Ο πραγματικός πόνος…

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Μια τιμωρία μπορεί να έχει διδακτικό χαρακτήρα, αυτό όμως εξαρτάται από το πώς την παρουσιάζεις και το πως την εφαρμόζεις.

Το να αφήσεις μια επώδυνη ανάμνηση μπορεί στη συνέχεια να λειτουργεί σαν σημείο αναφοράς και σύγκρισης χωρίς απαραίτητα να έχει οδηγήσει στον φόβο.

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Συμφωνώ με το παραπάνω, αλλά εγώ θελω να ειμαι 100 % ιποτασομαινος στον αλλον η αλλη μ σεξουαλικο βασανιστικο τροπο συνεχια

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Ξαναμπήκα στο νήμα αυτό για να πω ότι αν κάποιος Κυρίαρχος κάνει το λάθος να τιμωρήσει υποτακτικό άτομο με κάτι που του αρέσει , π.χ. αλγολάγνο με πόνο τότε αυξάνει την αντίδραση (reactance) του τιμωρούμενου. Απλά μπερδεύεται ο τελευταίος και αυξάνει η εσωτερική του αντίσταση στην αλλαγή που πάει να του επιβληθεί. Από μερική ως πλήρης αποτυχία της τιμωρίας, δηλαδή.

Αλλά βρήκα διάφορα που μου προκάλεσαν διάθεση απάντησης.

Για "έμφυτο" και "ενστικτώδες" εγώ δεν μπορώ να αποφανθώ. Επειδή το έμφυτο είθισται να είναι συνθήκη επιβίωσης για τον καθένα, εμένα, όσες φορές μου έχουν πειράξει έμφυτα, έχω τινάξει καταστάσεις στον αέρα.

Μιλάμε όμως για το εμμονικό, το επίμονο, το επίκτητο και αυτοκαταστροφικό το οποίο βλάπτει μια σχέση, αυτό είθισται να τιμωρείται. Νομίζω, δηλαδή.

Δεν μιλάμε για μαζική εφαρμογή εδώ. Ούτε για τη βία που φέρνει βία. Για την κούνια που μας κουναγε   είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλές παιδικές χαρές και πολλές μάρκες λαδιού φιδιών η τιμωρία στο M/s πρέπει να φταίει για όλα τα στραβά; Τον Ε.Β. ή τον ΓΑΠ τους τιμώρησαν και έγιναν έτσι και μας τιμωρούν λες;  

Δεν είναι μόνον αλγολαγνεία ο σαδομαζοχισμός, δεν περιστρέφεται μόνον γύρω από τον πόνο. Για μένα π.χ. είναι απαραίτητο συστατικό και χαρακτηριστικό μιας σαδομαζοχιστικής σχέσης αλλά δεν τα λέει όλα, δεν είναι ο πόνος που διαμορφώνει μια τέτοια κατάσταση, πολύ περισσότερο είναι - για μένα πάντα - μια αίσθηση αναπόδραστου, η ανάγκη, ένα είδος εθιστικής επιθυμίας σε συνδυασμό με αποστροφή (μιλάμε για σκέτο σαδομαζοχισμό, όχι για BDSM) και λιγότερο απογευματινά τέϊα μετά φραγγελωμάτων και σοδομισμών σαν εκείνα της Ιουλιέττας του Μαρκήσιου.

Η απουσία, όταν είναι για τιμωρία και όχι φυσική συνέπεια μιας διάθεσης, είναι κατ εμέ έκφραση αλαζονείας. Για τον λόγο ότι ο Κυρίαρχος που αφήνει χρόνο να περνά με την αδιαφορία του, ουσιαστικά τα βάζει με τον χρόνο, δείχνει να πιστεύει ότι ο χρόνος θα του φέρει αυτό που έχει σχεδιάσει, θα κυλήσει ή θα σταματήσει τόσο αργά ή τόσο γρήγορα όσο πιστεύει αυτός ότι χρειάζεται. Αν εγώ θεωρώ την αλαζονεία θεμιτή ιδιότητα ενός Κυρίαρχου είναι άλλη ιστορία.

Αν μετέρχεται την τιμωρία ως μέσο επιβολής είναι στ αλήθεια ένας αδύναμος Κυρίαρχος με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

και

Ωραία, με το βίντεο κατάλαβα καλά τι εννοείς. Εμένα θα μου άρεσε η Κυριαρχία να θεσπίζεται. Αλλά δεν μου πέφτει και λόγος.

Όμως, Κυρίαρχοι οι οποίοι πρωτίστως υποβάλλουν και δεν επιβάλλουν την Κυριαρχία τους, επειδή δεν τιμωρούν για να επιβληθούν, μπορούν να γίνουν αδυσώπητοι στις τιμωρίες τους, συντριπτικοί εκεί ακριβώς που έκριναν σωστό, αποτελεσματικοί.

Μεγάλο πράγμα η ιδέα στον άνθρωπο, μην το ξεχνάς αυτό  

Συνήθως, αποτυγχάνουν και τα δύο. Δεν πιστεύω ότι η τιμωρία είναι θαυματουργή. Οι εξαρτήσεις που διορθώνονται σε πλαίσιο σχέσης M/s, όσες φορές έχει συμβεί τέτοιο πράγμα, είναι για πολλούς λόγους, όχι με τις τιμωρίες μόνον ή ίσως διόλου με τιμωρίες. Είμαι βέβαιη ότι η συμπεριφορική εκπαίδευση σκλάβας από Κυρίαρχο είναι απείρως απολαυστικότερη (και πιο οικονομική) από συμπεριφορική εκπαίδευση θεραπευτή   Ακόμα και με τιμωρίες.

Εν τέλει, δεν είναι, από την οπτική μου πλευρά, η τιμωρία που φέρνει φόβο. Αυτό που φέρνει απίστευτο φόβο είναι η απειλή (τιμωρίας) ιδίως η αδιαφοροποίητη απειλή. Η τιμωρία, όταν έρθει, μάλλον ξεθολώνει το τοπίο...

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Νομίζω, τo τι είθισται να τιμωρείται εξαρτάται από τον κυρίαρχο και τις επιλογές του. Αν μιλάμε για το εμμονικό, το επίκτητο, το αυτοκαταστροφικό, δεν αντιλαμβάνομαι τι νόημα έχει να το συνδέσει με τη σωματική τιμωρία, η οποία μπορεί κατ' επέκταση να συνδεθεί με την απόλαυση. Ο υποτακτικτικός/η μπορεί κάλλιστα να υιοθετήσει το ρόλο του κακομαθημένου άτακτου παιδιού και να διαιωνίζει τις εμμονικές συμπεριφορες για να προκαλεί τον κυρίαρχο να ασχοληθεί μαζί του κατ' αυτόν τον τρόπο. Τι καταφέρνει τελικά πέραν της απολαυσης των αμφοτέρων εμμονών στην κούνια που μας κούναγε;  

Η απουσία ως τιμωρία μάς δίνει ανάσα, το χρονικό περιθώριο να σκεφτούμε ψύχραιμα την κατάσταση, να αποστασιοποιηθούμε από τα γεγονότα και να δούμε καθαρότερα ποια είναι η θέση μας ως προς αυτά. Συμφωνω πως ο κυρίαρχος καταθέτει τα όπλα του, αφήνει το χρόνο να δράσει για λογαριασμό του και όπως το βλέπω είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει σε μια κατάσταση που κρίνει πως μια άμεση δράση δεν θα επιφέρει το επιθυμητό για τη σχέση αποτέλεσμα.
Η απουσία πονάει πολύ, πιο πολύ απ' οποιαδήποτε τιμωρία, αφού τιμωρία σημαινει και επαφή, αλληλεπίδραση.

Έτσι ακριβώς, αδυσώπητοι, συντριπτικοί..και μαθαινουμε να μετράμε..πόσα απίδια βάνει ο σάκος!  

Έχεις δίκιο, απολαυστικότερη η συμπεριφορική εκπαίδευση αλλά ας μείνει εκεί χωρίς να της δίνουμε διαστάσεις θεραπείας και μεγαλεπίβολων σχεδίων. Δεν χρειάζεται ο κυρίαρχος να γίνει σώνει και καλά θεραπευτής λες και το 'χει τάμα. Αν έρθει η ισορροπία, η θεραπεία, θα τη δούμε να εξελίσσεται μέσα από τη συσχέτιση, την αλληπίδραση εκείνη που έβαλε το νερό (των δυο) στο αυλάκι.  

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Για τον καθένα ισχύουν διαφορετικά πράγματα, ανάλογα με τον χαρακτήρα του. Άνθρωποι που χρειάζονται την αποδοχή, που αποζητούν την επιβεβαίωση, που είναι λίγο μαζοχιστές και αρκετά υποτακτικοί, μπορεί να νιώθουν πιο άνετα με τη σωματική τιμωρία και να αποστρέφονται την αδιαφορία.

Εμένα όλες μου οι τιμωρίες μου έκαναν καλό, με βοήθησαν να εστιάζω, με εξισορρόπησαν, με ηρέμησαν, μου έδειξαν τη θέση μου, την οποία, προφανώς, ήθελα. Λεπτομέρεια, όταν γράφω "μου έκαναν καλό" δεν εννοώ ότι συνήθιζα να πηγαίνω στον μανάβη και να φεύγω με ψώνια χωρίς να πληρώνω, ότι περνούσα απέναντι τους δρόμους με κόκκινο και ότι κόλλαγα τις μασημένες τσίχλες μου σε καθίσματα κινηματογράφων, οπότε μαστιγώθηκα μέχρι αίματος, ακινητοποιημένη με κροκοδειλάκια στις ρόγες, ώστε να μάθω να μην κάνω τέτοια πράγματα και μετά ήμουν πολύ ευτυχισμένη που έμαθα το D/s στη ζωή μου και είδα τόσα καλά.

Εννοώ ότι με βοήθησαν να εσωτερικεύσω πράγματα, ως υποτακτική, όπως δεν μπορεί να βοηθήσει τίποτα άλλο και ότι με βοήθησαν να κάνω πράγματα όπως ήθελε ο Κύριός μου, σε περιπτώσεις που όλα μου φαίνονταν λίγο αδιάφορα, λίγο ασήμαντα και γενικά μου προκαλούσαν μια βαριεστημένη απροθυμία.

Οι σωματικές τιμωρίες μου έκαναν μόνον καλό, οι ψυχολογικές έκαναν τη δουλειά τους σε πολύ περισσότερο χρόνο - αφανής αντίδραση η αντένδειξη - και έχουν αφήσει μελανιές μόνιμες εκεί ακριβώς που πονούσα έτσι και αλλιώς. [Τα κακοποιημένα παιδιά, αν βρεθούν σε κατάλληλα χέρια μετά, συνέρχονται ψυχολογικά, τα παραμελημένα παιδιά ό,τι και να γίνει δεν συνέρχονται ποτέ.] Πάντως, όλες οι τιμωρίες που δέχτηκα τη δουλειά τους την έκαναν.

Για μένα δεν είναι κακό πράγμα μια τιμωρία όταν χρειάζεται, ιδίως στις αρχές μιας σχέσης, αλλά δεν είναι και φετίχ. Τώρα πια, γιατί κάποτε, στις αρχές, ήταν σχεδόν φετίχ και νομίζω ότι δεν είμαι η μόνη που το έχει πάθει αυτό...  

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει D/s χωρίς τιμωρία, υπάρχει και kinky vanilla, χωρίς Κυριαρχία, χωρίς υποταγή, με τα παιχνίδια του και όλες τις "χρηστομάθειες" της εποχής μας για το πώς πρέπει να είναι μια "σωστή" σχέση και πού να βασίζεται. Διαλέγει και παίρνει κανείς, δεν είναι ανάγκη να χαλιόμαστε γι αυτό...  

Υπεκφυγή νουμεγό α, η παραπάνω αντίδραση στη σωματική τιμωρία  

Απόλαυση σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει με τέτοια καμώματα ο "υποτακτικός", ούτε για τον εαυτό του, ούτε για τον Κυρίαρχο.

Αν δεν είναι SAM ή τελείως μαζοχιστής και μόνον μαζοχιστής, από εκείνους που δεν γίνονται ούτε σκλάβοι ούτε υποτακτικοί, τότε μοιάζει να είναι εκτός εαυτού, σε μια κατάσταση ακραίας άμυνας προς την τιμωρία.

Έχω την εντύπωση ότι το μεν πρώτο επιφέρει εξωπέταγμα, το δε δεύτερο νέα τιμωρία, πιο ταιριαστή αυτή τη φορά.

Εξαρτάται όμως από τον Κυρίαρχο, όπως λέει η llazouli πιο πάνω  

Υπεκφυγή νουμεγό ντε, η αντίδραση στην ψυχολογική τιμωρία  

Η απουσία από μόνη της μπορεί, σε ορισμένες συνθήκες, να είναι τρόπος ανασύνταξης, για την απουσία ως τιμωρία δεν στέκουν τα πάρα πάνω, και όποιος τα λέει, όσο και να νομίζει ότι σκέφτεται ανθρωπιστικά, δεν σκέφτεται ούτε καν ανθρώπινα, τις ανάγκες του υποτακτικού ατόμου στο κάτω κάτω. Ο έλεγχος δεν είναι παιχνίδι για πλάκα, όταν αποσυρθεί βίαια ο έλεγχος, δεν σημαίνει ότι η τιμωρημένη κάνει ό,τι και πριν μόνο χωρίς εντολή ή άδεια. Σημαίνει ότι τα πάντα είναι άκυρα γι αυτήν, τα πάντα είναι σα να μη γίνονται. Όποιος γράφει τα παραπάνω, μοιάζει να μην έχει ιδέα για το είδος της ακύρωσης που αισθάνεται το υποτακτικό άτομο, για την αίσθηση "ότι δεν έχει τόπο να σταθεί" ότι είναι παντού παράταιρο και ένοχο. Μοιάζει να μην έχει υποπτευθεί καν τη λαχτάρα για βλέμμα και για άγγιγμα. Μια τιμωρημένη έτσι, μια φορά είχε καταφέρει να κάνει τη μέρα της λίγο λιγότερο σκοτεινή με ένα αληθινό χαμόγελο που είχε ανταλλάξει με έναν άγνωστο, και όταν ένιωθε να τρελαίνεται χωρίς άγγιγμα έκανε περιποίηση προσώπου και κάπως έβρισκε ένα μακρινό υποκατάστατο εκεί. Για να μην έχουμε κι άλλες υπεκφυγές, αυτά ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών και για σύντομες τιμωρίες αδιαφορίας. Δεν μετράει τόσο ο χρόνος στην - ούτως ή άλλως εκθετική - αύξηση της οδύνης όσο η συναίσθηση για το υποτακτικό άτομο που τιμωρείται.

Πέραν του ότι υπάρχει μια αντίφαση εδώ, γιατί πιο πάνω έχει γραφτεί πως "η απουσία μας δίνει ανάσα" και τώρα γράφεται πως "η απουσία πονάει πολύ" και όταν, λέω εγώ τώρα, κανείς πονάει πολύ, δεν μπορεί να πάρει ανάσα, απ τον πόνο, πόσο μάλλον να αποστασιοποιηθεί προς ανασυγκρότηση, το χαρακτηριστικό όλων των τιμωριών είναι η μη επαφή και η μη αλληλεπίδραση!

Αυτά, είπαμε, εξαρτώνται από τον Κυρίαρχο και τις επιλογές του  

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

πολυ ενδιαφεροντα ολα τα γραφομενα

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Πολύ ενδιαφέρον θέμα!
Το κατά πόσο μια τιμωρία είναι αποτελεσματική δεν εξαρτάται στο αν επικεντρώνεται στον σωματικό ή ψυχικό πόνο.Αλλά στην ικανότητα εκείνου που την επιβάλλει να πείσει με τέτοιο τρόπο το αντικείμενο της τιμωρίας να μην το επαναλάβει,οχι απο φόβο όμως!
Υπάρχουνε πολλά είδη απο σκλάβους-σκλάβες.Άλλοι λάτρεις του πόνου,άλλοι της ταπείνωσης άλλοι του δημόσιου κλπ.
Αλλά όλοι σχεδόν είναι λατρεις του εγκεφαλικού τρόπου υποταγής.
Έτσι είναι διαφορετική η αίσθηση όταν μαστιγώνεσαι για ανταμοιβή και διαφορετική όταν είναι για τιμωρία.Είναι διαφορετική η στάση,ο τρόπος,η ατμόσφαιρα,το βλέμμα.Ολα αυτά δύσκολα να επιφέρουν ηδονή.
Η στέρηση αποτελεί μια αρκετά σκληρή τιμωρία,αλλά ίσως μερικές φορές το υποτακτικό άτομο μπαίνει στην διαδικασία σκέψης των φόβων εγκατάλειψης.
Γενικά εγω είμαι κατά του φόβου,οπότε δεν ξέρω αν θα σκέφτεται το παράπτωμα ή θα επικεντρωθεί στην ανασφάλεια.
Ούτως η άλλως η τιμωρία εξαρτάται και απο το μέγεθος του παραπτώματος που μέχρι ενα σημείο είναι υποκειμενικό.
Αυτά απο έμενα,κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη.

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Δεν μπορώ να δώσω ρεπ. Έγραψες για άλλη μια φορά.. Δεν έμεινε τίποτα να προσθέσω, να ρωτήσω... πολύ καίριο

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Από πότε πέφτει λόγος στη σκλάβα πως και πότε και με ποιο τρόπο της επιβάλλεται ο πόνος?
Αν ο Κ επιθυμεί να τον προσφέρει σαν απόλαυση, τότε η σ. θα τον απολαύσει, αν επιθυμεί να τον δώσει ως τιμωρία, τότε η σ. θα τον εκλάβει έτσι ακριβώς, ως τιμωρία.
Εκείνο που συγχίζουν μερικοί είναι πως όταν αναφερόμαστε σε τιμωρίες, αναφερόμαστε σε Ds σχέσεις και όχι στο T/b.
Για τους Τ/b ο πόνος μόνο μια μορφή μπορεί να εκλάβει. Εκείνον της απόλαυσης.
Δεν είν κακό βέβαια. Ο καθένας με τις ανάγκες του και τις επιλογές του.

Αλλά αν ο Κ δίνει πόνο με σκοπό τιμωρία και η υ. τον εκλαμβάνει διαφορετικά τότε ή μιλάμε για αποτυχία του Κ., είτε στην επιλογή του πόνου, είτε στην επιλογή της υ.