Ο Μ βγάζει βόλτα τη σκύλα του

Μια ζεστή μέρα του Καλοκαιριού, ο Μ αποφάσισε να βγάλει έξω τη σκύλα του για βόλτα. Μετά από τόσες μέρες κλεισμένη μέσα είχε χλομιάσει η καημενούλα, λίγος καθαρός αέρας θα της έκανε καλό. Ο Μ ήταν ένας πονόψυχος Αφέντης και αγαπούσε πολύ τη σκύλα του.

Για να αντισταθμίσει την υπερβολική καλοσύνη του, την έβαλε να σκύψει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και της έδωσε είκοσι βουρδουλιές με τη ζώνη στα γυμνά της κωλομέρια. Η σκύλα δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το βουρδούλισμα και τον ευχαρίστησε όπως πάντα, γλύφοντάς του τα χέρια. Μετά έβαλε ένα ριχτό μωβ φουστανάκι με τιράντες, χωρίς εσώρουχο από μέσα, όπως την διέταξε ο Μ. Όταν πήγε να φορέσει και τα πέδιλά της, αυτός της έγνεψε όχι.

«Ξυπόλυτη, σκύλα».

«Μάλιστα Κύριε».

Βγήκαν από το σπίτι όπου παραθέριζαν απ’ την αρχή του Καλοκαιριού, σε μία ερημική τοποθεσία κοντά στην όμορφη παραλία Χελώνα. Χώθηκαν στο πευκοδάσος και αφού απομακρύνθηκαν αρκετά από τον δρόμο, ο Μ της έβγαλε το φουστάνι και το κρέμασε στο κλαδί ενός δέντρου για να το πάρουν στο γυρισμό. Μετά της πέρασε το κολάρο της, ψηλαφώντας με ευχαρίστηση τις μικρές σκληρύνσεις στο σβέρκο της σκύλας, αποτέλεσμα της πολύχρονης χρήσης του δερμάτινου κολάρου. Η σκύλα έπρεπε να το φοράει πάντα όταν κοιμάται.

Ο Μ πέρασε και το λουράκι στον κρίκο του κολάρου και το σκυλάκι του ήταν έτοιμο για την βόλτα του. Άσπρο άσπρο, γυμνούτσικο και ξυπόλητο, βάδιζε πειθήνια πίσω από τον Αφέντη του.

Μετά από δέκα λεπτά πεζοπορίας ο Μ σταμάτησε ξαφνικά. Το ζωάκι είχε λαχανιάσει και ήταν ιδρωμένο. Ο Μ εξέτασε προσεχτικά τα πόδια της σκύλας. Είχαν ήδη αρχίσει να πληγιάζουν από το περπάτημα πάνω στις πέτρες και το κακοτράχαλο έδαφος. Τα ανασήκωσε και είδε ότι οι πατουσίτσες ήταν βρώμικες.

«Γιατί λέρωσες τα πόδια σου;» την ρώτησε αυστηρά.

«Συγνώμη Κύριε», είπε η σκύλα και χαμήλωσε το κεφάλι της κοκκινίζοντας. Πάντα κοκκίνιζε όταν τη μάλωνε ο Μ.

Την έβαλε να σταθεί μπροστά σε ένα πεύκο.

«Αγκάλιασε καλά τον κορμό και άνοιξε τα πόδια σου», τη διέταξε.

Υπάκουσε αμέσως. Ανατρίχιασε όταν το τρυφερό της στήθος ακούμπησε στην τραχιά φλούδα του κορμού. Άνοιξε τα πόδια της όσο πιο καλά μπορούσε.

Ο Μ έσκυψε και πήρε από το έδαφος ένα ίσιο, λεπτό κλαδί με ρόζους, που θαρρείς και ένας διορατικός Θεός είχε φροντίσει να βρεθεί εκεί, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Δοκίμασε τον ήχο του σχίζοντας τον αέρα καναδυό φορές, καταφέρνοντας με αυτό τον απλό τρόπο να κάνει τη σκύλα να αρχίσει να τρέμει πριν ακόμη δοθεί το πρώτο χτύπημα.

Μετά της άργασε το τομάρι.

«Πόσες μέτρησες;» την ρώτησε όταν κουράστηκε.

«Ώ, Κύριε, έχασα το μέτρημα», ψέλλισε η σκύλα και ξέσπασε σε αναφιλητά που μέχρι εκείνη τη στιγμή συγκρατούσε.

«Καλά, δεν πειράζει. Φτάνει τόσο», είπε καλόβολα ο Μ. Της χάιδεψε τους γλουτούς, όχι για να την παρηγορήσει αλλά για να αισθανθεί κάτω από το χέρι του τις ανάγλυφες ραβδώσεις.

«Σας παρακαλώ Κύριε, μπορώ να πιω λίγο νεράκι;» παρακάλεσε η σκύλα.

«Δίψασε το σκυλάκι μου;» γέλασε ο Μ.

Πήρε το μπουκάλι με το νερό και άδειασε το μισό σε μία γούβα στο χώμα.

«Πιες».

Η σκύλα έπεσε στα τέσσερα και ήπιε λαίμαργα μερικές γουλιές πριν προλάβει το χώμα να ρουφήξει όλο το νερό. «Πάλι καλά», σκέφτηκε, «είναι στις καλές του σήμερα ο Κύριος».

Συνέχισαν την ειδυλλιακή τους βόλτα μέσα στο δάσος. Όταν η σκύλα μάτωσε το πόδι της σε ένα αγκάθι, ο Μ την έβαλε να περπατάει στα τέσσερα. Έπρεπε τώρα να προχωράει μπροστά του, έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει καλά πώς άνοιγαν και έκλειναν τα ιδρωμένα πισινά της. Ήταν πολύ όμορφη η σκυλίτσα, αφράτη και ζουμερή. Ο Μ δεν μπορούσε πια να θυμηθεί πώς ήταν η ζωή πριν αποκτήσει τη σκυλίτσα του. Η σκέψη τον έκανε για κάποιο λόγο να θυμώσει. Σταμάτησε απότομα και της τράβηξε το λουρί. Πήρε την βίτσα που κρατούσε στο χέρι του και της την έχωσε με προσοχή στην τρυπούλα ανάμεσα στους γλουτούς της. Μπήκε μέσα καλά ως το βάθος αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της περίσσευε και ταλαντευόταν απ’ έξω.

«Έτσι είναι καλύτερα σκύλα. Πολύ καλύτερα. Συνέχισε».

Κι έτσι ο Μ και η σκύλα του συνέχισαν την βόλτα τους στο δάσος. Μπροστά πήγαινε η σκύλα, στα τέσσερα, αγκομαχώντας πάνω στα πληγιασμένα της γόνατα, με την σκληρή βίτσα να τρίβεται με κάθε της κίνηση μέσα στα τοιχώματα του μικρού της κώλου.

Όταν έφτασαν στο αγαπημένο τους ξέφωτο, ο Μ της έβγαλε την βίτσα και την ανάγκασε να γλύψει τις ακαθαρσίες. Την έκανε να λάμπει με την ροζ γλωσίτσα της.

"Πού θέλεις να σου τον χώσω σκύλα; Πίσω ή μπροστά;" την ρώτησε.

"Όπου θέλετε εσείς Κύριε", απάντησε η σκυλίτσα.

Ο Μ την πήρε από πίσω, ξέροντας ότι η βίτσα είχε ήδη γδάρει τα εσωτερικά τοιχώματα του εντέρου της σκύλας του. Την πήρε έτσι όπως του άρεσε, αργά και μεθοδικά, για να κρατήσει πολλή ώρα.

"Να μην ακούσω κιχ", της είπε. "Ούτε άχνα".

Η σκύλα ήταν πολύ φρόνιμη όση ώρα την ξέσκιζε. Μάτωσαν όμως τα χείλια της γιατί έπρεπε να τα δαγκώνει δυνατά.

Μετά ο Μ έβαλε τη σκύλα γονατιστή μπροστά του, με κρεμασμένη τη γλώσσα της έξω και την κατούρησε. Αυτή του έγλυψε τα χέρια.

"Ευχαριστώ Κύριε".

Αν είχε ουρά, θα την κουνούσε.

 

συνεχεια.........ο Μ οδηγουσε προσεκτικα με το καινουργιο του αμαξι στην εγνατια.οταν ενας απροσεκτος οδηγος νταλικας φορτομενος με 50 τονους ξυλεια επεσε επανο του.ο Μ επεζησε απο την σφοδρη συνγκρουση με πολαπλα τραβματα και νοσυλευτικε για 10 μηνες σε νοσοκομειο της επαρχειας.στο τελος ομως υπεκηπψε στα τραβματα του,οι πονοι του ηταν αφοριτοι,και κανενας δεν το επισκευτικε ποτε στο νοσοκομειο.

 

  απαπαααααα. ειδυλλιακή??

πολυ ομορφη ιστορια Δωρακι. Δεν μπορω να καταλαβω τα παντα αλλα , πολυ ομορφη!

ελα ρε κακε. κι εγω το συμπαθω το Δωρακι αλλα ξερει τι κανει!

 

Αχου τα...μ' αγαπάνε τα χρυσά μου... 

Μην την λυπάστε βρε. Σκυλίτσα είναι. Γουστάρει να είναι εκεί. Τρελαίνεται με το κολάρο, λατρεύει τον βούρδουλα, δεν μπορεί να φανταστεί κάτι πιο όμορφο από το να την σοδομίζει και να την κατουράει ο Αφέντης.

(Αυτό με τις πατουσίτσες ήταν λίγο άδικο, αλλά άκρως καυλωτικό, πρέπει να το παραδεχτείτε) 

 

Για μια ακόμα φορά προσκυνώ την πέννα σας, αγαπητή μου.

 

Απάντηση: Ο Μ βγάζει βόλτα τη σκύλα του

με κατακαυλωσες..αυτη ειναι MONT BLANC πενα όντως...

 

Μου αρεσε..................ιδιαιτερα  

 

Μια σκυλα στο βουνο ειναι παντα χρησιμη κ μπορει να εκπληξει τον Αφεντη


ευχαριστα!

 


ή δυσαρεστα!!

 

Προσοχη στην εκπαιδευση λοιπον!!!

 

@she_dragon, τα ρέστα μου. Διορατικότατη! 

 

Dora το post είναι στην κατηγορία Art & Literature που θεωρητικά σημαίνει ότι αποτελεί ένα πραγματικά πολύ όμορφο δημιούργημα της φαντασίας σου που διεγείρει έντονα τις δικές μας αισθήσεις. Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω αρχικά εσένα και μετά όσους θα ήθελαν να απαντήσουν, πόσο κοντά η περιγραφή αυτή είναι στην καθημερινή σου ζωή και πόσο εύκολο είναι να προσαρμόσεις την συμβατική καθημερινότητα με το lifestyle του BDSM. Σε περιμένω με ενδιαφέρον

 

Μια ζεστή μέρα του Καλοκαιριού, ο Αφέντης αποφάσισε να δώσει λίγα ψίχουλα απόλαυσης στη σύντροφό του. Μετά από τόσες μέρες κλεισμένη μέσα είχε χλομιάσει η καημενούλα. Λίγη ανθρώπινη επαφή, λίγη προσοχή, λίγη τρυφερότητα, θα της έκαναν καλό. Ήταν ένας πονόψυχος Αφέντης και αγαπούσε πολύ τη σύντροφό του.

Για να αντισταθμίσει την υπερβολική καλοσύνη του, της χάρισε λίγη απογοήτευση πρώτα. Ηδονιζόταν όταν ένιωθε την πίκρα της αγαπημένης του.

"Είσαι δικιά μου, θα σε πονάω όποτε θέλω και όπως θέλω", της έλεγε πάντα.

Της είπε ότι θα της τηλεφωνούσε στις 7 το απόγευμα. Η μικρή περίμενε το τηλεφώνημα όλο χαρά και προσμονή. Πράγματι, το τηλέφωνο χτύπησε στις 7.

Η φωνή που ακούστηκε στις 7 ήταν επιτηδευμένα θηλυπρεπής. Ο άντρας που της μιλούσε δεν ήταν ο Αφέντης. Ήξερε καλά την φωνή του, δεν μπορούσε να ξεγελαστεί. Μίλησε μαζί του αρκετή ώρα, ήταν ευγενική και ήπια, ευχάριστη. Μέσα της έτρεχαν δάκρυα. Γιατί; Γιατί, Κύριε; Δεν ζήτησα πολλά.

Όταν τελείωσε το τηλεφώνημα, η μικρή έσβησε την επαφή από το msn, έσβησε το τηλέφωνο από την μνήμη του κινητού και πήγε μέσα και κουλουριάστηκε στο κρεβάτι.

"Δεν με θέλει", σκεφτόταν, "δεν νοιάζεται για μένα. Με κοροϊδεύει. Αδιαφορεί. Του αρέσει μόνο να με πληγώνει".

Πέρασαν μέρες μέχρι να καταλάβει ότι αυτό ήταν το χάδι του Αφέντη. Μέρος του είναι του, έκφραση της ιδιοκτησίας του επάνω της.

Συνήλθε.

Μετά ζήτησε κάτι πολύ απλό από τον Εκπαιδευτή της. Ήθελε εκείνη την ημέρα, που δεν αισθανόταν πολύ καλά, να μην αυνανιστεί. Μόνο μια μέρα. Ποιον πείραζε; Ποιος θα ενοχλούνταν; Κανένας.

Ο Εκπαιδευτής επέμεινε.

"Θα το κάνεις. Και θα το κάνεις ακριβώς όπως δεν σου αρέσει. Ξέρεις εσύ".

«Μάλιστα Κύριε».

Το έκανε. Ίδρωσε, ξε-ίδρωσε, σχεδόν είχε χάσει πλέον την χαρά αυτού του απλού πράγματος, ενός απλού γυναικείου οργασμού. Κάθε μέρα, κάθε μέρα. Πού είναι τα εύκολα, Maley;

Μετά θέλησε να κάνει έρωτα. Είχε πολύ καιρό να κάνει έρωτα. Ο κώλος της είχε χάσει την ελαστικότητά του. Είχαν περάσει μήνες ολόκληροι. Παρθένα από μπρος, παρθένα κι από πίσω. Λίγο έπαιζε με το κουμπάκι της μόνο, έξω έξω. Διείσδυση; Τί διείσδυση; Ποιος θα διεισδύσει;

"'Εχω δουλειές, Δώρα. Έτσι απλά. Να μην το ξαναπώ".

Πέρασε ο χειμώνας, πέρασε η άνοιξη, πέρασε το καλοκαίρι.

"Έχω δουλειές, Δώρα".

Βρήκε έναν τύπο, καλός φαινόταν, λίγο μικρός της έπεφτε, ομορφούλης όμως, ευγενικός.

"Να κάνω έρωτα Κύριε;"

"Να κάνεις. Το χρειάζεσαι".

Μέσα της ούρλιαζε, εσάς θέλω.

Δεν είπε τίποτε.

Ο ευγενικός νεαρός της έδωσε μπάτσες με την ψυχή του. Της έχωσε τον πούτσο του βαθιά μέσα στο λαρύγγι. Όταν αυτή αναγούλιαζε, την χαστούκιζε δυνατά. Πάρτον όλο.

Τελείωσε. Έστειλε το μήνυμα.

"Κύριε, έχω την αίσθηση ότι δεν νοιάζεστε πολύ για μένα".

Καμία απάντηση.

"Κύριε, πού με πηγαίνετε; Δεν υπάρχει εμείς. Δεν σας ξέρω καν ακόμη, μετά από έναν χρόνο".

Καμία απάντηση.

Μετά από δύο μέρες, η απάντηση:

"Δεν είναι απαραίτητο να με ξέρεις".

Η dominastella όμως έστελνε πολλά μηνύματα. Όλα ανορθρόγραφα αλλά πολύ ερωτικά. Η Δώρα έκλαιγε.

Η Δώρα έκλαιγε.

Μετά έφυγαν όλοι. Χάζεψε πατινάζ στο youtube, είδε λίγο όπερα, χαριεντίστηκε με τον Θανάση.

Το βράδυ κοιμάται και ζεσταίνεται.Μία γυναίκα στην ηλικία της έχει την ανάγκη να αγκαλιάζει ένα ανθρώπινο σώμα. Αυτή αγκαλιάζει τα φαντάσματα. Δεν μπορεί να κλάψει πια. Είναι σκληρή. Έχει γίνει σκλάβα. Σκληρή απ' έξω, μαλακιά από μέσα. Βάζει τον καθένα στη θέση του. Δεν χρειάζομαι κανέναν.Τα βγάζω πέρα μόνη μου. Αφείστε με ήσυχη.

Μετά, αργά, έρχεται το μήνυμα: "Πού είσαι; Τί φοράς;"

Φοράω την ψυχή σου ανάποδα αγάπη μου. Ποια ήταν αυτή που ήθελε να βλέπει πώς βγαίνουν τα σωθικά των άλλων; Έλα να με δεις πώς κοιμάμαι. Έλα να με δεις πώς ζω.

Έλα.

 

Απάντηση: Ο Μ βγάζει βόλτα τη σκύλα του

Τα παραπάνω με στεναχώρησαν.. μου θυμισαν για ποιο λόγο ειχα γράψει στο νημα περι των εξ αποστάσεων σχέσεων ... απευθυνόμενη τότε στην λάρα..

Θα σχολιάζα για την σκλάβα της ιστορίας που αφηνει χειμωνες κ καλοκαιρια να περνουν...
ότι όχι δεν έχει γινει σκλάβα (σκληρη απ εξω μαλακια απο μέσα) μη θολώνει τα μάτια της φορώντας μια λέξη ως ματοκυάλι.
Έχει γινει μια γυναικα μόνη κ αυτο πια πονάει πολύ.. και πονάει ειτε ειναι σκλαβα ειτε ειναι βανιλα ειτε ειναι περβ..
πάντα ποναει το να βιώνεις μόνος εντονα συναισθηματα τα οποια κραυγάζουν το όνομα κάποιου για συντροφικότητα..

και δεν ξέρω πως τυχαίνει... αλλά ποτε δεν κλεινει αυτος ο γαμ....νος κυκλος της υπομονής ώστε στο τέλος να έρθει το Δώρο..
και μην ακουσω για καμια Ιθάκη κ το ταξιδι ως απάντηση..



Μ