"Ο φοβός σαν εμπόδιο και σαν εργαλείο στην εκπαίδευση μιας/ενος slave/sub"

Τα τρία πρωταρχικά συναισθήματα, αυτά που έχουμε τη δυνατότητα να νιώθουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε, όλοι Μ/μας:

Πόνος, φόβος, ανακούφιση.

Αυτά είναι που μπορούμε να λάβουμε από το περιβάλλον μας. Τον πόνο και τον φόβο αρχικά ούτε να τους εντοπίσουμε μπορούμε, ούτε να τους αντιμετωπίσουμε από μόνοι μας. Η ανακούφιση είναι οτιδήποτε μας απαλλάσει από τα δύο προηγούμενα.

Όσο αποκτούμε τον έλεγχο του εαυτού μας, όσο αναπτυσσόμαστε, μαθαίνουμε να ελέγχουμε τον πόνο και τον φόβο και να επιδιώκουμε την ανακούφιση με πολλούς τρόπους. Είναι μία διαδικασία συναισθηματικής ωρίμανσης και αυτή.

Όταν μία γυναίκα αρχίζει να λειτουργεί ερωτικά ως femsub, στο πλαίσιο μίας σχέσης, Του παραδίδει σταδιακά τον έλεγχο του εαυτού της.

Τότε η femsub αρχίζει να βγάζει από πάνω της πολλούς από τους συναισθηματικούς μανδύες που την περιέβαλαν ως βανίλλα, καταρρίπτει και η ίδια κάποτε, πολλές από τις άμυνές της, γίνεται τρωτή. Επιθυμεί να γίνει τρωτή.

Ετσι, μία οποιαδήποτε ασήμαντη αφορμή μπορεί να κάνει μία femsub να νιώσει φόβο καταλυτικό, απροσδιόριστο, βαθύ. Φόβο που προέρχεται από πολύ παλιά και βαθιά στρώματα της ψυχής της.

Συναίσθημα πρωτογενές, ισχυρότατο, ολοκληρωτικό, ανερμήνευτο. Δεν έχει σημασία αν ο φόβος αυτός, οι αιτίες και οι αφορμές του, δε θα άντεχε σε λογική ανάλυση ούτε ενός λεπτού. Είναι εκεί, έχει ακυρώσει όλα τ άλλα και ίσως είναι, στην αρχική του φάση, ανεξέλεγκτος.

Η femsub βρίσκεται να παρασύρεται από δυνατά υπόγεια ρεύματα. Εκεί που δεν μπορεί ακόμα να φτάσει το σχετικά πρόσφατο "assuming is not allowed". Αυτό έχει μπει στην ψυχή της εδώ και λίγους μήνες ή έστω χρόνια ενώ οι φόβοι της είναι καλοκρυμμένοι εκεί ίσως και για 30 χρόνια - τί θα είναι το ισχυρότερο;

Η ανακούφιση από πού θα προέλθει; Την ανακούφισή της η femsub θα την γυρέψει από τον Κύριό της, Αυτός θα χειριστεί το θέμα.

Ίσως και αυτό να είναι ότι θα αποκομίσει η femsub μετά από μία τέτοια κρίση φόβου, ότι δεν τον χειρίζεται πλέον η ίδια, ότι είναι πολύ περισσότερο λειτουργικό να αφεθεί στον Κύριό της.

Ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος που ο φόβος μπορεί να γίνει εργαλείο στην εκπαίδευση μίας femsub. Γιατί την μαθαίνει να εμπιστεύεται στον Κύριό της την ανακούφισή της και να αφήνεται σ Αυτόν και σε δύσκολες, δηλαδή μη ευχάριστες συνθήκες.

Δεν βλέπω γιατί απ όλους τους ανθρώπους μία femsub δεν θα έχει φόβους, δεν θα την κατακλύζουν οι φόβοι κάποιες, μακάρι λίγες στιγμές, δεν θα φοβηθεί τον Κύριό της τον Ίδιο, από λάθος κρίσης της ή και επειδή έτσι το θέλησε Εκείνος. Νομίζω ότι η ουσία είναι να στραφεί η femsub στον Κύριό της, είτε για να πάρει Αυτός τον φόβο της από πάνω της, είτε για να την καθοδηγήσει στο πώς θα τον ελέγξει και θα τον υπερβεί.

 

Θα μπορούσα να πω συνυπογράψω αλλά θα μου έλεγε η lara πως την αντιγράφω  
lilly νομίζω πως κανείς δεν θα μπορούσε να τα πεί καλύτερα γλυκιά μου.

 

Απάντηση: "Ο φοβός σαν εμπόδιο και σαν εργαλείο στην εκπαίδευση μιας/ενος slave/sub"

Χειρίζονται,όμως ,διαφορετικά το θέμα του πόνου Ms και Ds ;

 

Εδώ Σ/συζητάμε για τον φόβο Incomplete <s>

Μάλλον θα πρέπει να ανοίξεις νέο νήμα για το θέμα <χαμόγελο>

 

Απάντηση: "Ο φοβός σαν εμπόδιο και σαν εργαλείο στην εκπαίδευση μιας/ενος slave/sub"

Δεν ανοίγω ,γιατί με ρωτάνε κακά πράγματα και μου χαλάνε το θέμα  

 

Απο φόβο ξεκινάει και καταλίγει σε σεβασμό αν ο εκάστοτε Κυρίαρχος/η "βγάλει" το συναίσθημα αυτό απο τον υποτακτίκο!  

 

Θα διαφωνήσω με αυτήν την αντίληψη, καθώς προσωπικά δεν πιστεύω στον φόβο ως θετικό στοιχείο στην προσπάθεια διατήρησης και επένδυσης σε μια D/s σχέση ούτε ως "εναρκτήριο λάκτισμα", ούτε στην περαιτέρω πορεία της.

Συνυπογράφοντας στα όσα προανέφεραν οι MasteR PieR, KyriosG και Maley, παραθέτω τα εξής:

1) Ένα άτομο υποτακτικό, στην αρχή της γνωριμίας του με κάποιο Κυριαρχικό, εκτός από την αυτονόητη έλξη που θα νιώθει προς αυτό, οφείλει να εξετάσει σοβαρά το αν μπορεί να το εμπιστευτεί. Από την στιγμή που επιθυμία του είναι να υποταχθεί, όπως αρμόζει στην ιδιοσυγκρασία του, σε ένα Κυριαρχικό απαραίτητη είναι η ύπαρξη της εμπιστοσύνης και της αίσθησης ασφάλειάς του.

2) Κατά την δημιουργία της σχέσης επόμενο είναι να υπάρξουν συναισθήματα δέους και σεβασμού από το υποτακτικό άτομο προς αυτό που Κυριαρχεί, με βασική προϋπόθεση ότι το Κυρίαρχο στοιχείο μπορεί να τα εμπνεύσει αυτά. Θεωρώ λάθος ο Κυρίαρχος να μπερδεύει αυτά τα δυο με τον φόβο ή ακόμα και να τον εισάγει για να τα κερδίσει.

3) Στην μετέπειτα πορεία της σχέσης η αρχική αίσθηση ασφάλειας δεν πρέπει να εξαφανιστεί και για το αντίθετο υπόλογος θα είναι, κατά κύριο λόγο, ο Κυρίαρχος. Εφόσον ήταν ειλικρινής στην αρχική προσέγγιση του υποτακτικού, δεν έχει λόγο να αλλάξει αυτήν του την εικόνα για να δημιουργήσει μια άλλη, καινούρια και “φοβερή”, για να εντείνει τον σεβασμό που νιώθει το υποτακτικό πρόσωπο. Στην περίπτωση αυτή έχουμε μια εμμονή ως προς το “φαίνεσθε” και όχι ως προς την ουσία, που στην πραγματικότητα αυτή θα καθορίσει την μακροβιότητα της σχέσης . Αυτό βρίσκει εφαρμογή τόσο στα sessions όσο και στην ίδια την εκπαίδευση και η εξήγηση είναι απλή: εάν το υποτακτικό άτομο φοβάται το Κυριαρχικό, αργά ή γρήγορα θα αμφισβητήσει μέσα του τον στόχο της εκπαίδευσής του και το κίνητρο στο οποίο στηρίζεται αυτή.

4) Στην περίπτωση της Τιμωρίας αναμφισβήτητα εμφανίζεται ο φόβος. Η σκέψη “αν Του το πω τι θα μου κάνει” παραλύει το υποτακτικό άτομο και το ωθεί να χρησιμοποιήσει πλάγιες μεθόδους κάλυψης του ολισθήματός του, ακόμη και ψέμα. Εκεί καταρρέει το όλο “οικοδόμημα” της σχέσης, διότι βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Ακόμα και σε αυτό το σημείο φέρει μερίδιο ευθύνης ο Κυρίαρχος, για τον λόγο ότι δεν κατάφερε να εμφυσήσει το μέγεθος της αξίας της ειλικρίνειας στην διαπροσωπική τους σχέση και να αποδείξει πόσο ανώτερη είναι έναντι του φόβου. Η αιτία που δεν μπόρεσε να το καταφέρει αυτό εστιάζεται στο γεγονός ότι ο Ίδιος επέλεξε την εισαγωγή του φόβου, χωρίς να αξιολογήσει τις συνέπειες επιλογής Του. Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή αυτό θα ξεσπάσει, θα έρθει στην επιφάνεια. Γιατί να προστεθεί ένα μεγάλο σφάλμα (κατά την κρίση μου το μεγαλύτερο που υπάρχει) στην σχέση για να καλύψει ένα μικρότερο;

Εκφράζω ακόμη μια φορά την προσωπική μου άποψη πως όχι, δεν έχει καμία θέση ο φόβος μέσα στην σχέση, πόσο μάλλον να χρησιμοποιηθεί επαναλαμβανόμενα ως μέθοδος εκπαίδευσης. Τον θεωρό φτηνό υποκατάστατο της αίσθησης σεβασμού και του δέους που προκαλεί ο Κυρίαρχος στον υποτακτικό του. Κλείνοντας, υποβάλλω ένα ερώτημα σε όσους το χρησιμοποιούν συνειδητά στην σχέση τους: γιατί αρκείστε στο κίβδηλο και δεν κοπιάζετε να κερδίσετε το αυθεντικό;

 

Ξεκινώντας από τον φόβο που ξεκαθαρίζει στην συνέχεια σε σεβασμό και το τονίζω σεβασμό, θεμελιώνεται μια σχέση. Οταν βρίσκεται κάποιος υποτακτικός μπροστά σε Ενα Κύριαρχο τοτε 2 είναι τα συναισθήματα, δέος και φόβος, οπού μετά καταλίγει σε σεβασμό αν ο Εκάστοτε Κυριαρχος Είναι όντως Κυρίαρχος.

 

Όταν μια σχέση ξεκινά με φόβο, εκτιμώ πως δύσκολα φεύγει από μέσα της. Αν εσύ (και όποιοσδήποτε άλλος), με την κατάλληλη καθοδήγηση, μπορείς και το μετασχιματίζεις σε σεβασμό, τότε έχεις μια τελείως διαφορετική προσέγγιση από την δική μου στο θέμα. Αναφέρθηκα όμως όχι μόνο στην ύπαρξη του φόβου εν τη γενέσει της D/s σχέσης αλλά και στην συνέχεια. Αν κάποιος δεν μπορέσει να αποβάλλει τον αρχικό του φόβο που του δημιουργεί η εικόνα, η φωνή ή απλά η παρουσία Του Κυρίαρχου, πως θα μπορέσει να τον εμπιστευτεί και να τον σεβαστεί; Μήπως αυτό που αναφέρεις δεν είναι φόβος αλλά υπέρμετρο δέος, που πράγματι μπορεί να μετατραπεί σε σεβασμό; Άλλωστε, σεβεσαι κάποιον που τον γνωρίζεις και ξέρεις ποιος είναι, όχι κάποιον που δηλώνει απλά Κυρίαρχος. Άρα, υπάρχουν δείγματα εμπιστοσύνης προς το άτομο αυτό. Πως θα μπορούσε κάποιος σε κατάσταση φόβου να εμπιστευθεί αυτόν που του προκαλεί αυτό το συναίσθημα;

 

Από την καθαρά προσωπική μου οπτική, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, αν μία σχέση ξεκινά με το υποτακτικό στοιχείο να νιώθει βαθύ και καταλυτικό φόβο για τον Κυρίαρχο, τότε καλύτερα να μην ξεκινήσει καθόλου η σχέση.

Είναι ο "μεγαλοφυής μουγκός", το υποσυνείδητο του υποτακτικού στοιχείου που φωνάζει εκείνη την ώρα και φωνάζει κάτι που ο/η "υπό" πρέπει να λάβει υπόψη.

Αν νιώθει το υποτακτικό στοιχείο επιμέρους ή κατά περίπτωση φόβους, που τους προξενούν διάφορες αφορμές και όχι ο ίδιος ο Κυρίαρχος, αυτούς τους φόβους μπορεί να τους ξεπεράσει μέσα από την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία.

 

Συφωνω απόλυτα tender_lilly!

 

Αναρωτιέμαι αν εννοούμε το ίδιο πράγμα όταν λέμε φόβος.  
Γιατί αυτό που εγώ ερμηνεύω σαν φόβο, δεν αναιρεί την ασφάλεια που νιώθω και την εμπιστοσύνη, δεν την αναιρούσε στην αρχή δεν την αναίρεσε στην συνέχεια και δεν την αναιρεί ούτε τώρα και δεν έχω αμφισβητήσει ποτέ για αυτό το λόγο Τον Κύριο μου.
Στην περίπτωση δε τιμωρίας, ο φόβος μετατρέπεται σε τρόμο για την τιμωρία, αλλά αυτό ουδέποτε ήταν λόγος να χρησιμοποιήσω πλάγιες μεθόδους κάλυψης του ολισθήματός μου ή προς Θεού να πω ψέματα.

Παρόμοιο φόβο αισθάνομαι όταν μιλάω με ακόμη Κάποιο Master, Τον Οποίο αγαπώ, σέβομαι και εκτιμώ πολύ βαθιά.

Λατρεύω τον φόβο με αναστατώνει ευχάριστα και το ξεπέρασμα του με απογειώνει και με όλο το σεβασμό και μόνο η υπόθεση πως επειδή φοβάμαι κι επειδή Τον Κύριο μου τον διασκεδάζει ο φόβος μου, δεν είναι αυθεντικό αυτό, ή δεν Τον σέβομαι ή δεν νιώθω απίστευτο δέος μπροστά Του, μου μοιάζουν εκτός πραγματικότητας, τουλάχιστο εκτός της δικής μας πραγματικότητας.

Έχοντας λοιπόν τις δικές μου εμπειρίες σαν παράδειγμα, θα πω πως βρίσκω πως είτε η πιο πάνω ανάλυση L-Strike είναι μονόπλευρη και περιορισμένη μέσα στο μονόπλευρο της θεώρησης της είτε ερμηνεύουμε τον φόβο με διαφορετικό τρόπο.