Ο Κ ανήκει; (split από Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s)

@iolanda

Ας ξεκινήσουμε από το ότι δεν χρειάζεται να αναρωτιέται "τι πρέπει να κάνω για να ευχαριστήσω τον άλλον;". Ακολουθείς, υπακούς, εκτελείς and that's it.

Γενικά, στις τυπικές, μη ιεραρχικές σχέσεις, η έκφραση ενδιαφέροντος, αγάπης ή αφοσίωσης αναμένεται -βάσει κάποιων άγραφων κανόνων που ακολουθούν τις κοινωνικές νόρμες- να εκδηλώνεται με συγκεκριμένες συμπεριφορές και ενέργειες.

Το πότε "πρέπει" να πάρει κάποιος πρωτοβουλία, πότε και -κυρίως- πως "πρέπει" να δείξει συναίσθημα (να πάρω πρωτοβουλία να κάνουμε κάτι μαζί, να βγω ή να μην βγω, πρέπει να του/της πάρω δώρο). Αν πρέπει να πει -ή εκμυστηρευτεί- στον σύντροφο κάτι ή πως "πρέπει" να το πει για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα. Τι είδους ενέργειες θα εκλάβει το έτερο μέλος ως ένδειξη -ή... απόδειξη- ενδιαφέροντος. Και άλλα παρόμοια.

Αυτό απαιτεί ένα διαρκές "διάβασμα" του άλλου, μία διαρκή -πολλές φορές εναγώνια- ανάγκη να μαντέψουμε τι είναι αυτό που αναμένει ο άλλος. Με την αμφισημία πολλές φορές να παραμένει, καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να μαντεύουμε κάθε φορά τις μη ρητές αντιλήψεις που μπορεί να έχει ο καθένας για το πως πρέπει να εκδηλωθούν αυτά.

Πραγματικά, δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω να συγκρίνω τις δικές τους με τις δικές μας, τις σχέσεις δηλαδή με τους βδσμικούς μας σχετισμούς, στην παρούσα συζήτηση, ούτε να εμφανίσω τις δικές τους ως ελαττωματικές. Ας πούμε, πως για εμάς -τι περίεργο- ο δικός μας τρόπος λειτουργεί καλύτερα. Θα ήθελα, όμως, να διευκρινίσω ότι οι "απαλλαγές" του s, για τις οποίες μιλάμε, δεν το καθιστούν επουδενί λιγότερο ενεργό.