Περι ελευθερίας...

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

"Οταν έχεις μάθει να ζείς μ΄εναν εξουσιαστή, δεν μπορείς κι ούτε ξέρεις, ούτε θέλεις στο κάτω κάτω,να διαχειριστείς την ελευθερία σου.
Ποιά ελευθερία σου,δηλαδή.Αυτή πρέπει να την έχεις μάθει από την αρχή, σαν αλφαβητάρι.
Οταν στην προσφέρουνε ξαφνικά στο δίσκο, τα χάνεις.Ντρέπεσαι.Δε θα πάρω λές, ευχαριστώ πολύ.
Με πειράζει ξέρετε, μου προκαλεί δυσπεψία.
Παιρνεις παραμάσκαλα την ψυχή σου και ψάχνεις για νέο δυνάστη.

Είναι να μη μάθεις να σου πιάνουνε τον κώλο , με λίγα λόγια.
Το΄μαθες ; Τελείωσε. Σ' αρέσει! "

( Αλκυόνη Παπαδάκη - " οι κάργιες" )

Διάβασα πρόσφατα αυτό το βιβλίο, και το παραπάνω απόσπασμα μαζί με κάτι αναφορές περι ελευθερίας σε πρόσφατα νήματα με τσίγκλισαν να επαναφέρω και τούτο...

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

"Arbeit Macht Frei".

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

[/QUOTE]


Η απόλυτη ελευθερία, νοείται χωρίς ηθικούς και τυπικούς περιορισμούς? Αν ναί, πιστεύω πως καλώς δεν υπάρχει. Φανταστείται άνθρωποι με τα δικά μου γούστα, να ήταν απόλυτα ελεύθεροι, να πράτουν άμεσα και να ικανοποιούν κάθε τους επιθυμία. Θα ήμουν επικίνδυνος....και η ελευθερία των άλλων που δεν επιθυμούν να την παραχωρήσουν??? Ακόμα και η συναίνεση στο BDSM περιορισμός δεν είναι?
Ακόμα και ο τρόπος περιορισμού της ελευθερίας διαφέρει. Αν μια κοπέλα μου πεί κάποια στιγμή που θέλω να βγώ:
α) Σε παρακαλώ, θα ήθελα να μείνεις μαζί μου απόψε, σε χρειάζομαι.
β) Δεν έχεις να πας πουθενά, θα μείνεις μαζί μου.
Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει για μένα, το (α) ή το (β). Με το (α) θα κάνω κάθε προσπάθεια να μείνω, ενώ με το (β) την γάμησε κυριολεκτικά η καριόλα.
Στην (α) περίπτωση είναι σαν προσφορά σαν οικειοθελή παραχώρηση της ελευθερίας, ενώ στη (β) κατάφορη στέρηση της βούλησης και της ελευθερίας.

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Λέγεται, καμιά φορά, ότι αν βάλεις ένα εκατομμύριο μαϊμούδες να πληκτρολογούν ακατάπαυστα επί χρόνια, είναι δυνατό, από τυχαίο πληκτρολόγημα, να προκύψει ένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Κάτι σημαίνει αυτό για την ελευθερία και την πολλαπλότητα των επιλογών, όχι;

Σε αυτό το νήμα που τόσο αγάπησα και που τον πυρήνα του μηδέποτε κατάφερα να προσεγγίσω, καταχωρώ μια άποψη του Γιάννη Βαρουφάκη, όπως καταγράφεται σήμερα στο πρόταγκον.

Μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα άποψη και εύχομαι να την απολαύσετε. Μου άρεσε το στιβαρό "ένα-δύο-τρία" της τελευταίας παραγράφου. Και σίγουρα, ο Βαρουφάκης δεν είναι Ντοστογιέφσκι. Μην παρεξηγηθώ σε αυτό το σημείο.

Τώρα πια για μένα ελευθερία είναι να μην ενδίδεις από αυτό που έχεις προαποφασίσει ως ηθική στάση ζωής. Καμία σχέση με την "αίσθηση ελευθερίας" που μπορεί να έρχεται ακριβώς την ώρα που γκρεμίζει κάποιος τα ηθικά του ερείσματα και να φεύγει αφήνοντας πίσω της κάτι άσκημο. Καμία απολύτως σχέση με την αίσθηση παράδοσης στον Κυρίαρχο. Αυτό είναι άλλο πράγμα. Μπορεί να είναι ανακούφιση. Μπορεί να φέρνει μια αίσθηση αποκάλυψης. Αλλά δεν είναι ελευθερία. Ούτε όταν τα δεσμά, οι καταναγκασμοί και λοιπά βαραίνουν απίστευτα ηδονικά είναι ελευθερία. Είναι κάτι άλλο, απίστευτα μοναδικό και πολύτιμο, κάπως σα να καταδύεται κανείς στα βάθη του, όμως, δεν το λέω ελευθερία. Μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια και να είναι αυτό ελευθερία, για κάποιους.

Πάσχα 1984: Αιωνιότητα και Προπατορικό Αμάρτημα | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ | Protagon

 

Ανακαλύπτω ότι αν και λίγες ήταν πολλές περισσότερες οι φορές από όσο θα ήθελα που σε μία σχέση ήρθα αντιμέτωπος με το εξής δίλημμα :

στο deadline λήψης κάποιας απόφασης που θα είχε συνέπειες είτε για μένα είτε για την υποτακτική μου, με την όποια μεσαία λύση να έχει σημαντικές συνέπειες και για τους δύο μας, σκεφτόμουν με τρόπο που κατα μία έννοια αμφισβητούσε μέσα μου τον ρόλο μου ως κυριαρχικό. Το πρόβλημα μου δεν ήταν οι συνέπειες ήταν το δίλημμα, ένα δίλημμα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν εικάζω σε μία σχέση που και οι δύο είχαμε εδραιωμένους ρόλους.

Την απόφαση θα την έπαιρνα εγώ (φαινομενικά ?), αλλά τούτο από μόνο του και άσχετα με την έκβαση αρκεί για να με κάνει τον κυριαρχικό στοιχείο της σχέσης ή είναι ο αναλογισμός της θυσίας που αφαιρεί αν όχι αναστέλλει τον ρόλο μου στο κρίσιμο σημείο αυτή της καμπής.

Θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλοί λόγοι για να θεωρήσω απαραίτητη την δική μου θυσία, συναισθηματικοί η βάσει κάποιας υποκειμενικής μου λογικής και σε αυτή την περίπτωση δεν θα είχα καμία αμφιβολία ότι η απόφαση είναι στο ακαριαίο δική μου και ο ρόλος μου δόκιμος.

Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτό το ενδεχόμενο. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που το δίλημμα το προκαλούσε κάποια υποσυνείδητη καλωδίωση μη κατανοητή αδύνατη να εξηγηθεί (για να κάνω και το νήμα trendy).

Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι σε μία σχέση τύπου που αφορά το φόρουμ το "Κ" από μόνο του δεν αυξάνει τον βαθμό ελευθερίας του Κ, είναι πάμπολλοι μάλλον οι παράγοντες και έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το Κ και όχι με την σχέση.