Λευκή οπτασία

Λευκή οπτασία…

Σούρουπο, τέλη Σεπτέμβρη. Νοτισμένη γη από την απογευματινή μπόρα. Από κείνες τις μέρες τις υγρές, που κολλάει το πουκάμισο στην πλάτη, πριν καλά καλά το φορέσεις. Καιρός Θεσσαλονίκης…

Κάθεται σε μια πολυθρόνα, δίπλα στη μεγάλη μπαλκονόπορτα της βεράντας, απέναντι ακριβώς από το τραπέζι με τα ποτά, κρατώντας νωχελικά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Τα μισόκλειστα μάτια παρατηρούν τα πάντα και ταυτόχρονα αποθαρρύνουν την προσέγγιση ανεπιθύμητων.

Η μεγάλη αίθουσα στον όροφο του παλιού αρχοντικού κατάφωτη, από τους πολυέλαιους που στραφταλίζουν. Οι διάδρομοι και οι γύρω αίθουσες, με πιο διακριτικό φωτισμό αυτές, φιλοξενούν τους πίνακες του καλλιτέχνη.
Νεαρός, ανηψιός παλιού φίλου. Με εξαιρετικες σπουδές εις Παρισίους και ταλέντο. Και πολύ μα πολύ δρόμο μπροστά του… Η πρώτη του έκθεση στη γενέτειρα…

Η πολλή κίνηση στην κεντρική αίθουσα. Μια παρέα που την είχε ‘μονότερμα’ η κωλοπετσωμένη γκαλερίστα-μάλλον έκλεινε κάποια πώληση. Μια άλλη παρέα, δυο κύριοι μάλλον ευτραφείς, με τις βαρυφορτωμένες και καλοβαμμένες συζύγους τους, οι γνωστοί μαϊντανοί τέτοιων εκδηλώσεων. Είναι περίεργο, σκέφτηκε, το πως τα θηλυκά προσπαθούν να αντικαταστήσουν τη λάμψη τους που χάνεται σιγά σιγά, με τη λάμψη πολύτιμων λίθων και μετάλλων. Η πέμπτη της παρέας, μια εντυπωσιακή 40ρα, Του είχε χαμογελάσει εγκάρδια όταν τους σύστησαν. Το προσεκτικό μακιγιάζ και το φουλάρι στο λαιμό έκρυβαν ίσως από τους αλλους την ‘πιπιλιά’ στο λαιμό της, όχι όμως και από τα έμπειρα ματια Του. Χαμογέλασε… Θα ήταν ενδιαφέρον να δει κανείς αν κάτω από το φόρεμα κρύβονται ίχνη άλλων παρεμφερών δραστηριοτήτων.

Ένα ζευγάρι νεαρών, ατημέλητα ντυμένων, παρατηρούσε τα εκθέματα συζητώντας χαμηλόφωνα. Τα μάτια του νεαρού έλαμπαν πυρετικά, πεινασμένα. Ο μόνος που ζει εδωμέσα, σκεφτηκε.

Και τότε φάνηκε. Ξεπήδησε λες από το μισόφως του κεφαλόσκαλου και όλα τα φώτα λες και έπεσαν πάνω της. Λευκή οπτασία.

Γυμνοί ώμοι. Λευκό ριχτό φόρεμα ως τη μέση της κνήμης, μαύρα μακρυά μαλλιά. Πέδιλα.
Ηλικία περίπου σαν την κόρη του. Αρκετά μακρυά για περισσότερες λεπτομέρειες. Μόνη;
Αβέβαιη κοίταξε δεξια-αριστερά και μετά το φυλλάδιο που κρατούσε. Κίνησε για αριστερά. Μόνη. Βάδισμα γαζέλλας.

Αναψε τσιγάρο. Ασσο σκέτο. Πιστό φίλο από το πανεπιστήμιο. Σύντροφο στο εργοτάξιο, άμα ήθελε να σημειώσει η να σκιτσάρει κάτι για να το εξηγήσει στα μαστόρια. Φύσηξε ψηλά τον καπνό. Οι ήχοι χαμήλωσαν λες, ασήμαντοι.

Μπαίνει από την πλαινή πόρτα. Γρήγορη ματιά τριγύρω, σταματάει για λίγο πάνω Του, χαμηλώνει. Βάδισμα αργό, μα νευρικό. Λεπτά χαρακτηριστικά, μαλλια μέχρι κάτω από την πλάτη. Πλήρης απουσία κοσμημάτων. Σώμα λεπτό, γυμνασμένο. Αστράγαλοι σμιλεμένοι λες σε αλάβαστρο. Α ρε Ξενοφώντα, σκέφτηκε…

Οι ηχοι χαμηλώνουν όντως. Οι γνωστοί κυριοι ρίχνουν κλεφτές ματιές, οι κυρίες μαλλον ζηλόφθονες. Η 40ρα γύρισε και Τον κοίταξε με σημασία, γλύφοντας τα χείλη, λες και έπαιρνε καποια σταγόνα από το κοκτέιλ της που ειχε μείνει εκεί. Ανταγωνιστικά.

Η οπτασία πέρασε προς την άλλη πλευρά. Ακριβώς κάτω από την πόρτα, Του εριξε μια κλεφτή ματιά, ίσως γιατί ενοιωσε την επίμονη δική του που την ακολουθούσε. Το έπιασε στον αέρα. Ακομη και το ότι χαμήλωσε τα μάτια τη στιγμή που εξαφανίζονταν, μη αντέχοντας το δικό Του βλέμμα. Της εδωσε 10 λεπτά… Ενας Ασσος ακόμη άρχισε να γίνεται καπνός.

Επανεμφανίστηκε με το βλέμμα πάνω Του. Ματιά που τραβήχτηκε γρήγορα τάχα πως εξερευνά όλο το χώρο. Πλησίασε το τραπέζι με τα ποτά και κάτι είπε στο σερβιτόρο. Στα τρία βήματα, την ώρα που διασκέλιζε το κατώφλι προς τη βεράντα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι και στρέφοντας το κεφάλι προς το μέρος Του, χτύπησε το κινητό της.

Χαμογέλασε…

Ξαναγύρισε και, με αργό βήμα, άφησε το μισογεμάτο ποτήρι στο τραπέζι και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Στα μισά, άλλαξε λες γνώμη, και πήγε στο τραπεζάκι με το βιβλίο επισκεπτών να γράψει κάτι. Και…
Κάνοντας στροφή σχεδόν 180 μοιρών γυρίζει προς αυτόν. Πόδια ελαφρά ανοιχτά, λεκάνη προτεταμένη, μάτια χαμηλά, μια έκρηξη καλά κρυμμένης θηλυκότητας.

Υπέρβαση… σκέφτεται

Το δεξί της χέρι υψώνεται και ρίχνει στην πλάτη τα μακρυά στιλπνά μαλλιά, χαριζοντάς του, επιτέλους, πλήρη εικόνα της καμπύλης του λαιμού.

Α ρε Ξενοφώντα, σκεφτηκε ξανά… 2 στα 3…

Το χέρι παραμένει εκεί, με το απαλό μέσα μέρος του καρπού στραμμένο προς το μέρος του, φωτεινό σημάδι. τόσο όσο χρειάζεται. Κατεβαίνει, το κοριτσίστικο στήθος ανασήκώνεται από βαθειά ανάσα και η οπτασία κατευθύνεται προς το τραπέζι με τα ποτά. Βάδισμα αλλοιώτικο, αργό, θηλυκό, σαγηνευτικό.

Το μυαλό αφαιρείται αναλογιζόμενο τη συσσωρευμένη ομορφιά… Ξυπνάει από τον ήχο από κάτι που σπάει…
Πίνακας, σκέφτεται. Αλικο σε λευκό φόντο. Πεντε κόκκινες κηλίδες που συναγωνίζονται ποια θα μεγαλωσει περισσότερο. Στο τραπεζομάντηλο. Στο λευκό φόρεμα. Στο δάπεδο. Και άλλες δυο στα μαγουλα της οπτασίας που γονατισμένη προσπαθεί να μαζέψει καποια γυαλάκια.

Ανόητε σερβιτόρε…

Η οπτασία φεύγει τρέχοντας προς τη βεράντα. Οι κουβέντες ξαναρχίζουν. Της δινει μερικά λεπτά.
Παίρνει δυο ποτήρια κόκκινο κρασί και βγαίνει στη βεράντα. Το λευκό λινό σακκακι κινείται λες από μόνο του στο μισόφωτο. Πλησιάζει το κορμί που μισοσκυμμένο στο παραπέτο ατενίζει κάπου στο άπειρο
Η βραδυά ζητάει όντως μια σπονδή, της λέει απαλά, προτείνοντας το αριστερό χέρι με το ποτήρι.

Τινάχτηκε πάνω ξαφνιασμένη. Γύρισε. Το φως από μέσα έπεφτε, λες επίτηδες, στο πρόσωπό της.
Μάτια μελιά, Λίγο υγρά. Ρουθούνια να πάλλονται. Και ένα χαμόγελο, μια καμπύλη, εκεί, στην ακρη των χειλιών…
Ξενοφώντα, ακου, 3 στα 3…
Τότε, άξαφνα, συνειδητοποίησε ότι θα του άρεσε να τη βλέπει και να την ακούει να γελάει. Απίστευτο!

Το στόμα της οπτασίας ανοίγει να πει κάτι, μα κλείνει άηχα, λες και δε συνδέθηκε ο εγκέφαλος με τις φωνητικές χορδές. Ένα κύμα ανεβαίνει από το διάφραγμα, τρεμουλιαστά. Κατεβάζει τα μάτια και το βάζει στα πόδια.

Την παρακολουθεί με το βλέμμα να φτάνει στο κεφαλόσκαλο, να ρίχνει μια ματιά προς την κατεύθυνση του και να χύνεται στη σκάλα. Πρόσκληση; Αφήνει τα ποτήρια στο παραπέτο και χουφτώνει τη σιδερένια κουπαστή.

Τη βλέπει να βγαίνει στην αυλή, ακριβώς κάτω του και να απομακρύνεται. Οι αρθρώσεις των δακτύλων Του έχουν ασπρίσει όπως σφίγγει το σίδερο…
Γύρισε να με δεις! Τώρα! Της φωνάζει νοερά.

Σταματάει. Γυρίζει το κεφάλι και το σηκώνει προς τη φιγούρα με το λευκό σακάκι. Σα παιδί που το έπιασαν να χώνει το χέρι στο βάζο με τις καραμέλες, το κατεβάζει και συνεχίζει τρέχοντας.

Τα φώτα από το αυτοκίνητο της λογχίζουν το σκοτάδι. Με ήχο κάπως πιο έντονο από το κανονικό, το αυτοκίνητο απομακρύνεται.

Χμμμ… ΝΖΚ-3ΧΧΧ σημειώνει πάνω στο πακέτο εκείνος. Ανάβει έναν Άσσο και εισπνέει βαθειά.
Pour vous revoir ma petite gazelle. Demain, ici.
Χαμογέλασε, έσκυψε και πήρε δίπλα από το πόδι του το κινητό που είχε πέσει πάνω του πριν.
Ίσιωσε το κορμί και προχώρησε σταθερά προς το φως. Μόνος με τις σκέψεις Του

 

Δε μπορει να τελειωνει ετσι!!!

Μπορει;;;!

 

ναι αμέ μια χαρά τελείωσε!