Να τα δίνεις όλα ή να προσέχεις τον εαυτό σου;

Η ζωή δεν είναι μόνο χάι. Έχει πάνω κάτω. Καμμιά φορά έχει πολύ πάνω και καμμιά φορά έχει πολύ κάτω... 'Εχει φοβερές αλλαγές, έχει αναδιατάξεις, έχει απώλειες σε όλα τα επίπεδα που φέρνουν χάος και πένθος και ο χρόνος που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να περάσει το πένθος και να ξαναοργανώσει το χάος είναι αυστηρά προσωπικός, ανήκει μόνο στον ίδιο και σε κανέναν άλλο...

Όταν σε νοιάζει ένας άνθρωπος που μόλις έχει φάει σοκ, έχει μουδιάσει απ΄ αυτό και μετά εισέρχεται στο πένθος, το πρώτο πράγμα που έχεις να καταλάβεις είναι ότι για ένα σημαντικό διάστημα ο άλλος θα περνάει διάφορα στάδια μέχρι να βγει απ' αυτό. Θέλουμε δε θέλουμε, εφόσον σχετιζόμαστε με έναν άνθρωπο που πενθεί, καθώς τελειώνει ο δικός του κόσμος έτσι όπως μέχρι τότε τον γνώριζε, τελειώνει και ο δικός μας κόσμος μαζί του έτσι όπως τον γνωρίζαμε. Το σοκ δηλαδή και το πένθος το περνάμε κι εμείς μαζί του, όχι μόνο ως συναισθανόμενοι το τι περνάει εκείνος/εκείνη, αλλά το περνάμε κι εμείς προσωπικά για τον εαυτό μας και αυτά που χάνει με τη νέα κατάσταση. Θυμός, οργή, απογοήτευση, αδιέξοδο, βιασύνη, εκνευρισμό, ανασφάλεια, δυσφορία, κόπωση, ενοχές, είναι πράγματα που μπορεί να νιώσουμε κι εμείς. Οπότε το δεύτερο που έχουμε να καταλάβουμε είναι ότι θέλουμε δεν θέλουμε, το επιλέξαμε δεν το επιλέξαμε, και η δική μας ροή, ισορροπία με τον άλλον διακόπτεται εξ ανάγκης και όσο να κοπανιόμαστε ότι τα πράγματα θέλουμε να ξαναγίνουν όπως πριν, τα πράγματα δε θα ξαναγίνουν ποτέ όπως πριν. Γιατί το πένθος σε αλλάζει... Προς το καλύτερο; Προς το χειρότερο; Μόνο ο χρόνος θα το δείξει... Και όταν κλείνει ένας κύκλος κλείνει. Και ανοίγει ένας άλλος...

Κανείς δεν ωφείλει σε κανέναν να παραμείνει κοντά του για να κάνει τον καλό άνθρωπο ούτε ωφείλει να "θυσιαστεί"/"θυσιάσει" τον εαυτό του. Ωφείλει μόνο να σταθμίζει και να επιλέγει τι θέλει και τι μπορεί να κάνει με τις νέες δοσμένες συνθήκες.

Αν επιλέγει ελεύθερα να παραμείνει δίπλα σε έναν άνθρωπο που πενθεί όσο σεβασμό χρειάζεται να επιδείξει στο χρόνο και τις διεργασίες που έχει να περάσει ο άλλος -που θα πάνε με τους δικούς του ρυθμούς και όχι με τους ρυθμούς που θεωρούμε εμείς για εκείνον-, άλλο τόσο σεβασμό χρειάζεται να επιδείξει στο χρόνο και τις διεργασίες που έχει να περάσει και ο ίδιος... Και να καταλάβει ότι όπως και ο άλλος χρειάζεται "βοήθεια" και συμπαράσταση για να το περάσει, το ίδιο ακριβώς χρειάζεται και εκείνος για να μπορεί να σταθεί δίπλα στον άλλον. Θα είναι ψυχολογική υποστήριξη για τον εαυτό του από κάποιο ειδικό; Θα είναι φίλοι δικοί του; Θα είναι έξοδοι και εκτονώσεις; Θα είναι ξεκούραση, ταινίες, διάβασμα, μουσική;;;... Κάτι πάντως χρειάζεται να είναι που δε θα μπορεί να το πάρει από τον άλλον που πενθεί...

Καμμιά φορά, όταν ο άλλος βρίσκεται σε κρίση, μπαίνουμε σε ρυθμό "έκτακτης ανάγκης". Αφήνουμε τα του εαυτού μας πίσω μέχρι να περάσει η κρίση του άλλου. Καλά κάνουμε. Αυτό χρειάζεται να γίνει εκείνη τη στιγμή. Όταν ο άλλος πνίγεταικι εσύ στέκεσαι στην όχθη, δε σκέφτεσαι ούτε το γιατί πνίγεται, ούτε το πως νιώθεις εσύ. Βουτάς στο νερό να τον πιάσεις από τα μαλλιά, να τον σύρεις έξω στην όχθη και να του δώσεις και το φιλί της ζωής. Όταν σταθεροποιηθεί, τον πάρει το νοσοκομειακό, αρχίζει να λαμβάνει περίθαλψη και μπαίνει σε περίοδο ανάρρωσης, είναι σίγουρο ότι εκεί θα βγει όλο το στρες που πέρασες, όλη η σωματική κόπωση και όλη η ψυχολογική καταπόνηση έως να σιγουρευτείς ότι ο άλλος δεν κινδυνεύει πλέον, απλά χρειάζεται χρόνο να αναρρώσει...

Τότε χρειάζεται να επιτρέψεις κι εσύ στον εαυτό σου να πει ότι και αυτός τώρα χρειάζεται περίθαλψη και ανάρρωση, να ομολογήσει πόσο στρες πέρασε, τι νιώθει, τι χρειάζεται και ο ίδιος για να πάρει δυνάμεις ειδικά αν ξέρεις ότι τον άλλον δε θα τον εγκαταλείψεις αλλά θα είναι στο νοσοκομείο για καιρό και χρειάζεται να φτιάξεις ένα νέο πρόγραμμα γύρω από αυτό. Να τρώς, να κοιμάσαι, να κάνεις άλλα πράγματα που μείναν πίσω όσο ήσουν σε ρυθμούς έκτακτης ανάγκης, να κανονίσεις τα ωράρια των επισκέψεων, ώστε και να είσαι δίπλα στον άλλον και να φροντίζεις τον εαυτό σου και την υπόλοιπη ζωή αλλιώς κι εσύ θα καταρρεύσεις και όλα τα πρακτικά ζητήματα που εγκατέλειψες για ένα διάστημα θα καταρρεύσουν και θα σε πνίξουν και χρήσιμος δε θα είσαι ούτε για τον εαυτό σου, ούτε για τον άλλον...

Αυτή θα είναι η νέα ζωή για ένα διάστημα. Επισκέψεις στο "νοσοκομείο"... Μέχρι ο άλλος να αναρρώσει, να "επιστρέψει σπίτι του" και μετά να αρχίσει σιγά σιγά να ξαναβγαίνει στη ζωή και να ξαναφτιάχνει καθημερινότητα. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει κανείς, το αποδεχτεί συνειδητά χωρίς να γκρινιάζει και να προσκολάται στο πριν και σε αυτά που έχασε τόσο λιγότερο θα ταλαιπωρηθεί.

Από την άλλη θα ταλαιπωρηθεί πολύ αν αυτό το θεωρεί υποχρέωση και καταπίεση και όχι μία ελεύθερη επιλογή που κάνει λόγω της αγάπης...

Αν το νιώθει ως υποχρέωση ή εξαναγκασμό καλύτερα να έχει το σθένος και την ειλικρίνεια να πει, δεν αντέχω, δε θέλω, δεν επιθυμώ να περάσω από όλα αυτά μέχρι να επανέλθει ο άλλος... Το δικαιούται το να μην θέλει να το περάσει αυτό. Δικαιούται αν ο εαυτός του δεν τα βγάζει πέρα, αν δεν το επιθυμεί να αποχωρήσει από μία κατάσταση. Πάλι όμως θα έχει να αντιμετωπήσει ενοχές για την απόφασή του αυτή και το δικό του πένθος για ένα τέλος ακόμα και αν το διάλεξε ο ίδιος...

Αλλά έτσι είναι η ζωή... 'Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Έχει απώλειες και πολλούς θανάτους. Έχει αναδιατάξεις και αναγεννήσεις... Πάει πακέτο με το να είσαι θνητός...

Καλή δύναμη, υπομονή και φώτιση... Και όσο λιγότερες ενοχές γίνεται για το ότι και ο εαυτός σου χρειάζεται φροντίδα, ό,τι και αν αποφασίσεις να κάνεις...

Α.

 

Είναι η πρώτη μου φορά σε σχέση, και ο λόγος είναι ότι πάντα θεωρούσα ότι για να είσαι με κάποιον πρέπει να σημαίνει πολλά για σένα και να έχεις σοβαρο σκοπό ( δεν αναφέρομαι σε γάμο). Αυτό σημαίνει ότι για να ειμαι μαζί της τρέφω αισθήματα και την νοιάζομαι πάρα πολύ, οπότε είναι επιλογή μου να ειμαι εδω και να περάσω όλα αυτά μαζί της!! Εξάλλου όλα στην ζωή μας είναι μια φάση, κάθε φορά περνάς μια φάση που τελειώνει, είτε είναι καλή φάση είτε Καλή, θα τελειώσει και αυτή και θα μας ενώνουν πολλά!!! Με βοήθησες όμως πολύ να συνειδητοποιησω καλύτερα το τι είναι αυτό που περνάμε και πως ειναι στα πλαίσια του φυσιολογικού, το ότι εχω πράξει σωστά και να μην πιέζω τον εαυτό μου για παραπάνω πράξεις, επειδή ήδη την "έδωσα" σε ευχαριστώ πολύ για την τοποθέτηση σου και που ήσουν σαφής με παραδείγματα και με απλοϊκές εκφράσεις!! Να είσαι πάντα καλα

 

Να ξεκαθαρίσω.
Δεν αναφέρθηκα και δεν θα αναφερόμουν σε "ψυχολογία" του θύματος ή του θύτη, γιατί για μένα πρόκειται για εξαιρετικά θολούς ορισμούς. Διατύπωσα με σαφήνεια ότι λόγω χειριστικότητας αμφότεροι θέλουν να νοιώσουν θύματα και θύτες.
Επίσης δεν είπα, γιατί δεν το πιστεύω, ότι το άτομο που νοιώθει ριγμένο μπορεί να γίνει "πολύ πιο επικίνδυνα χειριστικό" από εκείνο που απαιτεί. Διατύπωσα ότι το απολαμβάνουν και οι δυο - αρκετά ώστε να παραμείνουν στην σχέση. Δεν βλέπω επικινδυνότητα σε μια κατάσταση όπου υπάρχει απόλαυση εκατέρωθεν.

 

Δεν τα δίνω και όλα για όλα, δεν ποντάρω όλα μου τα φράγκα, δεν παίρνω και όρκο, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά / ευαγγέλιο, δεν είμαι και 100% σίγουρος, δεν αφήνομαι εντελώς, δεν ξεβρακώνομαι, δεν βάζω και στοίχημα, δεν δίνομαι ψυχή τε και σώματι, νομίζω έγινε κατανοητό.

Η χαρτοπαικτική εκδοχή έχει τις ρίζες της στο ευγενές άθλημα του μπουρλότου, όπου η τελευταία μπάζα (η πίσω - πισινή) έχει 10 πόντους και οι παίκτες καταβάλλουν προσπάθεια να κρατηθούν γερά για να την πάρουν, δηλαδή «κρατάνε πισινή».

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
1
- Ο Λάκης μου είπε ότι θα βρει αυτός εισιτήρια για τους James και θα μου τα κάνει και δώρο. - Ναι καλά, κράτα και μία πισινή γιατί ο Λάκης είναι γνωστός παπάρας. Στη θέση σου θα πήγαινα να τα πάρω για νά 'μαι σίγουρη.

2
- Μου είπε ότι αν εκλεγεί θα με διορίσει στο δημόσιο, αλλά κρατάω και μία πισινή με την πρόταση που είχα από τη Θεσσαλονίκη, γιατί με δαύτους δεν μπορεί να είσαι ποτέ σίγουρος.
Κρατάω πισινή

 

Estelwen στο τελευταίο σημείο είναι που διαφωνούμε. Για 'μενα αυτές οι σχέσεις είναι τοξικές. Το έχω ζήσει και δεν το απολάμβανα. Αλλά μια σχέση περιλαμβάνει πολλές αλληλένδετες ή και μη αλληλένδετες ισορροπίες και φάσεις. Δεν είναι εύκολο πάντοτε να βγεις. Επιπλέον, εγώ δίνω ευκαιρίες. Κάτι αλλάζω, κάτι ξαναλλάζω, μέχρι να μην υπάρχει πίσω μου χώρος παρά μόνο τοίχος.

 

Η ερμηνεία της απόλαυσης ως χαρούμενης ευχαρίστησης είναι απλοϊκή. Απόλαυση είναι η ικανοποίηση κάποιας ανάγκης, συχνά άρρητης, ενδεχομένως επώδυνης. Η δυσφορία, ο πόνος, η δυσαρέσκεια, το άγχος μπορούν να ενέχουν απόλαυση. Χρησιμοποιώντας τα λόγια σας, και η επιλογή να δίνονται ευκαιρίες παραμένοντας στην σχέση είναι μια απόλαυση.
Επιμένω, κανείς δεν μένει σε μια σχέση αν δεν απολαμβάνει.

 

Αλλάζοντας το ικανοποιείται με το καλύπτεται κάποια ανάγκη, θα μπορούσα και να συμφωνήσω, διαφορετικά παίζουμε με τις λέξεις.

 

Ποιά διαφορά βλέπετε ανάμεσα σε καλύπτω και ικανοποιώ μια ανάγκη;

ΥΓ Παρακαλώ όταν μου απαντάτε να με κουοτάρετε, κάνει πιο εύκολο να εντοπίσω την σχετική ανάρτηση.

 

Καλύτερα να κρατάμε κάτι για μας..όλων των ειδων τα συναισθήματα δημιουργούν εξαρτησεις...και οι εξαρτήσεις πονο

 

estelwen, καλησπέρα σας,

αν και θέλω να αποφύγω την ανάλυση των λέξεων, διότι δε θέλω να νομίζετε ότι παίζω, ωστόσο να σας εξηγήσω πως το βλέπω εγώ εν προκειμένω. Και το ''εν προκειμένω'' σημαίνει την ανάλυση των δυο ρημάτων με βάση τον προσδιορισμό της ανάγκης.
Ικανοποιείται μια ανάγκη για 'μενα συνεπάγεται πλήρωση με ευχαρίστηση
Καλύπτεται μια ανάγκη συνεπάγεται πλήρωση αλλά όχι απαραίτητα με ευχαρίστηση, πιθανόν και μόνο κατά συνθήκη και περισσότερο ως οριακή επάρκεια.
Σκεφτείτε πως κάθετι μπορεί να σου ''κλέψει'' κάτι απ' το τελικό αίσθημα εκπλήρωσης και να μη μπορείς να απολαύσεις, παρά μόνο να αρκεστείς. Ικανοποίηση σημαίνει απολαμβάνω ( προσοχή, θα επικαλεστώ το ίδιο που χρησιμοποιήσατε παραπάνω, όχι με την απλοϊκή αντίληψη για την απόλαυση ).

Αν σας φανεί συγκεχυμένος ο τρόπος που απαντώ, πείτε το.

 

Η κάλυψη της ανάγκης, η πλήρωσή της, η ευχαρίστηση εξ αυτού, έγκεινται στην ίδια την επιλογή να καλυφθεί η ανάγκη, όχι στην όποια έκβαση της επιλογής. Η απαίτηση να είναι χαρούμενο το τελικό αποτέλεσμα της πλήρωσης της ανάγκης είναι επιφανειακή.

Όποιος αρέσκεται να νοιώσει ότι θυσιάζεται, να νομίζει ότι του κλέβουν, ότι τον αναγκάζουν να αρκεστεί οριακά και κατά συνθήκη, απολαμβάνει, ικανοποιείται, καλύπτεται, ευχαριστιέται, πείτε το όπως προτιμάτε. Έτσι πληροί δική του ανάγκη ή προτίμηση.
Καταλαβαίνω όμως ότι η παραδοχή της ικανοποίησης μιας προσωπικής ανάγκης αντί για την ανάθεση "καθετί (άλλο; ) που μπορεί να κλέψει [...] και να μη μπορείς να απολαύσεις" είναι δύσκολο εγχείρημα, γιατί στερεί από την ευχαρίστηση. Άλλο επιλέγω λόγω συνθηκών να θυσιάζομαι, άλλο μου αρέσει να θυσιάζομαι και να μπορώ να γκρινιάξω "δεν το επέλεξα ελεύθερα ούτε το απολαμβάνω, κάθε άλλο, αλλά δεν έχω επιλογή, δεν φταίω εγώ, φταίνε οι άλλοι/οι συνθήκες/ο ανάδρομος Ερμής".

 

Δεν δικαιολογώ αυτόν που ''θυσιάζεται'' ούτε εκείνον που ''βολεύεται'' στη ''θυσία'' του κι εφ' όσον για να κάνουμε αυτή τη συζήτηση παραδέχεστε πως συναντάται αυτή η κατάσταση στις διαπροσωπικές σχέσεις ( ακόμα και στις εργασιακές αλλά εκεί εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες ) και δεν εννοώ πως υπάρχει μόνο αυτή, απλά και μόνο ότι είναι συχνή, ωστόσο ακόμα και αν δεχτώ οποιαδήποτε ετυμολογία έχετε επιλέξει και είμαι πρόθυμος να τη δεχτώ, παρόλ' αυτά εξακολουθώ να μη βρίσκω αρμονία σε τέτοιες σχέσεις και να τις θεωρώ δυσλειτουργικές. Ακόμα και αν κάποιος απολαμβάνει, ευχαριστιέται, ικανοποιείται, καλύπτεται με την ανάληψη του ρόλου του θύματος, ένα μέρος του εαυτού του βασανίζεται και καταπιέζεται. Θέλετε να πούμε πως ήταν επιλογή του, να το παραδεχτώ μαζί σας, αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία. Αυτή η μορφή ασυμμετρίας κάνει κακό σε κομμάτια της σχέσης που δε σχετίζονται με την ερωτική ζωή του ζευγαριού. Θέλετε να εξαιρέσω την 24/7, ευχαρίστως, παρότι έχω ενστάσεις. Υπάρχουν ορισμένες καταστάσεις που χρειάζεσαι την ανθρωπιά του άλλου, τη συμπαράσταση του, τη δοτικότητα του και όχι να πρέπει να τον κουλαντρίζεις ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στα πατώματα γιατί έχασες τη μάνα σου, ή γιατί τράκαρες. Κάποια στιγμή θέλεις να είναι εκεί για 'σενα κι όχι να συναντάς διαρκώς τοίχο και απουσία όταν έχεις ανάγκη να πάρεις.