"Ο λεσβιακός εραστής"

...Με ιππεύεις για να νικήσεις.....όπως ταιριάζει σε γυναίκα!

Κυρία, Εσύ το κατάλαβες· μαγεύτηκα όταν βρέθηκα μπροστά στα εξαίσια παπούτσια σου. Και Σου δηλώνω την ζήλεια μου, που μεγαλώνει όσο περισσότερο τα σκέφτομαι, τα μυρίζω, τα φιλάω, τα λατρεύω.
Ζω τη ζωή τους.
Τώρα Σου γράφω, όπως μου ζήτησες.
Μιλάω εγώ αντί γι' αυτά:


Περιμένω στο υπόγειο της ντουλάπας Σου, ένα ακόμη από τα ζευγάρια σου, που γέρνουμε σκαρφαλωμένα πάνω σε δύο παράλληλες χρυσαφένιες μπάρες, στηριγμένα στα τακούνια μας. Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα και μετά την αρχική λάμψη που μας τυφλώνει, αντιλαμβάνομαι τη φιγούρα Σου και γλιστράω σχεδόν μπροστά στα πόδια σου για να ξεχωρίσω από τ' άλλα και να γίνω το εκλεκτό σου ζευγάρι.
Πέφτω μπροστά στα ξυπόλητα πόδια σου, στους μηρούς και τον κορμό, που γέρνει προς το μέρος μας, μπροστά στο ανάγλυφο του στήθους και στο αναποφάσιστο ακόμη πρόσωπο, που τα μάτια του μας επιθεωρούν από πάνω ως κάτω, σαν τα πλήκτρα του πιάνου.
Η νευρική μου προσδοκία μεταμορφώθηκε σε αγαλλίαση όταν το χέρι Σου μ' ακούμπησε, μ' έπιασε, με πήγε μέχρι το κόκαλο των παπουτσιών Σου. Τι συγκίνηση καθώς τα πόδια Σου διεισδύουν μέσα μου, κάθονται και με κατέχουν, σφραγίζοντας την ισχύ τους με ανάλαφρα σταθερά αγγίγματα πάνω στο λιθόστρωτο.

Η περηφάνια μου είναι τόση όση κι η επιθυμία μου. Είμαι το βάθρο του αγάλματός Σου, το στήριγμά Σου, ο σκελετός Σου, η ανάπαυσή Σου στη γη. Είμαι το γάντι των αξιολάτρευτων ποδιών σου, η διπλή τους κούνια, η προστασία τους και το στολίδι τους. Τους προσφέρω το καλύτερο δέρμα, το πιο μαλακό, το πιο άξιο για να τα τυλίξει, να τα χαϊδέψει χωρίς γδαρσίματα, που τα δένει χωρίς να τα πιέζει, που τα τυλίγει χωρίς να τα κάνει ν' ασφυκτιούν. Απλώνομαι όσο χρειάζεται για να πατάς άνετα κι αναδιπλώνομαι για να υποταχθώ στην ανάπαυλά Σου.

Θα ήμουν ευτυχισμένο όπως οποιοδήποτε άλλο παπούτσι Σου, ακόμη και το πιο ταπεινό, αφού όλα απολαμβάνουν την ίδια οικειότητα με σένα, όμως έχω την τύχη να σου χρησιμεύω για τις επίσημες περιστάσεις χάρη στο μοναδικό μου σχεδιασμό, το εκλεκτό μου δέρμα, το αξιοπρεπές μαύρο χρώμα μου και το επιθετικό τακούνι-στιλέτο μου.
Είμαι ακόμη στη φάση της πρώτης μου ωριμότητας: αρκετά καινούργιο για να με επιδεικνύεις κι αρκετά χρησιμοποιημένο για να έχω προσαρμοστεί στη φόρμα Σου και στα βήματά Σου. Και το αρχικό μου άρωμα -που μοιάζει με εσωτερικό αυτοκινήτου που πρόσφατα αγοράστηκε- έχει κιόλας αναμειχθεί με το άρωμα της σάρκας Σου.

Γι' αυτό με φοράς όπως ο ιππότης την πανοπλία του. Με ιππεύεις για να νικήσεις, όπως ταιριάζει σε γυναίκα. Κι εγώ τότε γίνομαι ο τελετάρχης Σου, εκείνος που ανακοινώνει την επικείμενη άφιξή σου με τις καστανιέτες του τακουνιού Σου να κροταλίζουν.
Σηκώνομαι έτσι υπεροπτικά, απειλητικά, κυρίαρχος των τακουνιών, με μια επιθετικότητα που φέρνει πόνο κι αντανακλά στη φτέρνα της σόλας μου. Δεν παύω να συνθλίβομαι, είμαι το εκούσιο θύμα Σου και τότε μου παραχωρείς την απόλαυση να υποφέρω για σένα, να θυσιάζομαι στο βωμό της ισχύος Σου.
Προσπαθώ κάθε στιγμή να εδραιώσω τη σταθερότητά Σου πάνω στις βελόνες μου και, μαζί με τον πόνο μου, σε κάθε χνάρι Σου, απολαμβάνω μιαν ανείπωτη χαρά: τη δόνηση του αστραγάλου Σου. Αυτή η απαλή ταλάντευση γεμίζει με χάρη το αυτοκρατορικό κι αποπλανητικό περπάτημά Σου, που 'ναι συνάμα προκλητικό κι επιβλητικό. Τι ακαταμάχητα βήματα δίνουν ρυθμό στον ήχο μου!

Γι' αυτό δεν αλλάζω τη θέση μου για κανένα άλλο παπούτσι, αν και το καλοκαίρι ζηλεύω αυτά που φοράς και παίζουν κατάσαρκα με το κάθε λεπτεπίλεπτο δαχτυλάκι Σου. Για τον ίδιο λόγο, μερικές φορές, για μια στιγμή, θα ήθελα να είμαι τα πασουμάκια Σου, από σατέν και πούπουλο, πασούμια με ψηλά τακούνια, που θα σε πηγαίνουν από το υπνοδωμάτιο ως το μπάνιο και που -σκέφτομαι- θα γεμίσουν ευλάβεια τους εραστές σου.
Και πάνω απ' όλα μισώ τις κάλτσες σου, που με χωρίζουν από τα πόδια σου και μένουν πάνω τους αγκαλιάζοντάς τα, μέχρι εκεί που φτάνουν μόνο οι δικές μας φευγαλέες ματιές. Συγχώρεσέ μου αυτή την αναίδεια και μη μου αρνείσαι τη δόξα να σου χρησιμεύω σαν βάθρο και να τραγουδάω με το ενθουσιώδες μου χτύπημα στο έδαφος: τη δόξα αυτών των ευλογημένων σανδαλιών.

Απόσπασμα από την Σελ. 117-120 (Τα παπούτσια της Φαρίντα)

Jose' Luis Sampedro, "Ο λεσβιακός εραστής"
Εκδ. Γκοβόστης, 2001.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:
Μια φλογερή ιστορία έρωτα με πρωταγωνιστές μια δυναμική γυναίκα και έναν άντρα χωρίς ανδρισμό -ένα φετιχιστή εραστή που ηδονίζεται με την υποταγή. Μια ερωτική φαντασία μακριά από κάθε καταπιεστική «σεξουαλική αγωγή» που ακόμα και στις μέρες μας οδηγεί ενάντια στη φύση. Ένα ταξίδι στις πολλαπλές παραλλαγές του διανοητικού και σαρκικού έρωτα.

 

Το βιβλίο έχει, όντως, μερικά καλά κομμάτια, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Κάπου χάνεται ο ειρμός, και ο αναγνώστης μαζί. Διαβάστε το.

 

Πολύ καλό κομμάτι. Το έχω διαβάσει και, για να ομολογήσω την αμαρτία μου   , το συγκεκριμένο απόσπασμα είχα αντιγράψει ο ίδιος, πριν πολύ καιρό, και στείλει σε άλλο φόρουμ. Ερχόμενος τώρα εδώ, και ψάχνοντας τι έχει δημοσιευθεί, για να μην στείλω κάτι που ήδη υπάρχει (ως λάτρης του foot & high heel fetish σκεπτόμουν να τό στείλω και εδώ), χαίρομαι που βλέπω, αγαπητή κυρία, ότι εκείνο το κείμενο διαδόθηκε (και κολακεύομαι που, δεν ξέρω βέβαια όλη την διαδρομή που έκανε τυχόν το κείμενο (υποθέτω ότι από εκεί ξεκίνησε), αλλά, έκανε εσάς να το προσέξετε!   ). Και πολύ περισσότερο χαίρομαι που βρήκα πολύ περισσότερα πράγματα για τον χώρο του BDSM από όσα φανταζόμουν, στο καταπληκτικό σας φόρουμ!

Το βιβλίο δεν είναι απλώς «τσόντα», αλλά λογοτεχνία επιπέδου. Ίσως κάποιους ξενίσει η ίσως υπερβολική δόση τραβεστιμού/feminization του πρωταγωνιστή. (Δεν ξέρω, πολλοί ταυτίζουν την υποταγή με την ομοφυλοφιλία ή το feminiztion. Όχι εγώ, αν και τίποτε δεν απορρίπτεται σε αυτά τα πράγματα). Όμως δεν υπάρχει μόνο αυτό στο βιβλίο, αλλά και πολλά άλλα πράγματα.

Χαιρετίζω όλα τα μέλη του φόρουμ, και επιτρέψτε μου να προσφέρω άλλο ένα μικρό απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο. Λίγο φλύαρο, αλλά καλό. Κάποτε σκεπτόμουν να γράψω ο ίδιος, κι είχα γράψει μερικά κομμάτια δηλαδή, έναν ύμνο για κάθε μέλος του γυναικείου σώματος χωριστά, αρχίζοντας από το πέλμα των ποδιών και φθάνοντας μέχρι τα μαλλιά της κεφαλής. Ίσως τώρα τα συμπληρώσω και τα στείλω.

Jose' Luis Sampedro, «Ο λεσβιακός εραστής»
(εκδ. Γκοβόστης, 2001)

Ο μηρός της Φαρίντα. Ο πρωταγωνιστής, μικρός ακόμη, αντικρύζει μέσα από το σκίσιμο του φορέματος τον μηρό της θεάς του, και το θαύμα αυτό τον στοιχειώνει για όλη του την ζωή (σελ. 65-67):

«Πριν ακόμα τη δω στο κατώφλι, την ένιωσα, την ανάσανα, τη δέχτηκα ολόκληρη μέσα μου, καθώς με κυριάρχησε με το άρωμά της. Έπειτα, ήμουν εγώ εκείνος που πλημμύρισε από τον κόσμο της, αφού της έδωσα το βιβλίο που κουβαλούσα, καθισμένος εκεί που μου υπέδειξε, ακολουθώντας τις κινήσεις της. Ήπια ένα ποτήρι νερό και την κοίταζα την ώρα που μου το έφερνε πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα, κρυφοκοιτάζοντας ένα κρεβάτι που 'χε μείνει άστρωτο, και τελικά νάτη στην πολυθρόνα να μου λέει πράγματα που υποθέτω ότι αφορούσαν εκείνη την ημέρα στο Τολέδο, την απουσία του συζύγου της ή οποιοδήποτε άλλο κοινώς αποδεκτό θέμα...

Όμως όλα τούτα τα υποθέτω μόνο, κι όχι γιατί κάνει λάθος η μνήμη μου, αλλά γιατί δεν έπιασα το νόημα των φράσεων της, ούτε καν την ώρα που τις άκουγα. Όλο μου το είναι, με όλη του την προσοχή, είχε αιχμαλωτιστεί από έναν πανίσχυρο μαγνήτη που αποκαλύφτηκε όταν κάθισε η Φαρίντα. Το σκίσιμο στο πράσινο μακρύ καφτάνι της έφτανε σχεδόν μέχρι το γοφό, κι άνοιξε αποκαλύπτοντας το μακρύ της πόδι. Αυτό το σκίσιμο έγινε για μένα ένα μαγικό παράθυρο στον άλλον κόσμο, στην άλλη ηλικία που συνυφάνθηκε με τρόπο μυστηριώδη με τη μισάνοιχτη πόρτα που οδηγούσε στο υπνοδωμάτιο. Μετά από κείνη την αποκάλυψη, όλος ο κόσμος περιορίστηκε στη θέα του μηρού, που άλλοτε φανερώνεται κι άλλοτε κρύβεται ανάλογα με το παιχνίδισμα της φούστας. Λάτρεψα με όλο μου το είναι τον φευγαλέο τρόπο που φαινόταν η σάρκα, την κοίταζα, με σύνεση, για να μη με προσέξει, κι επωφελούμουν από τις στιγμές που δεν με κοιτούσε, όταν σηκωνόταν ν' απαντήσει στο τηλέφωνο, να τραβήξει τις κουρτίνες για τον ήλιο ή για να πάει στην κρεβατοκάμαρα και να μου φέρει από κει ένα μικρό ενθύμιο, ένα φυλαχτό για να 'χω καλή τύχη... Υποθέτω πως της απαντούσα αμέσως, χωρίς να λέω ανοησίες, ενώ δεν έπαυα να νιώθω κάθε της κίνηση και ν' ακούω τη φωνή της. Όμως για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι δεν έχασα ούτε μια πόζα απ' αυτές που μου πρόσφεραν οι κυματισμοί του ρούχου της, σε κάθε της βήμα και στάση. Και, παρ' όλο που ποτέ δεν μου παραχώρησε μια πλήρη εικόνα, εγώ, με τη φαντασία μου, συνέθετα κάθε κομμάτι της, έχοντας τη βοήθεια του αρώματός της που διείσδυσε μέχρι τα σωθικά μου. Ένα άρωμα που βρήκα το θάρρος να εγκωμιάσω κι εκείνη μου αποκάλυψε το μυστικό χαμογελώντας, δείχνοντάς μου το κομψό μπουκάλι όπου διάβασα το κλειδί: Magie της Lancome.

Δεν ξέρω πώς κατάφερα στο τέλος να τραβηχτώ από κείνο τον επίμονο μαγνήτη. Τη χαιρέτησα για να φύγω κι αυτή στεφάνωσε μ' ένα φιλί το μάγουλό μου κι ακούμπησε με το χέρι της το σαγόνι μου. Έφυγα, παίρνοντας μαζί την εικόνα του μηρού που έπλασε τον ένα κι αληθινό μου θεό, ένα θεό υπέρτατο, άρχοντα, πάνω απ' όλους όσους θαύμαζα μέχρι τότε: τη Μάρλεν στο Γαλάζιο Άγγελο, την Αρλέττυ στην Αντινέα της Ατλαντίδας κι άλλες φιγούρες λιγότερο επιβλητικές, γκρίζες εικόνες, αδύναμες απέναντι στη σάρκα... Ούτε τα θηλυκά ξυπόλητα πόδια της, που η Φαρίντα έλεγε ότι ήταν μαθημένα στη γη, ούτε το εξαίσιο λιτό της μαλλί, που όταν ήμασταν στο Τολέδο και στο σπίτι μου έκρυβε κάτω από το κομψό της καπελάκι χρειάζονταν κάτι περισσότερο από ένα μου βλέμμα για να ολοκληρώσουν την εικόνα του νέου μου θεού.»

Πολλά χρόνια αργότερα, σε ένα όραμα, ξαναβλέπει τον σφριγηλό και περήφανο μηρό της θεάς του (σελ. 201):

«Ενώ εγώ κάθομαι, αυτή, για να είναι πιο άνετα, ανεβάζει μέχρι το γοφό το πλαϊνό φερμουάρ του καφτανιού της. Ξαπλώνει, στηρίζει τον αγκώνα της σε μια μαξιλάρα και το κεφάλι στο χέρι της. Τεντώνεται και...

Σχεδόν λιποθυμώ. Με τυφλώνει μια αστραπή, εμφανίζεται μια Θεά, εκρήγνυται η χειροβομβίδα του σύμπαντος, γιατί μ' αυτή την κίνηση το μπροστινό κομμάτι του καφτανιού γλίστρησε μέχρι κάτω, αποκαλύπτοντας το μακρύ πόδι, την τέλεια γραμμή, το μελένιο δέρμα. Θα μπορούσε άραγε να μου δώσει τίποτα περισσότερο! Με καρφώνει ένα πύρινο σπαθί, με τυφλώνει η εκθαμβωτική όψη του βασιλικού μηρού, του απαλού και τεντωμένου, του γερού κι ευλύγιστου μηρού, που σταθερός και νευρώδης, αυτός ο ισχυρός μηρός της αμαζόνας μου, είναι ο ίδιος που με αιχμαλώτισε εξήντα χρόνια τώρα στο αρωματισμένο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ακυρώνοντας από τότε όλες τις γυναίκες που εμφανίστηκαν στη ζωή μου...»