Μία Άμωμος Σύλληψη

Τα δευτερόλεπτα περνούσαν σαν ξεφωνητά της οπερετικής χονδρής που θα βγει να δώσει ένα τέλος σ’ όλο αυτό.

«Ορίστε και τα καφεδάκια μας. Αλήθεια, πώς το φαντάζεσαι το τέλος;», ρώτησα αδιάφορα.

«Το τέλος της ταινίας; Το δικό μου; Βέβαια, όλοι έχουν από ένα – δεν νομίζεις;», είπε γελώντας.

Μικρός είδα τον Χάρο με τα μάτια μου. Για μισή ώρα ήμουν κλινικά νεκρός.

«Όλοι; Ίσως πάλι όχι. Τόσες θρησκείες και δοξασίες…», προσπαθούσα να της πω ότι εγώ ήδη είχα περάσει αυτό το στάδιο – μία φορά.

Μισή ώρα νεκρός, μέσα στο ασθενοφόρο. Και μετά ανένηψα. Στο μεταξύ, κάτι είχε αλλάξει.

«Και πώς ενδιαφέρεσαι για το ‘τέλος’ μου;», με ρώτησε.

Ήταν μία επιβλητική παρουσία, με πολύ έντονο βλέμμα που το έστρεφε γύρω-γύρω σαν να ήταν μαύροι προβολείς.

«Δεν είναι κάπως άκομψο να ρωτάς μία εγκυμονούσα, έστω και ανύπαντρη», συμπλήρωσε με νάζι.

Μετά το ατύχημα συνέχισα κανονικά τη ζωή, όμως κάτι είχε αλλάξει. Οι άνθρωποι πέθαιναν, συνέχισαν να πεθαίνουν, αλλά, κάποιοι λίγοι, μου το έλεγαν!

Πρώτη φορά συνέβη με μία μακρινή ξαδέλφη. Είχε έρθει μαζί μας διακοπές και τα φτιάξαμε. Ολοκληρώσαμε τη σχέση μας πίσω στην πόλη μία μέρα πριν γυρίσει στην οικογένειά της. Εκείνο το μεσημέρι βγήκαμε για παγωτό και με τον αέρα της νιότης διέσχισε το δρόμο χωρίς να βάλει φρένο – δεν είχε φραγμούς.

Το περίεργο ήταν ότι λίγο πριν, εκεί στην πλατεία, μία αλλόκοτη λέξη είχε στην κυριολεξία περάσει σφυρίζοντας στ’ αυτιά μου. Την ίδια στιγμή εκείνη είχε γυρίσει να μου πει: «είπες κάτι;»

Από καιρού εις καιρόν ερχόμουν αντιμέτωπος με το ίδιο μοτίβο, σε βουνό ή θάλασσα, σε πόλη ή σε χωριό, μόλις σαν σφαίρα θα σφύριζε στ’ αυτιά μου μία φωνή: ‘πεθαίνω’, κάποιος θα γυρνούσε και θα με ρωτούσε κάτι…

Έχω υπολογίσει και το χρονικό διάστημα μεταξύ της ερώτησης και του μοιραίου: μισή ώρα!

Τώρα τα δευτερόλεπτα κραυγάζουν σαν τους ακροτελεύτιους σπασμούς της Κάρμεν της τσιγγάνας. Απέναντί μου έχω μία ανύπαντρη μέλλουσα μητέρα, που λίγη ώρα πριν της πρόσφερα τη σειρά μου στην ουρά του ταμείου. Μόλις έβαζε και τα τελευταία ψώνια στη δεύτερη παραγεμισμένη πλαστική σακούλα, γύρισε να με ρωτήσει τι ώρα περνούσε το επόμενο λεωφορείο της δημοτικής συγκοινωνίας.

Την κοίταξα με γουρλωμένα τα μάτια και ενστικτωδώς την άγγιξα. Πήγαμε στο παρακείμενο καφέ μέχρι να περάσει η ώρα και να τη βοηθήσω με τις τσάντες ν’ ανέβει στο λεωφορείο.

Κάθισε αγέρωχη σαν πάνω σε θρόνο, με τα μπούτια της ανοιχτά και παντοδύναμα, ίδια κολώνες πανάρχαιου βωμού – έτοιμη να γεννοβολήσει τον κόσμο με σάρκα και αίμα. Ένιωσα υπερβολικά αδύναμος, αναιμικός, μπροστά της. Κοίταξα στο πλάι και είδα ένα ωραίο παιδί με λευκό πουκάμισο, αρκετά βαρβάτος.

«Περνάω την ώρα μου γράφοντας. Τίποτα το σημαντικό, φανταστικές ιστοριούλες, ακονισμένες με μπόλικο ερωτισμό και πτώσεις αυτοκρατοριών – κυρίως του εγώ μας», μιλούσα κάπως νευρικά.

«Και μπορείς να ζεις από αυτό;», με ρώτησε.

«Όχι, αλλά ούτε νομίζω ότι θα άξιζε τελικά – εννοώ να ζεις μόνο γράφοντας. Οι λόγοι αρκετοί: τα γραπτά χάνουν σ’ αυθορμητισμό, η απόλαυση γίνεται δουλεία, απομονώνεσαι, στην ουσία φυλακίζεσαι στην ίδια την φαντασία σου.»

«Ποιο είναι το στυλ σου;»

«Συνήθως μικρές ιστοριούλες – δεν μπορώ να κρατηθώ για πολύ, να μακρηγορώ. Θέλω να πω ότι η γραφή είναι σαν το σεξ, ποθείς να γράψεις και όταν το κάνεις τότε προσδοκάς σε μία τελείωση, που τουλάχιστον θα κάνει τη διαφορά»

«Και που θα μπορούσα να σε διαβάσω; Ίσως κι εγώ λίγο να μοιάζω στους ήρωες σου.»

«Η αλήθεια είναι ότι, τώρα που το σκέφτομαι, έχω έναν χαρακτήρα που σου μοιάζει. Έγκυος, ανύπαντρη…», πήγα να συνεχίσω αλλά η ματιά μου περιπλανήθηκε στον χώρο και έπεσε στο απέναντι συνοικιακό σουπερμάρκετ. Θυμήθηκα το χρώμα των μαλλιών της γυναίκας που πριν λίγο καθόταν στο ταμείο. Βουητό από κόρνες και μηχανές πλημμύρισε τ’ αυτιά μου. Η κοπέλα απέναντί μου είχε στρέψει την προσοχή της πάνω στο τραπέζι. Ήταν η στιγμή που πρόσεξα ότι στο λαιμό φορούσε φουλάρι. Το νύχι της φάνηκε να γρατζουνάει την επιφάνεια του τραπεζιού, μέχρι το δάχτυλό της ολοφάνερα έδειχνε προς τη μοναδική ζαχαρίνη με άλλο χρώμα.

Ένιωσα γύρω μου σκιές να κινούνται σαν μαύρα σύννεφα.

«Ναι, όλα έχουν ένα τέλος – ασταμάτητα», μου πέταξε αδιάφορα.

 

Σαν συμπάσχων περί δημιουργικής γραφής και στύλ μικρών ιστοριών, μπορώ να πώ πως με έχει απασχολήσει πολύ η φάση του "τέλους". Στην ανθολογία που έβγαλα στο amazon έπαιζε μεγάλο ρόλο. Χαίρομαι να βλέπω οτι παίζει μέσα στο μυαλό και άλλων ανθρώπων. Ευχαριστώ για την έμπνευση. Μπορεί όλα να έχουν ένα τέλος αλλα πιστεύω πως εσύ δεν το έχεις φτάσει ακόμα όσον αφορά την γραφή, Συνέχισε να γράφεις!

 

Γράφω άρα υποφέρω ή λουφαρω; Κυρίαρχος της γραφής ή υποταγμένος της; Και τα 2; Τότε, στήνουμε στην αμμουδιά παλάτια... γράφουμε με τα φτυαρακια και τα κουβαδάκια!