Ο Φαλλοκράτης

Κατέβαινα με μεγάλη ταχύτητα την καταραμένη λεωφόρο, βιαζόμουν όσο ποτέ άλλοτε και έπρεπε να προλάβω. Να προλάβω την Κούλα, την γκόμενα που εκείνο το διάστημα πηδούσα ανελέητα, ίσα ίσα να ξεκαπνίζει το μπουρί όταν δεν την πάλευα άλλο. Αυτή τη φορά όμως με παρατούσε για τα καλά, ε δεν είχε και άδικο, ειδικά μετά τον τρόπο που της φέρθηκα. Το ζήτημα ήταν πως χρειαζόμουν ένα θηλυκό για να εκτονώνομαι στο μέλλον και η Κούλα ήταν το ιδανικό κουτό θηλυκό που θα ξέσκιζα στις δύσκολες στιγμές μου. Πέραν όλης της άλλης θα μπορούσα να τις τραβάω και κανα-δυό σκαμπίλια που και που, όχι πως δεν τα γούσταρε, αλλά το έκανα κιόλας για να της πατάω τον εγωισμό όταν μιλούσε για αυτήν και όλες τις υπόλοιπες κοτσάνες για την ζωή της που δεν με ενδιέφεραν και ούτε ήθελα να μάθω.
Για μια φευγαλέα στιγμή παρατήρησα το φανάρι που μόλις άναψε κόκκινο από πορτοκαλί, ντεμέκ παράβαση λοιπόν. Εξάλλου που να σταματήσει η PosheCaymanμε την οποία ήμουν πατημένος κοντά στα 200-220 χιλιόμετρα την ώρα. Μπλε φωτάκια αναβοσβήνουν σαν τρελά στον καθρέφτη μου.
-Ω ρε γ@μ#το τώρα την π0vτσίσαμε! Είπα γεμάτος νεύρα.
Σε δευτερόλεπτα σταμάτησα την Porsheκαι ανάβοντας τα φώτα alarm του αυτοκινήτου περίμενα καρτερικά τον Ζητά να μου ρίξει καμιά κλήση ή να τον ψαρώσω προλογιάζοντάς τον πως αν με ρίξει κλήση θα βρει τον μπελά του γιατί ο μπαμπάς μου είναι μεγάλος και τρανός δικηγόρος και δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Ο Ζητάς πλησίασε, σταμάτησε και ήρθε δίπλα στην πόρτα του αυτοκινήτου που μόνο εγώ και ελάχιστοι στην Ελλάδα οδηγούν. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα όταν αφαίρεσε το κράνος πως τελικά ήταν γυναίκα! Ένα τρελό μωρό με αθλητικό κορμί γύρω στα 30 με μαλλί βαμμένο κατάμαυρο.«Εντάξει», σκέφτηκα «αφού είναι γυναίκα θα περάσουμε καλά και μάλιστα αυτό το καυτό τσαμπουκαλεμένο γκομενάκι εγώ θα του ανοίξω καλά την πίσω της τρύπα».
-Άδεια και δίπλωμα, παρακαλώ. Περάσατε με κόκκινο κύριε, το γνωρίζετε?
-Άκου κοπελιά, λίγο πιο κάτω έχει μία καλή καφετέρια. Είσαι να σε κεράσω καννά κουραμπιέ και κανένα καφεδάκι, θα είσαι κουρασμένη από την υπηρεσία και θα χρειάζεσαι λίγο την ανάγκη να χαλαρώσεις.
Η τύπισσα με υπερβολικά αυταρχικό και απλανές ύφος, φορώντας τους καθρέφτες Rayban σήκωσε τα φρύδια της χαμήλωσε στο παράθυρο και με σαρκαστικό και ειρωνικό χαμόγελο με ρώτησε:
-Πως σε λένε ρε καλή ψυχή που θα με κεράσεις… πως το είπες, α ναι κουραμπιέ?
-Μ… Μιχάλη…
-Λοιπόν, άκου να δεις Μιχάλη, εγώ εδώ δεν είμαι για να με κερνάνε κουραμπιέδες, καφέδες και τα λοιπά, αν ήθελα, θα είχα πάρει μόνη μου, OK?
-Μάλιστα.
-Λοιπόν, αφού ξεπεράσαμε την δυσκολία γνωριμίας μας κουραμπιέ, ε δηλαδή Μιχάλη δώσε μου την άδεια και το δίπλωμά σου
-ΟΚ, εδώ είναι, άντε μωρό, ρίξε την κλήση να φύγω τότε γιατί με περιμένει η γκόμενα…
-Κοίτα να δεις Μιχάλη, έχουμε πρόβλημα οι δυο μας. Φαίνεται δεν κατάλαβες κάποια πράγματα, οπότε κατέβα από το αμάξι να σου μάθω κάποια φωνήεντα, γιατί ξεχνάς πως μιλάς σε όργανο του Νόμου αυτήν τη στιγμή.
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και για πρώτη φορά άρχισα να νιώθω κάποιες στάλες φοβίας απέναντι σε μία γυναίκα του νόμου η οποία άρχισε να δείχνει πολύ πιο ατρόμητη και δυναμική όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα.
-Ξέρεις τι ρε Μιχάλη?
-Παρακαλώ, απάντησα προσπαθώντας να το παίξω άντρας.
-Το θέμα είναι αγοράκι μου πως έψαχνα πως και πως έναν μ@λ@κα σαν την πάρτη σου για να γίνει η τσούλα μου, κατάλαβες?
-Μα τι λέτε τώρα, πως μου μιλάτε έτσι??
-Επιτέλους, πληθυντικός, ακόμα όμως ήμαστε στην αρχή, ρε νεόπλουτε βλάχε. Γύρνα από την άλλη. Γύρνα μωρή από την άλλη!
-Μάλιστα, γύρισα επί τόπου χωρίς να το σκεφτώ πολύ.
Μου πέρασε χειροπέδες.
-Τώρα Μιχαλάκη, είσαι δικός μου, κατάλαβες? Θα κάνεις ότι σου λέω εγώ, εντάξει?
-Μα δεν γίνεται, ο μπαμπάς μου, η Porshe, το σπίτι μου, το εξωχικό μου, η μαμά μου, οι φίλοι μου?
-Αχ βρε κουραμπιέ μου, θα κλάψω, σε παρακαλώ… Έριξε μια ματιά στις μπότες τις… Λέρωσα και τις καινούριες μου μπότες, οπότε καλά που σε βρήκα, ρε κουραμπιέ.
-Μα πως, δηλαδή θα εξαφανιστώ από τον κόσμο?
-Αυτό από εσένα θα εξαρτηθεί κουραμπιέ, από το πόσο καλή τσούλα θα είσαι. Βλέπεις μπορεί να κρατήσει καννά εξάμηνο αλλά με σένα το βλέπω να κρατάει χρόνια.
Μου χαμογέλασε πάλι αυτή τη φορά όμως το σαρκαστικό και ειρωνικό της χαμόγελο ήταν πιο διάπλατο.
-Θα ήθελες να πεις κάτι τώρα?
-Παίζει ρόλο ότι κι αν πω?
-Όχι, απλά είναι η τελευταίες ώρες ελευθερίας λόγου που σου παρέχω, κοίτα να την απολαύσεις όσο προλαβαίνεις…



Με έχωσε σε ένα κελί του τμήματος, φορούσα το καλτσόν της γύρω από τα μάτια μου οπότε δεν μπορούσα να καταλάβω που με οδήγησε, παρά μόνον όταν ελευθέρωσε τα μάτια μου. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως όλα τα όργανα στο συγκεκριμένο τμήμα ήταν μόνο γυναίκες. Εξωφρενική σύμπτωση! Υπέθεσα πως θα υπήρχαν και άλλοι κρατούμενοι στα διπλανά κελιά αλλά δεν τολμούσα να ρωτήσω.
Ξύπνησα μετά από κάποιες ώρες μπρούμυτα μέσα στο κελί, δεμένος. Ήμουν ακινητοποιημένος χωρίς να μπορώ να κουνήσω ούτε το κεφάλι μου, παρά μόνο να το σηκώσω ελαφρά. Άκουσα βήματα, όταν ξαφνικά αντίκρισα δύο κατάμαυρες γυαλιστερές δερμάτινες μπότες εκατέρωθεν του κεφαλιού μου.
-Καλώς το θύμα, είπε μια γυναικεία φωνή από πάνω.
Προτού προλάβω να μιλήσω η μπότα της ήρθε ακριβώς μπροστά στο στόμα μου, φιμώνοντας κάθε μου λέξη.
-Κάνε δουλειά ρε άχρηστε.
Ξεκίνησα το καθάρισμα. Η γλώσσα μου έκανε καλή δουλειά. Έπρεπε εξάλλου να ξεμπερδέψω με αυτήν την κατάσταση, διότι ίσως μόνο έτσι να με ελευθέρωνε. Σε κάποια στιγμή πήγα να μιλήσω όταν μου πάτησε με δύναμη το κεφάλι, λέγοντας:
-Δεν σου έδωσα το δικαίωμα. Συνέχισε αυτό που έκανες, θέλω καλή δουλειά, το νου σου.
Η γλώσσα μου τώρα δούλευε αδιάκοπα. Δε σταμάτησε να γλύφει κάθε άκρη της μπότας της.
-Μη σταματάς, κουραμπιέ! Δεν θέλω να σε δω να σταματάς.
Τέτοιο γλείψιμο δεν είχα κάνει ούτε στα πιο νόστιμα παγωτά.

 

 

Re: Ο Φαλοκράτης

Για όσους είναι δυσανάγνωστα τα γραφόμενα λόγο μυωπίας ή παραγερασμένης κατάστασης ζητάω συγνώμη, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία...

 

Re: Ο Φαλοκράτης

Μετά ξύπνησες;; Δεν μας είπες.
Μην μας αφήνεις σε αγωνία      

 

Re: Ο Φαλοκράτης

1. Χα, καλό κι αυτό. Εφόσον είναι σε BDSM Art & Litterature κι όχι Personal Experience δεν αντιλαμβάνομαι το ύφος σας κυρία Princess_of_Pain. Kαι ξεκαθάρισα πως τα έβαλα σε φόρουμ πριν 1 χρόνο περίπου. (bb.btlov)

2. Λυπάμαι αν έχετε αγωνία, αλλά δεν υπάρχει συνέχεια, το συγκεκριμένο το παραμέλησα καθαρά για προσωπικούς λόγους.

3. Έχω αντιληφθεί πως μερικοί έχουν ιδιαίτερο χιούμορ, δεν τους παρεξηγώ, αντίθετα είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε και ερχόμαστε σε επαφή. Γεγονός που με στεναχωρεί γιατί σας αφήνω με αγωνία.  

4. Όταν γράφω είμαι ξύπνιος, δεν κοιμάμαι.  

 

Re: Ο Φαλοκράτης

ο φαλλός γράφεται με δύο "λ" ...

 

Σε ευχαριστώ θερμά για την επισήμανση αυτή υπεραγαπητή μου Τender, καλά που είσαι κι εσύ εδώ.