Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Μεταξύ South Caicos καί Grand Turk...?  

 

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Δεν νομιζω οτι προκειται περι αρετης διοτι η ικανοποιηση των επιθυμιων του Κυριαρχου,ειναι μονοδρομος για τον υποτακτικο.Με αλλα λογια,ειναι εκ των ων ουκ ανευ.Ως παρατηρητης,την αταλαντευτη εκτελεση των εντολων,μονο ως δηλωτικο της αληθινης υποτακτικης φυσης,μπορω να τη δω.
Η ευχαριστηση που νοιωθει ο υποτακτικος προερχεται απο την ικανοποιηση της επιθυμιας για υποταγη,της επιθυμιας για μια διανοητικη(κατ'αρχην)απολαυση,η οποια για τον υποτακτικο ειναι υπερτερη της επιθυμιας να ικανοποιει όποτε,οπως και αν θελει τα θελω του,οπως εκανε οταν βρισκοταν στην απο δω μερια της γεφυρας,για να χρησιμοποιησω το πολυ επιτυχημενο παραδειγμα του Master DO.
Η υπερτερη αυτη επιθυμια για υποταγη ειναι που θα πρεπει να εξεταστει αν αποτελει η οχι την απολυτη διαστροφη.
Κατα τις κρατουσες αποψεις,φυσικα και ειναι.
Κατα την προσωπικη μου αποψη οι επιθυμιες και οι ποθοι μας που θελουμε να δουμε να πραγματοποιουνται,αλιευονται απο τα σκοτεινα νερα του μεσα κοσμου των φαντασιωσεων,οπου τιποτε δεν ειναι αφυσικο.Οριζοντας λοιπον την επιθυμια για υποταγη οχι ως αποκλιση απο το φυσιολογικο αλλα απο το συνηθισμενο,προσωπικα απορριπτω τον χαρακτηρισμο.
Για μενα,η εννοια της διαστροφης δεν υφισταται.Καθε ειδους ερωτικη παρεκκλιση δεν ειναι τιποτε παραπανω απο μια επιθυμια,ενας ποθος που ξεφευγει σε επιπεδο,ενταση και ποιοτητα,απο εκεινες του συρμου.
Ακομα και περαν του ερωτος,ο ανθρωπος συχνα ειναι γεματος απο τετοιου ειδους υπερτερες επιθυμιες στις οποιες υποτασσει τα παντα.

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη συμμετοχή σας σε αυτό το νήμα. Αλλιώς σκεπτόμουν κάποια πράγματα όταν το άνοιξα και αλλιώς τώρα, οπότε ο διάλογος, για μένα ήταν γόνιμος και να 'στε καλά και πάντα χαρές σε όσους με βοηθήσατε  

Ανταποδίδω με αυτό το κατεβατό, το σκάρωνα κάτι μέρες τώρα και σας το φύλαγα για Κυριακή απομεσήμερο, ακριβώς την ώρα της νύστας  

Συμφωνώ με την πρώτη πρόταση, είναι και έτσι, για τη δεύτερη πρόταση, εξαρτάται απ το πώς προσδιορίζεις την ευδαιμονία, αν είναι με την ευρεία της έννοια, συμφωνώ.

Αν και ο καθένας μπορεί να λέει πως ευδαιμονεί.

Οϋτε και την υπακοή αποφασίζεις, αντανακλαστικά έρχεται, την μη υπακοή, αντίθετα, την αποφασίζεις. Για κάποιους λόγους.

Το γεφύρι κατ εμέ το καίει η ανάγκη του υποτακτικού, κάτι άσχετο απ τις συνθήκες. Με καμένο το γεφύρι, το υποτακτικό άτομο επιλέγει το πλαίσιο εκείνο που του επιτρέπει καλύτερα να εκφραστεί.

Για να πάψει να αποφασίζει, γιατί αυτό θα του ακυρώσει το δίλημμα, πρέπει να έχει μπει βαθιά στο δάσος, δεν αρκεί να έχει κάψει το γεφύρι.

Μετά το γεφύρι, αυτό έχει ήδη καεί απ την ανάγκη. Ειδάλλως το υποτακτικό στοιχείο δεν θα ήταν προ διλήμματος.

Οι αδυναμίες του καθενός σεβαστότατες, εμένα όμως γιατί αυτή η επιδίωξη / στάση ζωής του υποτακτικού ατόμου μου κάνει κάτι σαν αποτυχία διαχείρισης του ίδιου που μπορεί να ερείδεται στην υποτακτικότητά του, μπορεί και όχι;

Αυτή θα ήταν μια πολύ καλή λύση  

Το “δια βίου” ελέγχεται ως ευχολόγιο, nothing lasts forever, dear Master_DO, ιδίως οι ευτυχισμένες στιγμές.

Εννοώ τί εννοείς. Πειστική, πολύ πειστική η μετάλλαξη του διλήμματος από αρετή - διαστροφή σε ανυπαρξία - φθορά.

Μου θύμισε το,
“Κάνε άλμα πιό γρήγορο από τη φθορά”

Ελύτης, Μαρία Νεφέλη και Σηματολόγιο​

αν το καλοσκεφτείς...  

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θέση. Για να διαμορφωθεί ο υποτασσόμενος ανάλογα με τις ιδιότητες του Έτερου απαιτείται όσμωση. Η οποία - όνειρο Κυρίαρχων - καταργεί την υπακοή με την έννοια ότι το υποταγμένο άτομο δεν απαιτείται να υπακούσει για να είναι όπως επιθυμεί το Κυρίαρχο, το κάνει φυσιολογικά.

Αν σκέπτομαι κάτι λάθος, θα με ενδιέφερε να μου πεις  

Αυτό πραγματικά δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Είναι ότι συγκρίνουμε τελείως ανόμοια είδη, τελείως ανόμοιες ενορμήσεις.

Πετυχημένη ταξινόμηση, πλην όμως σε “θρησκευτική βάση” με την έννοια ότι διαστροφή είναι αυτό που απολαμβάνουμε, αρετή αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε.

Δεν λέω ότι κάνεις λάθος, πάντως και θα ήθελα πολύ να συνεχίσεις τον συλλογισμό σου  

Μονοδρόμους έχουν μπροστά τους οι απλούστεροι οργανισμοί της φύσης. Όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να επιλέγουν. Θέλουν δε θέλουν. Επιλογές κάνει για τους ίδιους το ασυνείδητό τους, αν τυχόν οι ίδιοι αρνούνται.

Στο δίλημμα αρετή - διαστροφή αν το ασυνείδητό μένει σιωπηλό, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι υπαρξιακά κρίσιμο, άρα ελέγχεται μήπως πρόκειται για το άλλοθι σε μια επιφανειακή αντίσταση.

Στο δίλημμα απραξία - φθορά, έχω την εντύπωση ότι το ασυνείδητο συνήθως επιλέγει τη φθορά, εκτός αν οι όροι με τους οποίους αυτή θα επέλθει είναι στο ίδιο επαχθείς, οπότε τότε καίει τις συγκεκριμένες γέφυρες, ακόμη και ερήμην του “εγώ”, που μπορεί να λέει άλλα.

Θα με ενδιέφερε πολύ να διαβάσω για την ευχαρίστηση που νοιώθει ο Κυρίαρχος  

Διαστροφή είναι η αίσθηση ότι αυτό που διαπράττουμε είναι εναντίον του εαυτού μας, καμία σχέση με συρμούς, άλλωστε, δεν ξέρω αν υπάρχει “συρμός” στα ερωτικά πράγματα του οποιουδήποτε.

Σκέπτομαι γραπτά εδώ, δεν έχω καταλήξει κάπου.

Δεν ξέρω αν η υποταγή είναι "επιθυμία" με αυτή την έννοια.
Αν υποτάσσει κάποιος τα πάντα στις επιθυμίες του τότε είναι σκλάβος των επιθυμιών του, νομίζω, δεν είμαι βέβαιη.
Έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος που είναι σκλάβος των επιθυμιών του υποτακτικός δεν μπορεί να γίνει.
Επειδή στην υποταγή είναι κανείς σκλάβος των επιθυμιών του Έτερου, όχι των δικών του.

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Προσωπικά πιστεύω πως την υπακοή μπορεί κάποιος απλά να την αποφασίσει.
Αν του ταιριάζει θα συνεχίσει, αν όχι θα πάψει.
Εντελώς διαφορετικό ταξίδι η παράδοση και υποταγή.
Η υποταγή προϋποθέτει απόλυτο ξεγύμνωμα κι απόλυτη ειλικρίνεια κι απόλυτη παράδοση, χωρίς σκέψεις, αναλύσεις, συζητήσεις έστω και με τον εαυτό.

Το να είναι σκλάβος των επιθυμιών του Ετέρου ,δεν αποκλείει, αντίθετα θα έλεγα, την ταυτόχρονη κάλυψη των αναγκών και πιθανόν κι επιθυμιών του σκλάβου.
Πιστεύω πως όταν πλησιάσεις την υποταγή, είναι σαν μαγεία με την οποία αυθόρμητα και απλά η κάλυψη των αναγκών και επιθυμιών του Ενός επιφέρει την κάλυψη των αναγκών και πιθανόν και επιθυμιών του αλλου.

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Η ικανοποιηση των επιθυμιων του Κυριαρχου,δια της υπακοης,ειναι μονοδρομος διοτι δεν υπαρχει εναλλακτικη διαδρομη.Αν ο υποτακτικος δεν ικανοποιει τις επιθυμιες του Κυριαρχου,παυει να υφισταται ως τετοιος.Το ασυνειδητο αν επιλεγει,το πραττει κατα την αναδυση στην επιφανεια της επιθυμιας υποταγης.

O Κυριαρχος απολαμβανει την εξουσια του και την ικανοποιηση των επιθυμιων του.

Διαστροφη με την αποκοινωνικοποιημενη εννοια που τις δινεις,ειναι επισης και οσα πραττουμε εμεις με τα οποια κατα τον διπλανο μας,βλαπτουμε εαυτους και τα οποια για κεινον ειναι απεχθη και απορριπτεα.Αυτο εμας βεβαια ποσως μας ενδιαφερει."Συρμος"οπως λες στα ερωτικα πραγματα ενος εκαστου απο μας φυσικα δεν υπαρχει,αντιθετα με ο,τι συμβαινει στο οποιο κοινωνικο συνολο,το οποιο και δινει γραμμη για το τι αποτελει διαστροφη και τι οχι,την οποια γραμμη ενιοτε ενστερνιζομαστε,γραφοντας στα παλια μας τα παπουτσια την αποδοχη της διαφορετικοτητας.

Χωρις να με χαλαει ο ορος "σκλαβος των επιθυμιων ",γιατι αυτο πιστευω οτι ειμαστε λιγο-πολυ ολοι,θα προτιμουσα να χρησιμοποιησω τον ορο συνεπης προς την οποια επιλογη του.Ο υποτακτικος επιλεγει την υπερτερη επιθυμια υποταγης και υποτασσει σε αυτην τις οποιες αλλες επιθυμιες,αποδεχομενος πχ,να χυσει η να μη χυσει εδω και τωρα αντι εκει και τοτε,κατα την επιθυμια του Κυριαρχου.
Η ιεραρχηση των επιθυμιων μας,συμβαινει παντα,ενδεχομενως και ασυνειδητα,οταν δεν ειναι δυνατο να ικανοποιηθουν ταυτοχρονα.Η ικανοποιηση της υπερτερης επιθυμιας(η οποια επι του θεματος,ειναι η ικανοποιηση των επιθυμιων του Κυριαρχου ),συχνα απαιτει διεργασιες δυσκολες,επαχθεις και επωδυνες.
Ακομα κι αν οι επιθυμιες δεν καταληξουν κοινες,ο υποτακτικος απολαμβανει την υποταγη του,δηλ.την ικανοποιηση της δικης του υπερτερης των επιθυμιων.

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

χμμ!!! ομολογω οτι ο Stalker με μπερδευει λιγο
αφου ο υποταγμενος υποτακτικος (δικη μου εκφραση)
a priori ικανοποιει δικη του επιθυμια υποταγης
ικανοποιωντας τις επιθυμιες του Κυριου του
τοτε ποια απολαυση εξουσιας ελκει ο Κυριαρχος απ αυτο?

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Δεν αμφισβήτησα ποτέ ότι,

και για του λόγου μου το αληθές

Την έχω, λοιπόν, δεδομένη την υπακοή αυτό που συζητώ είναι, θέτοντάς το σε ευρύτερο πλαίσιο, τα εσωτερικά θέματα που προκύπτουν από αυτήν για το άτομο που υπακούει.

Αν κανείς μπορεί να πει ότι η υπακοή είναι μια πράξη ψυχικά και νοητικά ουδέτερη, ευχαρίστως, αρκεί να μη συνοδεύει τα λόγια του με αξιολογικές κρίσεις, έμμεσες ή άμεσες για τη διαβάθμιση της υποτακτικότητας του προφέροντος τον τολμηρό λόγο, ότι δηλαδή, υπάρχουν περισσότερα πράγματα στην υπακοή από τα έξι γράμματα που την απαρτίζουν, πάνω σ ένα εξ ορισμού και υποχρεωτικά άδειο black box. Όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή όποιος κάνει αυτές τις αξιολογικές κρίσεις δεν έχει όλα τα στοιχεία για να κρίνει.

Για μένα δεν είναι ο πτωχός συγγενής της παράδοσης / υποταγής η υπακοή και ποτέ δεν ήταν, για τον λόγο ότι συνιστά ενέργεια, δηλαδή έμπρακτη αποδοχή της υποταγής - σε όποια έκταση υπάρχει προς το παρόν - και εμβάθυνση της τελευταίας. Τα άλλα, παράδοση / υποταγή είναι ψυχικές καταστάσεις που, όταν οδηγούν σε ενέργειες, οι ενέργειες αυτές εμφανίζονται ως υπακοή. Μπορεί να μην είναι πια υπακοή, μπορεί να είναι άμεση ανταπόκριση στο μη χρειαζούμενο πιά κέλευσμα, μπορεί όμως να υπήρξαν υπακοή κάποτε, αλλιώς δεν θα έφταναν ως εκεί.

Προς ενίσχυση της θέσης μου, μνημονεύω τα πρώτα πρώτα καταγραμμένα στο breaking a slave

Μπορούν να διαβαστούν και υπό αυτό το πρίσμα τα παρακάτω,

,
επειδή, όπως λέγεται, "it is a full time job". Δεν μου αρέσει να ακούγομαι καλβινίστρια, αλλά αυτές οι απολαύσεις ειδικά, μακράν του αφήματος στα πάθη είναι, ίσως για λίγη ώρα το άφημα, τις άλλες ώρες θέλουν πολύ δουλειά και απ τους δύο.

Μέρος της δουλειάς αυτής είναι επίσης η ανάλυση, το υπέροχο άφημα ή whatever στην ώρα του και αφού έχουν προηγηθεί τα άλλα, αλλιώς δεν ξέρω αν έρχεται ποτέ. Στην υπέρβαση του συγκεκριμένου θέματος αρετής - διαστροφής με κάλυψε η Uther, με την αντιπαράθεση του διπόλου απραξίας - φθοράς  

 

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Μην βαζετε links η παραθεσεις απο μερη του φορουμ που δεν ειναι προσβασιμα σε ολους. Δεν βγαζει νοημα η κουβεντα για οσους θελουν να παρακολουθησουν.

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Στις Αλκιονίδες....Πηγαίνοντας από Αλεποχώρι, υπάρχουν βάθη που ξεπερνούν τα 350 μέτρα. Ένας μικρούλης πέρισι, έκοβε βόλτες και στην παραλία, στο Πόρτο Γερμενό. Τον έδειξε και η τηλεόραση. Κοπάδια με δελφίνια, είναι επίσης συχνό θέαμα. 

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Επειδή το IQ σου είναι πιθανότατα μεγαλύτερο από το δικό μου, απλά αποδίδει διαφορετικά,
θα σου επισημάνω πως μίλησα για γέφυρα -και μάλιστα των Κήπων -
όχι από τοπικιστική λαγνεία μα επειδή αν αντιλαμβανόμουν το ζήτημα όπως εσύ
θα αναφερόμουν στα καράβια του Κορτέζ.
Δεν θα σε μαλώσω, αλλά σπρώχνεις το όλο ζήτημα σε πολύ βαθιά νερά.
Για τις προσωπικές μου αρχές - και δεν έχει να κάνει με καμία Κ/υ εδώ -
ό,τι και να αποφασίσει - χρειαστεί - ονειρευτεί ... ένας άνθρωπος
δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το δρομολογεί και πραγματώνει υπό συνθήκες μη αναστρέψιμες.
Όταν λοιπόν καίει κάποιος τα καράβια του μοιραία κάποια στιγμή θα εξωθηθεί σε λάθος επιλογές.
Από άλλη σκοπιά, για ποιό ακριβώς λόγο θα πρέπει ένας άνθρωπος να εγκλωβίζει
τις όποιες επιλογές αυτοδιάθεσής του με θρησκευτική προσήλωση και -θα έλεγα - έναν φανατισμό που ουσιαστικά αντιβαίνουν τα κίνητρά του;
Ισχυρίζεσαι δηλαδή ότι «για να εκφραστώ καλύτερα, να βρω τον εαυτό μου,
πρέπει ουσιαστικά να πειθαναγκάζομαι »;
Υπάρχει μία θεμελιώδης ουσία στην υποταγή, ακόμα και στην εθελοδουλεία.
Είναι αυτή της απόλυτα ελεύθερης και συνειδητής απόφασης να θέσεις εαυτόν υπό.
Τούτη είναι και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ δουλείας και εθελοδουλείας.
Δουλικότητας και υπερηφάνειας.
Αυτοδιάθεσης και καταπίεσης.

Εάν κοπούν τα γεφύρια, οι ας άνω έννοιες, εγγίζουν μεταξύ των επικίνδυνα κρινάκι.

Σκέψου, εάν ο Κορτέζ είχε ενημερώσει τους συντρόφους του για τις προθέσεις του,
πριν αναχωρήσουν, πόσοι από κείνους θα μπαρκάριζαν;

Μην μπερδεύεσαι.
Πρόσεξε.
Στην Υπόθεσή Μ/μας, ο Κορτέζ δεν είναι ο Έτερος.
Ο Κορτέζ είσαι εσύ.

Ε, τότε καλό είναι να ισχύει το ίδιο προληπτικά και για τις πιθανές δυστυχίες
που ενδέχεται να προκύψουν.
Ειδικά για κάτι που δεν εξαρτάται μόνο από τις καλές σου προθέσεις
αλλά και από τον κάθε Προκομμένο που θα βρεθεί στο διάβα σου.
Ισχύει φυσικά και vice versa, τουλάχιστον για όσους από εμάς δεν βαυκαλιζόμαστε
ότι επενδυόμενοι την κάπα του Κυριάρχου και κραδαίνοντας προς πάσα κατεύθυνση
το faux bijoux σκήπτρο της Μαστεριάς,
γινόμαστε αυτομάτως ικανοί να επιληφθούμε πάσης περιπτώσεως.

 

Απάντηση: Οι υπέρτερες επιθυμίες του Έτερου...

Τις τάσεις σου δεν τις αποφασίζεις.
Αποφασίζεις όμως ποιον δρόμο θα διαλέξεις.
Τώρα κατά πόσο καποιες τάσεις είναι ή δεν είναι μονόδρομος, και τι περιθώριο επιλογής έχεις τελικώς,
είναι άλλο θέμα που άπτεται φιλοσοφικής τοποθέτησης.