Πεζοκεφαλαία (Αγγλικά) και Ιστορία

Historical Use of Capitalization
by sajah - version 1.0

"if you like my poems,
let them walk in the evening,
a little behind you
then people will say
"Along this road i saw a princess,
pass on her way to meet her lover
(it was toward nightfall)
with tall and ignorant servants."

-- e. e. cummings
​

Many people are introduced to the Lifestyle via electronic media such as chat rooms, message boards, mailing lists, and so on. Because these venues are based on written communication it is common for people who are new to the lifestyle to come across writing customs they are unfamiliar with. These customs may include the use of third-person speech by submissives, capitalizing the pronouns related to Dominants (He, She), and lowercasing a submissive's name.

Newcomers may be told a variety of reasons for this behavior: distinguishing a Dominant from a submissive online, formal displays of humility and respect, emphasis on status, etc. i, like many of these people, took this practice to heart as an outward display of D/s protocols. It was only when i began to encounter some opposition to these practices that I became curious about their origins.

After research, i discovered interesting historical aspects on this subject. i offer my findings here, not as to state "what you should do" but rather as a polite rebuttal to the perception that the use of lowercase names started as part of online roleplay. It is also intended as a rebuttal to those who veil pride behind the claim that forgoing modern capitalization is somehow less educated, and criticize the use of improper English.

The first documented use of capitalization occurred around the 4th century A.D., with Roman slave scribes. Until this time, Rome used several types of monocased handwriting, such as Capitalis Rustica or Uncial. 2 It is theorized that Roman slave scribes began to develop a method of handwriting for less important communications, beginning with messages between themselves. This handwriting may have been the first to employ both upper- and lowercased letters, introducing the concepts of majuscules and minuscules. The slaves would "lowercase" their names and "uppercase" their Masters, as a form of differentiation. 7 This style of differentiation between subjects in handwriting became what is now called Half-Uncial, and was adopted when many of these slave scribes began to write books that gained renown.

Half-Uncial was adopted somewhere around 600 AD, by Latin and Greek philosophers to write their notes. Because many of their predecessors had lowercased their names, these philosophers and theologians continued to do so. Many were unaware that their predecessors had been very educated slaves. 3

With the introduction of the Carolingian script in about 800 A.D., the general public began to incorporate capitals and "smalls" in a single text, usually in informal writings. 4 This use of capitalization resembles the manner in which we use it today, but did not become ubiquitous for many centuries.

It became a hallmark of truly dedicated intellectuals of the 11th and 12th centuries to use lowercase when speaking about one’s self, as with "i" or "me", and to capitalize the names of gods, including the Christian deity ("God" or "Lord"). As an interesting side note, it is the authors of this time period that e. e. cummings (1894-1962) emulated when he lowercased his name. During his education he noticed Latin and Greek manuscript authors never capitalized their names, and he subsequently began to lowercase his as well.

When slavery flourished throughout what is now the Middle East and India, people incorporated a practice of naming their slaves after traits or positive life aspects in hopes to bring these qualities into their households. It became common to have slaves named such things as "wisdom," "dignity," "prosperity," etc. Female slaves, such as odalisques (harem girls), were often given soft names that described attractive things, such as "noor" (light). Some harem women were trained as spies, and named things such as "fahima" (disarming intelligence).10 Because these slaves were named after things, and not in the Muslim biblical naming practice, they were never capitalized.

Biblical literature began to use these conventions as well. While no part of the Syriac version of the Old Testament remains, the Armenian version (translated in 411 A.D. from Syriac to Armenian) shows that many testimonies were written with lowercased i’s and my’s, and employed third person speech to show humility before God. This version of the Christian bible was seemingly the first to begin capitalizing God, Lord, and the associated pronouns. 9

The Armenian version was later translated into a variety of other languages, but many of these revised versions retained the capitalization styles up until the 1700’s, when Christian scholars decided to make the text "easier to read" and moved to a more modern style of formatting. Editing out some capitalization styles, third person speech, abbreviations, and neumes (Byzantine musical notes to aid the reader in chanting scripture) were just some of the changes that were made. 8 Interestingly, the Christian bible still retains the capitalization for pronouns referring to divine beings in modern texts, such as the King James version.

Between the 1600 and 1800’s, there was an evolution of language as America sought to keep existing English traditions, employ new "bolder" styles, and draw from many sources such as Africa, France, the Native American Indians, and many language of the West Indies Islands. Capitalization, punctuation, proper grammar, and other rules of English were used loosely in some places, and stringently in others. 1 It is interesting to note, in European literature in this time, slave names, places, and dialects were written in lowercase to distinguish them from European equivalents. In Oroonoko, or the History of the Royal Slave (1688), the European slave master refers to her in lowercase as a term of debasement, to remind her that she is no longer a princess, but a slave. 6

The English language evolved and changed over time, making shifts from Old English to Middle, to Modern, and finally to present-day English. The dialect we speak (mainly American English in the U.S.) is actually very young, less than 200 years old. What some term proper English is not truly traditional in a historical sense. To deem the use of lower- and uppercase conventions as improper is an argument without historical standing. There are many reasons a person may not agree with using these customs, but a short look into history demonstrates "proper English" is an amalgam of various cultures. A common issue taken with these conventions is doing so is to ruin the language, or pollute it some way. As stated above, there is no real purity of the language, and this should be taken into account when using this argument as a defense.

No matter the origins of a habit and practice, there will always be those who follow it religiously, those who follow it casually, and those who will argue against it. There is no right or wrong way, but there are methods that have proven themselves over time. You must be your own judge on what will work for you. Do be aware that subscribing or not to a certain D/s community "rule" may affect your standing within social circles you may choose to associate with. We, as humans, thrive on creating social constructs to define our ourselves and our behavior.

The practice of distinctive communication conventions in this context is not unpopular in this age, but it should be noted that for the purposes of this argument i would like to express the major reasoning. Firstly, there is a distinct historical precedent. It has been established that these practices have been in use for hundreds of years. Secondly, the use of D/s-style conventions predates the current conventions. Thirdly, the practice itself is functional. For me, personally, i will continue to lowercase my name and capitalize titles and pronouns associated with my Master and other Dominants out of respect and training. These types of reminders and restrictions are helpful to me, helping to create an environment that keeps my submission in the forefront of my thoughts. However, knowing a little history doesn’t hurt either.




References

1. Childs, Matt D. Florida State University.
2. Diringer, David. (1982) The Book Before Printing: Ancient, Medieval and Oriental. New York: Dover Publications.
3. Granger, Frank. Periodical: The Printer’s Northwest Trader. Issue: 1998.08. "Twenty-six Wonders". Page: 6
4. Greenberg, Joseph H. (1967) "Essays in Linguistics Chicago", University of Chicago Press
5. Kasson, Joy S. "Mind in Matter in History: Viewing The Greek Slave"
6. Behn, A. (1688) Oroonoko or the History of the Royal Slave
7. Rick, Tyler and Popp, Martin. Museum of the Alphabet, Waxhaw, North Carolina
8. Romaine, Susanne (1994) Language and Society. An Introduction to Socilinguistics. New York; Oxford University Press Inc.
9. Ryrie, C. C. Formatting the Word of God The Charles Caldwell Ryrie Collection
10. Vadja, Edward, Prof. Western Washington University, Linguistics 201
11. Yale Journal of Criticism (1998)

 

Re: Πεζοκεφαλαία και Ιστορία

Πεζά και κεφαλαία στην Ιστορία
υπό sajah

'αν σου αρέσουν τα ποιήματά μου,
άφησέ τα να περπατήσουν το βράδυ,
λιγάκι πίσω σου
τότε οι άνθρωποι θα πουν
'Σε αυτόν τον δρόμο είδα μια πριγκίπισσα,
να περνά πηγαίνοντας να συναντήσει τον εραστή της
(ήταν κατά το σούρουπο)
με ψηλούς και αγενής υπηρέτες.'
-- e. e. cummings​

Πολλοί άνθρωποι μυούνται στο lifestyle μέσω ηλεκτρονικών μέσων, όπως chat rooms, message boards, mailing lists, κ.ο.κ. Επειδή αυτές οι τοποθεσίες βασίζονται στη γραπτή επικοινωνία, είναι συνηθισμένο για ανθρώπους που είναι καινούριοι στο lifestyle να συναντούν συνήθειες γραψίματος με τις οποίες δεν είναι εξοικειωμένοι. Αυτές οι συνήθειες μπορεί να περιλαμβάνουν τη χρήση τρίτου προσώπου από υποτακτικούς, τη χρήση κεφαλαίων σε αντωνυμίες που αφορούν Κυρίαρχους ( Αυτός , Αυτή ) και πεζών γραμμάτων για το όνομα ενός υποτακτικού.

Στους πρωτάρηδες μπορεί να δοθεί μια σειρά αιτιών για αυτή τη συμπεριφορά: η διάκριση ενός Κυρίαρχου από έναν υποτακτικό online, τυπικές επιδείξεις ταπεινότητας και σεβασμού, έμφαση στο status, κ.τ.λ. Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, πήρα πολύ σοβαρά αυτήν την πρακτική ως μια φανερή επίδειξη των D/s πρωτοκόλλων. Ήταν μόνο όταν άρχισα να συναντώ κάποια αντίθεση σε αυτές τις πρακτικές που έγινα περίεργος για την προέλευσή τους.

Μετά από έρευνα, ανακάλυψα ενδιαφέρουσες ιστορικές πλευρές αυτού του θέματος. Παραθέτω τα ευρήματά μου εδώ, όχι για να δηλώσω 'τι θα έπρεπε να κάνετε' αλλά περισσότερο ως μια ευγενική αντίκρουση της αντίληψης ότι η χρήση των ονομάτων με πεζά ξεκίνησε ως ένα online παιχνίδι ρόλων. Επίσης, αποσκοπεί (η παράθεση) να αντικρούσει αυτούς που συγκαλύπτουν την αλαζονεία τους πίσω από τον ισχυρισμό ότι το να αποποιείται κανείς τη σύγχρονη χρήση των κεφαλαίων είναι κατά κάποιον τρόπο χαρακτηριστικό λιγότερο μορφωμένου ανθρώπου και κριτικάρουν τη λάθος χρήση της αγγλικής γλώσσας.

Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση της χρήση κεφαλαίων συνέβει γύρω στον τέταρτο αιώνα μ.Χ. από Ρωμαίους σκλάβους αντιγραφείς χειρογράφων. Μέχρι τότε, η Ρώμη χρησιμοποιούσε αρκετούς τύπους γραφής μόνο με κεφαλαία, όπως η Capitalis Rustica ή η Uncial. 2 Υπάρχει η θεωρία ότι οι Ρωμαίοι σκλάβοι αντιγραφείς χειρογράφων ξεκίνησαν να αναπτύσσουν μια μέθοδο γραφής για λιγότερο σημαντικές ανταλλαγές μηνυμάτων, πρώτα – πρώτα για τα μεταξύ τους μηνύματα. Αυτή η γραφή μπορεί να ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε και κεφαλαία και πεζά γράμματα, εισάγοντας την έννοια των κεφαλαίων και των μικρών. Οι σκλάβοι συνήθιζαν να γράφουν με 'μικρά' τα ονόματά τους και με 'μεγάλα' των Αφεντάδων τους, ως μια μορφή στυλ διάκρισης στον τρόπο γραφής της διαφοροποίησης μεταξύ υποκειμένων έγινε αυτό που τώρα ονομάζεται Half-Uncial και υιοθετήθηκε, όταν πολλοί από αυτούς τους σκλάβους αντιγραφείς χειρογράφων ξεκίνησαν να γράφουν βιβλία που απέκτησαν φήμη.

Ο τρόπος γραφής Half-Uncial υιοθετήθηκε κάπου γύρω στο 600 μ.Χ. από Λατίνους και Έλληνες φιλόσοφους για να γράφουν τις σημειώσεις τους. Επειδή πολλοί από τους προκατόχους τους είχαν γράψει με πεζά τα ονόματά τους, αυτοί οι φιλόσοφοι και θεολόγοι συνέχισαν να κάνουν το ίδιο. Πολλοί δε γνώριζαν ότι οι προκάτοχοί τους ήταν πολύ καλά μορφωμένοι σκλάβοι. 3

Με την εισαγωγή της γραφής Carolingian περίπου το 800 μ.Χ., το ευρύ κοινό ξεκίνησε να ενσωματώνει τα κεφαλαία και τα 'μικρά' σε ένα μόνο κείμενο, συνήθως σε ανεπίσημα γραπτά. 4 Αυτή η χρήση των κεφαλαίων μοιάζει με τον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποιούμε σήμερα, αλλά δεν επικράτησε για πολλούς αιώνες.

Η χρήση πεζών γραμμάτων όταν αναφέρεται κάποιος στον εαυτό του, όπως με το 'εγώ' ή 'εμένα' και η χρήση κεφαλαίων για τα ονόματα των θεών, συμπεριλαμβανομένου και του θεού των χριστιανών ('Θεός' ή 'Κύριος'), έγινε χαρακτηριστικό γνώρισμα των πραγματικά αφοσιωμένων πνευματικών ανθρώπων του ενδέκατου και δωδέκατου αιώνα. Ως μια ενδιαφέρουσα δευτερεύουσα σημείωση, οι συγγραφείς εκείνης της εποχής παραδειγματίστηκαν, όταν ο e. e. cummings (1894-1962) έγραψε με πεζά το όνομά του. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του, παρατήρησε ότι οι Λατίνοι και Έλληνες συγγραφείς χειρογράφων ποτέ δεν έγραψαν τα ονόματά τους με κεφαλαία και συνεπώς ξεκίνησε να το γράφει κι αυτός με πεζά, επίσης.

Όταν άκμασε η σκλαβιά απ' άκρου εις άκρον στις περιοχές που τώρα ονομάζουμε Μέση Ανατολή και Ινδία, οι άνθρωποι υιοθέτησαν μια πρακτική να δίνουν στους σκλάβους τους ονόματα χαρακτηριστικών ή θετικών όψεων της ζωής με την ελπίδα να φέρουν αυτά τα χαρακτηριστικά στα νοικοκυριά τους. Έγινε συνηθισμένο να δίνουν σε σκλάβους ονόματα όπως 'σοφία', 'αξιοπρέπεια', 'ευημερία', κ.τ.λ. Σε θηλυκές σκλάβες, όπως οδαλίσκες (κορίτσια χαρεμιών), δίνονταν συχνά soft ονόματα που περιέγραφαν ελκυστικά πράγματα, όπως 'noor' (φως). Μερικές γυναίκες χαρεμιών εκπαιδεύονταν ως κατάσκοποι και τους δίνονταν ονόματα όπως 'fahima' (αφοπλιστική εξυπνάδα).10 Επειδή σε αυτές τις σκλάβες δίνονταν ονόματα πραγμάτων και αντίθετα με τη μουσουλμανική βιβλική πρακτική ονομασίας, ποτέ δε γράφονταν με κεφαλαία.

Η βιβλική λογοτεχνία ξεκίνησε να χρησιμοποιεί αυτές τις συμβάσεις, επίσης. Αν και κανένα μέρος της συριακής έκδοσης της Παλαιάς Διαθήκης δεν έχει απομείνει, η αρμενική έκδοση (μεταφρασμένη το 411 μ.Χ. από τα συριακά στα αρμενικά) δείχνει ότι πολλές διαθήκες γράφτηκαν με γραμμένα με πεζά εγώ και μου και χρησιμοποιούσαν τρίτο πρόσωπο για να δείξουν ταπεινότητα μπροστά στον Θεό. Αυτή η έκδοση της χριστιανικής βίβλου φαινομενικά ήταν η πρώτη που άρχισε να χρησιμοποιεί τις λέξεις Θεός, Κύριος και τις αντωνυμίες που σχετίζονται με αυτές με κεφαλαία γράμματα. 9

Η αρμενική έκδοση μεταφράστηκε αργότερα σε μια σειρά από άλλες γλώσσες, αλλά πολλές από αυτές τις αναθεωρημένες εκδόσεις διατήρησαν το στυλ γραφής με χρήση κεφαλαίων μέχρι το 1700, όταν χριστιανοί λόγιοι αποφάσισαν να κάνουν το κείμενο 'πιο ευανάγνωστο' και προχώρησαν σε μια πιο σύγχρονη μορφοποίηση του κειμένου. Η αφαίρεση μερικών στυλ χρήσης κεφαλαίων, της χρήσης τρίτου προσώπου, συντομεύσεων, και neumesκ (βυζαντινές μουσικές νότες για να βοηθούν τον αναγνώστη να ψάλει τη βίβλο) ήταν μόνο μερικές από τις αλλαγές που έγιναν. 8 Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι η χριστιανική βίβλος ακόμη διατηρεί τη χρήση κεφαλαίων για αντωνυμίες που αναφέρονται σε θεϊκά όντα σε σύγχρονα κείμενα, όπως στην έκδοση του Βασιλιά Δημητρίου.

Ανάμεσα στο 1600 και στο 1800, υπήρξε μια εξέλιξη της γλώσσας καθώς η Αμερική έψαχνε να διατηρήσει τις υπάρχουσες αγγλικές παραδόσεις, να χρησιμοποιήσει νέα 'πιο έντονα' στυλ και να πάρει στοιχεία από πολλές πηγές όπως η Αφρική, η Γαλλία και οι Ιθαγενείς Αμερικάνοι Ινδιάνοι και πολλές γλώσσες από τα νησιά των Δυτικών Ινδιών. Η χρήση κεφαλαίων, η στίξη, η ορθή γραμματική και άλλοι κανόνες της αγγλικής γλώσσας χρησιμοποιούνταν σκόρπια σε μερικά μέρη και αυστηρά σε άλλα. 1 Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία εκείνης της περιόδου, τα ονόματα σκλάβων, τοποθεσιών και διαλέκτων ήταν γραμμένα με πεζά για να διακρίνονται από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Στο Oroonoko, ή the History of the Royal Slave (η Ιστορία του Βασιλικού σκλάβου) (1688), ο αφέντης της ευρωπαίας σκλάβας αναφέρεται σε αυτήν με πεζά ως μια μορφή υποβιβασμού για να της υπενθυμίσει ότι δεν είναι πια μια πριγκίπισσα αλλά μια σκλάβα. 6

Η αγγλική γλώσσα εξελίχτηκε και άλλαξε μέσα στο χρόνο, κάνοντας αλλαγές από τα Παλιά αγγλικά στα Μεσαιωνικά, στα Σύγχρονα και τελικά στα σημερινά αγγλικά. Η διάλεκτος που μιλάμε (κυρίως αμερικάνικα αγγλικά στις Ηνωμένες Πολιτείες) είναι στην πραγματικότητα πολύ νέα, λιγότερο από 200 χρόνων. Μια κάποια φράση σωστά αγγλικά δεν είναι πραγματικά παραδοσιακή με την ιστορική έννοια. Το να θεωρήσουμε τις συμβάσεις της χρήσης των πεζών και κεφαλαίων ως λανθασμένος είναι ένα επιχείρημα χωρίς ιστορικό υπόβαθρο. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ένας άνθρωπος μπορεί να μη συμφωνεί με αυτές τις συνήθειες, αλλά μια γρήγορη ματιά στην ιστορία δείχνει ότι τα 'σωστά αγγλικά' είναι ένα αμάλγαμα διάφορων πολιτισμών. Ένα συνηθισμένο ζήτημα που αφορά αυτές τις συμβάσεις είναι ότι χρησιμοποιώντας τες καταστρέφει κανείς τη γλώσσα ή τη μολύνει με κάποιον τρόπο. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, δεν υπάρχει πραγματική καθαρότητα της γλώσσας και αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη, όταν χρησιμοποιεί κανείς αυτό το επιχείρημα ως άμυνα.

Ανεξάρτητα από τις ρίζες αυτής της συνήθειας και πρακτικής, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που την ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια, αυτοί που την ακολουθούν επιφανειακά και αυτοί που διαφωνούν με αυτήν. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος, αλλά υπάρχουν μέθοδοι που έχουν επαληθευτεί στον χρόνο. Πρέπει να είστε κριτής του εαυτού σας όσον αφορά το τι λειτουργεί για σας. Να γνωρίζετε ότι το να επιδοκιμάζετε ή όχι έναν συγκεκριμένο 'κανόνα' της D/s κοινότητας μπορεί να επηρεάσει τη θέση σας σε κοινωνικούς κύκλους με τους οποίους μπορεί να επιλέξετε να συσχετισθείτε. Εμείς, ως άνθρωποι, ευημερούμε δημιουργώντας κοινωνικές δομές για να προσδιορίσουμε τους εαυτούς μας και τη συμπεριφορά μας.

Η εφαρμογή των σαφών συμβάσεων στην επικοινωνία σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι κάτι μη δημοφιλές στην εποχή μας, αλλά πρέπει να επισημανθεί ότι για τους σκοπούς αυτού του επιχειρήματος θα ήθελα να εκφράσω τον κύριο συλλογισμό. Πρώτα, υπάρχει ένα σαφές ιστορικό προηγούμενο. Έχει καθιερωθεί αυτές οι πρακτικές να χρησιμοποιούνται για εκατοντάδες χρόνια. Δεύτερον, η χρήση των συμβάσεων τύπου D/s χρονολογείται πριν από τις σύγχρονες συμβάσεις. Τρίτον, η ίδια η πρακτική είναι λειτουργική. Όσο με αφορά, προσωπικά, θα συνεχίσω να γράφω το όνομά μου με μικρά γράμματα και να γράφω με κεφαλαία τίτλους και αντωνυμίες που σχετίζονται με τον Αφέντη μου και άλλους Κυρίαρχους από σεβασμό και λόγω εκπαίδευσης. Αυτού του είδους οι υπενθυμίσεις και οι περιορισμοί μου είναι χρήσιμοι σε εμένα, βοηθούν να δημιουργώ ένα περιβάλλον που κράτα την υποταγή καλά μέσα στο μυαλό μου. Εντούτοις, και το να γνωρίζει κανείς λίγη ιστορία δεν κάνει κακό.



Πηγές

1. Childs, Matt D. Florida State University.
2. Diringer, David. (1982) The Book Before Printing: Ancient, Medieval and Oriental. New York: Dover Publications.
3. Granger, Frank. Periodical: The Printer’s Northwest Trader. Issue: 1998.08. "Twenty-six Wonders". Page: 6
4. Greenberg, Joseph H. (1967) "Essays in Linguistics Chicago", University of Chicago Press
5. Kasson, Joy S. "Mind in Matter in History: Viewing The Greek Slave"
6. Behn, A. (1688) Oroonoko or the History of the Royal Slave
7. Rick, Tyler and Popp, Martin. Museum of the Alphabet, Waxhaw, North Carolina
8. Romaine, Susanne (1994) Language and Society. An Introduction to Socilinguistics. New York; Oxford University Press Inc.
9. Ryrie, C. C. Formatting the Word of God The Charles Caldwell Ryrie Collection
10. Vadja, Edward, Prof. Western Washington University, Linguistics 201
11. Yale Journal of Criticism (1998)