Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι

Τον Ιούνιο του 1972 μία πορνογραφική ταινία έκανε πρεμιέρα σε κεντρικό κινηματογράφο της Time Square της Νέας Υόρκης, προσελκύοντας δέκα εκατομμύρια Αμερικανών και ανατινάζοντας τα υπάρχοντα κινηματογραφικά, πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά δεδομένα.

Βαθύ Λαρύγγι: το ψευδώνυμο του πληροφοριοδότη των σκανδάλων του Γουότεργκεϊτ.
Διάσημο κοκτέιλ Πάνω απ' όλα, όμως, η ταινία που το 1972 -ηθελημένα ή αθέλητα- προκάλεσε μία κοινωνική επανάσταση ηθών: ευυπόληπτοι πολίτες, άνθρωποι των γραμμάτων, νοικοκυρές, ζευγάρια, επαναστάτες φοιτητές, celebrities – σύμβολα της εποχής, ακτιβιστές, συνειδητοποιημένοι δημοκρατικοί αλλά και περίεργοι Ρεπουμπλικάνοι... όλοι έσπευσαν να τη δουν, αγοράζοντας στην τιμή του εισιτηρίου την προσωπική, πολιτική και κοινωνική τους χειραφέτηση.

Ακόμα και σήμερα, όποια και να είναι η θέση κάποιου απέναντι στην πορνογραφία, το Βαθύ Λαρύγγι μοιάζει να ξεφυτρώνει στην επιχειρηματολογία αντίπαλων θεωριών ως το ορόσημο ενός κόσμου που άλλαζε. «Υπάρχει κάτι βαθιά λυτρωτικό στο να παρακολουθείς μία πίπα σε μία γεμάτη κινηματογραφική αίθουσα», δηλώνει ένας τότε θεατής, ο γνωστός εκκεντρικός σκηνοθέτης Τζον Γουότερς, αγγίζοντας ίσως την κορυφή του παγόβουνου.

Στην εποχή της απομόνωσης της καλωδιακής τηλεόρασης και του Διαδικτύου, ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς αν ο πουριτανισμός νίκησε τελικά. Αυτό είναι ένα κομμάτι που εξετάζει το Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι, το ντοκιμαντέρ που έκανε πάταγο στο φετινό φεστιβάλ του Σάντανς, παραθέτοντας στοιχεία, συνεντεύξεις και αναλύσεις γύρω από τις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της ταινίας. Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

12 Ιουνίου 1972
Ο Ζεράρ Νταμιάνο, ένας πρώην κομμωτής από το Queens, ανακαλύπτει τη νεαρή Λίντα Λάβλεϊς, μία πρωταγωνίστρια πορνό με ένα σπάνιο χάρισμα στο στοματικό έρωτα, και στήνει μία ταινία 62 λεπτών πάνω της. Λίγες ημέρες γυρισμάτων στη Νέα Υόρκη, έξι μέρες σε μοτέλ του Μαϊάμι, ένας προϋπολογισμός της ταπεινής τάξεως των 22.500 δολαρίων (λεφτά που δόθηκαν εξ ολοκλήρου από τη Μαφία) και... κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τι επρόκειτο να ακολουθήσει.

Η αφορμή ήταν απλή: η ταινία ξέφυγε από την απλή συρραφή σεξουαλικών συνευρέσεων και είχε μία χιουμοριστική πλοκή.
Η πρωταγωνίστρια υποτίθεται ότι έχει την κλειτορίδα της στο πίσω μέρος του λαιμού της, οπότε όσα ακολουθούν εφάπτονται στην αναζήτηση του οργασμού της.

Όλη αυτή η ανατροπή -τόσο στην κωμική διάσταση των πραγμάτων όσο και στο ότι η πεολειχία παρουσιαζόταν για πρώτη φορά ως κάτι που ικανοποιεί τη γυναίκα όσο και τον άντρα- μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα, έγινε θέμα συζητήσεων, αντιπαραθέσεων, ανεκδότων σε τηλεοπτικά σόου, εξαπλώθηκε τόσο ώστε το φιλμ να ξεφύγει από τα περιθωριακά σινεμά και να παίζεται σε κανονικές αίθουσες, θεατές να μένουν ώρες στην ουρά για να εξασφαλίσουν εισιτήριο, ανάμεσα τους να βρίσκει κανείς από τον Τζακ Νίκολσον και τον Γουόρεν Μπίτι, μέχρι τον Τρούμαν Καπότε και τον Αντί Γουόρχολ και τα τελικά έσοδα να φτάνουν τα 600 εκατομμύρια δολάρια.

Όχι ότι έχει κανείς επίσημες πηγές του box office. To νούμερο αυτό δίνεται από υπολογισμούς του FBI, το οποίο αναγκάστηκε να παρέμβει, καθώς είναι διαβόητες οι ιστορίες όπου οι αντιπρόσωποι της Μαφίας (ως «παραγωγοί») κατέφθαναν καθημερινά στα ταμεία για να εισπράξουν το ποσοστό τους, μετρούσαν κεφάλια στην είσοδο και έκαιγαν κινηματογράφους που δεν απέδιδαν τα πραγματικά νούμερα.

Τον Ιανουάριο του 1973 το Βαθύ Λαρύγγι θα αποτελούσε πια πολιτιστικό γεγονός, η ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο New York Review of Books θα το αποκαλούσε «porn chic» και η κριτική των New York Times θα χαρακτήριζε τη Λίντα Λάβλεϊς μία «εκρηκτική, χαρισματική περφόρμερ».

Οι πολιτικές αντιδράσεις ήταν άμεσες: η κυβέρνηση του Νίξον εξαπέλυσε πόλεμο κατά της νέας αυτής τάξης πορνογραφίας. Η ταινία απαγορεύτηκε αρχικά στη Νέα Υόρκη (από ένα δικαστή, ο οποίος φέρεται στα πρακτικά να ρωτάει με άγνοια για την ύπαρξη «κλειτοριδικού οργασμού») και μετά σε 23 ακόμα πολιτείες, ενώ μία σειρά από δίκες κατέληξαν σε ένα πρωτοφανές πρόστιμο των τριών εκατομμυρίων δολαρίων και στην καταδίκη σε πενταετή κάθειρξη του πρωταγωνιστή Χάρι Ριμς για «προσβολή της δημοσίας αιδούς», μία απόφαση που ανατράπηκε στην έφεση στο ανώτατο δικαστήριο μετά τη νίκη των Δημοκρατικών στις εκλογές.

Ειρωνεία; Η κυβέρνηση Νίξον έπεσε από το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ, ο κρυφός πληροφοριοδότης για το οποίο έφερε το ψευδώνυμο «Βαθύ Λαρύγγι». Ρόδα είναι και γυρίζει...

Ιανουάριος 1986
Η Λίντα Μορτσιάνο (σ.σ.: Λάβλεϊς) καταθέτει στην Επιτροπή Εναντίον της Πορνογραφίας.
Η πρώην πορνοοτάρ και νυν ιεραπόστολος, έξι χρόνια πριν από την επίσημη αυτήν κατάθεση της, είχε γράψει την αυτοβιογραφία της (Ordeal) όπου αποκήρυττε το παρελθόν της.
«Όταν βλέπετε την ταινία, αυτό που βλέπετε είναι ο βιασμός μου.
Ο άντρας μου και η Μαφία κρατούσαν όπλο στο κεφάλι μου καθ' όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων».

Η Λίντα Λάβλεϊς γεννήθηκε Λίντα Σούζαν Μπάρμαν. Μεγάλωσε στο Γιόνκερς της Νέας Υόρκης. Πήγε σε καθολικό σχολείο. Ο πατέρας της ήταν Νεοϋορκέζος αστυνομικός.
Μέχρι που στα 21 της χρόνια ο άντρας που την πλησίασε σε μία δημόσια πισίνα της πόλης και της πρότεινε να την κάνει σταρ του σινεμά, θα γινόταν ο σύζυγος και προαγωγός της.
Σύντομα την εθίζει στην κοκαΐνη, τη βάζει να κάνει σεξ με ξένους, ζώα και να γυρίζει φτηνά πορνό μέχρι που έσκασε το τζακπότ: Το Βαθύ Λαρύγγι.

Μόνο που η ίδια δεν είδε σημαντικό όφελος -αν και χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχε ταινία. Πληρώθηκε 1.500 δολάρια, είχε 1-2 αποτυχημένες συνέχειες στην «κινηματογραφική» καριέρα της, κάποια εξώφυλλα και δημοσιεύματα σε αντρικά περιοδικά, και μετά η αφάνεια.
Όταν βρήκε το κουράγιο να εγκαταλείψει τον άντρα της, η όλη στροφή της στη θρησκεία αντιμετωπίστηκε με δυσφορία από τους πρώην συναδέλφους της αλλά και το ευρύ κοινό.
Κανείς δεν την πίστεψε.
Θεωρήθηκε μία απόπειρα για να ξανακερδίσει τα φώτα της δημοσιότητας.
Το όνομα της έγινε όρος στη «βιομηχανία» για κάποιον που υποκριτικά αρνείται το παρελθόν του: το «Σύνδρομο Λίντα».

Το 2202 το αυτοκίνητο της έπεσε πάνω σε μία κολόνα και η Λίντα πέθανε έπειτα από λίγα 24ωρα σε νοσοκομείο του Ντένβερ.
Ένας από τους παλιότερους συνεργάτες της, ο Αλ Γκόλντσταϊν, είπε στο άκουσμα του θανάτου της: «Καλά ξεκουμπίδια.
Ήταν καλή στις πίπες. Ήταν ένα σκουπίδι. Το βιβλίο της μας ντρόπιασε όλους. Ήταν μια πόρνη, μία αλήτισσα, μία ψεύτρα τσούλα. Θα ήθελα να αδειάσω στο λαιμό της προτού τη θάψουν.
Να πάρει το σπέρμα μου μαζί της».

Ιανουάριος 2005
Κάτι τέτοιες δηλώσεις σε κάνουν να σκέφτεσαι αντίστροφα. Σεξουαλική επανάσταση. Τι στα αλήθεια κατάφερε; Ακόμα και αν ορδές γυναικών είδαν το Βαθύ Λαρύγγι και προσπάθησαν να εκπαιδευτούν σε ακροβατικά, ποτέ το τότε φεμινιστικό κίνημα δεν είδε την ταινία ως γυναικεία.
Αντίθετα, ακόμα και οι πιο προοδευτικές φεμινίστριες (γιατί υπήρχαν και οι άλλες που για να προστατέψουν τη γυναίκα κατέληγαν να συντάσσονται με τον πουριτανισμό των δεξιότερων κομμάτων) το μίσησαν.

Ο λόγος ήταν απλός: με την επίφαση ότι «η ηρωίδα ψάχνει τον οργασμό της» στην ουσία μασκάρευαν μία ακόμα, ίσως τη σημαντικότερη, αντρική φαντασίωση ηδονής.

Το ντοκιμαντέρ Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι των Φέντον Μπέιλι και Ράντι Μπαρμπάτο κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σάντανς, τριάντα τρία χρόνια μετά τα γεγονότα, και επιχειρεί να εξηγήσει τις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της ταινίας μέσα στο χρόνο.
Αγγίζει πάρα πολλά εύστοχα σημεία. Κάτω από τις καρτουνίστικες καρικατούρες των «συντελεστών» (το σκηνοθέτη Νταμιάνο ως το «σάτυρο», τη Λίντα ως την «απελευθερωμένη χίπισσα») κρυβόταν ένα κύκλωμα από γλοιώδεις, αδηφάγους μαφιόζους, μηχανορράφους αιθουσάρχες, ανίκανους δογματικούς πολιτικούς, ανεγκέφαλους celebrities και πωρωμένους φονταμενταλιστές.

Όλες αυτές οι πλευρές υπάρχουν στο ντοκιμαντέρ. Τίποτα όμως από πλευράς φεμινισμού. Και όμως υπάρχει ένα τρίτο ρεύμα φεμινισμού το οποίο επιχειρεί να εντάξει το δικαίωμα της γυναίκας στο να βλέπει πορνό. Ποιος νοιάζεται στα αλήθεια; Αφού και η γυναίκα δεν χρειάζεται να βγει από το σπίτι της, να έρθει στη δύσκολη θέση να αγοράσει εισιτήριο, να μπει σε μια αίθουσα, ή ακόμα και να νοικιάσει μία ταινία από το υπόγειο ενός βίντεο κλαμπ.
Κλείνει τις κουρτίνες και ανοίγει την καλωδιακή της τηλεόραση. Ή μπαίνει στο Internet. Η σεξουαλική επανάσταση απέτυχε. Κατ' ουσία και κατ' επίφαση.
Αν η επίφαση είναι στη φόρμα (ο πιτσιρικάς του '70 κλεινόταν στην τουαλέτα με το Playboy, ενώ τώρα σερφάρει), η ουσία φανερώνεται περισσότερο επίφοβη: ο καθένας συνεχίζει να είναι μόνος του, το σεξ παραμένει αμαρτωλό και, επιπλέον, κατασκευάζεται, πακετάρεται και σερβίρεται σε ακόμα πιο διεστραμμένες συσκευασίες.

Ταυτόχρονα η υποκρισία της Αμερικής το θέλει απόν από οτιδήποτε απευθύνεται σε «mainstream» κοινό και έχει να κάνει ξεκάθαρα με το ίδιο το σεξ.
Όσο η Ευρώπη και η Ασία δεν φοβούνται να δείξουν την αλήθεια γυμνή, το σταυροπόδι της Σάρον Στόουν, δέκα χρόνια πριν, μοιάζει να είναι το τελευταίο δείγμα πρόκλησης από τη νεοπουριτανική Αμερική.

Ακόμα χειρότερα; Οι πιτσιρικάδες που είδαν το Βαθύ Λαρύγγι φέτος στις αποκαταστημένες κόπιες και σε μεταμεσονύκτιες προβολές το βρήκαν «ξεπερασμένο».

Μήπως πρέπει όλοι να αναζητήσουμε μερικές απαντήσεις, εκεί, στα βαθιά;

 

Και ο δαίμων της Mistress EYAΣ.

 

RE: RE: Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι

rolfo με έχεις πάρει στο κατόπι?
Μήπως έγινες ο δαίμων ο δικός μου όπως λεει ο serr?

Tέλος πάντων για να σου απαντήσω, το κείμενο είναι συλλογές από διάφορα άρθρα και έχει μονταριστεί