Μεγαλώνοντας

Πρόσφατα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με μία μεγάλη σε ηλικία υποτακτική φίλη μου από το εξωτερικό, για το πως αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε M/s σχέσεις το θέμα του αναποφευκτου γηρασμού. Για την ακρίβεια το πως αυτό έχει αντίκτυπο ή ενδεχεται να έχει αντίκτυπο στη σχέση.
Ήταν εξαιρετικά ανήσυχη καθώς από πλευράς ανθρώπινης φυσιολογίας οι αντοχές σε πολλά πράγματα έχουν ελαττωθεί σε σχέση με τη νεότητά της. Αναρωτιόταν μάλιστα πως θα ήταν η κατάσταση σε 10-15 χρόνια από τώρα. Θα ένιωθε το ίδιο σκλάβα ή μήπως το συναίσθημα αυτό θα εξασθενούσε καθώς δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο "ανθεκτική";

Η προσωπική μου άποψη είναι πως κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να συμβεί εάν είσαι μέσα σε μια σταθερή Μ/s σχέση. Η δυναμική του κάθε status παραμένει κατ' εμέ αναλλοίωτη από τους όποιους εξωγενείς παράγοντες και χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται και ωριμάζει. Θέλοντας να την πειράξω της είπα πως "δεν είσαι μεγάλη!απλά έχεις ζήσει πολύ". Το μόνο που θα πρέπι να μας απασχολέι καθώς μεγαλώνουμε είναι το να έχουμε σωματική και διανοητική υγεία ούτως ώστε να μπορούμε να απολαύσουμε υπερήφανα τις κάθε είδους συγκινήσεις που θα βρεθούν στο δρόμο μας (σεξουαλικές ή μη)

Το status του καθενός δεν είναι συναρτώμενο με την δύναμη και τα νιάτα. Αυτά αργά ή γρήγορα θα φθίνουν. Όλα εξαρτώνται από το πως βιώνουμε τα πράγματα και πως αλληλεπιδρούμε στις σχέσεις μας. Για μένα θεωρώ απαράδεκτο μεγαλώνοντας να απέχω από τις όποιες σεξουαλικές ή "ανώμαλες" δραστηριότητές μου. Είχα την χαρά να συναντήσω ζευγάρια τα οποία όντας στην λεγόμενη τρίτη ηλικία βίωναν μια απερίγραπτη νεότητα και μία αδιάκοπη όρεξη για πειραματισμό που θα την ζήλευαν πολλά νέα ζευγάρια. Δυστυχώς ή ευτυχώς γνωρίζουμε μόνο το πότε ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο και όχι το πότε θα φύγουμε. Επομένως γιατί να σπαταλήσουμε την όποια ηδονή και να την θυσιάσουμε στο βωμό της ηλικίας;


Για να συνοψίσω και να διαβάσω και την δική σας οπτική επί του θέματος λέω τα εξής:
Η ηλικία είναι συναρτώμενη καθαρά με το άτομο και το πως αυτό σκέπτεται για τον εαυτό του. Αν νιώθεις ηλικιωμένος θα λειτουργεός έτσι ακόμα και αν ακόμα το λέει η καρδούλα σου. Άρα βίωσε το διαφορετικό και γεύσου την ηδονή τώρα που μπορείς και για όσο μπορείς.

 

Kάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός την άνοιξη  
Όσο και να το ωραιοποιήσουμε περί καρδούλας που ''λέει'' και άλλα συναφή, το θέμα είναι πως οι αντοχές μειώνονται με την ηλικία. Από εκεί και πέρα πολλοί/ες γελοιοποιούνται προσπαθώντας να ανατρέψουν τη φυσική ροή των πραγμάτων. Δεν αρκεί το πνεύμα να είναι πρόθυμο όταν η σαρξ έχει πάρει φθίνουσα πορεία. Και δεν μιλώ για επιφανειακά σωβατίσματα και αναστηλώσεις. Αν χαθεί η επίγνωση της κατάστασης που βρίσκεται ο καθένας από μας, τότε χαiρετά μου τον πλάτανο... θα γελάει και το παρδαλό κατσίκι  

 

Το να απολαμβάνεις τον ερωτισμό στην όποια μορφή του και σε οποιαδήποτε ηλικία δε νομίζω πως συνεπάγεται μη επίγνωση της κατάστασης του ότι όλοι γερνάμε. Σε αυτό δεν υπάρχει καμία αντιστροφή της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων. Το να μην μπορείς να είσαι το ίδιο ακμαίοπς ή λειτουργικός όπως ήσουν νεότερος είναι απόλυτα λογικό,δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να εγκαταλέιψεις το σπορ από φόβο μη γελοιοποιηθείς.
Σου θέτω λοιπόν το εξής απλό ερώτημα. Εσύ που έυκολα μηδένισες τρόπον τινά τα αρχικά γραφόμενα θεωρείς εαυτόν απέχοντα από την σεξουαλική φύση και ζωή με την πάροδο του χρόνου; Θεωρείς την παύση ύπαρξης τις όποιας ερωτικής δραστηριότητας δείγμα υγείας καια ποδοχής ή μήπως μιζέριας;

 

Δεν μίλησα για εγκατάλειψη του σπορ αλλά για προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες. Κοίτα τους ποδοσφαιριστές, μετά τα τριανταπέντε σπανίως συνεχίζουν. Η φυσική αντοχή δεν είναι ανεξάντλητη, έχει τα όρια της. Ορισμένα πράγματα τελειώνουν και μεταλλάσσονται όσο κι αν δε θέλουμε να το δεχτούμε. Οι εμμονές να συνεχίζουμε απτόητοι, οδηγούν σε αδιέξοδα, σε ατέρμονο κυνήγι της αιώνιας νεότητας με οποιοδήποτε κόστος. Σίγουρα ο ερωτισμός δεν είναι μόνο ζήτημα επίδοσης αλλά και τεχνικής. Όσο κρατιούνται και τα δυο σε ισορροπία, έχει καλώς. Αν όχι, καλύτερα να πηγαίνουμε για βρούβες, μια χαρά δείγμα υγείας και αποδοχής το βλέπω...

 

Απάντηση: Μεγαλώνοντας

@Iwnas

Μια μέρα που με είχε πιάσει ακριβώς αυτό που περιγράφεις, το συζητούσα με τον Άλλον και του λέω με ύφος ανήσυχο μελαγχολικό κοιτάζοντάς τον κλεφτά πλαγίως να δω αντίδραση.
"Τι θα γίνει όταν θα έρθει ο καιρος πού θα κρεμάσουν τα βυζιά μου?" (θέτωντας συνοπτικά το σύνολο αυτού που έγραψες παραπάνω)
Μου απάντησε:
"Θα έχουν κρεμάσει και εμένα τα αρχίδια μου"
Και έτσι το λύσαμε το ζήτημα...

Ο διάλογος είναι αληθινός.

 

Απάντηση: Μεγαλώνοντας

!!!!

 

Αυτό που βλέπω με λύπη (και ίσως και με μια μικρή δόση κακίας) είναι μια vanilla να μας δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς την προ της ώρας της απόσυρση. Μπορείς ανεμπόδιστη να πας για τις βρούβες σου αλλά μην προσπαθείς να μας περάσεις την απόσυρση ως φυσικό επακόλουθο!


Υ.Γ elfcat ο διάλογος που παρέθεσες νομίζω πως είναι η καλύτερη απάντηση στην llazouli. Ξέρουμε όλοι πως δεν θα μείνουμε πάντα νέοι (ειδάλλως θα πρέπει να είμαστε ηλίθιοι),μπορούμε όμως να επιλέξουμε το πως θέλουμε να γεράσουμε

 

Απάντηση: Μεγαλώνοντας

Εγώ αυτό που λέτε είναι κάτι που το αισθάνομαι και με τρομάζει και αρκετά-είναι ένας φόβος μου που δεν υπήρχε παλιότερα 

 

Απάντηση: Μεγαλώνοντας

@ Ιwnas
Αχ καλέ μου, μα με τη llazouli συμφωνώ...

Πολλές φορές όταν μιλάμε για το "μεγαλώνοντας" βλέπουμε τον εαυτό μας να μεγαλώνει αλλά όχι τον άλλον που είναι μαζί μας... Ταυτοχρόνως μιλάμε για το μέλλον με την ηλικία του σήμερα...

Το γατί που έγινε puslar (αυτό μέχρι τώρα δεν κατάλαβα πώς έγινε), δεν μιλάει για απόσυρση... μιλάει για το μεγαλώνουμε "μαζί". Πχ στα εβδομήντα μου, πιθανολογώ ότι δε θα μπορώ να κάνω push-ups, αν διαταχθώ αλλά επίσης πιθανολογώ ότι και ο άλλος μου δεν θα επιθυμεί πια να με βλέπει να κάνω push-ups. Θα έχουμε μεγαλώσει και οι ΔΥΟ ταυτοχρόνως και θα έχει μαζί με τα σώματα μετουσιωθεί και η σχέση σε κάτι που σήμερα δεν μπορώ να προσδιορίσω, γιατί ακόμη είμαι 40 (η σχέση δεν θα έχει καταλυθεί αλλά θα έχει εξελιχθεί με τρόπο που δεν μπορώ σήμερα να φανταστώ).

Λέω λοιπόν θα έχει παρακμάσει το κορμί μου και ο Άλλος λέει και το δικό μου θα έχει παρακμάσει και βάσει αυτού θα είμαστε μαζί ... και δεν θα παριστάνουμε ότι είμαστε είκοσι... αλλά θα ζούμε το σήμερα, όπως το ζούσαμε στα είκοσι, στα σαράντα, ανάλογα με τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις μας του πιθανού μέλλοντός μας...

Με βρίσκεις όμως σύμφωνη απολύτως ότι το γεγονός ότι θα γεράσουμε είναι αναπόφευκτο αλλά το πώς σε σημαντικό βαθμό περνάει από το χέρι μας... τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες...

 

Συνυπογράφω.

Οι γονείς μου είναι 70 και 65, έχουν μια καλή σεξουαλική ζωή και ο μπαμπας μάλιστα ξενοκοιτάζει!
Και έχει περάσει καρκίνο προστάτη και τελευταία μάλιστα θεραπεία με γυναικείες ορμόνες που πολύ νεώτερους άντρες λεγόταν πως τους μετέτρεπε σε ανίκανους.
Απλά ο μπαμπάς δεν θεωρεί πως είναι γέρος, δεν θεωρεί πως επειδή κάποιες μελέτες λένε πως η τάδε θεραπεία θα έχει ντε και καλά αυτά ή τα άλλα αποτελέσματα πρέπει να παραδώσει ο ίδιος τα όπλα και να πει, κάθε πράμα στον καιρό του και να επιτρέψει σε στερεότυπα να τον νικήσουν.
Στην μαμά δε, την πέφτουν και κατά πολύ νεώτεροι άντρες, (απλά αντίθετα με τον μπαμπά δεν ξενοκοιτάει) είναι όμορφη και αν και 65 δεν είπε γέρασα καιρός να βάλω το μαντήλι στα μαλιά και να κάτσω σπίτι να προσέχω τα εγγόνια και για διασκέδαση ας πάω να μαζέψω βρούβες.

Και έχω γνωρίσει 40ρηδες και 40ρες γέρους.

Όλα θέμα επιλογής.

 

elfcat για να μην ξεχάσω στο φινάλε και αυτά που έγραψα είδατε πουθενά να αναφέρω ότι μεγαλώνοντας πρέπει να συνεχίσουμε να δρούμε όπως όταν ήμασταν 20 ετών; Λέω ξεκάθαρα πως η σωματική φθορά είναι αναπόφευκτη αλλά αυτό επ' ουδενί δεν πρέπει να σημάνει φθορά καισ τη σεξουαλική μας ζωή.
Φυσικά και οι πρακτικές προσαρμόζονται όσο μεγαλώνουμε. Αυτό που λέω όμως ΞΕΚΑΘΑΡΑ είναι το αν το γήρας θα πρέπει να σημάνει και το τέλος της σεξουαλικής μας δράσης!

Αν περίμενα στα 70 μου να λέω στην 67χρονη σύντροφο μου κάτσε να σου ρίξω 100 βουρδουλιές και να περιμένω να τις αντέξει κιόλας θα άγγιζα τα όρια του ηλιθίου. Αν ήθελα να βιώσω κάτι τέτοιο θα μπορούσα να βρω μια σαφώς νεότερη παρτενέρ που θα είχε τις ανάλογες ορέξεις και αντοχές.

Η lara από όσα έχω δει ως τώρα δείχνει να είναι η μόνη που κατάλαβε τι εννοούσα στο αρχικό νήμα (τόσο ακατανόητα τα γράφω πια 

 

Re: Απάντηση: Μεγαλώνοντας

Τα δικά σου τα βυζιά δεν πέφτουν ούτε αν τα ανατινάξεις με νιτρογλυκερίνη.
Ανθίστανται καλά τα δίδυμα «κάστρα» απ’ ότι έχω διαπιστώσει μακροσκοπικώς.
Εκτός και αν με ξεγελούν αυτά τα σουτιέν με τις μπανέλες , τα ενισχυμένα
που λένε…..
Πάντως στην απευκταία περίπτωση υπάρχουν τόσοι πλαστικοί χειρουργοί
οι οποίοι κάνουν θαύματα. Έτσι τα κρεμασμενα βυζιά δεν είναι πρόβλημα στην
εποχή μας για όποια δεν θέλει να τα έχει.