Ο κινηματογράφος των λίγων..

Ταινίες που αναφέρονται σε δράσεις,αντιδράσεις ,διεκδικήσεις ατόμων και μειονοτήτων.Ταινίες με γνώση και μήνυμα...

 

Το είδα χθες.. Ό,τι και να πω είναι λίγο..

 

Το 1984 στη Μ.Βρεττανία,επί Θάτσερ, είχαν κατέβει όλα τα συνδικάτα των ανθρακωρύχων στο Gay Pride για να ευχαριστήσουν την lgtb κοινότητα που βοήθησε στον αγώνα τους.Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα

 

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία

 

O αγώνας των πρώτων φεμινιστριών στην Αγγλία για το δικαίωμα της ψήφου.Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα...

 

Paris Is Burning is a 1990 documentary film directed by Jennie Livingston.Filmed in the mid-to-late 1980s, it chronicles the ball culture of New York City and the African-American, Latino, gay, and transgender communities involved in it.

Critics consider the film to be an invaluable documentary of the end of the "Golden Age" of New York City drag balls, and a thoughtful exploration of race, class, gender, and sexuality in America.[5][6]

In 2016, the film was selected for preservation in the United States National Film Registry by the Library of Congress as being "culturally, historically, or aesthetically significant".

The title takes its name from the Paris Is Burning ball held annually by artist Paris Dupree who appears in the film.

The film explores the elaborately-structured ball competitions in which contestants, adhering to a very specific "category" or theme, must "walk", much like a fashion model parades a runway. Contestants are judged on criteria including their dance talent, the beauty of their clothing, and the "realness" of their drag - i.e., their ability to pass as a member of the group or sex they are portraying. For example, the category "banjee realness" comprises gay men portraying macho archetypes such as sailors, soldiers, and street hoodlums. "Banjee boys" are judged by their ability to pass as their straight counterparts in the outside world.

Most of the film alternates between footage of balls and interviews with prominent members of the scene, including Pepper LaBeija, Dorian Corey, Angie Xtravaganza, and Willi Ninja. Many of the contestants vying for trophies are representatives of "houses" that serve as intentional families, social groups, and performance teams. Houses and ball contestants who consistently win trophies for their walks eventually earn "legendary" status.

 

ΕΣΜΕΝ ΟΙΟΝ ΕΣΜΕΝ… ΓΥΝΑΙΚΕΣ

"Κάποτε πρέπει να γραφτεί το μαρτυρολόγιο τους.Θύματα καθήκοντος.Τι απλές που είναι οι λέξεις.Πως να χωρέσεις σε εφτά συλλαβές τις κακοποιήσεις,τους βιασμούς,τους σφαγιασμούς..Ετούτη την κάψαν ζωντανή.Η άλλη δε γύρισε ποτέ από την εξορία της.Χαμένα τα ονόματα των περισσοτέρων.Για πολλές ,ούτε ένα μνήμα να θυμίζει το πέρασμα τους,το όραμα τους..Ξανά..σιωπή.."
Nτοκιμαντέρ για τις πρώτες ελληνίδες δασκάλες.Από τη μέση του ντοκιμαντέρ και μετά αναφέρεται το τι αντιμετώπιση είχαν και πως υπέφεραν οι πρώτες Ελληνίδες δασκάλες και κυρίως πως κατέληξαν κάποιες απ'αυτές... Καμιά ιστορία κανενός έθνους δεν είναι τόσο λαμπρή τελικά και όταν το συνειδητοποιήσουμε όλοι αυτό,θα αρχίσουν τα πράγματα να διορθώνονται.. Κυρίως αφιερωμένο σε πολλές γυναίκες που επιβάλλεται να μάθουν ότι ειδικά για αυτές τίποτα δεν ήταν αυτονόητο ..Όταν το μάθουν αυτό ίσως αναπτύξουν άλλες ευαισθησίες,γιατί πολύ απλά κάποτε ήταν και αυτές "μειονότητα" και αναλώσιμη μάλιστα..

https://archive.ert.gr/7123/?fbclid=IwAR1AUEbIfFqJOdMH6NbtBBOYSAgMwHLYwvxBhYsobvyax9b1SFxWwi2ozfY

 

Mια πραγματικα υπεροχη και δυσκολη ταινία από την αυστραλία.
Μια οικογένεια που το ενα παιδί εχει αυτισμό και η ταινία πολύ ωμα, πολύ αληθινα χωρις εφε , μας δειχνει σε ολους εμάς τους "κανονικους" τι έχουμε και τις πιό πολλες φορες δεν το εκτιμουμε καν.
η ιστορία του τομας που ο αδελφος του είναι αυτιστικός.
o λουκ φορντ παίζει απιστευτα πειστικά το ρολο του αυτιστικου παιδιου. πιστευω οτι για εναν ηθοποιο το να παιξει εναν τέτοιο ρολο πρεπει να είναι τρομερα δυσκολο , και εδω ο φορντ το καταφερνει με μοναδικο τροπο.
Στην ταινία βλεπουμε ολες τις δυσκολίες της οικογένεια με μοναδικα ωμη εικόνα , κάτι που μόνο οσοι εχουν ανάλογη εμπειρία θα καταλάβουν απόλυτα.
Λατρεψα στην κυριολεξια τους γονείς που αδιαφορούν τελέιως για αυτο που λέμε "κοινωνικες συμβασεις" τη γνώμη του γειτονα δηλαδη, και το μόνο που κοιτουν είναι τα παιδιά τους να είναι ισότιμα με τα αλλα χωρίς να τα αποκλείουν από τιποτα.
Επίσης αγάπησα πολύ και την κοπελα που μπήκε στην ζωή του τομας , του άλλου αδελφου, που αδιαφορησε τελέιως αν υπάρχει αυτιστικό παιδι,και μπήκε στην οικογένεια την αγάπησε και έκανε σχεση με τον τομας, και μάλιστα φαιρόταν στο αυτιστικό παιδί με απόλυτα φυσικό τροπο , και οχι ως κακόμοιρο, που ακόμα και τώρα συναντάει κανεις.
η πανεμορφη gemma ward ερμηνευει πολύ γλυκά και τρυφερα τον ρολο αυτο.
Η Ταινια εχει δύσκολες , σκληρές , σκηνές που ομως σε κάποιες οικογένεις ειναι απλά η καθημερινότητα.

 

To έχεις δει;

 

στο μυαλο μου εισαι!!το εχω σε στικακι , θα το δω σημερα!!!

 

το εχω κατεβασει...δεν το έχω δει.περιμενω την άποψη σου  

 

την είδα χθες το βραδυ. δεν μπορώ να πω οτι με ενθουσίασε και τόσο. η πλοκή εστιαζεται στην ολντβιντ που αναγκάζεται να φροντίσει τον αδελφό της που έχει συνδρομο down.
παρ όλο που αυτην απ την αρχή του φερεται σκληρα , τον μειώνει, αυτός την λατρευει και το δειχνει σε κάθε ευκαιρία.
δεν έχει σε καμία περίπτωση την ενταση και τις δυνατές σκηνες του black baloon που με ειχε καθηλωσει πραγματικα.
η δυνατότερη σκηνή της ταινιας είναι οταν τον παρατάει στη μέση του δρόμου και φευγει, και αυτός βαζει τα κλάματα, αλλα ενα αυτοκίνητο της αστυνομίας τον πάει σπιτι πάλι.
η ωραιότερη σκηνή είναι αυτή που μπαίνουν και οι 2 στην μπανιερα, και μιά φορά ακόμα που τον λούζει.
κάποιες φορές δειχνει να τον αγαπάει , αλλά τις πιό πολλές φορες τον απαξιώνει, παρ όλο που μιλάει κανονικά, αυτοεξυπηρετείται.
επειδη στον κύκλο μου και στις παρεες μου εχω γνωρισει ατομα με κινητικά προβλήματα , ξερω πολύ καλα αντιδράσεις ειδικά σε μιά ταινία που είναι ταινία με ηθοποιούς. γιαυτο το black ballon με καθηλωσε πραγματικα. με εκανε και εκλαψα. σε καμία περιπτωση δεν έχω λυπηθει κάποιον με κινητικό προβλημα οχι απ αυτο. σε κάνει να κλαίς η δύναμη που βγαζει με τέτοια σκηνη τόσο αληθινη, με πράγματα που έχεις με τα ίδια σου μάτια δεις , καταστάσεις που τις εχεις ζήσει .

γιαυτο θα περίμενα και σε αυτη την ταινία περισσότερη δυναμη, περισσότερη ενταση.
παντως οι ισπανοι τα τελευταία χρόνια εχουν κάνει ταινίες πολύ καλες πολύ καλυτερες φυσικα.
Ενα από τα ατού της ταινίας είναι ο φυσικός ήχος κάτι που συνηθίζουν οι ευρωπαιοι στις ταινίες τους.

η πρωταγωνίστρια ομορφούλα λίγο αγοροκόριτσο, πολύ απότομη στην ομιλία και στις κινήσεις μου θύμισε λιγο mistress , για να πώ την αλήθεια με μεγάλα εκφραστικά μάτια.
η βαθμολογία μου είναι ενα 6 στα 10.
περιμενα οπως είπα πολύ μεγαλύτερη ενταση.