ΠΕΡΙ ΠΟΝΟΥ ΗΔΟΝΗΣ

Αυτά που θα αναφέρω εδώ είναι βιωματικά. Από τα χρόνια που πέρασαν, αυτά που έζησα, την πορεία που χάραξα μέσα στο χάρτη των ηδονών. Δεν αναφέρω πρόσωπα ούτε τα σκιαγραφώ γιατί δεν έχω τη σύμφωνη γνώμη τους -και είναι αδύνατον να την έχω γιατί με πολλά από αυτά έχουμε χαθεί-, άρα θα περιοριστώ στην περιρρέουσα πραγματικότητα, για να μπορέσω να φτάσω σε ένα τελικό σημείο, όχι συμπέρασμα, αν υπάρξει κάτι τέτοιο, αυτό θα είναι δικό σας έργο. Πάμε λοιπόν πίσω γύρω στα 25 χρόνια…

Μόλις είχα ξεκινήσει το ταξίδι μου στην ηδονή που προσφέρει ο αυταρχικός χώρος. Τι σημαίνει αυτό; Δεν ήξερα. Ένα διάβασμα σε μία εφημερίδα που άναψε τη φαντασία μου, αργότερα κατάλαβα ότι υπήρχε ένα παρασκήνιο που με ώθησε, με αφορμή αυτό το διάβασμα, να ασχοληθώ, σε αυτό θα επανέλθω, σε άλλο σημείωμα. Η πρώτη Αφέντρα ήταν σκληρή και το μαστίγιό της χάραζε το κορμί μου. Αυτό το βρήκα παράξενο, όπως και αυτή βρήκε ότι η αντίδραση μου ήταν παράξενη. Δεν υπήρχε επικοινωνία. Η πρώτη όμως εικόνα έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου, ως εικόνα σκέτη, χωρίς την ελάχιστη ηδονή.

Ακολούθησε μία άλλη που είχε κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά μου έμαθε να υπακούω. Στο τέλος και σε κάθε τέλος με αυτή υπήρχε μία ερωτική πράξη, κανονική. Η ηδονή είχε να κάνει μόνο με την υπακοή. Ο πόνος που με προξενούσε δεν είχε αυτή τη δομή για να μου δημιουργήσει την ηδονή, ήμουν ακόμη μακριά. Η τρίτη ήταν μία Ρουμάνα που είχε ξεμείνει στην Ελλάδα, παντρεύτηκε έναν Έλληνα, χώρισε και δούλευε πλέον εδώ. Σε αυτή, ότι έκανε ήταν άμεση συνέπεια των εγκεφαλικών της διεργασιών. Της άρεσε να σχηματίζει την υπακοή, την υπηρεσία, την εμπιστοσύνη και να προκαλεί τον πόνο σαν απόρροια αυτών των συναισθημάτων. Για πρώτη φορά ο πόνος ήταν ένα δώρο προς αυτήν, κρατούσα όμως το δικό μου μέρος, από το οποίο ερχόταν η ηδονή, στο τέλος. Ήταν το σημείο που είχα περάσει από το «υποτακτικός» στο «σκλάβος». Είχα γίνει ο σκλάβος της και αυτό το είχα μάθει καλά.

Η τέταρτη Αφέντρα είχε βρει το χωράφι οργωμένο. Μπορούσε να σπείρει και να βγει το άνθος που θα στόλιζε το σκλάβο. Το δούλεψε καλά για κάποια χρόνια. Κάποιες φορές «έπαιζε» με μία φίλη της, τις περισσότερες μόνη της. Η ταύτιση που είχε δημιουργηθεί με την προηγούμενη Αφέντρα εδώ ήρθε πιο γρήγορα και πιο καλά δομημένη. Ήμουν έτοιμος να της προσφέρω, από τις πρώτες φορές, τον πόνο που ήθελε, κρατούσα όμως το μερίδιό μου, ίσως στην ίδια ποσότητα με την προηγούμενη, αλλά το κρατούσα. Καταλήγαμε να κάνουμε έρωτα παθιασμένα, αυτή επάνω και εγώ κάτω. Όλο και περισσότερο γινόταν βίαιη και αυτό μου άρεσε. Όλο και περισσότερο μου άρεσε. Το μαστίγιό της ήταν κάτι σαν το χέρι της. Ήταν το σήμα ότι είμαι δικός της, όλο και πιο πολύ. Μία διαδικασία που άρεσε και στους δύο. Πέρασαν τα χρόνια και έμαθα όλο και περισσότερο να συνδυάζω τον πόνο με την ηδονή, μόνο που, αυτή τη φορά, η ηδονή ήταν αρκετά δομημένη, μου έδινε μία στερεή απόλαυση. Δεν είχα μάθει όμως να δίνω όλο μου τον πόνο σε αυτή.

Η επόμενη Αφέντρα δούλεψε την πλήρη υποταγή. Ελληνίδα από τον Καναδά. Εδώ ο πόνος ήταν ελάχιστος. Ο σωματικός. Ο πόνος της απόρριψης ήταν δυσβάσταχτος. Με ένα αόρατο σχοινί με είχε δέσει και ήταν αδύνατον να το λύσω. Δεν το ήθελα κιόλας. Αυτά τα χρόνια που ήμουν στην υπηρεσία της έμαθα να δίνω την ηδονή του ψυχικού πόνου, όλο και πιο καλά. Είχα μπει πλέον στην κατάσταση της ιδιοκτησίας. Ανήκα, ως κτήμα, σε κάποια. Αυτό μου άρεσε όλο και περισσότερο. Μέχρι που έφυγε από την Ελλάδα και αποδεσμεύτηκα.

Κάποιες μικρές σχέσεις, κάποιες απόπειρες να γίνει μία σχέση αυταρχικού τύπου, οι οποίες απέτυχαν στη διάρκειά τους, αλλά μου έμαθαν να προσφέρω όλο και περισσότερο τον πόνο στη Γυναίκα που με εξουσίαζε. Μία ανεκπλήρωτη επιθυμία να υπηρετήσω μία Γυναίκα που μία μόνο φορά, σε ένα πάρτι του χώρου, έγινε πραγματικότητα, εκεί κατάλαβα πολύ καλά τι σημαίνει προσφέρω την ηδονή μου και κρατώ το ελάχιστο για εμένα. Είχα αρχίσει να περνώ από την κατάσταση του «σκλάβου» σε αυτή του «κατοικίδιου», όπως είμαι τώρα.

Ως κατοικίδιο, σε κάποιες επαφές, έμαθα να προσφέρω σχεδόν όλο τον πόνο στην Αφέντρα. Να μην κρατώ τίποτε για εμένα. Η ηδονή ήταν στην απουσία και όχι στην κατοχή. Προκαλούσε ηδονή η ανάμνηση του πόνου, η προσφορά του, αυτή η επικοινωνία, το απόλυτο δόσιμο και όχι αυτό που έμενε σε εμένα. Γιατί σε εμένα δεν έμενε παρά η προσφορά της και το απόλυτο δόσιμο σε αυτήν. Δεν ήμουν πλέον μόνο μία ιδιοκτησία, αλλά ήμουν ένα κτήμα της που εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από αυτήν, η κάθε εντολή της ήταν νόμος, μέσα στα όρια των κόκκινων γραμμών μου, αυτές που ήθελα, σιγά σιγά να ξεπεράσω.

Η βούλησή μου υπήρχε και ταυτιζόταν με τη δική της. Η επικοινωνία μας ήταν τέλεια και αυτονόητη. Έμαθα να προσφέρω όλο μου τον εαυτό στην Αφέντρα. Και σιγά σιγά το κατάφερα. Τώρα ψάχνω να βρω τα επόμενα τοπία της ιδιοκτησίας, ένα δρόμο που θα με οδηγήσει στη φυλακή που ήδη υπάρχει, είναι η θέλησή, η επιθυμία, η διαδικασία του πόνου που θα μου προξενήσει, η πλήρη κατοχή από την Γυναίκα. Η απόλυτη ολοκλήρωσή μου.

Αφιερωμένο σε Αυτή.