Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Μία γνωστή αγγλική παροιμία λέει, "Pride comes before the fall". Δηλαδή, η περηφάνεια προηγείται της πτώσης. Η παροιμία αυτή προέρχεται από την εξής φράση: "Η περηφάνεια προηγείται της καταστροφής, και ένα αλαζονικό πνεύμα προηγείται της πτώσης." Βίβλος, Παροιμίες 16:18.

Έχει χρόνια που ακούω αυτά τα πράγματα, που λέγονται ανερυθρίαστα, ασύστολα και αβασάνιστα, σχετικά με το πόσο μεγάλο προτέρημα είναι η ταπεινότητα και πόσο μεγάλο ελάττωμα είναι η αλαζονεία στον χώρο μας (όταν είσαι από την δώθε πλευρά). Κόντεψα να τα πιστέψω κι εγώ, για πολύ λίγο όμως, μετά συνήλθα...

Δείτε λοιπόν τι βρήκα στην Wikipedia: κάποιον που σκέφτεται (απίστευτο ε; )

"Είναι ενδιαφέρον πώς μία παροιμία έχει καταλήξει να είναι αυτό που είναι, και αυτό συμβαίνει λόγω λαϊκών ερμηνειών της σημασίας της. Όταν διαβαστεί έτσι όπως έχει γραφτεί, αυτό δεν μας λέει διόλου ότι "η περηφάνεια προηγείται της πτώσης". Όταν κάποιος, οποιοσδήποτε από μας, έρχεται αντιμέτωπος με βέβαιη καταστροφή, το πρώτο πράγμα που θα χαθεί είναι η περηφάνεια. Έτσι και πρέπει να γίνεται εφόσον δεν υπάρχει τίποτε για το οποίο να είσαι περήφανος όταν αντιμετωπίζεις την καταστροφή.

Ότι ένα "αλαζονικό πνεύμα" προηγείται της πτώσης είναι επίσης προφανές. Τα αδύναμα πνεύματα σπάνια ανέρχονται αρκετά ψηλά ώστε να διακινδυνεύσουν την πτώση.

Η περηφάνεια έχει κατηγορηθεί αναίτια ως ένα αρνητικό στοιχείο του χαρακτήρα. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι πρέπει να ξεχάσουμε την περηφάνεια και να αναζητήσουμε την ταπεινότητα. Εάν ζείτε πραγματικά την ζωή σας, σας διαβεβαιώ ότι η ταπεινότητα θα σας κυνηγήσει από μόνη της και δεν χρειάζεται να βιαστείτε να την συναντήσετε. Η ταπεινότητα θα σας βρει είτε το θέλετε είτε όχι. Η περηφάνεια, από την άλλη, δεν είναι κάτι που θα βρείτε εύκολα. Περηφάνεια είναι η αναγνώριση της επιτυχίας."

Πηγή: WikiAnswers - Who said 'Pride comes before the fall'

 

μιλαμε για βδσμ η γενικα για την καθημερινη ζωη.?

 

Δεν κατανοώ τον διαχωρισμό.

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Το ότι κάποιος αισθάνεται περήφανος ή ταπεινός δε συνεπάγεται πως πρόκειται ή πως πρέπει να το κοινοποιήσει.

Αυτό που πρέπει να παρουσιάζει (σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται) είναι μια αξιοπρεπή συμπεριφορά.

 

διαβαζω τωρα τελευταια πολυ οικονομικο τυπο,για τους ισχυρους του κοσμου.Για τα golden boys και τα χουγια τους.Πριν και μετα.Αυτοι που δεν θελανε το κρατος μεσα στα ποδια τους και τωρα ζητουν χειρα βοηθειας.Αν μιλαμε για αυτονων την περιφανεια και αλλαζονια η βιβλος μια χαρα τα λεει.Κριμα που δεν λεει και για αυτους που παρασειρουν μαζι τους.Μπορουμε να μιλησουμε και για τους αλλους αμα θελεις,αυτους με τις μαυρες στολες και τις σβαστιγες,Μετα την πτωση ολοι η περιφανεια εγινε κλαψα.Δεν γνωριζα-εκτελουσα εντολες-Γενικα τα ορια τις περηφανειας και τις γραφικοτητας κοντα βρισκοντε.Αρα θελει πολυ μα πολυ αυτογνωσια για να παιξεις αυτο το παιχνιδι.Οσο αφορα το βδσμ χωρις να ειμαι και κανενας ειδικος πανω στο θεμα.καταλαβα ενα πραγμα,Στο τελος ο υπο το μονο που κανει ειναι να ικανοποιη τα χουγια του κυριαρχου.Και σε αυτο δεν υπαρχει περηφανεια.

 

μα και οι vanillia στο τελος αυτο δεν κανουν?Η δυναμη τις Συνηθειας.

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Η ταπεινοτητα ετσι οπως περναει απο ολα τα μεσα που ελεγχουν τη κοινωνια ουδολως εξηπηρετει το ατομο μεμονωμενα παρα μονο κατευθυνεται εναντια σε αυτο, στα ξεχωριστα στοιχεια που εχει ο καθενας μας διατηρωντας ετσι τους
κρατουντες σε θεση εξουσιας.Ειναι απο τα βασικα χαρακτηριστικα του ανθρωπακου μεσα μας!

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Τασσομαι αναφανδον υπερ της ταπεινοτητας.
Ομου μετα της σεμνοτητας.
Δεν ειναι μονο που ακολουθω το παραδειγμα του Μεγαλου Τιμονιερη, ειναι που εχω χτισει κατι ημιυπαιθριους στη ζουλα σε κατι οικοπεδακια που εδωσα αντιπαροχη ,που κατειχε η μονη Χρυσοβαλαντου και τα ανταλλαξα με την λιμνη Τσιβλου και τις παραλιμνιες περιοχες( ανταλλαξαμε χρυσοβουλα,,το δικο μου το'χε δωσει ο Ιμπραημ πασας στον κουνιαδο του πρωτου ξαδερφου του προ-προ-προπαππου μου) και δεν με παιρνει τωρα για λεβεντομαλακιες....
Κουφος κουφος ο Σημαιοφορος Υποστηρικτης του Περιβαλλοντος και του Πρασινου αλλα εχει στησει κατι κεραιες,να... ,(γραμμες αυτοματης επικοινωνιας με το κοινο τις λεει)

 

Περηφάνεια 

 

Ευχαριστώ για τις μέχρι τώρα απαντήσεις. Κυρίως ευχαριστώ που δεν με μισείτε που αναμοχλεύω αυτά τα αγκαθωτά θεματάκια... 

Όχι, πιστεύω πως και τα δυο δεν γίνεται. Ένας περήφανος άνθρωπος αναγνωρίζει τις αδυναμίες του και τα ελαττώματά του αλλά δεν μεμψιμοιρεί γι αυτά, ενώ ταυτόχρονα δεν κομπορρημονεί για τα σημεία όπου υπερτερεί – σε τί θα ωφελούσε αυτό άλλωστε, όταν αυτά είναι παραπάνω από εμφανή τοις πάσι; Και επομένως συμφωνώ με τον Elysium επ’ αυτού.

Η περηφάνεια δεν νομίζω να σχετίζεται με την σύνθεση ενός χαρακτήρα, που ασφαλώς απαρτίζεται και από προτερήματα και από ελαττώματα. Η περηφάνεια σχετίζεται με το εύρος και ύψος των στόχων που θέτει κάποιος για τον εαυτό του. Έχει να κάνει με τις προσδοκίες του. Η ταπεινότητα δεν χωράει σε έναν περήφανο άνθρωπο. Και θα μιλήσω και πάλι για τον Δον Κιχώτη, που τον πέταξα στα Τάρταρα σε παράπλευρο νήμα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή για τις ανάγκες του διαχωρισμού ανάμεσα στο πράττειν και στο πράσσειν άλογα, έπρεπε να το κάνω. Νομίζω πως με το παρόν θα τα καταφέρω να αποκαταστήσω εν μέρει τον αγαπητό ήρωα.

Μεταφέρω τα σχετικά λόγια του Κιμούλη από συνέντευξη για πρόσφατη παράστασή του: «Είναι πολύ δυναμικός ο ρόλος του Δον Κιχώτη...Το πιο επιβλητικό από όλα είναι ότι κατορθώνει να συνεχίζει να πιστεύει στο απίστευτο, δηλαδή στην πραγμάτωση του ονείρου του...Ξέρετε, ο άνθρωπος πια – από τότε, αλλά πολύ περισσότερο τώρα – θεωρεί το όνειρο ενοχή, οπότε αποφεύγει να το εκφράσει φοβούμενος ότι θα γίνει γραφικός. Από την άλλη, είναι στη φύση του να ονειρεύεται και να κυνηγά το μετά. Γι αυτό σηκώθηκε στα δυο του πόδια, για να μπορεί το βλέμμα του να κοιτάζει τον ορίζοντα. Κι εκεί βρίσκεται πάντα το όνειρο, σε έναν ορίζοντα που πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε. Με αυτή την έννοια λοιπόν, ο Δον Κιχώτης, που για μένα δεν είναι τίποτε άλλο από την απενοχοποίηση της γελοιότητας του ονείρου, είναι φοβερά δυναμικός χαρακτήρας....

Αν με κατηγορούν για κάτι, είναι γιατί δε σταματώ να κυνηγώ τα όνειρά μου, δεν ντρέπομαι να τα εκφράζω, γι αυτό και πολλές φορές μπορεί να έχω κατηγορηθεί ως ονειροπόλος και εκτός πραγματικότητας. Άλλες φορές πάλι, όταν τα όνειρα πραγματώνονται, κατηγορούμαι ως επηρμένος φιλόδοξος». (Ένθετο περιοδικό Sunday, Αγγελιοφόρος της Κυριακής, 28 Ιουνίου).

Κατηγορείται λοιπόν ως επηρμένος ο περήφανος άνθρωπος όταν πετυχαίνει και ως ονειροπόλος όταν αποτυχαίνει. Παρόλα αυτά, είναι κάποιος ο οποίος έχει την αλαζονεία να έχει τις υψηλές βλέψεις που θεωρεί άξιες για τον ίδιο. Γι αυτό και όταν πέφτει, πέφτει τόσο εντυπωσιακά, γιατί πέφτει από ψηλά. Ποιος θα ασχολούνταν με ένα χαμερπές σκουλήκι που σκόνταψε και γλίστρησε πάνω στα σάλια του;

Όσον αφορά την αξιοπρέπεια, που πολύ σωστά έθιξε ο Elysium, θα παραθέσω αυτό που είπε ο Άρθουρ Μίλλερ στο δοκίμιο «Τραγωδία και ο Κοινός Άνθρωπος» (New York Times, 1949): «Η πλοκή [της τραγωδίας] πάντα φανερώνει αυτό που αποκαλείται το ‘μοιραίο ελάττωμα’ [του ήρωα], ένα ελάττωμα που δεν περιορίζεται μόνο σε μεγάλους ή υψηλούς χαρακτήρες. Ούτε είναι απαραίτητα κάποια αδυναμία. Το ελάττωμα, ή ρήγμα στον χαρακτήρα, δεν είναι τίποτα στ’ αλήθεια – και δεν χρειάζεται να είναι τίποτα, πέρα από την εγγενή απροθυμία του να παραμείνει απαθής αντιμετωπίζοντας αυτό που θεωρεί πρόκληση στην αξιοπρέπεια του, στην εικόνα που έχει ο ίδιος για την θέση που του πρέπει. Μόνο οι απαθείς, μόνο όσοι αποδέχονται την μοίρα τους χωρίς ενεργό αντίδραση, είναι ‘χωρίς ελάττωμα’. Οι περισσότεροι από εμάς ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία.»

Αυτά περί αξιοπρέπειας.

Δεν βλέπω σε τι αποσκοπούν οι παραινέσεις προς τις επίδοξες ή νυν σκλάβες ή προς τις υποτακτικές (και τους αντίστοιχους αρσενικούς εκπροσώπους του ερωτικού είδους) να ενστερνισθούν την ταπεινότητα. Και δεν βλέπω σε ποιο σημείο η περηφάνεια θα μπορούσε να αποτρέψει την απόλαυση. Τουναντίον μάλλον. Εάν βρισκόμουν στην αντίπερα όχθη, θα ξενέρωνα απίστευτα με την ταπεινότητα των ταπεινών. Ενώ θα με «έφτιαχνε» πολύ όμορφα ένα περήφανο άτομο που αγωνίζεται με ότι έχει και δεν έχει, παρά τις συχνά αντίξοες συνθήκες, για την αυτοπραγμάτωσή του, ενώ διατηρεί την συγκεκριμένη θέση του μέσα σε μία ασύμμετρη σχέση του είδους που πραγματευόμαστε σε τούτο εδώ το φόρουμ.