Μοναξιά και το Μονοπάτι της Υποταγής

Εδώ βιωνω τη μοναξιά. Στη σπατάλη του εαυτού δεξιά αριστερά, συχνά χωρίς νόημα και ουσία. Εκεί έρχεται το κενό, εσωτερικό κενό. Μοναξιά...

Εδώ η μοναχικότητα, στη πορεία της υποταγής. Ακριβώς όπως τα έγραψες αγαπημένη @margarita_nikolayevna , με μία μόνο ένσταση,

Αυτό το "όχι πάντα", έχω την εντύπωση ότι πάντα είναι διαπερατος για τον Κ, και επιλέγουν να είναι αόρατοι σε αυτή τη διαδρομή μας. Παρακολουθούν αόρατοι ως οφθαλμός, ός τα πανθ' ορά και γνωρίζει καμία φορά και πριν από εμάς. Ένεκα η μοναδικότητα μας... 

 

Δεν θα πω όχι... Είναι πιθανόν έτσι. Απλά μετέφερα αυτό που βίωσα κατά καιρούς. Σίγουρα στο τέλος, το φως στο τούνελ είναι ο Κ αλλά σε αυτή τη διαδρομή ήταν και κάτι σήραγγες λίγο μπετόν αρμέ...  
Προφανώς δεν αναφέρομαι στο να είναι ο Κ απών, ανύπαρκτος στην πραγματικότητα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία που σχεδόν ποτέ δεν έχει καλή κατάληξη.
Αλλά σε κάποια σημεία που το τρανς βαθαινε ή γινόταν πολύ γρήγορο; Δεν ξέρω...
Μπορεί να είναι και απλά αυτό που λες αγαπημένη  

 

Ένα πραγματικά δύσκολο σημείο που έχουν ζήσει πολλά υ πριν την αποδέσμευση τους, είναι όταν υπάρχει μεν μια τύπου φυσική παρουσία "Κ", αλλά δεν υπάρχει πλαίσιο ελέγχου.
Νομίζω, ίσως η πιο έντονη μορφή μοναξιάς για τα υ είναι όταν αντιλαμβάνονται ότι σιγά σιγά τους επιστρέφονται οι παραδόσεις που έχουν κάνει.
Ενώ:

Εντός πλαισίου Ελέγχου και Ιδιοκτησίας Κ/υ, ακόμα και ως "αόρατοι", υπάρχει η αίσθηση παρουσίας, που με έναν τρόπο δεν "σπάει" το μοναχικό σημείο της διαδρομής παράδοσης.