ΠΟΣΟ?

Πόσο νομίζετε οτι οι υποτακτικοί/ές ανήκουν στις/ους Κυρίαρχες/ους στην πραγματικότητα?
Πόσο δυνατή και ικανή μπορεί να είναι μία D/s σχέση ώστε να καταφέρει να "αφορήσει" κάποια παλιότερη?
Πόσο αφοσιωμένοι συναισθηματικά και ψυχικά είναι οι υποτακτικοί/ες? Δίνονται ολοκληρωτικά ή ένα κομμάτι του εαυτού τους μπορεί να ανήκει κάπου αλλού για πάντα?

 

Στα δύσκολα μας βάζετε σήμερα Ms Aliki εμάς τους υποτακτικούς   και με τέτοιο καιρό...

Welcome back με την ευκαιρία   καιρό είχαμε να σας διαβάσουμε.

Στην πραγματικότητα των υποτακτικών, πιστεύω, πάρα πολύ. Απλά αλλιώς το εκφράζει αυτό η έμπειρη υποτακτική, αλλιώς η άπειρη, αλλιώς αυτή που βρίσκεται σε μία σχέση διαρκείας, αλλιώς αυτή που είναι ακόμα αβέβαιη για το αν Επιθυμεί ο Κυρίαρχος να τη Διεφεντέψει. Ναι... γνωρίζω ότι η τελευταία αυτή φράση επισύρει σχολιασμό περί εμπιστοσύνης στον Κυρίαρχο, όμως οι femsub, μερικές τουλάχιστον, είναι μάλλον ανασφαλή πλάσματα.

Έχω την εντύπωση, ότι αν το Επιθυμεί ο/η Κυρίαρχος, το υποτακτικό στοιχείο μπαίνει στη νέα {D/s; ή μήπως M/s;} σχέση, "γυμνό και ξυπόλητο". Αυτά που κουβαλούσε από προηγούμενες σχέσεις, τα έχει δώσει και αυτά Στον/την Κυρίαρχο και αν όχι από την αρχή, από κάποια στιγμή και έπειτα, τα βλέπει με την οπτική Του/Της Κυρίαρχου.

Να υποθέσω ότι εξαρτάται από τον άνθρωπο; Να υποθέσω ότι εξαρτάται από τη δύναμη της σχέσης; Ζητούμενο δεν είναι να ανήκει το υποτακτικό στοιχείο και να Ελέγχει το Κυρίαρχο;

 

Το ‘ανήκω’, το αποδεικνύει κάποιος μέσα από την καθημερινότητα. Αυτός είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας. Αν η κάθε μέρα του ξεχειλίζει από ευτυχία, επειδή ανήκει κάπου και γίνεται ακόμη ποιο ευτυχισμένος βλέποντας τα θετικά συναισθήματα του κυρίαρχου του, τότε ΝΑΙ: ανήκει στην πραγματικότητα.

Το να υπάρξουν στιγμές δύσκολες όπου ο υποτακτικός δείχνει εκτός, δεν ακυρώνει αυτόματα την ιδιοκτησία του κυριάρχου, ούτε τη διάθεση του υποτακτικού να ανήκει. Αντίθετα την ενδυναμώνει. Είναι ανηφορικός ο δρόμος και η κορυφή αρκετά ψηλά ώστε να κατακτηθεί εύκολα.

Όσων αφορά την ολοκληρωτική αφοσίωση, ας φωτιστεί λιγάκι το εξής σημείο. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει το παρελθόν του. Τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες εμπειρίες του. Δεν διαγράφονται μαγικά τα πάντα και καλώς γίνεται έτσι. Το μυαλό δεν είναι σκληρός δίσκος υπολογιστή. Προχωρά μπροστά αλλά συχνά έχει κάποιο λόγο και πρέπει να κοιτάξει προς τα πίσω. Γιατί αυτό θέτει σε αμφισβήτηση την συναισθηματική και ψυχική αφοσίωση του υποτακτικού; Σε τελική ανάλυση, είναι ευθύνη του κυρίαρχου να μην επιτρέψει να μείνει κομμάτι της ψυχής του υποτακτικού που να μην του ανήκει.

 

Πολύ ενδιαφέρουσες οι μέχρι τώρα απαντήσεις.Έχω μερικές απορίες όμως denied.
1.Εάν και εφ'όσον ο υποτακτικός ξεχειλίζει κάθε μέρα από ευτυχία και νοιώθοντας τα θετικά συναισθήματα του κυρίαρχου του ανήκει πραγματικά άρα είναι και το κέντρο του κόσμου του,τότε από που πηγάζει η ανάγκη του να κοιτάξει προς τα πίσω?
2.Πως μπορεί ο κυρίαρχος να είναι υπεύθυνος για την κάθαρση της ψυχής του υποτακτικού από το παρελθόν του και, αν δεν το καταφέρει σημαίνει πως είναι ελλειπής και ανίκανος?Ίσως ο υποτακτικός να είναι της άποψης:"δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει,δεν έχει σίδερα για να με φυλακίσει".
3.Συμφωνώ πως οι δύσκολες στιγμές δεν ακυρώνουν την ιδιοκτησία του κυρίαρχου και τη διάθεση του υποτακτικού.Εξαρτάται κι'αυτό όμως από το πόσο δύσκολες και με ποια συχνότητα προκύπτουν αυτές οι στιγμές.

 

Ms Aliki

Σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας έχουμε την ανάγκη να κυτάμε πίσω. Όχι μόνο στις σχέσεις μας. Σε κάθε περίπτωση, στον καθένα λειτουργεί διαφορετικά. Άλλος κυτά περισσότερο, άλλος λιγότερο.

Όχι, ο κυρίαρχος δεν είναι ελλειπής, ούτε ανίκανος αν δεν το καταφέρει μόνος του. Νομίζω ότι στη συνέχεια θα αναλάβει για λογαριασμό του ο χρόνος και κάποια στιγμή τα πάντα θα είναι τακτοποιημένα.

 

Σωστά denied.Μερικοί άνθρωποι έχουν την ανάγκη να κοιτάζουν πίσω άλλοι λιγότερο,άλλοι περισσότερο και άλλοι καθόλου...Προφανώς έχουν κάτι ενδιαφέρον να δουν στο παρελθόν που δεν υπάρχει στο παρόν τους.
Σ'ευχαριστώ

 

RE: RE: ΠΟΣΟ?

Σε ότι έχει να κάνει με ψυχή ή καρδιά, τίποτε δεν είναι προφανές. Διαφορετικά όλα θα ήταν εύκολα, αλλά και βαρετά.

 

Και πάλι θα συμφωνήσω μαζί σου denied.
Τίποτα δεν είναι προφανές με την καρδιά και την ψυχή κάποιου όσο και αν έτσι νομίζουμε μερικές φορές λόγω υπέρμετρης αγάπης.Μπορεί για παράδειγμα κάποιος η κάποια να πιστεύει με όλο του το είναι οτι ο σύντροφός του ανήκει αλλά εκείνος να ανήκει στο παρελθόν του.

 

Επειδή βλέπω να υπάρχει μια αλληλουχία απαντήσεων MsAliki - denied ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν παρεμβαίνω σε κάποια ιδιωτική συζήτηση - αλλά μια και γίνεται σε δημόσιο φόρουμ υποθέτω ότι θέλετε να ακούσετε και τις απόψεις τρίτων...

Διαφωνώ με το εξής κομμάτι που γράφει ο denied: "Σε τελική ανάλυση, είναι ευθύνη του κυρίαρχου να μην επιτρέψει να μείνει κομμάτι της ψυχής του υποτακτικού που να μην του ανήκει". Εμένα αυτό μου κάνει σε "πετάμε το μπαλάκι". Χωρίς να θέλω να ευτελίσω τίποτε, κάτι σαν το παλιό φθηνό επιχείρημα "δεν φταίω εγώ που τον-την απάτησα, φταίει αυτός-η που δεν μπόρεσε να με κρατήσει". Ίσως ο denied να μην εκφράστηκε σωστά (το πιθανότερο), αλλά αυτό το επιχείρημα εμένα μου φέρνει σε "δηλώνουμε slave, άρα εξορισμού φταίει ο άλλος". Και φυσικά φέρνει στο μυαλό αυτό που λέγεται συχνά (και με το οποίο διαφωνώ κάθετα) ότι οι slaves είναι άτομα που θέλουν να απαρνηθούν τις ευθύνες κλπ.

Συμφωνώ όμως με τον denied ότι ο κάθε άνθρωπος, όποιος κι αν είναι ο BDSM προσανατολισμός του, κουβαλάει μέσα του κάποιες μνήμες, ένα παρελθόν, και καλά κάνει γιατί είναι κομμάτι της ίδιας της προσωπικότητας του. Από εκεί και πέρα όμως άλλο αυτό και άλλο το να "κοιτάς πίσω". Άλλο το "τότε ήμουνα με τον Χ / με την Ψ" και άλλο το "μήπως τότε που ήμουνα με τον Χ ήμουν καλύτερα απ΄ ό,τι τώρα με τον Ζ?".

Αυτό βέβαια δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του BDSM. Εξίσου λάθος θα ήταν μια τέτοια οπτική και σε μία βανίλια σχέση. Κάτι το οποίο αποδεικνύει ότι και οι BDSM σχέσεις κι αυτές σχέσεις είναι , με τα προβλήματα που συνεπάγεται η κάθε σχέση. Κατά τη γνώμη μου το BDSM μπορεί να βοηθήσει να λυθούν ευκολότερα κάποια προβλήματα ή αν θέλετε να τα "εξορκίσει" (ανέφερες το όνομα του πρώην σου, του Χ? Αντί να κάτσω στην γωνιά και να κλαίω και να έχω ανασφάλειες κλπ σου ρίχνω 15 με το μαστίγιο για να μάθεις), από μόνο του όμως δεν θα τα λύσει αν δεν μπορούν να λυθούν.

Ελπίζω να γίνεται κατανοητό αυτό που λέω, μου φαίνεται λίγο περίπλοκα τα έγραψα...

 

RE: RE: ΠΟΣΟ?

Δεν βλέπω πως το να κοιτάω πίσω σημαίνει πως υπάρχει εκεί κάτι που μου λείπει!
Δεν σημαίνει πως κάποιες ανάγκες μου δεν καλύπτονται!

Αν ο άνθρωπος ξεχνά το παρελθόν, σημαίνει ξεχνά και τα μαθήματα που πήρε, μέσα από τα οποία έγινε ο άνθρωπος που είναι σήμερα.

Άλλο το να είναι κολλημένος σε κάποιο σημείο και άλλο αν απλά θυμάται και ανατρέχει σ΄ αυτό όταν κάνει τις ανασκοπήσεις του.

Δεν έχω ξεχάσει τίποτα από το παρελθόν μου. Έχω ξεχάσει ανθρώπους και καταστάσεις, έχω ξεπεράσει τα συναισθήματα που μου δημιουργούσαν, έχω ξεπεράσει τους φόβους, τους θυμούς, τον έρωτα, κ.ο.κ. κι όλα αυτά επειδή τα «έδωσα» σ Εκείνον και μέσα απ΄ Εκείνον άλλαξε ο τρόπος που τα αντιλαμβανόμουνα.

Και για να είμαι ειλικρινής τώρα πια όλοι οι άντρες του παρελθόντος μου μοιάζουν τόσο μακρινοί που είναι λες και δεν υπήρξαν…

Αλλά δεν έχω ξεχάσει τα μαθήματα της ζωής μου, τα πολύτιμα αυτά μαθήματα χωρίς τα οποία δεν θα βρισκόμουν εδώ σήμερα..

Κι όταν τα βρίσκω σκούρα κάποιες φορές, και απογοητεύομαι, ρίχνω μια ματιά πίσω και βλέπω πως κατάφερα στο παρελθόν να τα βγάλω πέρα και παίρνω θάρρος και δύναμη απ΄ αυτά και συνεχίζω...

 

RE: RE: ΠΟΣΟ?

Αγαπητέ inlx

Σαφώς και δεν εννοώ κάτι τέτοιο. Ίσως δεν εκφράστηκα σωστά. Δεν έχει σχέση η απάντησή μου με το να πετάξει κανείς το μπαλάκι στον κυρίαρχο και να του αποδώσει το 100% της ευθύνης. Απλά ο κυρίαρχος θα πρέπει με παρρησία να ασχοληθεί με όλα τα κομμάτια της ψυχής του υποτακτικού (ειδικά με αυτά που εκείνη τη στιγμή δεν του ανήκουν) και να κάνει μιά προσπάθεια (με τον τρόπο του) να τα κατακτήσει. Επαναλαμβάνω, πως αν δεν το καταφέρει ή δεν το καταφέρει εξ ολοκλήρου, δεν τον ακυρώνει ως κυρίαρχο σε καμία περίπτωση. Όπως επίσης δεν τίθεται σε αμφιβολία το δώσιμο του υποτακτικού στον κυρίαρχο. Η συνολική εικόνα μπορεί να είναι πολυ καλή ακόμη και με βαθμό 9. Θα γίνει κάποια στιγμή 10 με την προσπάθεια και των δυο, αλλά και του χρόνου, όπως είπα σε προηγούμενο post μου.

 

Μis Aliki ενδιαφερον το ερωτημα που εθεσες..το ερωτημα σου ομως θα παραμεινει ερωτημα για όλους: υποτακτικους και μη απλα γιατι : Aβυσος η ψυχή του ανθρωπου...