Μαθήματα υποταγής

Η Κυρία που υπηρετώ μου το είχε δηλώσει ξεκάθαρα. Θα ερχόταν στο σπίτι μου μια άλλη Κυρία, γνωστή της, στην οποία είχε τυφλή εμπιστοσύνη, και θα με μάθαινε πως θα γίνω το ζωάκι της για να εξυπηρετώ τις ηδονές της και να παίζω μαζί της, όταν θα είναι διαθέσιμη. Ήθελε, μου εξήγησε, να μου τα μάθει κάποια άλλη για να γευτώ την υποταγή από ένα άλλο πρόσωπο. Θα έπρεπε πάντα να θυμόμουν ότι, κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, θα ήταν σα να υπηρετούσα αυτή.

Την ημέρα που μου είπε πήγα από νωρίς στο σπίτι. Το «μάζεψα» λίγο και ήμουν έτοιμος να υποδεχτώ αυτό το πρόσωπο που ποτέ δε θα γνώριζα. Οι εντολές ήταν σαφείς: Θα είχα κλείσει όλα τα φώτα. Έπρεπε να ήμουν στο δωμάτιό μου και το κεφάλι γερμένο προς την αντίθετη μεριά της πόρτας. Θα άκουγα να ανοίγει η πόρτα με την κλειδαριά ασφαλείας και να ξανακλειδώνει με τον ίδιο τρόπο. Δε θα έπρεπε να γυρίσω και να δω το πρόσωπο της Κυρίας που θα με δίδασκε για τρεις μέρες. Θα ήταν η ίδια έξω από το σπίτι, για λίγο χρονικό διάστημα, έτοιμη να επέμβει, αν θα υπήρχε ανάγκη, και θα είχε ανοικτό το κινητό της για κάθε ενδεχόμενο όλες αυτές τις ημέρες.

Αφού κλείδωσα την πόρτα, έσβησα όλα τα φώτα, κατέβασα τα ρολά και πήγα στο κρεβάτι μου να ξαπλώσω όπως μου είχε πει: γυμνός και να κοιτάζω την ντουλάπα που ήταν απέναντι από την πόρτα του δωματίου μου. Δεν ήξερα πότε θα ερχόταν αυτή η Κυρία που θα αναλάμβανε να με εκπαιδεύσει. Περίμενα. Ο κάθε θόρυβος τέντωνε τα νεύρα μου, αλλά αμέσως μετά ηρεμούσα. Περίμενα την ώρα που θα δοκιμαζόμουν, κυρίως στα μάτια της Κυρίας μου, παρά σε αυτά της εκπαιδεύτριας. Ήταν, μπορώ να πω, μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Θα ολοκληρωνόμουν σα σκλάβος.

Δεν ξέρω πόσο χρόνο ήμουν έτσι ξαπλωμένος. Ο ύπνος δεν μπορούσε να με πάρει. Όλες οι αισθήσεις μου ήταν προσηλωμένες σε αυτό το σκοπό. Να μάθω να την υπηρετώ όσο το δυνατό πιο καλά. Να γίνω το ζωάκι της.

Ο θόρυβος του κλειδιού διέκοψε τις σκέψεις μου. Άνοιξε και την κλειδαριά ασφαλείας και μετά την έκλεισε απαλά. Την κλείδωσε χωρίς να κάνει πολύ θόρυβο. Από αυτό κατάλαβα ότι ήταν προχωρημένη ώρα. Είχαμε χρόνο. Ήταν Παρασκευή και είχα πάρει άδεια από τη δουλειά μου για δύο μέρες. Είχα, λοιπόν, παραπάνω μέρες, αν χρειαζόταν.

Έμεινα γερμένος προς την αντίθετη μεριά της πόρτας και έκλεισα τα μάτια. Ήθελα να ήμουν τίμιος με την Κυρία μου, ξέροντας ότι πάνω στην αλήθεια βασιζόταν όλη αυτή η σχέση μας. Άκουγα το θόρυβο των τακουνιών της. Σταμάτησαν δίπλα μου. Δε μίλησε. Μου σήκωσε το κεφάλι και έβαλε στα μάτια μου ένα μαύρο πανί. Το έδεσε χαλαρά. Πάνω από αυτό έβαλε κάτι σα δέρμα και το έδεσε πιο σφιχτά πίσω από το κεφάλι μου. «Η εκπαίδευσή σου αρχίζει από τώρα», μου είπε με ένα γλυκό ύφος. Ήξερα πολύ καλά ότι το γλυκό ύφος ήταν ο προάγγελος μιας σκληρής αυταρχικής συμπεριφοράς. Αν και αυτός δεν ήταν κανόνας.

«Θα περάσουμε καλά αυτές τις μέρες. Θέλω να είσαι συνεργάσιμος. Στο τέλος θα σε κάνω δικό μου και θα σε παραδώσω σαν ένα ζωάκι στην Κυρία σου. Θα χρωστάς ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο της εκπαιδεύτριας που δε θα γνωρίσεις ποτέ», είπε με μια αποφασιστική φωνή, της οποίας ο τόνος γινόταν σαρκαστικός στο τέλος. Θα πρέπει να είχε βγάλει τα τακούνια γιατί δεν κατάλαβα πως ήρθε κοντά μου. Εντελώς αθόρυβα. Χάιδεψε την πλάτη μου και μετά τον κώλο μου. Αισθάνθηκα ένα κομμάτι σίδερο να ακουμπά την τρύπα μου. Με προειδοποίησε να μη φωνάξω, γιατί μετά η τιμωρία θα ήταν πολύ αυστηρή. Έβαλε μέσα ένα εργαλείο που θα έμενε μέχρι την άλλη μέρα το μεσημέρι εκεί. «Θα μεγαλώσουμε σιγά-σιγά την τρύπα σου. Θα γίνεις μια τέλεια πουτάνα. Έτοιμη να ευχαριστήσεις σε όποιον προσφερθείς», αυτά τα λόγια ήταν μια υπόσχεση. Θα το καταλάβαινα τις επόμενες μέρες.

(συνεχίζεται)

 

...................

 

ομορφο..περιμενουμε..

 

Μην αργήσεις σε παρακαλώ.Αναμένουμε με αγωνία...

 

Δεν θα αργήσω. Το χρωστάω σε Αυτήν. Για αυτό δε θα αργήσω. Έτσι απλά.

 

Με άφησε να κοιμηθώ στο πάτωμα. Κάποια στιγμή θα με ξυπνούσε. Τα χέρια μου δεν ήταν δεμένα, αλλά μου είχε απαγορευθεί να ακουμπήσω αυτό το σύστημα που με τύφλωνε. Και έπρεπε να το σεβαστώ. Το ήξερα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Αυτή το ήξερε ότι θα το σεβόμουν.

Την άλλη μέρα το πρωί αισθάνθηκα ένα τσούξιμο στην πλάτη. Με τη δεύτερη ξύπνησα για τα καλά. Κατάλαβα ότι ήταν το μαστίγιο. «Έτσι θα σε ξυπνάω από εδώ και πέρα. Θα είσαι η σκύλα και η πουτάνα μου. Όταν θα μάθεις θα μεταμορφωθείς σε ζωάκι», μου είπε. Το ύφος της ήταν γλυκό και αυστηρό. Δε σήκωνε αντίρρηση. Δεν τολμούσα, έτσι ή αλλιώς, να φέρω αντίρρηση. Αισθανόμουν ότι κάπου εκεί ήταν η Κυρία μου, αλλά ήμουν σίγουρος ότι δεν ήταν παρούσα. Είχε εμπιστοσύνη.

Μου έβαλε ένα λουρί και με τράβαγε για να κάνουμε βόλτα το σπίτι. Με διέταξε να σταθώ στα τέσσερα και με μια βέργα άρχισε να με βαρά πρώτα πλάγια και μετά κάθετα. Φανταζόμουν ότι το σώμα μου θα είχε ραβδώσεις όπου κάποιος θα μπορούσε να παίξει τρίλιζα. Και μου άρεσε να βλέπω τα σημάδια που γίνονταν στο κορμί μου. Με διέταξε να γλύψω τις μπότες της, από πάνω μέχρι κάτω. Μετά μου έβγαλε την τάπα από τον κώλο μου. Μου είπε ότι είχα διορία ένα τέταρτο να κάνω τις ανάγκες μου. Έπρεπε να πλυθώ καλά από κάτω, να μην αφήσω ούτε ένα υπόλειμμα. Το ήξερα πολύ καλά, δε μου το είπε, ήταν ευκόλως εννοούμενο.

Όταν επέστρεψα μου έβαλε μια μεγαλύτερη τάπα. Με πόνεσε. Δεν έπρεπε όμως να φωνάξω. Δεν ήθελα να την στεναχωρήσω και, κατ’επέκταση, την Κυρία μου. Ήξερα ότι θα μείνω έτσι για μια μέρα ακόμα. Κάθισε πάνω μου, με αγκάλιασε με τα χέρια της και έβαλε δύο μανταλάκια στις ρόγες μου. Με πόνεσε. Δεν τόλμησα, ακόμα μια φορά να πω τίποτε, ο πόνος δεν ήταν αφόρητος και η κλάψα δεν έκανε ποτέ καλό στη ράτσα των σκλάβων. Το αντίθετο θα έλεγα. Μόνο δεινά έφερε. Θα επιστρέψει σε λίγο, μου είπε.

Δεν ξέρω πόσο χρόνος πέρασε, είχα αρχίσει να μουδιάζω. Με άφησε να ξαπλώσω μπρούμητα και έβαλε τα πόδια της πάνω μου. Το τακούνι της έγδερνε την πλάτη που ακόμα ήταν ζεστή. Η πρώτη σταγόνα έπεσε. Καυτό, λιωμένο κερί. Γέμισε την πλάτη μου. Αισθάνθηκα καλά. Με το μαστίγιο μου το έβγαλε. Θα το καθάριζα όταν γινόμουν το ζωάκι της. Μέχρι τότε όμως είχα καιρό.

Πρέπει να είχε πέσει το βράδυ. Με οδήγησε με το λουρί πίσω στο δωμάτιό μου. Το κατάλαβα από τα έπιπλα που χτύπησα κανά δύο φορές. Άνοιξε την ντουλάπα. Με είχε διατάξει να την έχω κενή. Με έβαλε μέσα και έκλεισε καλά την πόρτα. Ίσα-ίσα που χώραγα να ξαπλώσω στο πλάι. Μπόρεσα να κοιμηθώ λίγο. Η κούραση έκλεινε τα μάτια μου και νίκησε όλες τις φοβίες μου. Πρέπει να είχα ξυπνήσει δύο ή τρεις φορές. Το θυμόμουν σαν ένα εφιάλτη, αλλά κατάφερα να τον νικήσω. Για Αυτήν, πάντα.

(συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Μαθήματα υποταγής

καλα το πας νομιζω φιλε john την συνεχεια περιμενουμε!!!!!!!!!

 

Πολύ όμορφο Γιάννη! Περιμένουμε τη συνέχεια..  

 

Δεν μπορώ τόσο γρήγορα, μην με πιέζετε.

 

Φοβερή αφήγηση, πολύ ζωντανή μπράβο Γιάννη!

 

πολύ καλή αφήγηση. Συνέχισε έτσι.....

 

Νίκησε τις φοβίες μου και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Πλησίαζα στο σημείο που θα ήμουν έτοιμος να κάνω την υπέρβαση, να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να Την φτάσω και να ενταχθώ σε Αυτήν. Κατάλαβα ότι αυτό ήθελε και Εκείνη. Για αυτό η εκπαιδεύτριά μου δεν έπρεπε να δείξει το πρόσωπό της. Πρέπει να είναι η no-woman, κανείς και συγχρόνως ένα υπαρκτό πρόσωπο, μια διττή παρουσία που θα μπορούσε να ήταν, εν δυνάμει, και Εκείνη. Μέσα από την απουσία Της είναι παρούσα.

Το μυαλό λοιπόν εδώ παίζει. Και το σώμα ακολουθεί και το σιγοντάρει. Παίρνεις τις αποφάσεις σου και προχωράς. Έτσι και εγώ. Μέσα σε μια ντουλάπα που έγινε η φυλακή μου. Χωρίς να ξέρω τι γίνεται έξω ήμουν σε πλήρη ασφάλεια. Κατά κάποιο τρόπο ήξερα το τέλος. Στο τέλος θα ερχόταν και Αυτή που θα έμενε για πάντα δίπλα μου. Αλλά μέχρι τότε έχω να βαδίσω μια μεγάλη διαδρομή.

Τις σκέψεις μου διέκοψε ο θόρυβος της πόρτας που άνοιγε. Με διέταξε να σηκωθώ λίγο, απλά να ορθώσω το κορμί μου. Μου έδεσε τα χέρια στο σίδερο της ντουλάπας. Με πόναγε το γόνατό μου, αλλά πολύ γρήγορα ξέχασα αυτόν τον πόνο γιατί ένας άλλος, αυτός του μαστιγίου, τράβηξε την προσοχή μου.

«Σε λίγο θα με παρακαλάς να σε πάρω», μου είπε, «αλλά έχεις ακόμα πολύ δρόμο, πριν να σου κάνω αυτή την τιμή». Η πλάτη μου ήταν πολύ ζεστή, έτσι τεντωμένη ο πόνος πολλαπλασιαζόταν. Είχα προσηλωθεί πολύ στο μαστίγωμα. Το μυαλό μου όλο ήταν εκεί. Ο πόνος ερχόταν και έφευγε, άφηνε ένα συναίσθημα υποταγής που μου άρεσε. Αυτό ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της επικοινωνίας μας. Χωρίς πολλά λόγια και οι δύο ξέραμε τι έπρεπε να γίνει.

Με έλυσε και με διέταξε να πέσω στα τέσσερα. Μου έβγαλε την τάπα. Ήξερα ότι έπρεπε να πάω κάνω τα δέοντα και να δεχτώ μια μεγαλύτερη. Με ενοχλούσε πίσω, αλλά όχι πολύ πλέον.

Δεν ξέρω αν ήθελα να συνεχίσω μόνο μαζί της. Την έβλεπα από μακριά, ενώ ήμουν δίπλα της, αισθανόμουν την παρουσία της Κυρίας μου πιο κοντά, κάθε στιγμή. Έφτανα όλο και πιο κοντά σε αυτή. Μου έβαλε μια μεγάλη τάπα, την έδεσε καλά και με άφησε να περιμένω στα τέσσερα. Έφυγε. Έμεινα μόνος μου να σκέφτομαι. Το ότι ήταν κλειστά τα μάτια μου, αυτό δε μου δημιουργούσε φόβο, πλέον. Μπορούσα να δω καλύτερα, δηλαδή να καταλάβω πολλά πράγματα, για αυτό που έκανα και για αυτά που θα πρέπει να κάνω. Μπορούσα να δω πιο ξεκάθαρα το σημείο μου, μέσα σε όλο αυτό το παζλ της σχέσης μου. Και αυτό με ικανοποιούσε.