Μίλα μου βρόμικα

Τα βρομόλογα είναι ευρύτατα διαδεδομένο συνοδευτικό της σεξουαλικής πράξης, σε πλείστες εκδοχές της. Όπως είναι μάλλον απίθανο να ολοκληρωθεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας δίχως ν’ ακουστεί ούτε ένα «γκολ!» ή έστω ένα «πάρ’ τους τα σώβρακα», έτσι και είναι μάλλον ασύνηθες να ολοκληρωθεί μια συνουσία δίχως καμιά σχετική ατάκα. Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ποιος μιλάει. Μπορεί ένας εκ των δυο, συνηθέστερα και οι δυο με διαφορετική όμως συχνότητα (στέκομαι στους δύο χάριν ευκολίας, αν θέλετε αντικαταστήστε το δύο με ν. Ανάλογες τροποποιήσεις μπορείτε να κάνετε και στη χρήση των φύλων). Κλασικό είναι το πινγκ-πονγκ των χρόνων και των εγκλίσεων των ρημάτων: θα σε σκίσω / σε σκίζω – σκίσε με. Εδώ προκύπτει κατά τα φαινόμενα ένα παράδοξο: ο «ενεργητικός» κάνει μια καταφατική δήλωση ή δίνει μια υπόσχεση, ενώ ο «παθητικός» το ρίχνει στις προστακτικές, δεν έχει ο άτιμος ούτε καν την τσίπα να τις καμουφλάρει ως υποτακτικές («να με σκίσεις»). Καλά, μην ψαρώνετε, διότι η γλώσσα δεν είναι τόσο απλοϊκή. Αυτό που φαίνεται σαν παράδοξο στο πλαίσιο της ξερής γραμματικής, αποκαλύπτεται συνεπώς εμπαθές πίσω απ’ το παραπέτασμα: «σε σκίζω» δε σημαίνει φυσικά «κάνω δημοσιογραφική κάλυψη αυτού που λαμβάνει χώρα», αλλά επικυρώνει λεκτικά την επιθετική διάθεση του εν λόγω σκίστη. Διαβεβαιώνει (αν όχι απειλεί) δηλαδή τον άλλον ότι αυτό που γίνεται δεν είναι μια φυσιολογική ζωώδης διαδικασία, αλλά μια πράξη που στοχεύει στην εξουθένωσή του. Η τελεσίδικη καταστροφή που προτείνει το σκίσιμο αναφέρεται μεταφορικά στην ολοκληρωτική κυριάρχηση επί του άλλου. Άλλωστε το ασυνείδητο έτσι είναι, κομμάτι μονόχνωτο, και του αρέσει να οδηγεί μια αίσθηση διάνοιξης στο ακρότατό της όριο, στο μη παρέκει. Αναφορικά δε με το «σκίσε με», ασφαλώς δεν αποτελεί προστακτική (γιατί μια προστακτική στέκει από μόνη της, ενώ κανείς δε λέει «σκίσε με» σε κάποιον που δεν το θέλει), αλλά υπερθεματισμός των προθέσεων του άλλου. Μ’ άλλα λόγια, το «σκίσε με» είναι επιτατικό του «ναι», που δεν κάνει άλλο παρά να ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Ας προσπαθήσω τώρα να προσεγγίσω το ρεπερτόριο ορισμένων συχνών λέξεων και φράσεων.
Παρακαλούνται όσοι σκανδαλίζονται εύκολα να διακόψουν εδώ την ανάγνωση, και όσοι έχουν ανάλογους προβληματισμούς να μελετήσουν προσεκτικά τα παρακάτω ώστε να συνεισφέρουν με τις δικές τους ερμηνείες. Διατηρώ ακέραια (!) την υποκειμενικότητά μου αλλά είμαι πάντα φιλομαθής.
Πουτάνα. Μακράν ίσως η πιο διαδεδομένη λέξη επί τω έργω, για χάρη της οποίας εκτός από πολύ σπέρμα θα μπορούσε να χυθεί και πολύ μελάνι. Εκφέρεται μεμονωμένη, είτε εντός μικρών διαλόγων (τι είσαι; πουτάνα / η πουτάνα σου), είτε παρατακτικά μέσα σε μια σειρά σχετικών λέξεων (πουτάνα, καριόλα, γαμιόλα, κ.ο.κ.). Είναι μια λέξη – καλειδοσκόπιο, καθώς υπάρχουν ίσως τόσες ερμηνείες της όσοι είναι και αυτοί που την εκφέρουν. Τείνω να μη συμφωνώ με τα αναμασήματα περί υποτίμησης της αποκαλούμενης ως πουτάνας, καθώς κανένα επάγγελμα δεν είναι ντροπή, πόσο μάλλον το αρχαιότερο. Θεωρώ ότι η λέξη αυτή είναι ένα σπιρούνισμα προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης του κατά κανόνα ψυχικά ευνουχισμένου θήλεος (ξέρετε, αιώνες ακατάβλητων προσπαθειών για διαφύλαξη της παρθενίας, για αυστηρή τήρηση της μονογαμίας, για κατασίγαση της απόλαυσης, κτλ. κτλ). «Πουτάνα» ίσως πάνω απ’ όλα σημαίνει «επιτέλους, ομολόγησε ότι σου αρέσει!».
Ξεκωλιάρα: Η λέξη αυτή εντάσσεται σε μια ομάδα λέξεων δηλωτικής είτε σεξουαλικών προτιμήσεων (π.χ. τσιμπουκλού) είτε λατρευτικών του φαλλού (π.χ. ψώλα), είτε και τα δύο (π.χ. πουτσογλύφτρα). Η ομάδα αυτή εκπέμπει τη γοητεία της αντίφασης: εκείνος που τις εκφέρει κατά κανόνα δείχνει να απολαμβάνει τα μάλα τις αντίστοιχες δραστηριότητες ενώ παράλληλα μέμφεται τη σύνευνό του εξαίροντας τις επιδόσεις της σε αυτές! Εικάζω ότι ο ερεθισμός προκύπτει από την κινητοποίηση του αισθήματος του «βρόμικου» (υπάρχει άλλωστε και η κάπως ντεμοντέ λέξη «βρόμα»), με την έννοια του απαγορευμένου ή ανορθόδοξου. Η άποψή μου αυτή ενισχύεται από το αδόκιμο του νεολογισμού «ξεμουνιάρα» και το δόκιμο του υπερθετικού «μουνάρα». Συνεπώς, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτήν την ομάδα λέξεων ως αντιπροσωπευτικών της kinky διάθεσης. Σημ: η λέξη «ξεκωλιάρα» δεν πρέπει να συγχέεται με τη λέξη «ξέκωλο» η οποία αναφέρεται σε κοινωνικές ταυτότητες.
Πάρ’ τα: Φράση που χρησιμοποιείται κυρίως κατά την εκσπερμάτωση αλλά απαντάται και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Εδώ φρονώ ότι παίρνουν το πάνω χέρι τα αρχέγονα ένστικτα τα οποία, ανεξάρτητα από το πού τελικά πίπτουν τα «τα», επιδιώκουν πάση θυσία τη γονιμοποίηση. Μπορεί εδώ και χιλιετηρίδες να είμαστε θηλαστικά πολισμικώς μεταλλαγμένα, άρα να απολαμβάνουμε την εκσπερμάτωση και σε πολλές άλλες μη γόνιμες περιοχές του ανθρώπινου σώματος, πλην όμως συνεχίζει να είναι ανήκουστη η σπατάλη του πολύτιμου υγρού σε εξω-σωματικά σημεία. Συνεπώς, είναι απολύτως δικαιολογημένος και ο θριαμβευτικός τόνος του «πάρ’ τα». Ήγουν «πάρε ότι πολυτιμότερο έχω, εσύ που είσαι το ενδεδειγμένο δοχείο γι’ αυτό».
Σκύλα / σκυλίτσα. Δημοφιλείς προσφωνήσεις σε bdsm πλαίσιο που ορισμένοι τείνουν να χρησιμοποιούν αδιακρίτως, καίτι διακρίνονται σημασιολογικά. Η μεν σκύλα (αγγλιστί bitch) μπορεί να επέχει θέση σεξουαλικού αντικειμένου, ωστόσο προέχει η σημασία που τη φέρνει πιο κοντά στη μέγαιρα, στην αδίστακτη, στην πορωμένη κάθε εκδοχής. Η δε σκυλίτσα ουδεμία σχέση έχει με αυτήν τη δεύτερη ερμηνεία της σκύλας. Η σκυλίτσα ακριβολογεί ως όρος: είναι ένα γλυκό πλάσμα νεαρής ηλικίας, αδαές αλλά χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο, εκπαιδευμένο να υπακούει τον αφέντη του, εξαρτημένο πρακτικά και συναισθηματικά από αυτόν. Έτσι, τόσο η σκύλα όσο και η σκυλίτσα δεν είναι στενά σεξουαλικοί χαρακτηρισμοί, αλλά αφορούν και σε μοντέλα γενικότερων συμπεριφορών. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντιπαραβολή έκαστου όρου με τη «γατούλα», χαρακτηρισμό ευρύτατα διαδεδομένο στον vanilla κόσμο είτε ως κομψή μεταφορά για το αιδοίο, είτε ως τρυφερή προσφώνηση. Η γάτα, ακόμα και χαδιάρα γατούλα ούσα, δεν παύει να είναι δυνάμει επικίνδυνη, ύπουλη, υπολογίστρια, εσωστρεφής, συναισθηματικά τσιγκούνα, ανεξάρτητη, άπιστη, ξερό κεφάλι εν γένει. Μια οικόσιτη σκύλα το πιθανότερο είναι να τα τινάξει αν την πετάξουν στο δρόμο τα αφεντικά της. Αντίθετα, ακόμα και η πιο μαλθακή γάτα δεν τιθασεύεται ποτέ πλήρως. Θα μπορούσαμε λοιπόν να επιδοθούμε σε πολλές και διάφορες κοινωνιολογικές, ανθρωπολογικές κ.ά. σπέκουλες επ’ αυτών, αλλά δεν είναι της στιγμής. Ας κρατήσουμε την κεντρική ιδέα για την ώρα.
Εξετάζοντας τα παραπάνω, έκανα μερικώς μόνο τη διάκριση μεταξύ βρισιάς και βρομόλογου, η οποία είναι καθοριστική του ύφους και των προθέσεων. Η ποιότητα του λόγου δεν κρίνεται τόσο από τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά, όσο από τη σκοπιμότητά του. Για τα δεδομένα της πουριτανικώς υποκριτικής και υποκριτικώς πουριτανικής μας κοινωνίας, πιπέρι στη γλώσσα μπαίνει και σ’ αυτόν που λέει «μουνίτσα», και σ’ αυτόν που λέει «μουνάκι» και σ’ αυτόν που λέει «μουνάρα». Είναι γνωστό ότι στις γλώσσες των ανθρώπων ορισμένα πράγματα έχουν μεν όνομα, απαγορεύεται όμως αυτό να αρθρωθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το όνομα του Θεού (βλ. φράση «για όνομα του Θεού!» και Χ.Λ. Μπόρχες, Ο θάνατος και η πυξίδα). Η παράβαση αυτού του κανόνα συνιστά το βρομόλογο. Αντίθετα, βρισιά μπορεί να είναι οποιαδήποτε λέξη, αρκεί να ενταχθεί σε κατάλληλο πλαίσιο εσκεμμένης παράβασης των ορίων ανοχής του άλλου. Η διάκριση μεταξύ αυτών των δύο φαίνεται να δυσχεραίνεται σε σεξουαλικό πλαίσιο. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί εν τέλει κατά μία έννοια το σεξ αποτελεί όντως παράβαση: παράβαση της καθεστηκυίας τάξης αλλά και παράβαση αυτών που μάθαμε ότι συνιστούν την ατομικότητα.

Προτεινόμενα αναγνώσματα
Απ’ ότι θυμάμαι απολαυστικός επί του θέματος είναι ο Ηλίας Πετρόπουλος στα βιβλία Ιστορία της καπότας, Το μπουρδέλο και Καλιαρντά, τα οποία αστόχαστα διάβασα διαγωνίως κατά τη φιλοξενία μου σε σπίτια φίλων και έτσι δεν τα διαθέτω ώστε να κάνω αναλυτικές βιβλιογραφικές παραπομπές. Σε κάθε περίπτωση, σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Χαριτωμένο είναι και το τομίδιο «Τα βρωμόλογα των αρχαίων Ελλήνων: αρχαίες χυδαιότητες, προστυχιές και βωμολοχίες» του Μάριου Βερέττα.

Σημείωση προς το φιλαναγνωστικό κοινό: Όπως είδατε δεν αναφέρθηκα σχεδόν καθόλου στις έννοιες αισχρότητα, χυδαιότητα, προστυχιά, εξευτελισμός, ταπείνωση. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον.
Σημείωση προς διαχειριστές: Έκανα έναν έλεγχο σε αυτή τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για την ύπαρξη ανάλογου θέματος, αλλά δεν εντόπισα παρά σποραδικές αναφορές. Μπορείτε φυσικά να πράξετε κατά το δοκούν.

 

Απολαυστική, as usual, camera_obscura. Well done  

 

Εξαιρετικό κείμενο camera obscura, και ιδιαιτέρως κατατοπιστικό για τους αδαείς.  

 

Απάντηση: Μίλα μου βρόμικα

Σάββατο, προσπάθησα, Κυριακή ξαναπροσπάθησα, με ρώτησαν γιατί δεν τους μιλάω, τους έδειξα εκτυπωμένο το παραπάνω. Καταλήξαμε αυτές να ΞΕΣΚΙΖΟΝΤΑΙ και να ΒΡΊΖΟΝΤΑΙ μεταξύ τους και γώ να ρίχνω πασιέντζες.......

 

Ευχαριστούμε ...και περιμένουμε τη συνέχεια των γλωσσικά απολαυστικών (ας όψεται η συγγραφέας), κατατοπιστικών μαθημάτων!


​

 

Κυρία Δόμνα (Ρίτα Μουσούρη): "Παρακαλώ μιλάτε μου στον πληθυντικό θα με υποχρεώσετε... Είμαι κόρη Ναυάρχου.

Αστυνόμος (Γ. Βογιατζής): "Μωρέ δε πα νάσαι και αρχικελευστή


Από την ταινία "Η βίλα των οργίων"

 

Οδηγώ νταλίκα  

 

Απάντηση: Μίλα μου βρόμικα

Το βρωμόλογο επιτελεί μια οιονεί απελευθερωτική λειτουργία. Είναι πασίγνωστη η ανεξάντλητη συζήτηση γι την απομυθοποιητική δυναμική της αριστοφανικής βωμολοχίας - πολλάκις, σε πείσμα της συντηρητικής πρόθεσης του ποιητή. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η βρωμολόγος έκφραση συναρτάται, οψέποτε παρουσιάζει κοινωνικά σημαίνουσα έξαρση, με περιόδους κοινωνικής κρίσης και εμφάνισης μορφών λαϊκής ευωχίας με δυνάμει ανατρεπτικό χαρακτήρα (τροβαδούροι του όψιμου Μεσαίωνα, αναγεννησιακή - απροκάλυπτα στο Βοκάκιο ή τον Αρετίνο - σεξουαλική λογοτεχνία αλλά και ελευθερόφρων κοσμοαντίληψη - κυρίως, Ραμπελαί), παράνομη λιμπερτινική φιλολογία 17ου και 18ου αιώνα, ύστερη βικτοριανή ψευδο-πορνογραφία, σουρεαλισμός, μεταγραφή του καθομιλουμένου ιδιώματος στη γλώσσα της Τέχνης - ίσως υπό την επιδραση της pop art - κατά την πολιτισμική επανάσταση του '60 κοκ.
Αλλά εδώ ενδιαφέρει η ιδιωτική προσφυγή στη ρυπαρολογία, κατά τη διάρκεια της συνουσίας (ένας προς έναν, αφού κανείς ποτέ δεν αισθάνεται αυτή την ανάγκη σε παρτούζα) όταν αποσκοπεί στην υποδαύλιση της βακχικής διάθεσης, εν τέλει στην ζωπύρωση της εγκαυλότητας.
Υποτυπώνω μια υπόθεση, καθαρά θεωρητική: το βωμολοχείν, προσφωνητικό ή αφηγηματικό (διήγηση συνευρέσεων) δημιουργεί τεχνηέντως την ψευδαίσθηση ενός υπερβατικού πάθους μεταξύ των γαμευτών, μέσω του οποίου η κάβλα αυτοτροφοδοτείται, επειδή μοιάζει να καταλύει κάθε πολιτισμικό καταναγκασμό ή αυτοκαταναγκασμό.
Με άλλα λόγια: εφόσον παραγωγική δύναμη αλλά και συνεκτικός ιστός κάθε πολιτισμικού μορφώματος, στη σφαίρα των διαπροσωπικών σχέσεων, είναι οι δύο θεμελιώδεις μηχανισμοί καταπίεσης και εσωτερίκευσης της καταπίεσης, ήτοι η αιδώς και η αηδία, η βωμολοχική συνομιλία με τον συνεραστή καλλιεργεί, σιωπηρά, την πεποίθηση ότι η σωματική έλξη είναι τόσο έντονη και η ηδονή τόσο συγκλονιστική, ώστε κάθε φραγμός γκρεμίζεται, κάθε αναστολή καταργείται και οι βατευτές περιέρχονται σε μια υποθετική κατάσταση απόλυτης και ανεξέλεγκτης παράδοσης στη 'γυμνή', απροσχημάτιστη κάβλα. 'Ποδηγετούν' τους νόμους και επανατοποθετούν το Νόμο στην επικράτεια των αταξικών) κορμιών με τους σπασμούς τους, την ωμή λιμπιντική ενέργεια τους
Μπορούμε εν προκειμένω να μιλήσουμε για το παράδοξο μιας ασυνείδης και κατά κόρον 'πολιτικής', 'στρατηγικής' του ηδονίζεσθαι. Η απόλαυση είναι τόσο ισχυρή και τόσο την θρέφει το αισχρολόγημα, ώστε η αιδώς και η αηδία, δηλαδή ο 'κανόνας' του πολιτισμού, οι πυλώνες της συμβιωτικής διάδρασης, εξοστρακίζονται στο περιθώριο, περίπου καταργούνται. Οι γαμώμενοι διόλου δεν αντιλαμβάνονται ότι όχι μόνο δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο, αλλά αντιθέτως η βρωμολογική παράβαση των ορίων συμπεριφοράς αποκαλύπτεται, σε μια προσεκτικότερη ματιά, ως εξαιρετικά περίτεχνη πολιτισμική παράκαμψη του τρέχοντος πολιτισμικού αυτονόητου - δεν 'εσωτερικεύουν το υπαρκτό, αλλά την άρνηση του, παρέχοντας του περαιτέρω 'εξαγνισμό', μια και η παραφορά είναι πρόσκαιρη και σύντομα θα απορροφηθεί. Το ίδιο, ακριβώς, συμβαίνει στην ακρότατη μορφή γαμικής παρεκτροπής, την κοπρολαγνία, που απαντάται μόνον σε σεξουαλικές συναλλαγές ατόμων υψηλού διανοητικού επιπέδου και δεν έχει, εκτός μπιντιεσεμικού 'κορσέ', καμιά απολύτως συνάφεια με την 'ταπείνωση', προσεγγίζοντας, όλως αντιθέτως, την πληρέστερη μορφή υψηλόφρονος (ίσως και 'ρομαντικής') σεξουαλικής φόρτισης - πιθανώς και 'υπερφόρτωσης'.
Παρέθεσα εδώ μια υπόθεση εργασίας για τις αισχροέπειες της κλίνης, για να υποσημάνω μια πιθανή ερμηνευτική προσέγγιση. Δεν είναι η μοναδική ούτε, ίσως, η αποδοτικότερη εξηγητικώς. Αλλά παρουσιάζει, θαρρώ, κάποιο ενδιαφέρον, αν αναπτυχθεί και εμπλουτισθεί καταλλήλως.

 

Αναρωτιέμαι, τί γίνεται όταν κάνουν έρωτα δύο άτομα που πάσχουν από Tourette's syndrome;

 

Απάντηση: Μίλα μου βρόμικα

Ή δύο κωφάλαλοι...

 

Απάντηση: Μίλα μου βρόμικα

Γαμώ τη μάνα σου τη νιά
που 'χει δώδεκα μουνιά
το 'να ανοί και τ' άλλο κλεί.
Το Θεό παρακαλεί
να της δώσει μια ψωλή
να γαμιέται μοναχή.

(λαϊκόν)

Γειά σου Ψωλαρά νταή
που 'χεις πούτσα σα σφυρί
κι έναν κώλο σαν αμόνι
που όλες τις ψωλές τις λιώνει.

(λαϊκόν)

Γαμάω και χύνω, λες να παχύνω;
Μπα, δεν πιστεύω, γιατί νηστεύω.

(λόγιον)

 

Re: Απάντηση: Μίλα μου βρόμικα

Νοηματική... !

Δεν ξέρω ακριβώς τα όρια της, αλλά μπορείς να νοηματίσεις και με ένα χέρι. Άμα σε δω, θα σου ρίξω μερικά βρωμόλογα που έχω μάθει στη νοηματική.  


Μην ρωτήσεις τι γίνεται αν είναι κανείς κουλός και κωφάλαλος...



​