Μαρκήσιος ντε Σαντ

Πως ξέρουμε τι ζητάει; Γιατί ζητάει λιγότερο θόρυβο; Και πως κρίνουμε τι είναι θόρυβος;

 

Είναι μια απευαισθητοποίηση απέναντι στο δισδιάστατο που συμβαίνει στη σοβαρή ενασχόληση με την τέχνη (γενικώς), εφηβίας παρεληλυθίας.

Διότι πλέον θεωρώ οτι τα πιο εξόχως σαδομαζοχιστικά κείμενα είναι πιο "ήσυχα" και δεν χρειάζονται τσουτσούνια, μαστίγια και αίματα (ήτοι θόρυβο). Κλονίζουν και αγγίζουν με πιο ουσιαστικούς, λιγότερο εύκολους τρόπους.

 

Λες θεωρείς όμως. Δεν θα έπρεπε ο καθένας να έχει την ευκαιρία για την δική του θεωρία;

 

Τίποτα δεν θεωρώ οτι θα έπρεπε και δη στην τέχνη.

Απλώς βλέπω μια μυθοποίηση και μια θεσφατίλα με τους συγκεκριμένους και καλό είναι να ακούγεται και καμία διαφορετική φωνή.

 

Κάθε φωνή και ιδίως οι διαφορετικές είναι σημαντική.

 

(Το "συμμάζεμα" μετά την μεγαλοστομία)...

Και στρίβειν δια του αρραβώνος λέγεται και τσάμικο λέγεται και "άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει" λέγεται η κάθε προσπάθεια να μαζευτεί μια τζούρα τουματσίλας που μας ξέφυγε φωτογραφίζοντάς μας σημειολογικά και θέμε εκ των υστέρων να τη πάμε για στρογγύλεμα.
Δεν χρειάζεται, προς τι ο τάραχος άλλωστε..?
Θα αλλάξει κάτι από αυτά που γράφτηκαν..?
Το κόνσεπτ "βαφτίζω μοσχαράκι κοκκινιστό με μανιτάρια σε μπαρμπούνια ψητα στη σχάρα" ήταν κόλπο των Βυζαντινοκαλόγερων, ελέω θεϊκής ανοχής και εγκρίσεως ...αντ' αυτού..!

___________
Έχω καναδυο φίλους συγγραφείς που, δικαιολογημένα ή όχι, τους βγαίνει ένα γαμώτο άνευ προηγουμένου...
Στην ατάκα μου "μάζευτο ρε μεγάλε, δεν σε πάει κάπου το μπρος - πίσω", μου λένε, αφού μού περάσουν δυο - τρία λεπτά καντίλια πως "και ναι βρε κούνα-τη-σκούφια-σου, σωστά τα λες, αλλά γαμιέται ο/η/το και τα πάντα όλα, αλλά δεν γαμιέται εγώ έτσι αναπνέω και γουστάρω, και και και.."
Φυσικά ανταποδίδω τα μπινελίκια εις πολλαπλούν, να ξέμε και τι λέμε, και μετά το λεκτικό pain - exchange (μη παρεπιδημούν εν βδσμ), ισορροπεί το πράμα ένα ανθυποκλίκ παραπάνω...
Ισχύει σε πλείστες περιπτώσεις, σε άτομα με διαγνωσμένον τάλαντον αφενός ή/και που έχει εκτεθεί δημοσίως και όχι τραγουδώντας στο μπάνιο τους για συγγνωστούς λόγους...

 

Επανάληψις...

 

 

Αναμενόμενο το κατινατρόνικ ασχημονείν και οι δημιουργικές αναγνώσεις κατά πώς μας συμφέρει. Έξεστι, άλλωστε, τοις συγκεκριμένοις, μα δεν θα ακολουθήξω.

 

Μια ανάσα..! Ουφ!

 

Καθώς διαβάζω για δεύτερη φορά στη ζωή μου και με τελείως άλλο τρόπο τον Ντε Σαντ, συμφωνώ με @thanasis τουλάχιστον όσον αφορά Ντε Σαντ, κάποιες στιγμές ένιωσα ότι από άποψη αισθητική θέλω πολύ πιο εκλεπτυσμένα πράγματα για να απολαύσω. Οπωσδήποτε εκτίμησα αλλιώς την ευρυμάθεια του ανδρός για την εποχή του, εμφανώς είχε διαβάσει Σπινόζα και αυτό σιγά μη μέ νοιαζε στα 19 ή μην το καταλάβαινα κιόλας, καλός στον αξιακό μηδενισμό όπως και να το κάνουμε, διεισδυτικός όσον αφορά ανθρώπινη ψυχή, ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνική ζωή, απολαυστικά όσο και λεπτεπίλεπτα σαρκαστικός αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι λογοτεχνικά ολοφάνερα επηρεαζόταν από Μολιέρο, ε ναι, είμαστε παρασσάγγας αλλού και μπροστά πλέον ως προς το αισθητικό κριτήριο περί λογοτεχνίας.

Αλλά και πάλι, παρά το ότι η συνέχεια διακόπηκε σίγουρα και το BDSM δεν αντλεί από Ντε Σαντ άμεσα, βρίσκει εκεί κανείς διαμάντια που δεν τα βρίσκει αλλού και εξηγήσεις και πολλά άλλα. Αρκεί να ξέρει να τα βάλει στο πλαίσιο που συνάδει με το σήμερα.

 

Όταν ο στοχαστής μασκαρεύεται σε "λογοτέχνη" (μάντεψε γιατί), είναι κατ' ελάχιστον κακοήθεια να επικρίνεται για την λογοτεχνική του δεινότητα. Όστις αναγιγνώσκει τον μαρκήσιο ως λογοτέχνη, είναι ομοίως ευήθης με εκείνον που τον διαβάζει ως πορνογράφo...