Περί παρενοχλησης.

Αρχίνα συ την αντεπανάσταση, θα βλέπουμε...
Η επανάσταση του "κάτω απ' τα μπετά, υπάρχει η αμμουδιά" πέθανε, αλλά μια ρελέ-ερζάτς αντεπανάσταση per se, μού φαίνεται μούρλια...
Και γαμώ τα φολκλόρ...

 

Eνας κουκος δεν φερνει την ανοιξη. Η..... "αντεπανασταση" ειναι απλως η επιστροφη στην ανθρωπια.

 

Όταν πήγαινα στο Ωδείο, 8 χρονών, είχα έναν συμπαθητικό νεαρό καθηγητή ο οποίος λίγο αργότερα έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές και τον αντικατέστησε ο πατέρας του. Ίσως κι επειδή ήμουν 10 χρονών, έτσι με τα ασπρογκρι μαλλιά του και το ελαφρώς κουτσό του βάδισμα, μου έμοιαζε με παχουλό φιλικό παππούλη.
Πήγαινα λοιπόν με ενθουσιασμό κι αγάπη για την μουσική στα μαθήματα και όσο περίμενα να τελειώσει το προηγούμενο παιδί το μάθημα, εκείνος με κοιτούσε επίμονα. Δεν έδινα σημασία, εξάλλου μου φαινόταν αδιάφορος σαν καθηγητής μέχρι που μια μέρα κλασικά κοιτώντας με επίμονα μου είπε "Αν ήσουν λίγο μεγαλύτερη, θα σε έκανα νυφούλα" κάτι που στην ηλικία που ήμουνα, το λίγο μεγαλύτερη από 10 χρονών μαζί με το νυφούλα μου φάνηκε σοκαριστικά παράταιρο. Μίλησα γι αυτή την έκφραση στους γονείς μου κι εκείνοι, είπανε πως στα χωριά της επαρχιακής πόλης που μέναμε και στην εποχή του, τα κορίτσια παντρεύονταν σε νεαρή ηλικία.

Εμένα όμως, κι επειδή βρισκόμασταν στον 21ο αιώνα, μου δημιούργησε μια άβολη αίσθηση, η οποία ενισχύθηκε με τον υπέρμετρο θαυμασμό που μου έδειχνε για το μουσικό μου τάλαντο μπροστά σε άλλα παιδιά, και την επιμονή του να γίνω οπωσδήποτε μουσικός -ενώ το έβλεπα σαν χόμπυ- και ούτε καν είχα τελειώσει το Δημοτικό.
Στην πορεία, ρωτούσε συχνά πυκνά που μένω, ερχόταν στο μάθημα φέρνοντας λουλούδια που έκοβε στο δρόμο κι εγώ στα 11 σκεφτόμουν πλέον σοβαρά ν αλλάξω δάσκαλο.
Μια μέρα θυμάμαι, ενώ έπαιζα, με άγγιξε απ τα πλάγια στο στήθος, και αυτόματα τραβήχτηκα πέρα κοιτώντας τον αμήχανα. Εκείνος τότε με ρώτησε "Γαργαλιέσαι;" και συνέχισε να μου πασπατεύει τα δάχτυλα, μιλώντας για την σωστή κλίση του καρπού (που ουδεμία σχέση είχε με το σημείο που αρχικά με άγγιξε).
Ήταν τέλος της σχολικής χρονιάς, μια συναυλία είχε μείνει ακόμη και η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνον είναι να με κοιτάζει με τον ίδιο επίμονο τρόπο και να μου χαμογελάει λέγοντας "Φόρεσες ωραίο φουστάνι σήμερα, σε λίγο θα γίνεις γυμνασιοκόριτσο, έγινες πια μεγάλη κοπέλα.."
Και άλλαξα δάσκαλο, αλλά δεν είχα το θάρρος να μιλήσω γι αυτόν στο Ωδείο, ακόμη και στους γονείς μου, μίλησα αρκετά αργότερα. Ήμουν στην ηλικία που σιγά σιγά έμπαινα στην εφηβεία και ο,τιδήποτε σχετίζονταν με το σώμα και την σεξουαλικότητα, μ έκανε να νιώθω άβολα. Για ένα διάστημα, ένιωθα ένα μίγμα αποστροφής και ντροπής που δεν ήμουν πλέον μικρό παιδάκι, λες και ευθυνόμουν που μεγάλωνα για την ανωμαλία του άλλου.

Εν τω μεταξύ, υπάρχει ένα στερεότυπο του γεροτράγου ανώμαλου το οποίο είναι μεν αηδιαστικό, αλλά όχι και ο κανόνας.
Την ίδια χρονική περίοδο που ο δάσκαλος της μουσικής με ρωτούσε αν γαργαλιέμαι επειδή τραβήχτηκα απότομα όταν μου έπιασε το στήθος, κάποιοι συνομήλικοι συμμαθητές μου, συνήθιζαν να ρωτούν τα κορίτσια αν ξέρουν πως λέγεται στα αγγλικά "θέλω ένα φθηνό βιβλίο κλειδί".
Και όταν εκείνες ανυποψίαστες και για να δείξουν πως στην Πέμπτη Δημοτικού, γνωρίζουν αρκετά αγγλικά, απαντούσαν με αυτοπεποίθηση : "I want a cheep book key", εκείνοι τους κρατούσαν κάτω το κεφάλι κάνοντας έναν συνεχόμενο πλαταγισμό με τα χείλη τους, γελώντας, μιμούμενοι έτσι στο ξεκάρφωτο, το πως γίνεται το στοματικό σεξ.
Ζωγράφιζαν πέη στα θρανία και στον πίνακα, μ έναν άγριο ενθουσιασμό, της σουπερ ανακάλυψης εκείνου που είχαν για 11 χρόνια στο παντελόνι. Παράλληλα, "τα ζητούσαν" από κορίτσια, και αρκετές από εμάς ήθελαν να "τα έχουν" με κάποιον, ώστε να γλιτώνουν απ το καθημερινό bullying της μικρής παρέας τους.
Ήταν ένας πυρήνας 3-4 αγοριών και οι υπόλοιποι 5-6 μισοαπείχαν, χωρίς όμως να τολμούν να αντιδράσουν. Θυμάμαι την Μ. που μια μέρα αναφώνησε "Τί είναι ΛΟΥΤΣΟΣ;" που διάβασε δίπλα απ τον ζωγραφισμένο φαλλό, επειδή το Π είχε γραφεί πρόχειρα και την κορόιδευαν καθημερινά για μήνες, θυμάμαι την Α. που επειδή απέρριψε τον Δ. και έκανε παρέα με τον Γ. χωρίς να "τα έχουνε", άκουγε το τραγουδάκι που της στιχούργησαν να λέει :"Είναι μια πουτάνα που την λένε Α. κι έχει τα βυζιά της μες στην αγκαλιά της", θυμάμαι την Χ. που δεν δέχθηκε "να τα φτιάξει" με κάποιον, να της φωνάζουν συχνά πυκνά χορεύοντας "Η Χ. το βλαμμένο λαλαλαλαλα" και θυμάμαι κι εμένα να τα φτιάχνω μ έναν που ούτε καν μου άρεσε, ούτε καν μιλούσαμε ποτέ παρά μόνο χορεύαμε μπλουζ στα παρτυ, για να νιώθω ασφαλής απ την ομάδα.

Θυμάμαι επίσης εμένα να νιώθω αποστροφή μέχρι και σήμερα για όποιον ασπρομάλλη ύπουλο πορνόγερο, να αντιδρώ με πάθος σε όποια αγελαία τσογλανίστικη συμπεριφορά, να μετανιώνω που δεν είχα το θάρρος τότε να αντιδράσω και να μιλήσω εκεί που έπρεπε.

 

Ω ρε..   ευτυχώς, είχες αντίληψη από μικρή..

 

Δυστυχώς είναι πολλά, πάρα πολλά τα παραδείγματα, και θ΄λελει δουλειά, παρα πολύ δουλειά για να αλλάξουν πράγματα και μυαλά.
Όπως γράφει και από πάνω ευτυχώς εσύ είχες αντίληψη...

 

Σε ηλικια οκτω ετων, τοτε που η Αθηνα ειχε ακομα χωματοδρομους και παιζαμε μεχρι αργα στο δρομο, στη γειτονια μου ηταν ενα διωροφο σπιτι με δυο εφηβους (εγω τους εβλεπα σα μεγαλους) ωραια παιδια. Ενα απογευμα περνωντας απο την εξωπορτα βγαινει ο ενας και μου δειχνει ενα καραβακι. Με βαζει εντελως αθωα στην εισοδο για να μου το δειξει. Ξαφνικα με αρπαζει απο το σβερκο και μου δινει ενα φιλι στο στομα και η γλωσσα του εφτασε στο λαρυγγι μου. Η τρομαρα και η παγωμαρα μου ηταν τοσο μεγαλη που ουτε τι συνεβη καταλαβαινα, ουτε τι να πω και σε ποιον ηξερα. Πιστευα οτι εγω ειχα κανει κατι πολυ κακο. Την επομενη μερα, περνωντας απο το απεναντι πια πεζοδρομιο, με βρισκει ο αδελφος του και μου λεει «μην ξανακανεις παρεα μαζι του, δεν ειναι καλος ανθρωπος».....
Μεχρι σημερα η τρομαρα εκεινη συνοδευει τη θυμηση μου.
Το αποκαλυψα πριν πεντε χρονια για πρωτη φορα. Νομιζω οτι, χωρις να ξερω, ηξερα οτι αυτο που θα μπιρουσε να συμβει θα ηταν τρομακτικο

Εκτοτε, ο μαναβης με καθισε στα ποδια του στα εννια μου και μου χαιδευε την κοιλια μεσα απο το φουστανακι
Στο λεωφορειο, εκεινες τις εποχες, ηταν κανονας να εισπραττουμε μια χουφτα στον κωλο (η και δυο), στο βυζι κλπ χωρις να αντιδρα κανεις απο οδους εβλεπαν!!
Στα δεκαεπτα μου, για πρωτη φιρα, ριχνω μια με την τσαντα με τα βιβλια στο προσωπο σε εναν πορνογερο που ειχε βγαλει το πουλι του εξω ενω μου γραπωνε δυνατα το ενα κωλομερι. (Ηταν παθιαρης...)
Εκτοτε, οποτε βλεπω παρενοχληση ειδικα μεσα σε συνωστισμο, λεωφορεια κλπ κανω τοση φασαρια που γινεται ο ψιλοχαμουλης. Ορκιστηκα οτι δεν ξαναμεινω σιωπηλη και ενοχικα φερομενη σε τετοιες βαρβαροτητες

 

Ε ρε Ramsay Bolton που τους χρειάζεται..

 

Σε ηλικία 14 ετών σε καλοκαιρινές διακοπές στην Εύβοια, πήρα ένα κανό και κωπηλατώντας πήγα σε διπλανή έρημη παραλία. Κάθισα στην άμμο και λιαζόμονυ όταν από πίσω εμφανίστηκαν δυο αγόρια γύρω στα 16-17. Κάτι μου είπαν, δεν απάντησαν και όρμησαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμεναν Το τί έγινε παρακάτω δεν το περίμεναν εκείνοι. Με έβαλαν κάτω ανάσκελα και ο ένας μου έπιασε τα χέρια, ο άλλος πήγε να ορμήξει πάνω μου. Μάζεψα τα πόδια μου στην κοιλία μου και του έχωσα κλωτσιά στην μούρη. Έπεσε πίσω μέσα στα αίματα. Ο άλλος τα έχασε προς στιγμήν, ξέφυγα και έτρεξα προς το κανό, το τράβηξα στη θάλασσα και ανέβηκα, για να φύγω. Με ακολούθησε βρίζοντας και πριν προλάβω να απομακρυνθώ αρκετά, με έριξε στο νερό και προσπάθησε να μου βγάλει το μαγιό. Του έκανα μια ωραιότατη πατητή τον βύθισα, πάτησα στο κεφάλι με τα πόδια μου, και ανέβηκα στο κανό. Μόλις εμφανσίτηκε το κεφάλι του στην επιφάνεια του έχωσα μια δυνατ'η με το κουπί και με τον βύθισα ξανά έσα στην θάλασσα. Ακόμα θυμάμαι το "γκουπ" που έκανε το κουπί στο καύκαλό του. Απομακρύνθηκα μια χαρά αφήνωντας τον ένα μέσα στα αίματα και τον άλλον να ψάχνει τον βυθό.
Δεν ένιωσα καμιά ενοχή που μου όρμηξαν,καμιά ντροπή που ήμουν κορίτσι, καμιά ντροπή για το κορμί και την σεξουαλικότητά μου, δεν ένιωσα καμιά ενοχή που τους έσπασα τα μούτρα.
Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και είναι η μικρή συνεισφορά μου σε αυτό το γεμάτη ενοχή και ντροπή νήμα.

 

Συμβαίνει συχνά από γκέι τρανς κ.α .. βαριέμαι να γράψω ιστορίες.

 

@tithon
σχετικά με το ποστ σας, #67

Όταν ένα κορίτσι δέχεται τέτοια χυδαία σεξουαλική προσέγγιση στα 11, ενδέχεται να νιώθει άβολα με το σώμα της για ένα διάστημα, επειδή από αμηχανία, προσπαθεί να δικαιολογήσει τον άλλον, δλδ πως αυτό συνέβη, όχι επειδή κάποιος γέρος είναι παιδόφιλος, αλλά επειδή η ίδια "ευθύνεται" που αρχίζει να σχηματοποιείται ως έφηβη.
Είναι ακριβώς το ίδιο, με όποια νιώσει ενοχές επειδή εκείνη την μέρα που κάποιος άγνωστος την χούφτωσε, φορούσε φούστα.

Το να προσπαθείς να αλλοιώσεις το νόημα, λοιπόν, απομονώνοντας εσκεμμένα ένα μέρος όσων γράφω, υπονοώντας πως εγώ είχα κάποιο κόμπλεξ με την προεφηβική μου σεξουαλικότητα, επειδή δεν βγήκα έτσι άνετη να πω "μαμά, σήμερα ο γέρο καθηγητής της μουσικής με χούφτωσε, όλα καλά, είμαι κοπελίτσα πλέον" είναι μια συμπεριφορά γλοιώδης μέσα στο κουτοπόνηρο τέχνασμα του επιλεγμένου quote, και σχετικά με παρόμοια περιστατικά με αυτό που εγώ βίωσα, αισχρή και γελοία στην προσπάθεια επίδειξης του δήθεν σεξοπροχώ αντιπουριτανισμού.