Ο Καλός, ο Κακός και η Κοκκινοσκουφίτσα

Είδα την ταινία Dracula 2000. Πρόκειται για μια σύγχρονη μεταφορά του γνωστού μύθου, με πρωταγωνιστή επιεικώς κούκλο, με ωραία εφέ και με βιντεοκλιπίστικη αισθητική και ρυθμό, με λίγο αλατοπίπερο από Matrix, που περιστρέφεται φυσικά γύρω από τα γνωστά συστατικά του είδους σε πειραγμένες δοσολογίες: περιπέτεια – τρόμος – μεταφυσική – σεξ – ρομαντικό δράμα.

Στην ταινία οι καλοί είναι καλοί και οι κακοί είναι κακοί. Ή τουλάχιστον καταβάλλεται φιλότιμη προσπάθεια γι’ αυτό, και είναι ακριβώς στα σημεία που αποτυγχάνει να πείσει, εκεί που αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι παρακολουθείς πατάτα. Ο τρόπος που η ταινία πραγματεύεται την πάλη του καλού και του κακού είναι τουλάχιστον παιδαριώδης: δεν δίνεται κανένα επιχείρημα υπέρ του καλού, σιγήν ιχθύος τηρείται για τον όμορφο, ηθικό κι αγγελικά πλασμένο χριστιανικό κόσμο. Όμως, λαμβάνουμε μπόλικα επιχειρήματα κατά του κακού, το εξής ένα: το κακό μπορεί να περιλαμβάνει τη λαγνεία και την ηδονή, αλλά αυτά πάνε πακέτο με τον αμοραλισμό, με την βία δίχως όρια, με την καταστροφή και με τον θάνατο. Επίσης, το κακό παραμένει κακό γιατί είναι οριστικά απόβλητο από το καλό, ο Δράκουλας είναι αθάνατος επειδή ο Θεός δεν τον συγχωρεί και δεν τον δέχεται.

Τέλος πάντων, δεν είμαι ο Δανίκας και το θέμα μας εδώ δεν είναι η ταινία αλλά οι αναπαράσταση των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και η σημασία της σεξουαλικότητας ως ρυθμιστικού παράγοντα. Έχουμε και λέμε: Ο Δράκουλας αφυπνίζεται κάτω από ορισμένες περιπετειώδεις συγκυρίες και αναζητά την Mary. Η Mary είναι κόρη ενός εμπόρου αντικών ο οποίος πριν από 100 χρόνια είχε καταφέρει να σφραγίσει τον Δράκουλα μέσα σε φέρετρο, και ψάχνει τρόπους να τον εξοντώσει οριστικά, ενώ κρατιέται ζωντανός κάνοντας ενέσεις με το αίμα του Δράκουλα το οποίο διατηρεί μέσω βδελλών. Έτσι, η κόρη του είναι κατά κάποιον τρόπο ήδη «αίμα από το αίμα» του Δράκουλα, γι’ αυτό έχει εφιάλτες από την παιδική της ηλικία. Ο Δράκουλας την αναζητά λυσσαλέα γιατί είναι «δική του», ενώ καθ’ οδόν δαγκώνει και μετατρέπει σε βρυκόλακες μερικές καλλίπυγες νεαρές. Ο πατέρας της Mary εξοντώνεται γρήγορα, και αρωγός της μένει όχι ο παιδικός της φίλος και νυν ιερέας ο οποίος νίπτει τας χείρας του, αλλά ο νεαρός ευείδης συνεργάτης του πατέρα της. Η Mary γοητεύεται από τον Δράκουλα και δείχνει να μπαίνει στην υπηρεσία του, όμως την τελευταία στιγμή είναι αυτή η ίδια που αποδίδει δικαιοσύνη και τον νικάει οριστικά, τασσόμενη με το μέρος του «καλού», παρότι ήδη «δαγκωμένη».

Το story λοιπόν είναι αρχετυπικό. Η παρθένος Μαρία / Εύα, έρχεται σε επαφή με το άκρως γοητευτικό Κακό και αποπλανείται από αυτό, αλλά με τη βοήθεια ενός ενάρετου άντρα επανέρχεται στον δρόμο του Θεού και διασφαλίζει την Τάξη. Ο Δράκουλας φαίνεται να παίρνει τον έλεγχο όπως λέγεται χαρακτηριστικά στην ταινία, οποιουδήποτε ανθρώπου πλησιάζει, μαγνητίζει τους πάντες και ιδίως τις γυναίκες με τις οποίες μετεωρίζεται σε εξόχως σεξουαλικές στιγμές. Όμως ο Δράκουλας δεν είναι το αντίπαλον δέος του Θεού, δεν είναι ένας δίδυμος Αντι-θεός. Είναι όπως ξέρουμε εκπεσών άγγελος, κάποιος που απέρριψε τον Θεό. «Έκανες τον κόσμο όπως τον ήθελες, τώρα θα τον κάνω κι εγώ όπως τον θέλω» είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ατάκα της ταινίας, η οποία όμως στέκεται ξεκρέμαστη ανάμεσα στο εύκολο χιούμορ και στα κλισέ. Η Μαρία λοιπόν βασανίζεται από την έλξη της για το Διαφορετικό, γλυκοκοιτάζει το Μήλο γεμάτη τρόμο (για τον εαυτό της), αλλά υποτάσσεται στη μοίρα της: είναι η ίδια το Μήλον της Έριδος και η ίδια πρέπει να βγάλει το Φίδι από την Τρύπα.

Θα το παρατραβήξω ίσως, αλλά το ηθικό δίδαγμα που εξάγω εγώ απ’ όλ’ αυτά είναι το εξής: μωρέ ας μην ήταν τα παιδιά στη μέση και η ανάγκη να τα νταντεύεις για τόσα χρόνια, και θα σου ‘λεγα εγώ ποιος θα ‘ταν ο φόβος και ο τρόμος του σύμπαντος... Η λαγνεία είναι δηλαδή το κατεξοχήν μίασμα για τη γυναίκα, καθώς την απομακρύνει από το να μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς στα αναπαραγωγικά της καθήκοντα. Στην ταινία ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: όλη η ερωτική ενέργεια αφορά στο πρόσωπο του Δράκουλα, ενώ ο «καλός» άντρας δεν εκδηλώνει ούτε για πλάκα σεξουαλικές διαθέσεις, παρά μόνο μια αμυδρή αντανάκλαση ρομαντικού έρωτα. «Μείνε ενάρετη αγαπημένη μου και εγώ θα είμαι εκεί να σε προσέχω και να σε φροντίζω για να μεγαλώσεις τα παιδιά μας» είναι η υπόρρητη διαβεβαίωση που λαμβάνει η γυναίκα. Είναι άλλωστε δεδομένο ότι στους κόλπους του καθολικισμού όπου καλλιεργήθηκε ο μύθος του Δράκουλα, το σεξ είναι αναγκαίο κακό το οποίο πράττουμε για τον ιερό σκοπό της αναπαραγωγής και μη παρέκει.

Σκεφτόμουν ότι πάνω κάτω, η ίδια κεντρική ιδέα περνάει από τον μύθο της Κοκκινισκουφίτσας: η μικρή κι αθώα πλην σέξυ (κόκκινη) κορασίδα μπαίνει στο δάσος και φυσικά μυρίζοντας τα άνθη (και τους κρίνους ειδικότερα) πέφτει πάνω στον κακό τον λύκο, ο οποίος παρ’ ότι πολύ αβρός δεν διστάζει να καταπιεί αμάσητες νιές και γριές, ώσπου εμφανίζεται απ’ το πουθενά ο ρωμαλέος κυνηγός, τον καθαρίζει και σώζει τα γυναικόπαιδα.

Πέρα από την άποψή σας για τα παραπάνω, η οποία φυσικά με ενδιαφέρει πολύ, θα ήθελα να ρωτήσω και τα εξής:
1. Σας έρχονται στο νου άλλοι γνωστοί μύθοι που να εξιστορούν αυτό το σενάριο (κακός αρσενικός διεκδικεί επιρρεπές θηλυκό το οποίο πέφτει στα νύχια του αλλά τελικά σώζεται από έναν καλό αρσενικό);
2. Αν είστε γυναίκα, από ποιον από τους δυο άντρες γοητεύεστε και γιατί;
3. Αν είστε άντρας, με ποιον από τους δυο άντρες ταυτίζεστε και γιατί;
4. Το δάγκωμα (του μήλου από την Εύα, του λαιμού της γυναίκας από τον Δράκουλα) ως αναπαράσταση της εισόδου στη σεξουαλικότητα, λειτουργεί μετέπειτα για την γυναικά ως μπόλιασμα ή ως ανοσοποίηση;
* Για τις ερωτήσεις 2 και 3, παρακαλώ προσπαθήστε να κάνετε μια σύνδεση με το BDSM status σας αν θέλετε.

 

Ε, ρε γλέντια! (ουπς!! μου βγήκε τελείως αυθόρμητα) 

 

Απάντηση: Ο Καλός, ο Κακός και η Κοκκινοσκουφίτσα

Και οι δυό, και ο Δράκουλας και ο φέρελπις νέος κινούνται γύρω από τη δεσποινίς, ο πρώτος για να την εκμαυλίσει και ο δεύτερος για να τη σώσει. Οι δε δεσποινίδες καυλώνουν με τον πρώτο έχοντας, πανευτυχείς, την ασφάλεια του δευτέρου. Και οι δύο χαρακτήρες λοιπόν, δεν είναι παρά όνειρα κορασίδων με τα οποία ούτε θα μπορούσα να ταυτιστώ ούτε να εκπληρώσω στ’ αλήθεια. Ίσως γι αυτό τυχαίνει μερικές φορές να με αγαπούν περισσότερο και από τον δράκουλα και από τον σωτήρα τους αλλά και ν απογοητεύονται για τους ιδιους ακριβώς λόγους.

 

ολιγον μπερδεμενα πραγματα Camera ....
καταρχας , φαινεται , να θεωρεις δεδομενη την ικανοτητα επιλογης .
Σιγουρα η "ελευθερη βουληση" ηταν το μεγαλυτερο θεικο δωρο στον ανθρωπο , διχως αυτην τιποτα δεν θα ειχε νοημα .... οι πραξεις μας θα ηταν το αποτελεσμα μιας λογικης ακολουθιας οπως η κινηση του κινητηρα στο αυτοκινητο μας ... το αγνωστο ειναι αυτο που ντυνει τα παντα με ομορφια .... ....
ετσι λοιπον μαθαμε να εκτιμουμε το διαφορετικο ως ενδιαφερον αγνωστο και το συνηθες ως βαρετα γνωριμο ....
μοιαζει να ειναι η μαχη καλου και κακου ... μα δεν ειναι ... ειναι η μαχη της γνωσης ...
υπαρχει βλεπεις ενα πολυ πιθανο σεναριο που καμια ταινια Δρακουλα δεν εχει δειξει προστατευοντας ετσι τον αγνωστο μυθο .. ενα σεναριο που θα μπορουσε να δωσει τον διαλογο αυτο :

Δρακουλας : "Μα αγαπη μου ..."
Δρακουλιαρα : "ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ..... δεν το συζηταω ... κοιτα χαλια μωρε που θα με πεις και "αγαπη μου" .... τοσα χρονια βρε γερομπισμπικι εχω μουχλιασει εδω μεσα ... ποτε θα παμε διακοπες , ποτε θα με βγαλεις σε κλαμπ να φορεσω ενα ωραιο φορεμα ... που να με πας ομως εσυ βρε τρισαθλιε και απεθαντε καραφλα ; ... αλλα εκεινος ο γοητευτικος νεαρος ηταν ΚΥΡΙΟΣ .. στα καλυτερα σαλονια τωρα θα με γυριζε που εχω νυχτεριδες για κατοικιδια παναθεμασε πορδη του σκοταδιου ... για φατε ενα μαλακα ρε που τον φοβουντε ... ρε δε γαμεις ρε ... .. ααα δεν στα ειπανε ... με το πουλι γαμανε οι αντρες ρρεεεε οχι με το βλεμμα... κακοχρονο να'χεις .... "

αυτη την εκδοχη φυσικα την κρατανε ολοι μυστικη τοσο οσο και τα κερδη των ταινιων ...

Γνωση ειναι να ανακαλυπτεις την ομορφια που ειναι μπροστα σου και οχι αυτη που κρυβει το σκοταδι

 

Είναι τοις πάσι γνωστό πως οι ταινίες, οι τηλεοπτικές σειρές κλπ. αποτελούν το καλύτερο μέσον προπαγάνδας. Χιλιάδες μικρά στιγμιότυπα περνάνε απαρατήρητα αλλά "περνάνε" ηθικά διδάγματα -- για τα πάντα. (Στις ελληνικές ταινίες του 50 και του 60 φαίνεται ξεκάθαρα, π.χ.) Τα εύκολα, εμφανή διδάγματα ηθικής παλεύονται εύκολα. Το κακό είναι πως υπάρχουν μικρά-μικρά στιγμιότυπα, όχι μόνο ηθικής αλλά και αισθητικής προπαγάνδας , που παραμένουν τόσο δεδομένα, ως αξιώματα, που δεν τα αμφισβητεί κανείς, μια και δεν τα παρατηρεί, δεν τα παίρνει χαμπάρι.

Εκεί σε θέλω κάβουρα...


Οι ενστάσεις μου στο κείμενό σου, αγαπητότατη camera_obscura, εδράζονται σε δύο σημεία.


Α. Στο περί αναπαραγωγής....


Γιατί είναι κακό πράγμα η αναπαραγωγή καλέ; Γιατί τη θέτεις ( εν μέρει, έστω και όχι μόνο εσύ, ρε μανία εδώ μέσα... ) στον αντίποδα του σεξ; Το ανθρώπινο γένος κάνει σεξ και αναπαράγεται χιλιάδες χρόνια τώρα -- και αναπαραγωγή χωρίς σεξ πριν τις ανακαλύψεις της γενετικής δεν υπήρξε. Δεν βλέπω κανένα λόγο να διαχωρίζονται τα δύο, εκτός που λίαν συντόμως τα παιδιά θα γίνονται παραγγελιά στον οικογενειακό γενετιστή ("Λάκη, να 'χει γαλανά μάτια και IQ 250 ο γιόκας μου") και δεν θα υπάρχει χρεία εγκυμοσύνης, ίσως καν ούτε ωαρίου. Στην τελική, ούτε καν γυναίκας.


Ας μην συγχέουμε την αναπαραγωγή με τη χριστιανική ηθική. (Απαπαπα...)

Και, παρεμπιπτόντως, το … "ηθικώς καλό" είναι το δίκαιο του ισχυρού. Το ιδεολόγημα των συμφερόντων του. Πχ. "καλό" είναι να καταναλώνεις στην παρούσα φάση. "Κακό" είναι να μην καταναλώνεις. Φυσικά υπάρχουν και τα "αδιάφορα", αρκεί να μην είναι ιδεολογικά και κοινωνικά ανατρεπτικά. (Ζήσε στο βουνό και τρώγε λαχανίδες κι ας μην καταναλώνεις, αρκεί να μην το κάνουμε και κίνημα...)

Αντίθετα, σήμερα αποτελεί μεγαλύτερο συμφέρον η μη- αναπαραγωγή. Άλλο είναι να κάνεις, έτσι ανεξέλεγκτα ότι απογόνους σου λάχει, κι άλλο να τους κάνουμε στα εργαστήρια, υπό έλεγχο και κέρδος.


Για να σουμάρω -- δεν πταίει η αναπαραγωγή αυτή καθεαυτή για το ηθικό "καλό" ή το "κακό". Η συντηρητική ηθική ασχολείται απλώς να ελέγχει το πώς. Τη βολικότερη μορφή κατασκευής.


Β. Στα περί παραμυθιών....


Η κοκκινοσκουφίτσα είναι άλλο καπέλο -- είναι παραμύθι για παιδιά. Ουχί για ενήλικους. Η χρησιμότητα των παραμυθιών και του καλού-κακού εκτείνεται πολύ μακρύτερα των φτηνο-ταινιών του σήμερα. Η αξία τους είναι πολλαπλή. Δεν θα επεκταθώ -- τα 'χει πει αναλυτικά ο Bruno Bettleheim στο The Uses of Enchantment. Σε ένα επιχείρημα θα σταθώ μόνον: η διαχρονικότητα και η επιβίωση των παραδοσιακών παραμυθιών ωσάν λαϊκή σοφία μέσα σε διαφορετικές εποχές, δείχνει πως είναι κάτι περισσότερο από την επιβολή κρατούσας ηθικής.


Στο ερώτημα περί ηθικής του, αν προσπαθήσω κάπως, μπορώ να πω πως σαφώς προτιμώ το «διαολάκο» από τον λαπά. Τα "καλός-κακός" στερεότυπα είναι βαρετά.... Βαριέμαι τις «άσπρο – μαύρο» υπεργενικεύσεις…


Δαγκώματα, βανίλλα πράμμα...;;; :ρρρ
ΟΚ, ας το δω συμβολικά... Δεν λειτουργεί ούτε ως μπόλιασμα ούτε ως ανοσοποίηση. Ωραίο όμως και καλά το παραμύθι της ...αποπλάνησης της Παρθένου μικράς από τον κακό σεξομανή, αμαρτωλό Δρακουλίνο.


Νοτ φορ μι, δε σίνικ, δω.



​

 

Απάντηση: Ο Καλός, ο Κακός και η Κοκκινοσκουφίτσα

Δεν υπαρχει καλο και κακο ουτε σωστο και λαθος.Δεν αντιμετωπιζω τη ζωη ηθικολογικα.Δεν μου ταιριαζει αυτος ο τροπος σκεψης.
Οσο για τις ταινειες ας μην επεκταθω...

 

Αγαπητή camera, το βλέπεις εντελώς αντρικά το θέμα. Ξέρεις, το επίκεντρο είναι η Κοκκινοσκουφίτσα, ή η δαγκωμένη (μπολιασμένη, βατεμένη) γκόμενα. Θα μου πεις, και αυτός που δαγκώνει κάτι κάνει. Ναι, αλλά ας μην ήταν η λαγνεία στη μέση και θα σούλεγα εγώ πού θα πήγαινε η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους. Το θηλυκό του είδους μας "τυχαίνει" να έχει πολύ δυνατούς οργασμούς, περίπου τριπλάσιους σε ένταση από αυτούς του αρσενικού του είδους (σύμφωνα με πρόσφατες μετρήσεις μου), οι δε οργασμοί του θηλυκού δεν εξυπηρετούν απολύτως κανένα βιολογικό σκοπό. Μυστήριο δεν είναι; Για σκεφτείτε λίγο, εσείς οι αρσενικοί που επιλέγετε, ποιος επιλέγει; Και για τι;

Ας το απαντήσω μόνη μου, γιατί δεν περιμένω την σωστή απάντηση, δυστυχώς. Οι άντρες μοιράζουν το σπέρμα τους δεξιά και αριστερά, αναπαράγονται. Οι γυναίκες θέλουν τον οργασμό. Παλιά ίσως ήθελαν και την προστασία, όχι πια. Τουλάχιστον όχι όλες. Η ωραία Ελένη ακολούθησε τον Πάρη, έτσι δεν είναι; Έδωσε ένα φάσκελο στην προστασία και πήγε για το τριπλό. 

Από την άλλη δεν τίθεται θέμα καλού και κακού, τα ανδρείκελα που παρουσιάζονται σε φιλμάκια της συμφοράς (καθώς και σε παραμύθια για παιδάκια) είναι cardboard characters. Στην πραγματική ζωή κανένας μα κανένας μας δεν είναι αποκλειστικά καλός ή αποκλειστικά κακός. Όλοι έχουμε τις στιγμές μας, άλλες μεγαλείου, άλλες αθλιότητας και ποταπότητας. Και η fenale αναφέρθηκε, πολύ σωστά, βαρετές οι υπεργενικεύσεις. Βαρετή όμως και η κυνικότητα (η οποία δυστυχώς μου μπλοκάρει την απόλαυση και δεν την επιλέγω). Πόσο θα βαριόμουν να ήμουν ο Dolmance... 

Κόκκινη σκουφίτσα φοράω και τρέχω στο δάσος να με αποπλανήσει ο Καλός Λύκος. Το δάγκωμα δεν είναι substitute του πουλιού, που λέει και ο isnogood (και τα υπόλοιπα με τις νυχτερίδες και τις διακοπές είναι πολύ καλά). Θα έλεγα όμως ότι ο σοφός άντρας ξεχωρίζει από το εξής: δαγκώνει αυτήν που έχει χορτάσει πουλιά (και μετά της το χώνει κιόλας). Και η σοφή γυναίκα ξεχωρίζει από το εξής: δεν χρειάζεται απολύτως καμία προστασία. Και φυσικά επιλέγει τον σοφό. Για το τριπλό. 

 

χινο να διαβαζο δορασ απαντα πνεβματοδησ παθιασμενη εξηπνη ευγενησ εντιποσιακη εχει τροπουσ αερα ιποθετο και καλο γουστο ιποθετο μια τετοια γιναικα θελο να δειρο να την ιποταξω και να ανεχτει την ιποταγη που απαιτο απο μια γιναικα εχεισ πιο πιασαρικο μιαλο και απο την μαρια θελο να ματοσο το κρμι σου δορα αυτο θελο και να γλιψο τισ πλιγεσ σου

ανταγονιζεσαι την μαρια η μου φενεται δεν εχο αλλα πμ διστιχοσ παιξτε μπουνιεσ για εμενα το απαιτο οπια ειναι πιο ανθεκτοκη στην κακοπιηση και πιο αθωα ακου πριν ενα χρονο προτη φορα πινοκιοδορα φησικα και θα σε ειρονεβομαι ενοειτε οτι θα κανο οτι θελο δορα κλειδοσε την ζονη αγνοτητασ που σου επεβαλα να φορασ αν τολμασ βγαλτη και πεσε για νανι

μου ανηκεισ πια ακουσ τι λεω μου ανηκεισ δεμενη θα σε τιμωρω οπωσ αρμοζει σε καπια που στερηθηκε την ιδονη να σε δερνει αξιματικοσ φασιστασ θα σε δερνο μεχρι να ματοσει η παλαμη μου και μεχρι να δω το προσοπο σου να λιγιζει και να ιποφερει μονο τοτε θα σου δοσο αυτο που εκανεσ προτη φορα πριν ενα χρονο μονο οταν το εχεισ αναγκη για να ξεδιψασεισ τοτε φησικα και θα σου αρεσει αρχεγονη σκλαβα του κορμιου και του μιαλου μου μου ανηκεισ πλεον δορα για παντα

 

εγώ θα έγραφα ένα στιχάκι από τους "πυξ ΄λαξ"

'για τις παλιές αγάπες μην μιλάς ,στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω'


εν ολίγης κυρίως από την εμπειρία μου πέρα του κινηματογράφου μιάς και έχω γεμίσει από τα μυστικά που μου ξεστομίζουν γυναικές ,στην πλειονότητα όλες είχανε ένα μεγάλο περιπετειώδη έρωτα που όμως ήταν καταστροφικός και τον 'σκοτώσανε' για να πάνε σε κάτι πιο ήπιο ώστε να μπορέσουν να κάνουν καριέρα ή στην πλέον ρομαντική εκδοχή να επιβιώσουν ... βέβαια κατά καιρούς αυτοί οι έρωτες επιστρέφουν αλλά χάνοντε τόσο ξαφνικά όπως και εμφανίζοντε εν τέλη το μόνο που μένει πίσω είναι μια μελαγχολία ... όσες επιμένουν σε αυτούς τους παθιασμένους έρωτες στο τέλος μένουν μόνες παρέα με τις αναμνήσεις τους,εννοίοτε και φαντασιώσεις


εγώ δεν έχω προσφέρει σε καμία γυναικά κάτι περιπετειώδες ή κάτι ήρεμο ,γενικά σαν σωστός σκλάβος δεν προσφέρω γιατί δεν έχω τίποτα να δώσω   πλάκα κάνω ..!

 

Ταινίες που πραγματεύονται μονοσήμαντα το καλό και το κακό για τα δικά μου γούστα καταντούν βαρετές και σχεδόν φαιδρές. Σε αντιδιαστολή με την ταινία που κάνει λόγο η camera, το Underworld (ειδικά το πρώτο μέρος) η οποία σχετίζεται με την αιώνια μάχη βρυκολάκων και λυκανθρώπων, εκτός από το φοβερό σκοτεινό κλίμα που κυριαρχεί και τις ανατροπές με συνέχεια που συμβαίνουν, έχει ακριβώς αυτή την ιδιότητα. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ευδιάκριτα το καλό και το κακό, δεν υπάρχει καλό-κακό σαν δίπολο. Υπάρχουν στρατόπεδα και όχι μόνο δύο, όπου το κάθενα έχει τα δικά του συμφέροντα και μάλιστα πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα. Αυτό καθιστά την συγκεκριμένη ταινία ίσως την καλύτερη στο είδος της, κατά την προσωπική μου άποψη. Αυτό ακριβώς το οποίο συμβαίνει κατά κόρον με τους ανθρώπους και στην πραγματική ζωή, όπως εύστοχα παρατηρεί η Ντόρα.

Δεν ταυτίζομαι με τον "σωτήρα" και την αθώα περιστερά που πρεσβεύει πάντα το καλό, ούτε επίσης με τον μονίμως σατανικό που επιζητά το κακό χωρίς λόγο και αιτία σχεδόν. Όμως ένας χαρακτήρας με τα πάθη, τις αδυναμίες του, τα πλεονεκτήματα του και τις καλές στιγμές του, τα ξεσπάσματα του, μου είναι πιο συμπαθής καθώς τον θεωρώ πολύ πιο παραστατικό της καθημερινότητας. Δεν βρίσκω σύνδεση του όποιου status μου με την παραπάνω θεώρηση. Άλλωστε όπως το status δεν είναι άσπρο-μαύρο (προσωπικά μιλώντας) ακριβώς το ίδιο ισχύει για τους χαρακτήρες των ανθρώπων.

 

Μιλάμε για ΤΟΝ Δράκουλα...! ΠΟΛΥ κακός...






​

 

Απάντηση: Re: Ο Καλός, ο Κακός και η Κοκκινοσκουφίτσα

Θα συμφωνήσω.

Και θα προσθέσω
[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]