε ουσιαστικα να βρουμε την συναρτηση της ζωης, να εξετασουμε τα ορια της, τα ακρα της και τα σημεια καμπης της, ισως τα μαθηματικα και η ιατρικη να ειναι δυο αλληλενδετες επιστημες. Η συζητηση στραφηκε παλι γυρω απο την ερευνα. Ηταν σιωπηλος, ισως γιατι δεν καταλαβαινε πολλα, ισως γιατι ηταν διακριτικος. Ηθελα να τον ακουσω ομως.



‘‘Ο Πυθαγόρας ειναι απο τους πρωτους που ασχοληθηκαν σε πρωιμο επιπεδο με την γενετικη΄΄


θελησα να τον φερω στην κουβεντα. Ο Γιωργος χαμογελασε, σχεδον πονηρα. Μαλλον κατι συμβαινει εδω.



‘‘Δεν ειναι ετσι..’’



ακουσα για πρωτη φορα την φωνη του, αν και ηταν για μερικες λεξεις μονο. Ενα ηταν σιγουρο οτι εκεινος δεν ειχε σε μεγαλη εκτιμηση τον Πυθαγορα και οτι ντρεπονταν πολυ.



‘’ Ο Πυθαγορας δεν μπορει να μιλουσε για ζωη, οταν την στερουσε απο αλλους’’



συμπληρωσε, με πιο εντονη φωνη, διστακτικη αλλα θυμωμενη.




τοτε μπηκε στην συνομηλια η Ειρηνη



‘’ Ο Πυθαγορας ηταν ενας απο τους μεγαλυτερους ελληνες μαθηματικους, απο την αλλη μερια καταδικαζε σε ορκους σιωπης τους μαθητες του, αλλιως τους οδηγουσε σε θανατο, με βαναυσο τροπο. Τους εβαζε μεσα σε βαρελια και τους αφηνε να βυθιστουν στον πατο της θαλλασας, ετσι καταφερνε να τους κανει να σωπασουν για παντα’’


Ειλικρινα αυτο το κομματι της ιστοριας δεν το ηξερα.



‘‘Ακριβως ετσι ειναι, η επιστημη και η γνωση ανηκουν στους ανθρωπους’’


συμπληρωσε με αποφασιστικο τονο, ενω διακριτικα και ιδιαιτερα χαμηλοφωνα μας χαιρετησε. Θα πηγαινε να πιει ενα ποτο ακομη και να χαθει στο πληθος, δεν θα τον αφηνα να απομακρυνθει πολυ..





Γιατι επρεπε να ειναι τοσο ομορφη; αρχισα να αναρωτιεμαι. Ακουσα το ονομα της, το πραγματικο της ονομα ομως μεσα μου της ειχα δωσει αλλο, την ειχα ονομασει Ντεβα, Ντεβα σημαινει θεα στα ινδικα και ηταν το μονο ονομα που θα μπορουσε να την περιγραψει πραγματικα. Σαστισα οταν ακουσα την φωνη της, ηταν τοσο πορτοκαλι. Ευτυχως εκει ηταν η Ειρηνη, με συστησε, ειπε οτι ημουν λιγο ασχετος με το συνεδριο τους και οτι απλα παρακολουθουσα εκει ως φιλος τους. Αρχισαν παλι να μιλανε για τα δικα τους, εκρινα καλυτερο να παραγκωνιστω απο μονος μου, οι ανθρωποι θελουν να συζητησουν για αυτα που τους αρεσουν. Συνεχισα να απολαμβανω το ποτο μου, ομως δεν μπορουσα παρα να κοιταζω χαμηλα μεσα απο το ποτηρι μου, το πατωμα, εκει που εκεινη πατουσε, δεν ξερω τον λογο, μαλλον τοτε δεν ηξερα, ομως μου εβγαινε τοσο αυθορμητα και φυσικα.


Η κουβεντα πηγε παλι κοντα στον υιο του Μνησαρχου. Εκεινη μου μιλησε, παγωσε το αιμα μου, με ρωτησε για αυτον, η πρωτη μου κουβεντα ηταν εντελως αποτομη και κοφτη, το χαμογελο του Γιωργου που περιμενε την εκρηξη μου, ηρθε κι εσβησε η παρεμβαση της Ειρηνης, με βρηκε εντελως συμφωνο, ή απλα ειχε αποδεχτει τα πραγματα απο τη μερια μου. Αισθανομουν ενα καψιμο μεσα μου, ηθελα να της μιλησω, αλλα ντρεπομουν παρα πολυ, γιατι μια τετοια κυρια, σ’ εναν ανθρωπος σαν εμενα δεν θα μιλουσε ποτε. Απογοητευτηκα, τους χαιρετησα διακριτικα, ουτε τολμησα να κανω παλι χειραψια μαζι της, πηγα παλι προς το μπαρ.



Ενα ποτο τωρα, θα ηταν οτι πρεπει. Το ποτηρι μου ξαναγεμισε, αυτη την φορα η δοση ηταν διπλη. Απο πριν ειχα δει το σημειο κοντα στην σκαλα, απο κατω της, ηταν ενα μοναχικο μερος και ειχε ωραια διακοσμηση, λιτη με μοναδικο φως τα κερια που ηταν τοποθετημενα σε ενα μικρο τοιχειο. Ηθελα να γυρισω πισω να την δω για τελευταια φορα. Δεν το τολμησα ουτε αυτο. Γιατι αν το τολμουσα θα εβλεπα οτι εκεινη ηταν ξωπισω μου.



Ακουγα βηματα απο τακουνι, ενω βυθιζομουν στο τρεμουλιαστο φως των κεριων. Ενιωσα ενα ελαφρυ χτυπημα στην πλατη μου, σχεδον τρομαξα, γυρισα και ηταν Εκεινη. Την κοιταξα στα ματια για δευτερολεπτα και χαμηλωσα παλι το βλεμμα μου. Μου μιλησε, μου ειπε να μην φοβαμαι. Δεν καταλαβαινα γιατι ηρθε προς το μερος μου. Αρχισε να μου μιλαει για τα μαθηματικα, για την ιατρικη για το ποσο ενδιαφεροντα ειναι ολα αυτα. Δεν με ρωτησε καθολου για το ποιος ειμαι. Ηξερε μονο οτι της ειχε πει η Ειρηνη νωριτερα. Με εντυπωσιασε οτι ηταν διαφορετικη. Η φωνη της, παταγε ολες τις λεξεις, δυναμικη και τρυφερη συναμα, δεν ξερω πως αλλα αυτος ο ανθρωπος ειχε αρχισει να με μαγευει, την κοιτουσα, κοιτουσα τα χειλη της οσο μιλουσε και με ταξιδευε η φωνη της, αρχισα κι εγω να της μιλαω σιγα σιγα. Μου ειπε οτι θα παραμεινει στο Γκετινγκεν για μερικες μερες και οτι θα ηθελε να με ξαναδει. Με πλησιασε και μου εδωσε ενα φιλι στο μαγουλο, εκεινη την στιγμη ολος ο κοσμος μου εγινε λευκος, ενιωσα το απαλο της αγγιγμα στο μαγουλο μου, μια κινηση που πραγματικα δεν την περιμενα στα πιο

τρελα μου ονειρα, πριν προλαβει να φυγει, της ψιθυρησα στο αυτι, λογια που δεν ξερω αν θα τα ελεγα ποτε, μου χαμογελασε και την εβλεπα να φευγει, να περπατα γοργα στο πληθος και να χανεται αναμεσα στον κοσμο..





Ηταν σιγουρο οτι δεν θα τον αφηνα να φυγει, κατευθυνθηκε προς το μπαρ, χαιρετησα τον Γιωργο, την Ειρηνη και την φιλη τους και αποφασισα να παω κοντα του. Τον κοιτουσα, ηταν νευρικος, ημουν σιγουρος οτι θα πηγαινε καπου οπου θα ηταν μονος του. Αυτη η διακριτικοτητα του και η ντροπη του, ειναι απιστευτα ερωτικη. Ισως ειναι ο πιο βαθυς ερωτισμος που εχω νιωσει. Δεν γυρισε στιγμη προς τα πισω του,ενιωσα την σκεψη του να βυθιζεται στο φως των κεριων, αποφασισα να του μιλησω.





Γυρισε γεματος εκπληξη





‘‘Δεν χρειαζεται να ντρεπεσαι’’



του ψιθυρισα, ενω εκεινος αρχισε να κοκκινιζει, ηταν πολυ γλυκος, με κοιταξε για δευτερολεπτα στα ματια και αμεσως εστρεψε το βλεμμα του χαμηλα. Ηθελα να τον αγγιξω, να τον αγκαλιασω.



‘’Το συνεδριο ηταν επιμορφωτικο, ο συνδυασμος μαθηματικων και ιατρικης παντα με συναρπαζε’’



Εκεινος εγνεφε καταφατικα χωρις να ακουω την φωνη του.



‘’ Για τον Πυθαγορα ειλικρινα δεν ηξερα δεν ηθελα να σε φερω σε δυσκολη θεση’’



Τοτε αρχισα να ακουω τη φωνη του για πρωτη φορα



‘’ Απλα ηταν ενας σπουδαιος επιστημονας, αλλα πολυ κακος άνθρωπος, δεν πειραζει αρκει που μου μιλησατε’’



μου αρεσε αυτο, οτι μου μιλησε πληθυντικο ειναι τοσο μελωδικος και γλυκος ο πληθυντικος.



‘’ Εσεις θα ερθετε εδω για ερευνα στο πανεπιστημιο;’’



Η ερωτηση του, εκρυβε ενα πολυ μεγαλο αγχος και μια αθωα παιδικοτητα



‘’ Ειμαι επισκεπτης για λιγες μερες, δεν εχω αποφασισει ακομη για το μελλον μου’’



το προσωπο του εγινε αρκετα πιο σκυθρωπο ακομη και απο τοτε που μιλησαμε για τον Πυθαγορα.



‘’ ομως θελω πολυ να δω το χωριο εδω, μου αρεσει πολυ, μενω στο Ρομαντικ θα θελα να με ξεναγησεις στο Γκετινγκεν αυριο’’

ηταν η στιγμη που εχασε την ανασα του για δευτερολεπτα, αλλωστε αυριο ηταν Κυριακη, ημουν σιγουρη οτι δεν ειχε κατι να κανει.



Τον ειδα που δαγκωθηκε, δαγκωσε το κατω χειλος του, ηταν τοσο ερωτικο, ενιωσα το κορμι μου, την καρδια μου να φτερουγιζει σε καθε αντιδραση του, ενιωσα ζωντανη, ερωτικη.



Τον πλησιασα και παλι και του εδωσα ενα φιλι στο μαγουλο για καλη νυχτα, το βλεμμα του ηταν στο πατωμα στη κυριολεξια, του ψιθυρησα στο αυτι την ωρα, θα του επετρεπα μονο μια κουβεντα, κι εκεινος διαλλεξε την καταλληλη..



μου ψιθυρισε στο αυτι,



‘’θα γονατιζα για Εσας..’’



Του χαμογελασα και χαθηκα στο πληθος..