Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


απόγευμα
κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του απογεύματος
ίσα που άγγιζε σαν χάδι
το μετάξι στο κορμί σου
σε κοιτούσα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου ένα πυρήνα από παλλόμενο φως
στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου
σκεφτόμουν
ένα κομμάτι τελειότητας
αξιώθηκα Κύριε να αγγίξω
από την ευσπλαχνία Σου
να το γευτώ
έκοψες ένα μικρό σου θαύμα
και μου το προσέφερες
εδώ μπροστά στα σάρκινά μου μάτια
και δεν ξέρω αν θα το αντέξω ως το τέλος
να μην τολμήσω να μιλήσω
να μην τολμήσω να σιωπήσω
να μην αδράξω ούτε τη στιγμή
να μην τη μαγαρίσω
να μην δειλιάσω
να μυρίσω τη ζωή
να μην σηκώσω ανάστημα
να αρπάξω αυτό το δώρο
εκστατικός
να μείνω
κι αυτό είναι...
ιχνηλάτη μ'εφερες
στην ατραπό των ρόδων
στην θάλασσα των προσευχών
με δοκιμάζεις;
με την ιέρεια της άπειρης στιγμής
να ξεκουράζεται
τόσο κοντά μου
που ανασταίνεται μέσα μου καινό
ατόφιο
στης δόξας το άκτιστο φως
ως και το παρελθόν μου!
κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του δειλινού
ίσα που άγγιζε
σαν χάδι παιδικό
το μετάξι στο κορμί σου
σε κοιτούσα
σ'εκλεβα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου έναν καινούργιο άνθρωπο
στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου........D.P.

 

 



αόρατο σημάδι

νιώθαμε μόνοι
όλοι εμείς
στην οικογένεια των ανθρώπων

πέρασαν αιώνες
να μηρυκάζουμε
τις διδαχές των προγόνων
ν' αφηγούμαστε τη διαδρομή του ήλιου
να πλένουμε τις ανάσες μας
με το θνητό νερό
του αθάνατου έρωτα
και να μαζεύουμε αγωνία
στα πνευμόνια μας

οι μέρες μεγάλες
οι νύχτες απέραντες

ώσπου εμφανίστηκε εκείνος
που είχε στα χέρια του ρόδα
και στο χαμόγελό του
αρμαθιές φωτός
στο στοχασμό του
αναπαύτηκε η απληστία μας
τα λόγια του
ξελόγιασαν τις προσευχές μας
στα κύτταρά του
είδαμε τα πρόσωπά μας

και διάλεξε εφτά όνειρα
κι εφτά εφιάλτες
τα πήρε μαζί του ένα πρωινό
που έστεκε ο ήλιος στο κατώφλι
και δεν έκαιγε
αλλά μας χάιδευε απαλά

κι είπε πως μ'αυτά
θα αρδεύσει όλα τα σύμπαντα
και όλα τα στερεώματα του απείρου

κι όταν γυρίσει
θα τον γνωρίσουμε
θα'χει μιλιά σαν τη δική μας
θα'ναι όμορφος σαν έφηβος
και γυμνός
σαν τις νύχτιες σκέψεις μας

κι εκείνος που θα τον φιλοξενήσει πρώτος
στο δώμα του
θα γίνει ο επόμενος
κείνος με το αόρατο σημάδι στο μέτωπο
και την οσμή του αίματος στη σάρκα
αυτός θα'ναι
που θα διαλέξει όνειρα κι ελπίδες
για να μπολιάσει όλους τους ουρανούς
με το λυγμό του ανθρώπου...D.P.

 

Δάκρυα - πέτρες...

 














Έμεινε η αγάπη όλη να μετράει ώρες και μήνες και χρόνια…

τόσα χρόνια… ψέματα…

Όλα είναι ψέματα…


Μα κι αν ήταν κάποτε αλήθεια

Ότι υπήρξαμε, ότι μεγαλώσαμε, ότι γεράσαμε μαζί

Δεν το αποδέχομαι

Δεν το πιστεύω

Το αρνούμαι…


Έμεινε η αγάπη καλη μου

Να μαζεύει σαν βοτσαλάκια τις ώρες

τις μέρες

τους μήνες

να φτιάχνει στοίβες όμορφες

πυραμιδούλες από αιώνιες στιγμές

και δάκρυα που κρυσταλλώθηκαν

κι έγιναν πέτρες


και ο χρόνος σαν άτακτο παιδί

ρίχνει κλωτσιές στο βουναλάκι

και σκορπίζει χαιρέκακα όλες μου τις πέτρες


και ξεκινάω να τα μαζεύω πάλι απ’την αρχή

ένα ένα όλα τούτα τα δάκρυα-στιγμές

κρυσταλλωμένης αιωνιότητας


και να τα φτιάχνω όπως ήταν πριν…
D.P.

 

Ελιγμοί Εσωτερικής Δράσης



 




Να σου αρνούνται το βλέμμα κι εσύ να μην ρίχνεις το φταίξιμο στα μάτια
Να ξημερώνει η νύχτα κι εσύ να μη θρηνείς την ημέρα
Να αρνείσαι πεισματικά να είσαι διάφανος ακόμα κι αν έχεις ενοχές που είσαι σκοτεινός
Να φυσά τόσο δυνατά που να πιστεύεις πως όλα θα εκριζωθούν κι εσύ να μην αγκιστρώνεσαι από πουθενά
Να έχεις την επιλογή να γίνεις αλλά να επιμένεις να είσαι
Να μη φοβάσαι το άγγιγμα
Να μάχεσαι τον κυνισμό στο πνεύμα όπως θα μαχόσουν τον καρκίνο στο σώμα
Να στέκεις όρθιος αλλά να μορφάζεις από πόνο αν το αισθάνεσαι
Να φιλοξενείς το χρόνο αλλά να μην οικειώνεσαι ποτέ μαζί του

Να δίνεις το χέρι σου σ’εκείνον που σου δίνει ένα χαμόγελο
Να σου αρνούνται το αυτονόητο κι εσύ να μην αυτοδικαιώνεσαι
Να έχεις δυο λόγους να πεις
και να λες τον ένα
Να βλέπεις στον καθένα το παιδί μέσα του

Να μην σηκώνεις κανένα σταυρό που δεν σου υπόσχεται τη σταύρωση
Να έχεις ένα λόγο να πεις
και να προτιμάς τη σιωπή…
D.P.

 

 








Ένας παρατημένος κόσμος

μεθοκοπάει στη γύμνια του

μπροστά από οθόνες που χαμογελούν

σαρκαστικά

σαν μονομάχοι σε αρένες

που δεν έχουν πια αντιπάλους

και στα μεγάλα βάθη του είναι

άηχος πόλεμος

σιωπή και θάνατος


ακόμα δεν βιώθηκε

όλη η απουσία

κι όλο το σάπιο

δεν χωνεύτηκε

όλο το σκότος

δεν μεταβολίστηκε σε χρόνο

όχι ακόμα…


Ένας παραιτημένος κόσμος

γλεντοκοπάει τη φτήνια του

σε ανταμώματα του σπέρματος

και κάποτε

του χυδαίου πνεύματος

και στα έγκατα

η λαχτάρα για το αείποτε

κάθε πηγή νοήματος υψηλού

και το Ωραίο

φωλιάζουν ανυπεράσπιστα

αβοήθητα

και αχνίζουν το αιώνιο


Ένας ηττημένος κόσμος


και η αυγή

του νέου ανθρώπου




αργεί ακόμα…D.P.

 

 

Α ν θ ρ ω π ο μ έ τ ρ η ς

Σάρκινα λουλούδια
φυτρώνουν σε μια άρρωστη γη
πάνω τους κόκκινες δροσοσταλίδες
ο χρόνος
δηλητηριάζει τα φύλλα
και τους μίσχους
ποτίζει με ιχώρ που αχνίζει

Σε είδα ξέρεις
στ’ όνειρό μου
γινόσουν χώμα
γινόσουν δέντρα
γινόσουν σύννεφα
γινόσουν αίμα…
Ο ανθρωπομέτρης
άπλωσε ένα λευκό μανδύα
πάνω στο πρόσωπό μας
το φως τρυπώνει μέσα από τη σκέψη
η αθανασία τρυπώνει από τη προσευχή
η αγάπη απόλυτη τιμή
και δεν αντέχει
ν’αργοπεθαίνει στο περίπου…

Σε είδα πάλι
ν’αγκαλιάζεις τον ήλιο
μονάχα με το χαμόγελό σου
καιγόσουν
γλώσσες φωτιάς
εξέχεαν τα σωθικά σου
και δεν ζητούσες να εξαγοράσεις
το πυρετό με τη δροσιά
αλλά το αύριο
με το τώρα
χωρίς να ξέρεις
πως ζούσες ξανά και ξανά
όλο το παρελθόν σου
σε μια εξάχνωση του απείρου
μόνο…
Ο ανθρωπομέτρης
άνοιξε ένα από τ’αναρίθμητα κελιά του
έβγαλε έναν ανήλικο ήλιο
στον λευκό σου κόρφο τον απίθωσε
άγγιξε τα πλευρά σου
τα φτερά σου άνοιξαν
σε άγγιξε στο πρόσωπο
και η λάμψη από την ομορφιά σου
απλώθηκε σε χίλια στερεώματα
άγγιξε το μυαλό σου
για να μπορέσεις να τον δεις

κι ύστερα

χαμογελώντας σαν μικρό παιδί
με μια του κίνηση
χώρισε το σώμα απ’το κεφάλι
και το ζεστό σου αίμα
που πλημμύρισε την μαύρη θάλασσα
του απείρου

έγινε γεννήσεις
έγινε θάνατοι
έγινε ρίγος
έγινε χώρος
έγινε άνθρωποι




ξανά…D.P.

 

 



Απελάτες
Εδώ
στα ειναικά μου σύνορα
τους περιμένω
ακρίτης
στο φυλάκιό μου
όσο θυμάμαι τον εαυτό μου
το αρχαίο νεύμα προστατεύω
το φιλί της θάλασσας με το στερέωμα
ονειρεύομαι
της Μάνας τον μυστικό Γάμο με το Αιώνιο
στοχάζομαι
τραγουδώ
παλεύω να κατανοήσω
από τα σπλάχνα μου θα βγει το τέρας
μια μέρα να ορθώσει ανάστημα μπροστά τους
εκείνοι θα το τοξεύουν από μακριά
κι εκείνο θα ουρλιάζει κάτω απ’τη λάβα του εσπερινού
και θα νικιέται πάντα
και πάντα θα σηκώνεται
εδώ
στο ακροτελεύτιο σύνορο
της ιαχής μου
τους περιμένω
με την προβιά του πρώτου ανθρώπου
σκεπάζομαι τα βράδια
με την ανάσα των νεκρών συντρόφων
με παρηγορώ τα πρωινά
μόνος δεν είμαι
και ολόκληρος μαθαίνω
ένα προς ένα
όλα τα ονόματα του ήλιου
που με στεφανώνει…D.P.

 

τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα...

 



Μην σου φανεί παράξενο
για μένα τίποτε δεν πέθανε
και όλα είναι ζωντανά
κάθε στιγμή

λέω πως οι ιχνευτές μου δεν γύρισαν ακόμα
από τον άγνωστο λειμώνα που τους έστειλα
λέω πως οι φύλακες του ιερού μας
δεν έγιναν νεκραγωγοί
και σπαταλούν ήλιο και αιώνες
όσο τους κάνει ακόμα κέφι
να σε αναπαριστούν στο χώμα

τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα
Θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο των μήλων…
θα ξημερώσει πάλι
όλα όσα κρύβονταν
ψηλαφητά θα γίνουν πάλι
κι όλα όσα έζησαν μια νύχτια δόξα
θα μπουν ξανά βαθιά στην αγκαλιά μου

τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα
…θέλω να ζήσω μ'εκείνο το σκοτεινό παιδί
πούθελε την καρδιά του να σταματήσει
στη θάλασσα την ανοιχτή.

λέω πως το κάστρο μου είναι ακόμα στέρεο
είμαι ακροβολισμένος όπως πάντα
στην ανατολική μου έπαλξη
σε περιμένω
οι αισθήσεις μου πανηγυρίζουν
γιορτάζουν στη βοή της νύχτας
και το αχανές σαλεύει ολόγυρα
σαν μεθυσμένο ερωτικό σεντόνι

και δεν ψελλίζω
ούτε κρατιέμαι απ’το ελάχιστο
γίνεται ο χρόνος μεθεκτός
και τον αρνούμαι
ενεργός με θράσος
κι ακέραιος
είμαι
συντροφιά με την αρχαία Αναπνοή… D.P.

 

Ολοκαύτωμα

 





Μια καλοκαιριού αυγή
σαν γαλαξίας από προσευχές
σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς
θα απλωθώ
ως τα πέρατα του εαυτού μου
θα απειρωθώ
και θα τελειώσω…
Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν
από ερωτευμένες ιαχές
από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές
από εκατομμύρια νύχτες
και αθανασίες πρωινές
γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας
τη κάθε μια μου Άνοδο διακριτά
γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη
και σβήσαν στη καρδιά μου
πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …
Μια αυγή καλοκαιριού
Αύγουστος θέλω να είναι
θα τεντωθώ
σαν του Φοίβου το τόξο
τα μάτια μου θα κλείσω
κι όλες τις αισθήσεις
που μου απέμειναν
θ’ανοίξω
όμορφα
και ρυθμικά
σαν μουσική από
άστρων Ολοκαύτωμα

και θ’αναλωθώ…D.P.

 

 






Καταφύγιο


Πως με βρήκες;
ανάμεσα σε τόσα χέρια
κάτω από τόσα σώματα
πίσω απ’όλες αυτές
τις ασπρόμαυρες ημέρες…
κι όμως
με βρήκες…
και χωρίς να’χεις συντροφιά
ούτε τη σιωπή μου…
κι όμως
με βρήκες…
Ιανουάριος παγωμένος, Φλεβάρης προδομένος, Μάρτης σιωπηλός…
Κατεβαίνω στο καταφύγιο των ψυχών… Ο Aγέννητος μετράει τους μήνες… τραγουδάει… δεν θυμάται πια τίποτε, τίποτε άλλο, όμως μετράει…
Μπήκα στο υπόγειο του Ανθρώπου… Ο πρώτος μου εαυτός στη γωνιά είναι και κλαίει, ο δεύτερος δίπλα στο μικρό ψυγείο και με κοιτάει, ο έσχατος κοντά στον πατέρα, αναρωτιέται πόσο ακόμη θα ψηλώσει…
…Απρίλης αστερέωτος, Μάιος γελαστός, Ιούνης καυτός…
Είμαι στο λαβύρινθο του κόσμου… ο Αχώρητος δάνεισε τα χέρια του στην Ειμαρμένη, η Ειμαρμένη έχει πια τα χέρια του… ο Αχώρητος δεν μπορεί να κρατήσει πια τα πρωινά του, δεν έχει δάχτυλα να αγγίξει τη Νύχτα, κανείς δεν είχε ένα δάκρυ για τα χαμένα χέρια του…
Είμαι στο κάτεργο του φόβου… ο πρώτος μου αριθμός είναι το μηδέν, ο δεύτερος το ένα, ο τρίτος μου αριθμός είναι το άθροισμα όλων των ηλικιών μου… και έχω όλη την υπόλοιπη στιγμή μου για να τις μετρήσω…
…Ιούλιος ερωτικός, Αύγουστος ολόφωτος, Σεπτέμβρης μαγικός…
Ο Αγέννητος μετράει… με έχει πιάσει από το χέρι και με καλεί κοντά του να μετρήσουμε μαζί… Η ανάγκη με έκανε να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια, η ανάγκη με έσπρωξε να διορθώσω το κόμπο στη ρυπαρή γραβάτα του… πνίγεται χωρίς φως ο Αγέννητος κι όμως, τραγουδάει πάντοτε, κι όμως μετράει…
Είμαι στο εργαστήρι του έφηβου θεού… Κίτρινες, άσπρες, μενεξεδιές κορδέλες παντού ολόγυρα, κανείς να τις κρεμάσει στα παράθυρα, παράθυρα δεν έχει αυτός ο κόσμος, έχει ανοίγματα όμως, κάτω από τα ανοίγματα υποδέχομαι έναν ρόγχο που μοιάζει με την ατμομηχανή που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας, κάπου εδώ γύρω κι αυτή θα ανασαίνει το δικό της πένθος, κάπου εδώ γύρω…
…Οκτώβρης πρόστυχος, Νοέμβρης χολερικός, Δεκέμβρης νεκρός…
Η Εντροπία δεν μιλάει καλά τα ανθρώπινα. Έχει να πει πολλά και θέλει να μιλήσει. Αιώνες τώρα η ανάσα δεν βγαίνει από τα στήθια της και συλλαβίζει όμορφα αλλά δειλά. Το ξέρει πως θα μιλήσει όταν οι πόλεμοι τελειώσουν, όταν οι άνθρωποι φιλιώσουν, όταν γεννηθούν παιδιά χωρίς καρκίνους. Αλλά δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει τούτη τη κληρονομιά. Η Εντροπία στέκει στον τοίχο, όρθια, ακάματη, προσεύχεται βουβά…
Είμαι στον αργαλειό του πόνου… Έχει η μητέρα ένα πρησμένο πόδι κι ένα χέρι γερασμένο αλλά χαμογελάει ακόμα. Ορφάνεψε πριν από μένα, θα πεθάνει ένα βράδυ του Οκτώβρη πιο μόνη από το βλέμμα, πιο σιωπηλή από το δάκρυ αλλά δεν θα φοβηθεί να περπατήσει ως εκεί. Εκεί είμαι, εκεί γεννήθηκα, εκεί την περιμένω… μητέρα θα έρθεις, θα σε στηρίξω, θα σου δώσω ένα μικρό μαντήλι, ένα φιλί στο κρύο σου μέτωπο, ένα μου ποίημα αλλά δεν θα σε συνοδεύσω παρακάτω… δεν είμαι άξιος να σε πέμψω εγώ… δεν έχω τα σπλάχνα της αποστολής αυτής, συγχώρεσέ με…
…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…
Είμαι στο γνόφο του Άμορφου…
μετράω κι εγώ
μαζί με τον εαυτό μου
ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου
και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος
δεν έχω άλλα μάτια
να με ξεγελάω περισσότερο
να με προσδοκώ
να με υπόσχομαι
αλλά θα είμαι γιορτινός στην έξοδό μου
ακέραιος
φωτεινός
και θα ζυγίζω το κάθε βήμα μου
μονάχα στη ζυγαριά
της βιωμένης Αλήθειας…
Κι έτσι
θα ε ί μ α ι …
…πως με βρήκες;
ανάμεσα σε τόσους εαυτούς
πίσω από όλους τους ανθρώπους
κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…
κι όμως

με βρήκες…D.P.

 

"Διάλογος πρώτος"

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.

Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.

Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ
μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.

( Νίκος Καρούζος )

 

 


Ειρκτή



Όταν έχεις φτάσει
σε κείνη την μυστική
κι απρόσιτη κορυφή
του εαυτού σου
που μόνο εσύ γνωρίζεις
ο ήχος της φωνής σου
δεν σε νοιάζει πια
οι αρχαίες λέξεις δραπετεύουν
μαζί με το θόρυβο των συλλαβών
και σ’ εγκαταλείπουν
ό,τι κι αν πασχίζεις να κρατήσεις
δεν μένει στα χέρια σου
ό,τι φιλοξενούσες περιττό
το αρνείσαι πια
κι αν ήθελες να το φυλάξεις
δεν θα μπορούσες
έγινε κόκκος σκόνης
και διαλύθηκε στο άπειρο
κι αυτό που συγκρατούσε το βλέμμα σου
δεν σε κουράζει άλλο
σημασία δεν έχει όσα είδες πριν
όσα θησαύρισες άσχημα ή όμορφα
γιατί έχεις τώρα ένα άλλο βλέμμα
και τα φθαρτά σου μάτια
παλεύουν να στερεώσουν
τούτο το νιογέννητο σύμπαν
και να το ψηλαφήσουν
ως και η μνήμη
σ’έχει απαλλάξει απ’το φορτίο της
όσα σε κρατούσαν δέσμιο
σε μια ειρκτή κι ένα κελί μοναχικό
μοιάζουν γελοία πλέον και ανόητα
και ξεφλουδίζουν από τη ψυχή σου
όπως το σάπιο δέρμα
απ’το σώμα σου
και αν ακόμα
η αναρρίχηση ήταν σκληρή
και μάτωσες
σε κάθε βήμα
τώρα δεν έχεις χρόνο
ούτε για ψέματα
ούτε γι’αλήθειες
ούτε για φόβους
ούτε για ματαιώσεις
τόπος για όλα τούτα
δεν υπάρχει πια
γιατί ανοίγεις τα χέρια σου
και υποδέχεσαι έναν καινούργιο κόσμο
και τον ακούς να σε καλεί
σε μια άλλη γλώσσα
και αν είσαι τυχερός
μονάχα μια στιγμή
πριν καταρρεύσεις
όλους τους πόρους σου θ’ανοίξεις
κι ένα μαζί σου θα γίνει…D.P.