Οι απαρχές του μαζοχισμού – Σύντομη ιστορική αναδρομή.

Οι απαρχές του μαζοχισμού – Σύντομη ιστορική αναδρομή.

Για να κατανοήσει κανείς ένα φαινόμενο, ανάγκη είναι να ανατρέξει στις απαρχές του. Αν για τη μελέτη των αιτιών του ατομικού μαζοχισμού οι ψυχολόγοι εξετάζουν βιώματα της παιδικής ηλικίας, για την ερμηνεία της κοινωνικής και πολιτισμικής εμφάνισης και σημασίας του μαζοχισμού απαιτείται μια ιστορική αναδρομή. Απ’ αυτήν γεννιούνται νέες απορίες αλλά κι ενδιαφέροντες συλλογισμοί. Ίσως τα ερωτήματα που σκοπεύω να θέσω φανούν αφελή. Πιθανόν όσοι έχουν εντρυφήσει στο θέμα περισσότερο από μένα, να σκεφτούν: Καλά, εμείς είμαστε στο Ω κι αυτός ξαναγυρνά στο Α; Δεν με πειράζει, αρκεί να βρω απαντήσεις στις απορίες μου. Εξάλλου επανάληψη μήτηρ μαθήσεως. Αφορμή των σκέψεών μου στάθηκε αυτή η παράγραφος:

Η πολιτισμική και ιστορική κατανομή του μαζοχισμού παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον. Μελέτες ανασκόπησης (Baumeister, 1988, 1989) συμπέραναν ότι η κατανομή του μαζοχισμού είναι διαφορετική σε σχέση με την κατανομή των άλλων σεξουαλικών δραστηριοτήτων. Μπορεί κανείς να βρει κατά την αρχαιότητα, καθώς και σε αρκετούς πολιτισμούς, σχεδόν όλες τις σεξουαλικές πρακτικές. Ο μαζοχισμός όμως φαίνεται να αποτελεί φαινόμενο των σύγχρονων Δυτικών πολιτισμών. Υπάρχει τέλεια έλλειψη αναφορών πριν το 1500, οπότε και εμφανίζονται τα πρώτα στοιχεία, ενώ φαίνεται αρκετά διαδεδομένος στην Ευρώπη και στην Αμερική από τον 18ο αιώνα.

Πολλά τα ερωτήματα. Αληθεύει αυτή η παρατήρηση; Κι αν ναι, τι σημαίνει; Πως πριν το 1500 δεν υπήρχαν μαζοχιστές ή πως το κρατούσαν μυστικό; Έχω μερικές επιφυλάξεις και για τα δύο. Διαβάζοντας, μου δημιουργήθηκε η υποψία πως η θρησκευτική παράδοση βρίθει μαζοχιστικών αναφορών. Δεν αναφέρομαι μόνο στον χριστιανισμό, συμπεριλαμβάνω και προγενέστερες πηγές. Στην Βικιπαίδεια βρήκα αυτό το απόσπασμα:

Pre-Christianity
Various pre-Christian religions, like the cult of Isis in Egypt and the Dionysian cult of Greece, practiced their own forms of ritual flagellation. During the Ancient Roman festival of Lupercalia young men ran through the streets with thongs cut from the hide of goats which had just been sacrificed, and women who wished to conceive put themselves in their way to receive blows, apparently mostly on the hands. Greco-Roman mystery religions also sometimes involved ritual flagellation, as famously depicted in the Villa of the Mysteries at Pompeii, apparently showing initiation into the Dionysian Mysteries.

Οι περιγραφές της έκστασης που ένιωθαν οι χριστιανοί μάρτυρες τη στιγμή του μαρτυρίου τους μου φαίνεται ξεκάθαρη αναφορά σε κάποιο είδος μαζοχισμού. Αν και το κίνητρο μοιάζει να διαφέρει, η σωματική λειτουργία, (πχ εκκρίσεις χημικών ουσιών και ορμονών, μετουσίωση του πόνου σε έκσταση), ίσως να είναι παρόμοια.

http://neoshinka.files.wordpress.com/2009/07/saint-sebastian_andrea-mantegna400.jpg
http://208.106.191.145/_media/imgs/articles2/a96697_a458_saint-sebastian.jpg
http://www.shafe.co.uk/crystal/images/lshafe/Pollaiuolo_Martyrdom_of_St_Sebastian_1473-75.jpg
File:Sodoma Sebastian.jpg - Wikipedia, the free encyclopedia

Η ιστορία του Ιώβ, ακόμη πιο πριν, πιθανόν να ερμηνευτεί ως αλληγορία ψυχικού μαζοχισμού. Αναφέρω ακόμη τους αυτομαστιγούμενους του Μεσαίωνα, αλλά και του Ισλάμ, που προέρχονται από εντελώς διαφορετική κουλτούρα.

While self-harm is forbidden in Islam, certain sects of Shi'a Muslims found solely in villages in Iran and the Eastern Region of Saudi Arabia perform self-flagellation when participating in the Zanjeer Zani ritual to mourn the death of Hussain during Muharram, on the Day of Ashura. Although officially done with a special leash, most Shi'as usually beat their chests with their hands, but the use of metal chains and spikes is common as well. The practice is common among Shiites in the Middle East and Asia, although is often frowned upon by Sunnis and other Muslims.

Τέλος, μορφές ερωτικού πόνου που κλιμακώνονται από αρκετά ήπιες ως εξαιρετικά οδυνηρές, όπως το δάγκωμα, οι νυχιές, τα χαστούκια, η ερωτική πάλη, το πυγοράπισμα, ακόμη και κάποιας μορφής αλλαγή φυλετικών ρόλων περιγράφονται και εικονογραφούνται στο Κάμα Σούτρα με εκπληκτική ακρίβεια.

The Kama Sutra of Vatsyayana: Part II: On Sexual Union: Chapter VII. On the Various Ways of Striking, and of The Sounds Appropriate to Them
The Kama Sutra of Vatsyayana: Part II: On Sexual Union: Chapter V. On Biting, and the Ways of Love to be Employed with Regard to Women of Different Countries
The Kama Sutra of Vatsyayana: Part II: On Sexual Union: Chapter IV. On Pressing or Marking with the Nails
The Kama Sutra of Vatsyayana: Part II: On Sexual Union: Chapter VIII. About Females Acting the Part of Males

Μήπως λοιπόν οι ερευνητές αγνόησαν ξεκάθαρες ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι ο μαζοχισμός υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων σε κάθε πολιτισμό, αλλά εκδηλωνόταν με συγκαλυμμένους τρόπους, κυρίως μέσω της θρησκείας; Ή μήπως ο σχολαστικός Βωτρέν συγκρίνει ανόμοια πράγματα κι εξάγει παρατραβηγμένα κι αυθαίρετα συμπεράσματα;

Είναι ο μαζοχισμός παιδί της νεωτερικότητας και της εκκοσμίκευσης ή συνδέεται μ' αρχέγονα ένστικτα; Αν ισχύει το πρώτο ποιο ρόλο έπαιξε στην εμφάνισή του η αμφισβήτηση κι η παρακμή των θρησκειών που αρχίζει να γίνεται αισθητή την ίδια εποχή; Αν ισχύει το δεύτερο, γιατί υπάρχουν τόσο λίγες ευθείες γραπτές αναφορές σ' αυτόν πριν το 1600; Από ντροπή; Από φόβο; Ή μήπως από τους ανθρώπους των εποχών εκείνων έλειπαν οι κατάλληλες λέξεις για να τον περιγράψουν και να τον κατανοήσουν;

 

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να αναλυθούν όλα αυτά...ίσως επειδή ποτέ δεν με ενδιέφερε γιατί δεν πιστεύω πως είναι αντικειμενικά...πάντα έρχεται μια θεωρία να ακυρώσει ή να συμπληρώσει την προηγούμενη...ωστόσο έχει ενδιαφέρον να τα μελετήσει κανείς σαν ιστορικές αναδρομές για το τι γινόταν κάποτε.
Στο τώρα όλες οι απόψεις μπορεί να είναι σωστές ανάλογα με το τι βιώνει ο καθένας.
Εγώ προσωπικά δεν θεωρώ τον ερωτικό σαδομαζοχισμό ανωμαλία η αρρώστια αλλά και ούτε καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να ξέρουν οι άλλοι τι γίνεται στην κρεβατοκάμαρα μου, αν εγώ καυλώνω να τις τρώω ή και να δίνω καμιά που και που...
Το θεωρώ ένα ερωτικό παιχνίδι όμορφο ανάμεσα σε δύο συντρόφους που εμπλουτίζει την ερωτική τους ζωή...αυτό και τίποτα παραπάνω.
Και δεν αφορά κανέναν το πως την βρίσκει ερωτικά ένα ζευγάρι.Και γιατί να μην είναι τόσο απλό δηλαδή και να είναι πιο περίπλοκο κάτι με το οποίο αισθανόμαστε καλά?? 

 

Απάντηση: Re: Οι απαρχές του μαζοχισμού – Σύντομη ιστορική αναδρομή.

Απλο ειναι οσο το βιωνουμε (μονο).Περιπλοκο αρχιζει να γινεται οταν το σκεπτομαστε κιολας.

Ο προβληματισμος του Vautrin με εχει απασχολησει και μενα,αναφορικα με ενα αλλο ερωτημα για το οποιο εχουμε συζητησει πολλακις εδω,αυτο της υποτακτικης η μαζοχιστικης "φυσης".Αν υπαρχει αυτη η μαζοχιστικη η υποτακτικη "φυση" σε μια μεριδα των ανθρωπων ,γιατι δεν υπαρχουν ιστορικες καταγραφες της παρα μονο απο ενα σημειο,πολυ προσφατο,της ανθρωπινης ιστοριας και μετα;

 

Απάντηση: Οι απαρχές του μαζοχισμού – Σύντομη ιστορική αναδρομή.

Το ότι δεν έχει καταγραφεί δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει... Το ότι υπάρχει σε προγενέστερο χρόνο από την καταγραφή δε σημαίνει ότι είναι "φύση".

 

Απάντηση: Re: Οι απαρχές του μαζοχισμού – Σύντομη ιστορική αναδρομή.

Μπορώ να απαντήσω για τον εαυτό μου, επειδή είμαι στην ομάδα εκείνη ατόμων που αρέσκονται να εμβαθύνουν, να αναλύουν και να ψάχνουν όχι μόνο τον σαδομαζοχισμό, αλλά όλα όσα με αγγίζουν και με αφορούν άμεσα.

Οι λόγοι είναι αρκετοί, θα αναφέρω μερικούς.

Για καλύτερη αυτογνωσία, εμβάθυνση σε όλα όσα κουβαλώ μέσα μου, κατανόηση των λόγων και αιτιών.
Δεν μου αρκεί να καυλώνω με κάτι, να περνώ καλά στην κρεβατοκάμαρα μου, δεν με αρκεί απλά να αποδέχομαι χωρίς κατανόηση ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Αναλύω ακόμα και λέξεις που βρίσκω ενδιαφέρουσες, πως να μην προσπαθήσω να αναλύσω - χωρίς να σημαίνει πως θα βρω τις απαντήσεις σώνει και καλά-στα ερωτήματα που γεννιούνται μέσα μου, γιατί να γουστάρω να πονάω, ή γιατί με καυλώνει να ταπεινώνομαι ή όπως στο συγκεκριμένο πολύ ενδιαφέρον νήμα, ποιες είναι οι απαρχές του μαζοχισμού κ.τ.λ.?

Για μένα το bdsm δεν ορίζεται μέσα στο μυαλό μου, ως ένα απλά ερωτικό παιγνίδι, αλλά ως μέρος στο οποίο αναγνώρισα πως ανήκω επειδή κουβαλώ συγκεκριμένα στοιχεία, ανάγκες, επιθυμίες, επειδή εδώ με οδήγησαν όλα όσα είμαι/έγινα.
Δεν αφορά απλά το έδωσα/πήρα ξυλιές, αφορά το ποια είναι η ουσία μου και γιατί είναι αυτή και όχι κάποια άλλη. Αφορά το πια θέλω να γίνω και πως έχοντας τη γνώση για το ποια είμαι μπορεί να με οδηγήσει να γίνω αυτή που επιθυμώ και όχι τυχαία ότι νά 'ναι κι ότι βγει. Δεν μου αρκεί να περνάω καλά, θέλω να ξέρω γιατί περνάω καλά έτσι και όχι αλλιώς.

Απολαμβάνω να διαβάζω επίσης και να αναλύω διάφορες θεωρίες κι επειδή γενικά είμαι περίεργη και έχω βίτσιο με τη γνώση γενικότερα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπως διαβάζω βιβλία αρχιτεκτονικής και θεωρίες αισθητικής, επειδή με ενδιαφέρει η αρχιτεκτονική, όπως διαβάζω ποίηση, όπως βλέπω συγκεκριμένες ταινίες κ.ο.κ.

Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα, για μένα "πρέπει να αναλυθούν" όλα αυτά και πολλά άλλα.

Και ως επίλογο, θα αναφέρω μια στιχομυθία που είχα με ένα φίλο πριν κάποια χρόνια.
Μου λέει μα γιατί συνεχώς σκάβεις και σκάβεις, τόσος κόσμος απλά ζει ότι έρχεται στο δρόμο του χωρίς αναλύσεις. Εσύ επιμένεις να αναλύεις, να προσπαθείς να κατανοήσεις γιατί το ένα γιατί το άλλο, συνεχώς σκάβεις.
Του λέω, μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Έχω χέρια.

 

Re: Απάντηση: Re: Οι απαρχές του μαζοχισμού – Σύντομη ιστορική αναδρομή.

Αγαπητέ underherfeet δεν θέλω να πώ πως είναι απλό σαν θέμα αλλά απλό μέσα μας ..(και πάλι δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή).
Ερχομαι στην δυσάρεστη θέση να μη μπορώ να αποδώσω πλήρως τα όσα σκέφτομαι.
Διαχωρίζω κάθετα την υποτακτικότητα σε σχέση με τον μαζοχισμό.
Και μια που το θέμα αφορά τον μαζοχισμό και μόνο προσωπικά θεωρώ οτι η λέξη μαζοχισμός σκέτη δεν αποδίδει 100% για όλους τους μαζοχιστές...
Καταννοώ τον ερωτικό μαζοχισμό...αυτόν που με φέρνει σε διέγερση (και εδώ κολλάει το να παίρνω και να δίνω μερικές ξυλιές).
Τον ερωτικό μαζοχισμό μπορώ να τον απολαύσω όταν με εμπνέει ο σύντροφος μου και δεν νοιώθω την ανάγκη να τον αναλύσω η να τον εξηγήσω ακριβώς επειδή το βλέπω απόλυτα φυσιολογικό με τα δικά μου μάτια...

Περαιτέρο όμως δεν ξέρω καν αν αυτό λέγεται μαζοχισμός σύμφωνα με την θεωρία ότι ο σαδιστής απολαμβάνει να πονάει αυτόν που δεν απολαμβάνει τον πόνο...
Επίσης θεωρώ άξιο συζήτησης τον μαζοχισμό σε άλλους τομείς πράγμα που δεν κατέχω...δεν μπορώ να φανταστώ ανθρωπο πχ να απολαμβάνει τον πόνο που πρέρχεται απο καθαρά εξωτερικούς παράγοντες. 

 

Εξαιρετικό το νήμα, vautrin. 

Βρήκα τα εξής ενδιαφέροντα στο λήμμα "flagellation" (μαστίγωμα) στην πηγή από την wikipedia που ανέφερες, και η οποία βρίσκεται εδώ: [ame=http://en.wikipedia.org/wiki/Flagellation]Flagellation - Wikipedia, the free encyclopedia[/ame]

Εκεί αναφέρει ότι κατά πάσα πιθανότητα η πρακτική του μαστιγώματος ξεκίνησε στην Εγγύς Ανατολή και μετά εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Στην αρχαία Σπάρτη οι νέοι άντρες μαστιγώνονταν για να δοκιμαστεί ο ανδρισμός τους. Αναφέρει επίσης τον Ιουδαϊκό νόμο, ο οποίος περιόριζε το μαστίγωμα σε 40 χτυπήματα, αν και στην πραγματικότητα πάντα έδιναν 39 χτυπήματα, για να αποφύγουν την περίπτωση λάθους.

(Παρένθεση: Αυτό εξηγεί γιατί στο μιούζικαλ Jesus Christ Superstar, μαστιγώνουν τον Ιησού με 39 χτυπήματα - την αιτία του οποίου δεν είχα καταλάβει ποτέ μέχρι σήμερα - στην συγκλονιστική αυτή σκηνή:



Κλείνει η παρένθεση.)

Το όριο των 39 χτυπημάτων διατηρήθηκε γενικότερα από ότι φαίνεται, διότι το άρθρο αναφέρει την Αμερικανική Επανάσταση, όπου το νόμιμο όριο ανέβηκε από 39 στα 100 χτυπήματα για όσους στρατιώτες καταδικάζονταν από το στρατοδικείο. [Μία πιο δίκαιη τιμωρία φαίνεται να είναι αυτή που εφαρμόζει ο V σε μένα: είναι 50 χτυπήματα με το μαστίγιο με τις τρεις λαστιχένιες ουρές, με κόμπους στην άκρη, ή 10 χτυπήματα με το single tail. Προσωπικά, έχω καλύτερη αντοχή στο single tail. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να πω, ότι αυτό το «τριπλό» μαστίγιο με τους κόμπους, είναι αυτό που χρησιμοποιούν οι πιστοί του Opus Dei, για αυτο-μαστίγωση στους ώμους. Αυτό το μικρό και κομψό μαστίγιο ονομάζεται “discipline”. ]

Μαρτύρια και βασανιστήρια και βία και σωματικές τιμωρίες υπήρχαν ανέκαθεν. Όμως, το ερώτημα είναι, συνδέονται αυτά με τον ερωτισμό και τη διέγερση; Και αν ναι, πότε ξεκινά αυτό; Θέλω να πω, οι Σπαρτιάτες για παράδειγμα, καύλωναν κιόλας με το μαστίγωμα; Δεν νομίζω να έχουμε κάποια τέτοια στοιχεία. Άλλο δοκιμάζω την ψυχική και σωματική αντοχή κάποιου και άλλο τον δέρνω για να καυλώσει - ή για να καυλώσω εγώ, ή και οι δυο μας.

Οι θρησκευτικές τελετές, της Ίσιδας και του Διόνυσου για παράδειγμα, φαίνονται πρόσφορο έδαφος για ένα είδος θρησκευτικής έκστασης, στην οποία περιέρχεται κάποιος μέσα από τον ακραίο πόνο του σώματος. Το ίδιο θα έλεγα και για τους Μουσουλμάνους που αυτομαστιγώνονται, τους οποίους επίσης αναφέρει η πηγή σου. Όσον αφορά τους Χριστιανούς μάρτυρες, δεν πιστεύω ότι ο σωματικός πόνος είχε ως απώτερο σκοπό την σεξουαλική ή ερωτική διέγερση, αλλά και πάλι την θρησκευτική έκσταση. Στην περίπτωση των Χριστιανών, η άποψή μου είναι ότι το πέρασμα στην έκσταση μέσω του πόνου απλά προέκυπτε, δεν ήταν αυτοσκοπός. Και αυτό διότι η Χριστιανική θρησκεία δεν συμπεριλαμβάνει πουθενά στην κοσμοθεωρία της την σωματική απόλαυση, αλλά συμπεριλαμβάνει την ρύθμισή της (την χαλιναγώγησή της και τον περιορισμό της, και μάλιστα μέσα σε αυστηρότατα πλαίσια που έχουν συγκεκριμένο νόημα και σκοπό). Όπως λες, vautrin, ίσως ο ήδη υπάρχων μαζοχισμός έβρισκε έκφραση μέσα στη θρησκεία. Είναι πολύ πιθανό.

Οπότε το ερώτημα είναι, πότε αρχίζουν οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται ότι ο πόνος μπορεί να οδηγήσει στη διέγερση; Και πότε τολμούν να μιλήσουν γι αυτό; Η πρώτη καταγραφή, φαίνεται να είναι πράγματι αυτή του Κάμα Σούτρα (και θα χαρώ, vautrin, να μεταφράσω όποια κειμενάκια θέλεις για το νήμα, είναι όλα εξαιρετικά).

Σε μία ιστορική αναδρομή για τον σαδομαζοχισμό, βρήκα τα εξής ενδιαφέροντα:

"Η σαδιστική και μαζοχιστική συμπεριφορά ήταν γνωστή πριν τον Krafft-Ebing. Το 1498, ο Ιταλός φιλόσοφος Pico della Mirandola περιέγραψε έναν άντρα που θεωρούσε απαραίτητο να τον μαστιγώνουν για να μπορέσει να κάνει σεξ (Farin 1990). Το 1639, ο Γερμανός γιατρός Johann Heinrich Meibom παρουσίασε την πρώτη θεωρία του μαζοχισμού (Meibom [1639] 1718): Με βάση την τότε αντίληψη της ανατομίας, ισχυρίστηκε ότι το μαστίγωμα της πλάτης ζεσταίνει το σπέρμα στα νεφρά, πράγμα που προκαλεί σεξουαλική διέγερση μόλις το σπέρμα φτάσει στους όρχεις. Ο Kristian Frantz Paullini τροποποίησε αυτή τη θεωρία το 1698 λέγοντας ότι ζεστό αίμα, και όχι σπέρμα, κατεβαίνει από τα νεφρά, αλλά η βασική θεωρία παρέμεινε η ίδια μέχρι τον Krafft-Ebing. Την επέκτεινε ο Doppet το 1788 για να συμπεριλάβει τις γυναίκες, υποθέτοντας ότι το ίδιο ισχύει και για τα γυναικεία γεννητικά όργανα (Doppet [1788] 1885).

Ο σαδομαζοχισμός ως σεξουαλική πρακτική ήταν επίσης γνωστός στην λογοτεχνία πριν τα έργα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Το Κάμα Σούτρα, από τον 4ο περίπου αιώνα π.Χ., περιγράφει ερωτικά χτυπήματα. Στο μυθιστόρημα Φάννυ Χιλ που δημοσιεύθηκε το 1749, ο Βρετανός συγγραφέας Τζων Κλέλαντ βάζει την πρωταγωνίστρια να μαστιγώνει έναν νεαρό άντρα σε ένα πορνείο. Στην αυτοβιογραφία του Εξομολογήσεις, ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Ζακ Ρουσσώ περιγράφει την δυστυχία του για τις μαζοχιστικές του φαντασιώσεις.

Αντίθετα από άλλες πρακτικές που παλαιότερα καταχωρήθηκαν ως διαστροφές, όπως η ομοφυλοφιλία ή η ζωοφιλία, δεν υπάρχει κάποιο εμφανές ταμπού στην Βίβλο για την σαδομαζοχιστική συμπεριφορά.

Μερικοί θεωρητικοί ισχυρίζονται ότι οι πληθυσμοί ολόκληρων κρατών, όπως η Ιαπωνία, πρέπει να θεωρούνται μαζοχιστικοί κατά την ψυχαναλυτική έννοια (Nakakuki 1994). [Αυτό χρήζει περαιτέρω διερεύνησης, την οποία έχω ήδη αρχίσει. ]

Η πρώτη εμπειρική έρευνα σε μεγάλη κλίμακα για τον σαδομαζοχισμό έγινε από τον Andreas Spengler το 1977. Ο Spengler, ένας Γερμανός γιατρός, χρησιμοποίησε ερωτηματολόγια για να βρει κάποια βασικά στοιχεία (Spengler 1977). Αυτά που βρήκε ήρθαν σε αντίφαση με το πρότερο έργο, κυρίως αυτό των ψυχαναλυτών, πράγμα που τον οδήγησε να συμπεράνει ότι η πρότερη έρευνα ήταν «βαθιά επηρεασμένη από προκαταλήψεις και άγνοια» (Spengler 1979). Όταν ο Norman Beslow επεκτάθηκε σε αυτό, βρήκε, μαζί με την έρευνα του Spengler, μόνο πέντε προηγούμενες εμπειρικές έρευνες σε όλο το γραπτό επιστημονικό έργο (Beslow 1986). Ο Beslow ήταν επίσης ο πρώτος που έδειξε ότι ένα σημαντικό μέρος της σαδομαζοχιστικής υποκουλτούρας αποτελείται από γυναίκες οι οποίες δεν είναι πόρνες (Beslow 1985). Καμία εμπειρική έρευνα δεν βρήκε κάποια σύνδεση με εγκλήματα βίας ή στοιχεία για μία αυξημένη τάση προς κοινωνικά παθολογική συμπεριφορά ανάμεσα στους σαδομαζοχιστές, όπως υπέθεταν γενικά από την εποχή του Krafft-Ebing."

Πηγή: Sadism and masochism as medical terms - Psychology Wiki

"Σε μία ιστορική ανασκόπηση της σαδομαζοχιστικής συμπεριφοράς (Ellis, 1936) και σε μία διαπολιτισμική επίσης (Ford & Beach, 1951), μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι μέρος ενός ρεπερτορίου εγγενών σεξουαλικών συμπεριφορών. Τέτοια συμπεριφορά που φαίνεται να είναι παράλληλη με αυτή του σαδομαζοχισμού είναι επίσης συχνή στα θηλαστικά. Για παράδειγμα, οι Kinsey, Pomeroy, Martin, και Gebhard (1953) ονομάζουν 24 διαφορετικά είδη θηλαστικών που δαγκώνουν κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Επιπλέον, ο Gebhard (1976) αναφέρει ότι 'Από φυλογενετική σκοπιά δεν αποτελεί έκπληξη η ύπαρξη του σαδομαζοχισμού στα ανθρώπινα όντα' (σελ. 163)."

Πηγή: The Psychology of Sadomasochism (S/M)

 

Σαφώς το να κάνεις σεξ είναι καλύτερο από το να μιλάς για σεξ. Σε μερικούς ανθρώπους αρέσουν και τα δύο. Είναι όπως το κρασί. Μπορείς να το πιεις ξεροσφύρι και να το απολαύσεις. Μπορείς επίσης να κάτσεις με μια καλή παρέα και κουτσοπίνοντας να πείτε κρασοτράγουδα και κάποιος παραμυθάς να διηγηθεί την ιστορία του Βάκχου και της αμπελουργίας. Η αφήγηση δεν είναι μόνο κατανόηση, είναι κι ευχαρίστηση.

Στο παλιό, καλό ερώτημα Natura versus Nurtura ταιριάζει νομίζω η απάντηση που έδωσε ο Καντ: «Στον άνθρωπο ο πολιτισμός τείνει να εξελιχθεί σε δεύτερη φύση».

Δεν ισχυρίζομαι πως ο μαζοχισμός είναι κάτι το έμφυτο και καθολικό. Σε μια ιδιωτική συνομιλία με την Δώρα είχα εκφράσει την εικασία πως ο σαδισμός είναι «φυσικός» και συναντάται σε όλα τα σαρκοφάγα ζώα, ενώ ο μαζοχισμός δεν συναντάται σε κανένα άλλο θηλαστικό πέρα από τον άνθρωπο, άρα είναι προϊόν πολιτισμικής εξέλιξης. Εξέφρασε κάποιες λογικές επιφυλάξεις για το πρώτο σκέλος, εστιάζοντας στην έλλειψη συνειδητότητας των ζώων. Αξίζει τον κόπο να γίνει μια σχετική συζήτηση, αν και μας πάει πιο πίσω κι απ’ τις ιστορικές ανασκοπήσεις, στη ζωολογία και την βιολογία.

Πιστεύω πάντως πως τουλάχιστον στις πιο ήπιες μορφές του, ο μαζοχισμός αφορά περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους νομίζουμε. Εκτός από τα ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που παρέθεσα, η πιο εμπεριστατωμένη στατιστική μελέτη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, η αναφορά Kinsey, κατέληξε στα εξής συμπεράσματα:

Kinsey's studies do not say much about sadomasochistic behaviors. Some 12% of females and 22% of males reported having an erotic response to a sadomasochistic story, and 55% of females and 50% of males reported having responded erotically to being bitten, (p. 677-8, Female).

Διόλου ευκαταφρόνητα ποσοστά. Στα 60 σχεδόν χρόνια που πέρασαν έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως έχουν αυξηθεί, εξ αιτίας εξελίξεων που ανέφερα σε άλλο νήμα. Από την άλλη μεριά γνωρίζουμε πως οι αμιγώς μαζοχιστές, (δηλαδή όσοι αδυνατούν να ερεθιστούν σεξουαλικά άνευ πόνου), είναι μια ελάχιστη μειοψηφία της τάξεως του 1%.

Κατά το πρότυπο της κλίμακας Kinsey λοιπόν, θα παρομοίαζα τον σαδομαζοχισμό με μια διπλή σκάλα. Πολλοί θα πατήσουν στο πρώτο σκαλοπάτι, λίγοι θα φτάσουν ως το πλατύσκαλο.


 

 

Είναι κολλητικό μου φαίνεται τελικά το ψάξιμο...
Αδυνατώ να πιστέψω πως μπορεί να δωθεί απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα που να είναι απόλυτη...διαβάζοντας τα παραπάνω όμως έχω την υποψία πως η έκσταση που ένοιωθαν οι χριστιανοί μάρτυρες ή οι αυτομαστιγουμενοι δεν είναι αποτέλεσμα μαζοχισμού αλλά του φανατισμού και του εγωισμού τους. Ο πορωμένος δεν λογαριάζει ούτε πόνο ούτε τίποτα μπροστά στα πιστεύω του και ζει με τις δικές του ψευδαισθήσεις...αν αυτό ισχύει τότε ερχόμαστε να αναρωτηθούμε αν ο μαζοχισμός είναι καθαρά ερωτικός ...αν όχι τι άλλο μας προκαλεί? 
Άλλο ερωτικός μαζοχισμός από τον οποίο αντλείται ευχαρίστηση και είναι αποδεκτός και άλλο μαζοχιστική διαταραχή της προσωπικότητας που εκει κατά την γνώμη χρειάζεται δουλειά από ειδικούς...
Παρακάτω ένα άρθρο που βρήκα το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη :

Η μαζοχιστική διαταραχή της προσωπικότητας δεν πρέπει να συγχέεται με την γνωστή μαζοχιστική σεξουαλική συμπεριφορά που συχνά υιοθετείται, η οποία όμως δεν παρατηρείται στους υπόλοιπους τομείς της ζωής ενός ατόμου.

Όλοι οι άνθρωποι σε κάποιο βαθμό ή σε δεδομένες συνθήκες μπορεί να λειτουργήσουν μαζοχιστικάΧαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η ενστικτώδης διάθεση των γονέων να θυσιαστούν όταν κινδυνεύουν τα παιδιά τους, που βέβαια έχει για τους ίδιους ένα πρωτογενές όφελος καθώς κατά αυτό τον τρόπο διαφυλάσσουν την επιβίωση των γονιδίων τους. Ένα άλλο παράδειγμα, μαζοχιστικής (αυτοηττώμενης) συμπεριφοράς, είναι η αυτοθυσία ενός ατόμου στο όνομα ενός ιδεώδους. Βέβαια αυτός είναι ο λεγόμενος ηθικός μαζοχισμός ο οποίος βασίζεται σε ηθικοποιήμενα πρότυπα αυτοκαταστροφικότητας, σε αντιπαράθεση με τις περιπτώσεις όπου η μαζοχιστική δράση δεν εξυπηρετεί κάποιον κοινωνικά αποδεκτό σκοπό. ΄Όπως, ο αυτοτραυματισμός με διάφορους τρόπους ή η επιρρέπεια στα ατυχήματα.
Κατά το Wilhelm Reich η αυτοηττώμενη προσωπικότητα χαρακτηρίζεται από πρότυπα οδύνης, διαμαρτυρίας, αυτοκαταστροφικότητας, αυτουποτίμησης, καθώς και μιας ασυνείδητης επιθυμίας να βασανίζει τους άλλους μέσω του προσωπικού του πόνου. Ωστόσο, ο μαζοχιστής δεν αγαπά την οδύνη και τη θλίψη. Απλά θεωρεί σε συνειδητό η ασυνείδητο επίπεδο ότι υπομένοντας όλο αυτόν τον πόνο θα μπορέσει να επιτύχει ένα σημαντικότερο όφελος για τον ίδιο. Όπως, στην περίπτωση της γυναίκας που κακοποιείται συστηματικά από το σύζυγό της κι η οποία ουσιαστικά δεν αντλεί ευχαρίστηση από την σαδιστική μεταχείριση του συζύγου της, παρόλο που εξακολουθεί να την ανέχεται. Η ανοχή όμως αυτής της κακομεταχείρισης έγκειται στην πίστη της, ότι έτσι επιτυγχάνει κάποιο σημαντικότερο όφελος, όπως την αποφυγή της εγκατάλειψης εκ μέρους του ή την εξασφάλιση της συνοχής της οικογένειας ή ακόμα και την άντληση ενδιαφέροντος από την πλευρά του τελευταίου. Αν και τα κίνητρα που την ωθούν να ανακυκλώνει την οδύνη της μπορεί να φαντάζουν ανεπαρκή ή ελάσσονος σημασίας, εντούτοις, για την ίδια, αποτελούν πυρηνικά συστατικά της επιβίωσής της.
Ο τρόπος που βιώνει τον εαυτό του ένας μαζοχιστής είναι ως ένα άτομο ανάξιο, ένοχο, απορριπτέο, που του αξίζει να τιμωρηθεί. Καθώς επίσης κι ως ένα άτομο ανολοκλήρωτο, καταδικασμένο να το παρεξηγούν, να μην το σέβονται και να μην το εκτιμούν. Συχνά μοιάζουν να περιφρονούν όλους τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς οι οποίοι δεν μπορούν να υπομείνουν τα βάσανά τους με τον τρόπο που μπορούν εκείνα. Παρότι δεν απολαμβάνουν την οδύνη που καλούνται να αντέξουν, κατά μία έννοια αυτή η καρτερικότητα αποτελεί και τη βάση της αυτοεκτίμισής τους. Όσα πιο πολλά υπομένουν τόσο αυξάνεται η αυτοεκτίμησή τους γι αυτό και όταν απαιτείται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους το μεταφράζουν ως «εγωιστικό» ή «συγκαταβατικό ως προς τον εαυτό τους» και το αποφεύγουν συστηματικά.

Όσον αφορά τα ιδιοσυγκρασιακά αίτια της μαζοχιστικής προσωπικότητας είναι κάτι που δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα.
Ωστόσο, ένας άνθρωπος με μαζοχιστική προσωπικότητα μπορεί με την κατάλληλη θεραπεία να καταλάβει, ότι η ψυχική οδύνη ή η σωματική κακοποίηση δεν αποτελεί τρόπο για να νιώσει ότι ο άλλος ενδιαφέρεται για κείνον. Επίσης, ότι ο πόνος δεν αποτελεί το μοναδικό μονοπάτι προς την αυτοεκτίμηση ή την αποφυγή της μοναξιάς.

Πηγή: e-psychology.gr